Η θεωρία είναι κάπως παλιά, ενώ έχει χάσει και κάτι από την αίγλη που την έκανε κάποτε τόσο δημοφιλή. Λέει πάντως ότι η εργατική τάξη θα καταλάβει με επανάσταση τα μέσα παραγωγής και θα εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου, ώστε να εκπληρωθεί στη συνέχεια το όραμα της αταξικής κοινωνίας. Όπως όλες οι μεγάλες θεωρίες, έτσι και αυτή σκόνταψε στην πράξη. Δεν ήταν μόνο η μεσσιανική φύση της. Ήταν και ότι έπεσε θύμα τόσο πολλών στρεβλώσεων και άλλων τόσων διαστροφών, που είναι βέβαιο ότι στο τέλος δεν θα την αναγνώριζε ούτε ο εμπνευστής της

Mια τέτοια στρέβλωση θα έβλεπε ο Μαρξ αν περνούσε ποτέ από το Σύνταγμα. Θα διαπίστωνε ότι μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν αντιλαμβάνεται την εργατική τάξη ως ενιαίο σύνολο αλλά ως δυο ξεχωριστά σώματα: ένα που εργάζεται για τον δημόσιο τομέα και δικαιούται άκρας προστασίας και ένα δεύτερο, που βιοπορίζεται στον ιδιωτικό τομέα και πέφτει θύμα πογκρόμ. Ο χορδιστής που, σύμφωνα με την Πρόεδρο της Βουλής, πρέπει οπωσδήποτε να προσληφθεί στην ΕΡΤ για να χορδίζει τα πιάνα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης κάθε τρεις μήνες, είναι το πιο κωμικό δείγμα αυτής της αντίληψης. Στον χώρο των μέσων ενημέρωσης βρίσκεται και το πιο ακραίο: οι εργαζόμενοι της δημόσιας τηλεόρασης πρέπει να αποκατασταθούν, ενώ οι εργαζόμενοι των ιδιωτικών μέσων, που «τρομοκρατούν τον κόσμο» όπως διατείνεται ο Πρωθυπουργός, μπορούν να πάνε και στα σπίτια τους. Η ίδια αντίληψη κυριαρχεί και σε άλλα πεδία της οικονομίας και της κοινωνίας – οι μεταλλωρύχοι το ζουν στο πετσί τους.

Ο δυϊσμός αυτός είναι αποτέλεσμα μιας λογικής που λέει ότι εφόσον η εργατική τάξη δεν μπορεί να καταλάβει τα μέσα παραγωγής, τότε ο Λαφαζάνης και ο Παππάς, που την εκπροσωπούν εξ ορισμού ως Αριστεροί, τα κλείνουν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει δικτατορία του προλεταριάτου.

Σημαίνει όμως κάτι άλλο: ότι ο Μαρξ θα έβρισκε στο Σύνταγμα την πιο ταξική κυβέρνηση.

ΤΑ ΝΕΑ, 28/05/2015, από τη στήλη Θεωρείο, Του Περικλή Δημητρολόπουλου

Βούιξε χθες το στερέωμα των ΜΜΕ από τα ρεπορτάζ των δημοσιογραφίσκων: «Με πολιτικό όρκο ορκίστηκε ο τάδε Δήμαρχος και ο δείνα σύμβουλος…». «Με πολιτικό όρκο η Δούρου…»…

Το έχουμε ξαναπεί, αν κάποιος δεν ξέρει τη δουλειά που κάνει είναι επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο. Κανείς από τους αστοιχείωτους αυτοαποκαλούμενους «δημοσιογράφους» δεν γνωρίζει προφανώς ότι η ορκωμοσία των Δημοτικών και Περιφερειακών αρχών διέπεται από το νόμο 3852/2010, το λεγόμενο νόμο Καλλικράτη. Και αν ξεφυλλίσουμε το οικείο ΦΕΚ 87Α’ 7/6/2010, και κοιτάξουμε τα άρθρα του νόμου που αφορούν την ορκωμοσία, συγκεκριμένα το 52 για τις δημοτικές και το 154 για τις περιφερειακές εκλογές, θα διαπιστώσουμε –ώ, τι έκπληξη–, πως ο όρκος δημάρχων, συμβούλων, περιφερειαρχών και λοιπών, είναι αφενός κοινός για όλους, και αφετέρου δεν αναφέρει πουθενά κανέναν θεό. Δείτε και μόνοι σας εδώ:

««Ορκίζομαι να είμαι πιστός στην πατρίδα, να υπακούω στο Σύνταγμα και στους νόμους και να εκπληρώνω τίμια και ευσυνείδητα τα καθήκοντα μου»

Αυτό, απλά… Αλλά οι άσχετοι προφανώς το μπερδεύουν με τον όρκο των βουλευτών. Αν Κοιτάξουμε το Σύνταγμα, Μέρος Τρίτο- Oργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας, Τμήμα Γ΄ – Bουλή, Κεφάλαιο Τρίτο- Kαθήκοντα και δικαιώματα των βουλευτών, ‘Αρθρο 59 – Όρκος, βλέπουμε πως οι βουλευτές πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους δίνουν στο Bουλευτήριο και σε δημόσια συνεδρίαση τον ακόλουθο όρκο:

«Oρκίζομαι στο όνομα τους Aγίας και Oμοούσιας και Aδιαίρετης Tριάδας να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου».

Υπάρχει δε και ειδική μνεία, «Aλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι βουλευτές δίνουν τον ίδιο όρκο σύμφωνα με τον τύπο της δικής τους θρησκείας ή του δικού τους δόγματος».

Επομένως καμιά επανάσταση δεν έκανε η Δούρου και οι άλλοι «ετερόδοξοι», και άδικα παραληρούσαν τριγύρω οι παρατρεχάμενοι και οι γλύφτες του κόμματος… Εξάλλου μην ξεχνάτε ποιός Υπουργός Εσωτερικών ήταν ο αρχιτέκτονας  του Καλλικράτη… Γιάννης Ραγκούσης…