Tag Archives: παραδοσιακές εκμεταλλεύσεις

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣτΕ;

Σύνδεσμος-Μεταλλευτικών-ΕπιχειρήσεωνΠαρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις, δεν πέρασε μόνο ο Νοέμβρης, αλλά και ο Δεκέμβρης, και όλο το 2015 και τελεσίδικη απόφαση της ολομέλειας του ΣτΕ για την «απόφαση Σκουρλέτη» δεν είδαμε ακόμη…

Είναι σαν κάποιοι να πιστεύουν πως υπάρχουν επενδυτές οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να περιμένουν… και να περιμένουν… και να περιμένουν… σε μια κατάσταση ιδιότυπης ομηρείας να αποφασίσουν για πολλοστή φορά οι αρχές (όποιες και αν είναι αυτές, πολιτειακές, δικαστικές, αυτοδιοικητικές) αν και πότε θα τους επιτρέψουν να συνεχίσουν τις επενδύσεις τους στην Ελλάδα… Και αυτό αφού έχουν προηγηθεί καμιά ντουζίνα θετικές δικαστικές αποφάσεις υπέρ της επένδυσης. Και το τραγικό δεν είναι αυτό… Το τραγικό είναι πως μόλις βγει ακόμη μια θετική απόφαση σε χρόνο μηδέν κάποιος «θιγόμενος»,– σύλλογος ή «κάτοικος», ή αρχιμανδρίτης, ή ΜΚΟ τύπου Παρατηρητήριο, ή ότι φανταστεί κανείς–, θα καταθέσει την επόμενη καταγγελία στο ΣτΕ και πάλι θα περιμένουν οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι επενδυτές, η εταιρεία, οι εργολάβοι, οι προμηθευτές, οι πραγματικοί κάτοικοι και όλοι οι εμπλεκόμενοι, να τελεσιδικήσει και αυτή…

Φοβάμαι πως όπου νάναι αυτό το παραμύθι τελειώνει… Φοβάμαι πως οι επενδυτές αντιλαμβανόμενοι την κοροϊδία, (διότι περί κοροϊδίας πρόκειται), και συνεκτιμώντας και τις διεθνείς συγκυρίες με την τιμή του χρυσού και των άλλων μετάλλων, μια ωραία πρωία θα τραβήξουν το χαλί και θα μείνουν όλα στον αέρα…

Τα εργοτάξια σταδιακά θα σταματήσουν, τα έργα θα ερημώσουν, και ειλικρινά αναρωτιέται κανείς αν θα υπάρχει και θέληση να διατηρηθούν οι παραδοσιακές εκμεταλλεύσεις χωρίς να ολοκληρωθεί το επενδυτικό σχέδιο. Από εκεί και πέρα φανταστείτε μόνοι σας τις επακόλουθες συνέπειες για την τοπική κοινωνία και τον τόπο, δεν χρειάζεται να προχωρήσω σε λεπτομέρειες.

Αυτό το σενάριο μπορεί να ακούγεται υπερβολικό ή απαισιόδοξο, αλλά υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως είναι και απίθανο να συμβεί; Σίγουρα όχι… Και όσο αυτή η ανώμαλη κατάσταση συνεχίζεται, τίποτα –μα τίποτα–, δεν είναι απίθανο.

Τι κάνουμε; Απλά κρατάμε την αναπνοή μας… και περιμένουμε… Έχει κάποιος να προτείνει κάτι καλύτερο;