Οι ασκούντες την εκτελεστική εξουσία, όπως είναι γνωστό από την εποχή του Μακιαβέλι, δεν μπορούν να αποφύγουν το “πρόβλημα των βρώμικων χεριών”– την αντιμετώπιση καταστάσεων όπου είναι υποχρεωμένοι να πράξουν ανήθικα ώστε να αποτρέψουν ένα μεγαλύτερο κακό. Στον απόηχο της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης των Ρέιγκαν- Θάτσερ, η κυβερνώσα Κεντροαριστερά διεθνώς υιοθέτησε τη θεωρία των “βρώμικων χεριών” απέναντι στους εξ αριστερών επικριτές της. Το επιχείρημα ήταν απλό: καλύτερα να επιβάλουμε εμείς πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και περιστολής του κράτους πρόνοιας, γιατί θα το κάνουμε με κοινωνική ευαισθησία, ενώ αν τις επιβάλει n ανάλγητη Δεξιά , ο κόσμος θα υποφέρει πολύ περισσότερο.
Για την πραγματική Αριστερά –την αδιάφορη για τους ηθικά αμφίσημους συμβιβασμούς που απαιτούσε η εξουσία– το “πρόβλημα των βρώμικων χεριών” δεν υφίστατο. Ήταν μια σοφιστεία των μισητών δεξιόστροφων Σοσιαλδημοκρατών για να επενδύσουν με ηθικό μανδύα την πρόθεσή τους να προδώσουν τα συμφέροντα του λαού.
Ώσπου n πραγματική Αριστερά ήλθε στην εξουσία, στο μικρό γαλατικό χωριό που λέγεται Ελλάδα. Και μετά ένα εξάμηνο μετωπικής σύγκρουσης με την πραγματικότητα, μετά την αναπόφευκτη νίκη της τελευταίας αλλά όχι πριν οι νέοι κυβερνώντες –επίσης αναπόφευκτα– ερωτευθούν την εξουσία, η πραγματική Αριστερά αγκάλιασε σφιχτά τη θεωρία των “βρώμικων χεριών”. Έφτασε στο σημείο να την αναγάγει σε βασική πολιτική στρατηγική της.
Το Σάββατο η «Κ» αποκάλυψε εξαιρετικά επείγουσα επιστολή της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του υπουργείου Πολιτισμού, με την οποία ενημερώνει τους αρμόδιους φορείς ότι οι υπηρεσίες του υπουργείου «πρόκειται να κινήσουν τη διαδικασία οριοθέτησης αρχαιολογικού χώρου σε περιοχή που εκτείνεται στους Δήμους Αλίμου και Ελληνικού Αργυρούπολης». Το τοπογραφικό διάγραμμα το οποίο συνοδεύει την επιστολή και ο πίνακας των οδών που οριοθετούν τον νέο αρχαιολογικό θησαυρό της Αττικής δείχνουν ότι συμπίπτει σε θαυματουργό βαθμό με το πρώην αεροδρόμιο.
Απαντώντας στο δημοσίευμα, η κυβέρνηση σημείωσε ότι «η κήρυξη -οριοθέτηση αρχαιολογικού χώρου δεν προκαλεί κανένα πρόβλημα στην εξέλιξη της επένδυσης του Ελληνικού και ότι ο θόρυβος που έχει προκληθεί … οφείλεται σε κύκλους που, θολώνοντας τα γεγονότα, επιδιώκουν να προκαλέσουν προβλήματα στην κυβέρνηση». Ωστόσο, πέρα από τις επιπλοκές και τις καθυστερήσεις που θα προκαλέσει n κήρυξη του Ελληνικού ως αρχαιολογικού χώρου, προκύπτει το ερώτημα: δεν επιδιώκει η κυβέρνηση αυτόν τον θόρυβο;Δεν είναι το φύλλο συκής που της έχει απομείνει, αφού έχει απογυμνωθεί από καθετί αριστερό στην οικονομική της πολιτική; Να εμφανίζεται ότι δέχεται μεν αυτά που κάποτε κατάγγελλε με τη γνωστή αμετροέπεια, αλλά αγωνίζεται μέχρις εσχάτων για τη βελτίωση των όρων συνθηκολόγησης;
Τα αεροδρόμια
Δεν είναι μόνο το Ελληνικό. Ποιος ξεχνάει τα δάκρυα του Χρήστου Σπίρτζη για τα περιφερειακά αεροδρόμια ή τις ηρωικές αποφάσεις διαδοχικών υπουργών κατά της EldoradoGold – η μία λίγο πριν από τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου; Στην τελευταία περίπτωση, παρά τη σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας υπέρ της εταιρείας, η κυβέρνηση επέμενε, γιατί έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα για «την υγεία των κατοίκων της περιοχής και την προστασία του περιβάλλοντος». Αυτά μέχρι τον περασμένο Μάιο, όλως τυχαίως στα πρόθυρα της ολοκλήρωσης της πρώτης αξιολόγησης, όταν η κυβέρνηση πραγματοποίησε θεαματική στροφή δυστυχώς –ελάχιστα δημοσιοποιημένη, άρα λίγοι μπόρεσαν να την απολαύσουν– και ενέκρινε την επίμαχη μελέτη, επιτρέποντας την επανεκκίνηση των εργασιών στις Σκουριές.
Και φυσικά υπάρχει ο ακόμα υπουργός Ναυτιλίας Θόδωρος Δρίτσας. Αυτός που ανακοίνωσε (πριν καν ορκιστεί υπουργός) την ακύρωση της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, που συνέχισε να συμμετέχει σε εκδηλώσεις κατά της ιδιωτικοποίησης ως υπουργός, παρότι η διαδικασία προχωρούσε, και που αποπειράθηκε την τελευταία στιγμή, προ ολίγων εβδομάδων, να μεταβάλει ουσιωδώς τους όρους της σύμβασης στον κυρωτικό νόμο προσπάθεια που έπεσε κι αυτή στο κενό μετά την οργισμένη αντίδραση της Cosco.
Οι ενέργειες των υπουργών αυτών έχουν πλήξει περαιτέρω την ήδη βεβαρημένη εικόνα της Ελλάδας ως επενδυτικού προορισμού, χωρίς να έχουν επιτύχει σχεδόν τίποτα από τους διακηρυγμένους φιλολαϊκούς στόχους τους. Εξυπηρετούν όμως άριστα το βασικό επιχείρημα που έχει απομείνει στον κ. Τσίπρα: ότι εφαρμόζει μεν πολιτικές νεοφιλελεύθερες, αλλά δίνει συνεχείς μάχες ακόμα κι αν τις χάνει σχεδόν όλες για να τις αραιώνει. Ότι τα χέρια της κυβέρνησης του είναι “βρώμικα”, αλλά η καρδιά της παραμένει καθαρή.
[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Γιάννη Παλαιολόγου, 09/08/2016]
