Οι καιροί είναι έντονα πολιτικοί και δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μοιραστώ μαζί σας ένα άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Ο εξαιρετικός αρθρογράφος ακροβατεί μεταξύ κυνισμού και καυστικού χιούμορ, παραμένοντας πάντοτε εξόχως καίριος χωρίς να μασάει τα λόγια του. Απολαύστε τον:
Ο εξευτελισμός για το όνομα της χώρας μας και των κατοίκων της ήταν εκεί από την αρχή, αλλά εμείς νομίζαμε ότι μπορούσε να περιμένει. Διότι, αφότου ξεκίνησε η ραγδαία κατρακύλα προς τη ρήξη, η προσοχή όσων αντιλαμβάνονται την κατάσταση ήταν προσηλωμένη αποκλειστικά στο ενδεχόμενο της απότομης κατάρρευσης του κράτους και της οικονομίας, καθώς και στα ζητήματα εξωτερικής και εσωτερικής ασφαλείας που αυτή θα επέφερε αμέσως. Δεν περίσσευε χρόνος για πολυτελείς σκέψεις, όπως π.χ. «τι θα σημαίνουν, άραγε, γι’ αυτούς οι έννοιες Ελλάδα και Έλληνας, όταν οι σημερινές αγωνίες θα έχουν περάσει;» ή, το ίδιο σε πιο προσωπική εκδοχή, «πώς θα λέω ότι είμαι Έλληνας, όταν θα με ρωτούν στο εξωτερικό από πού είμαι;».
Αυτό τον εξευτελισμό, λοιπόν, τον αντιμετωπίζουμε τώρα, ως χώρα, προτού ακόμη βρεθούν λύσεις για τα βασικά – αυτά από τα οποία εξαρτάται αν τελικά θα γλιτώσουμε τη βουτιά στο χάος ή όχι, λ.χ., αν οι τράπεζες θα ανοίξουν ξανά με ευρώ και πότε. Υφιστάμεθα τον εξευτελισμό ως Ελληνες, καθώς η πλήρης απώλεια της εμπιστοσύνης των εταίρων προς τη χώρα μας τους υποχρεώνει να διαπραγματεύονται με όρους ταπεινωτικούς για το κύρος της και οι οποίοι σημαίνουν πολύ απλά ότι δεν αισθάνονται ότι διαπραγματεύονται με ισότιμη χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, αλλά με απατεώνες και κατσαπλιάδες από τους οποίους μπορείς να περιμένεις τα πάντα.
Είναι λογικό εκ μέρους τους αυτό, δυστυχώς. Δείτε τη στάση μας ώς τώρα απέναντί τους, όσο πιο συνοπτικά μπορώ να την παρουσιάσω: πρώτα, η συστηματικά ανεύθυνη διαπραγμάτευση που ουσιαστικά ακύρωνε κάθε προσπάθεια διαπραγμάτευσης· έπειτα, ο πρόστυχος αιφνιδιασμός του δημοψηφίσματος, η απροσχημάτιστη υποστήριξη του ΟΧΙ από την κυβέρνηση και η επικράτησή του με 61%· τέλος, δε, ο πανικός και η απότομη συνθηκολόγηση, μόλις η κυβέρνηση κατάλαβε τι σημαίνει πραγματική χρεοκοπία. (Υπό άλλες συνθήκες, η φράση «η κυβέρνηση κατάλαβε τι σημαίνει πραγματική χρεοκοπία» θα ήταν ένα οξύμωρο· διότι, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν νοείται κυβέρνηση αν δεν αντιλαμβάνεται εκ των προτέρων τι είδους συμφορά είναι η χρεοκοπία. Αλλά εμείς και αυτή τη θεωρία υπερηφάνως την καταρρίψαμε…).
Προσπαθήστε να συλλάβετε τη μορφή αυτής της συμπεριφοράς και ύστερα αναρωτηθείτε πώς γίνεται να μην απαιτούν τώρα τόσο ταπεινωτικές διαβεβαιώσεις προκειμένου και μόνο να αρχίσει ξανά η διαπραγμάτευση. Ημέρες μας χωρίζουν από το να γίνουμε και επισήμως «failed state» και εμείς συμπεριφερόμαστε σαν «rogue state». Γιατί να μας εμπιστευθούν όταν τους ζητούμε πάνω από 80 δισ. ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια; Ο Φινλανδός υπουργός Οικονομικών είπε, χαρακτηριστικά, ότι με άριστα το 10, ο βαθμός εμπιστοσύνης που μας δίνουν οι εταίροι είναι μεταξύ του 3 και του 4. Είναι, δηλαδή, ανύπαρκτη· διότι στην εμπιστοσύνη δεν υπάρχει ο συμβιβασμός του «δημοκρατικού 5».
Μην σας παρασύρει το πολυσυζητημένο σχήμα της υπογραφής του Γιούκλιντ Τσακαλώτου. Ναι, πράγματι, αυτό είναι που μας περιμένει, εφόσον υπάρξει συμφωνία. Με την αύξηση των φόρων, θα μιλούμε ουσιαστικά για κρατικοποίηση της μισθωτής εργασίας, ενώ η οικονομία θα επιβαρυνθεί με νέα δάνεια δεκάδων δισ. και η επιστροφή στην ομαλότητα βγαίνει εκτός της εικόνας, αλλά εκεί φθάσαμε με υπογραφή Βαρουφάκη, όχι Τσακαλώτου – άλλωστε το αναγνώρισε απεριφράστως αυτό και ο Γιούκλιντ. Ο Βαρουφάκης, αυτό το αλλόκοτο, επηρμένο, αλαζονικό, χοροπηδηχτό, χαρωπό, κυνικό και δειλό πλάσμα ευθύνεται που θα πληρώσουμε –αν είμαστε τυχεροί– με τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής μας το κόστος των πέντε μηνών της υπουργίας του.
Το μόνο που, ομολογουμένως, δεν περίμενα από τον άθλιο Βαρουφάκη ήταν το μέγεθος της χυδαιότητάς του. Μας την παρουσίασε για πρώτη φορά, είναι αλήθεια, όταν χλεύασε όσους περιμένουν στις ουρές των τραπεζικών μηχανημάτων. Αλλά δεν του καταλογίσθηκε τότε· θεωρήθηκε η κακιά στιγμή ενός Νάρκισσου. Με τη συμπεριφορά του, όμως, την περασμένη Παρασκευή, δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία για την απύθμενη χυδαιότητά του. Την πιο κρίσιμη νύχτα για τη χώρα, αλλά και για την κυβέρνησή του, αυτός την κοπάνησε στην Αίγινα· και όταν τον ανακάλυψαν, αυτός κατέφυγε στην πιο τετριμμένη, παραδοσιακή δικαιολογία: αμάρτησα για το παιδί μου…
(Εδώ κάνω μια παρέκβαση για να παρατηρήσω την εξής διπλή ειρωνεία: ότι στον υποτιθέμενο κοσμοπολίτη Βαρουφάκη ανακαλύπτουμε ξαφνικά να κρύβει μέσα του έναν Κατρούγκαλο –με φουστανέλα, προβιά, με τα όλα του– ενώ ο πραγματικός Κατρούγκαλος, με την επιτηδευμένη προσπάθειά του να ντυθεί με στυλ, αγωνίζεται –μάταια, φυσικά– για να βγάλει από μέσα του έναν Βαρουφάκη…).
Πολλοί ερμήνευσαν την ιταμή συμπεριφορά του Βαρουφάκη ως αποτέλεσμα εσφαλμένου υπολογισμού. Θεώρησαν, λοιπόν, ότι την πάτησε και, λόγω της τεράστιας, κακής εντύπωσης που προκάλεσε η συμπεριφορά του στην κοινή γνώμη, έσπευσαν να προβλέψουν ότι, έπειτα από αυτό, έχει καταστραφεί πολιτικά. Φυσικά, έχει καταστραφεί πολιτικά, αλλά δεν τον ενδιέφερε αυτό. Δεν τον παρέσυρε ο νοσηρός εγωκεντρισμός του σε ένα σφάλμα. Στην πραγματικότητα, δεν δίνει δεκάρα ο Βαρουφάκης για τους συναδέλφους του στην κυβέρνηση, που τους προσβάλλει με τη στάση του· περιμένετε ότι θα νοιαστεί για τις 113.000 ψηφοφόρους του, που συγχρωτίζονται στις ουρές των ΑΤΜ; (Παρεμπιπτόντως, όταν ο Βαρουφάκης λέει ότι δεν στέκεται στην ουρά, επειδή αυτός και η γυναίκα του διάγουν απολύτως λιτό βίο, προφανώς εννοεί ότι οι συνταξιούχοι που περιμένουν τα 120 ευρώ τους ζουν πολυτελώς. Γι’ αυτό δεν τους συνάντησε στην Αίγινα. Οι συνταξιούχοι προτιμούν Μύκονο…)
Με μόνη την επιφύλαξη ότι δεν είμαι ειδικός στην πάθησή του, μένω με την εντύπωση (δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτε περισσότερο από αυτό) ότι ο Βαρουφάκης μας έγραψε όλους στα παλιά του τα παπούτσια, με τόσο επιδεικτικά αδιάφορο τρόπο, επειδή απλώς τελείωσε την αποστολή που είχε αναλάβει. Ποια ήταν αυτή δεν θα αργήσει να φανεί. Αμφιβάλλω, πάντως, αν θα συνεχίσει να ζει στην Ελλάδα. Θα είναι δύσκολο και θα γίνεται δυσκολότερο όσο περνά ο καιρός…