Οι μεγάλες κρίσεις φέρνουν και τις μεγάλες ανακατατάξεις. Η πολιτική κρίση της Γαλλίας είναι εμφανής – αν μη τι άλλο από την αποτυχία των διαδοχικών προεδριών Sarkozy και Hollande. Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού προβλέπεται ριζική – όμως ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί.
Η μετάβαση από τον παραδοσιακό διπολισμό σε έναν καινοφανή “τετραπολισμό” και η πρόκριση στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών δύο υποψηφίων που δεν προέρχονταν από παραδοσιακά κόμματα ήταν ήδη μια πρώτη ηχηρή ένδειξη των συντελούμενων αλλαγών. Η εκλογή του Emmanuel Macron στην ηγεσία του γαλλικού κράτους, με ποσοστό ψήφων 65%, αποτελεί αποφασιστική προώθησή τους. Όμως το δεύτερο μισό του δρόμου θα διανυθεί με τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.
Ο νέος ένοικος των Ηλυσίων θα έχει βέβαια μέχρι τότε τη δυνατότητα να καθορίσει τον ρυθμό των εξελίξεων, με τις πρωτοβουλίες του και με τη φυσιογνωμία της κυβέρνησης που θα διορίσει. Άλλωστε, η πολιτική παράδοση (ακόμη και αν η δική του εκλογή αποτελεί τομή με αυτήν) τον ευνοεί: οι Γάλλοι πολίτες το πιθανότερο είναι να χαρίσουν, στον ηγέτη που θα έχουν αναδείξει έναν μήνα νωρίτερα, και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της προτίμησής του.
Με τι “υλικά” θα οικοδομηθεί αυτή; Το En Marche είναι ένα νεοσύστατο κίνημα, αλλά ο κεντρώος αυτοπροσδιορισμός του τού επιτρέπει κάθε είδους ανοίγματα προς τα αριστερά και τα δεξιά του – όπου ήδη πολλοί μεγαλόσχημοι κυρίως των Σοσιαλιστών και δευτερευόντως των Ρεπουμπλικανών “δηλώνουν παρόντες”. Ένα μεγάλο χρηματιστήριο πολιτικών στελεχών εγκαινιάζει τις εργασίες του…
Ειδικά, το κόμμα που ίδρυσε ο Mitterand το 1971 στο συνέδριο του Epinay πολύ δύσκολα θα συνεχίσει να υπάρχει όπως το ξέραμε. Αλλά και στην κεντροδεξιά, που φιλοδοξεί τον Ιούνιο να υποχρεώσει τον Macron σε “συγκατοίκηση”, θα είναι μεγάλες οι πιέσεις (και μάλιστα αμφίπλευρες, αφού ένα μειοψηφικό τμήμα γκωλικών θα θέλγεται ολοένα και περισσότερο από το “κάλεσμα” της Marine Le Pen).
Πολλοί υποψήφιοι εταίροι του Macron εκ δεξιών και εξ αριστερών θα θέλουν βέβαια να εγκολπωθούν τον νέο πρόεδρο, συνεχίζοντας οι ίδιοι να πορεύονται με την παραδεδομένη κομματική σημαία και την ταυτότητά τους. Είναι μέγα ερώτημα αν θα τα καταφέρουν.
Ο νέος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας αναγνώρισε στην επινίκια ομιλία του ότι παραλαμβάνει μία χώρα διχασμένη, εξ ού και αισθάνθηκε την ανάγκη να απευθυνθεί “με σεβασμό” στους ψηφοφόρους της Marine Le Pen. Αλλά και σε πολλούς από τους ψηφοφόρους του λείπει οποιοσδήποτε ενθουσιασμός, άρα και η “περίοδος χάριτος” θα είναι πολύ μικρή. Επιπλέον, το ποσοστό της αποχής (το υψηλότερο από το 1969) και των λευκών-άκυρων (άνω του 9%) δείχνουν το μέγεθος των αντιστάσεων απέναντι στον Macron, ακόμη και αν απέναντί του έχει την ηγέτιδα της ακροδεξιάς.
Η Marine Le Pen, πάλι, με την ομιλία της μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος κατέστησε σαφές ότι στην πραγματικότητα διεξήγαγε καμπάνια όχι για την προεδρία αλλά για τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα που την έχει κατακτήσει, φιλοδοξεί να ηγεμονεύσει στην πολιτική και κοινωνική πόλωση που αναμένει να οξυνθεί με το ξεδίπλωμα της πολιτικής Macron.
Εξ ού και εξαγγέλλει την αναμόρφωση του Εθνικού Μετώπου (ο υπαρχηγός της Florian Philippot κάνει μάλιστα λόγο και για αλλαγή ονομασίας του κόμματος), με ταχείες διαδικασίες, ώστε να ελέγχει η ίδια τις εξελίξεις απέναντι σε τυχόν αμφισβητίες. Στόχος της, η υπέρβαση του “γυάλινου ταβανιού” που πάντα θα συναντά ως θυγατέρα του Le Pen και κληρονόμος της παράδοσης της γαλλικής ακροδεξιάς.
Χαρακτηριστικά, η φιλόδοξη ανιψιά της Marion Marechal-Le Pen εξέφρασε απογοήτευση για το αποτέλεσμα και τόνισε ότι αλλαγές στο κόμμα δεν μπορούν να γίνουν παρά με το τακτικό συνέδριο του 2018. Ο δε παραγκωνισμένος πατήρ Le Pen υποστήριξε ότι η καμπάνια της κόρης του υπονομεύθηκε από τη μετατόπιση της έμφασης στα θέματα της Ε.Ε. και του ευρώ, αντί της μαζικής μετανάστευσης κ.ο.κ.
Όμως η Marine Le Pen, έχοντας πετύχει σχεδόν διπλάσιο από αυτό του πατέρα της το 2002, γνωρίζει ότι μέλλον της βρίσκεται σε ό,τι η ίδια περιέγραψε στην μετεκλόγική ομιλία της ως διάκριση “πατριωτών” και “θιασωτών της παγκοσμιοποίησης”.
Στο στρατόπεδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τέλος, οι αλλεπάλληλες αναφορές του Jean Lun Melenchon στην “ανάγκη ενότητας”, παραπέμπουν σε τριβές ανάμεσα στο σχήμα της Ανυπότακτης Γαλλίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα, οι οποίες αναμένεται να ενισχυθούν, μετά την δημόσια πρόταση του Benoit Hamon των Σοσιαλιστών για ενωτική παρουσία της Αριστεράς σε όσο περισσότερες βουλευτικές περιφέρειες είναι εφικτό.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Κώστα Ράπτη, 8/5/2017]