“Κοντά στο 45% είναι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε Κρήτη, Δωδεκάνησα και Ιόνια νησιά, καταλαμβάνοντας την κορυφή στις περιοχές της Ελλάδας…”.

Αυτά προσπαθούσα να εξηγήσω σε πρόσφατο άρθρο μου. “…Σήμερα όμως, όπου ουσιαστικά μπαίνουμε στην εκκαθάριση των “κόκκινων” επιχειρηματικών δανείων μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αποδεικνύεται περίτρανα αυτή η καταστροφική νοοτροπία του παλαιού πολιτικού προσωπικού…”.

Ας ξανα-αναφερθώ σε ορισμένες σκληρές- πικρές αλήθειες – γεγονότα:

1. Η Ελλάδα πάσχει από την “Ολλανδική” (τουριστική) ασθένεια.
2. Στις τουριστικές περιοχές η παραβατικότητα της φοροδιαφυγής φτάνει στο 20%.
3. Οι τουριστικές περιοχές έχουν τα πιο πολλά κόκκινα δάνεια (είτε κάποιοι επίτηδες δεν πληρώνουν με πρόσχημα την κρίση είτε πράγματι δεν μπορούν).
4. Ο τουρισμός έτσι όπως έχει αναπτυχθεί σε βάρος όλων των υπόλοιπων τομέων της οικονομίας, ΝΑΙ, ορισμένες φορές μπορεί να καταστρέψει σοβαρά το περιβάλλον.

Συμπερασματικά: το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας μας που στηρίχτηκε αποκλειστικά σχεδόν στην παροχή τουριστικών υπηρεσιών οδηγείται σε πλήρη κατάρρευση… όποιοι συνεχίζουν και πωλούν το παραμυθάκι περί τουριστικής βιομηχανίας κοροϊδεύουν τα παιδιά μας.

Κάποιοι θέλουν τα παιδιά μας γκαρσονάκια, με 200 ευρώ/μήνα στα καταχρεωμένα ξενοδοχεία τους, τα οποία σε λίγο καιρό μάλιστα, ίσως δεν θα τους ανήκουν καν.

Οι ξενοδόχοι δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους και οφείλουν να πάρουν θέση σε αυτό το παίγνιο-διελκυνστίδα. Να θέσουν την άποψή τους ξεκάθαρα: θεωρούν πως η αξιοποίηση των ορυκτών πόρων είναι αντίθετη στα συμφέροντά τους; Ναι ή όχι;

Ώστε να τελειώνουμε με τα παραμύθια κάποιων δήθεν οικολόγων, δήθεν φίλων του περιβάλλοντος οι οποίοι έχουν χτίσει πλουσιοπάροχες καριέρες στις πλάτες τόσο των ξενοδόχων όσο και χιλιάδων ανέργων συμπολιτών μας.

Οι μύθοι του παρελθόντος θα καταρρεύσουν ή θα καταρρεύσει πλήρως η χώρα.

Η αξιοποίηση όλων ανεξαιρέτως των ορυκτών πόρων της χώρας, με όρους Βιώσιμης Ανάπτυξης, μαζί με άλλους τομείς της οικονομίας, είναι μονόδρομος.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, tου Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου, 10/12/2015]

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο επαναχάραξης του παραγωγικού της μοντέλου.

Από τη δεκαετία του 1980 και εντεύθεν, όπου άνθισαν οι κάθε είδους επιδοτήσεις και οι τραπεζικοί δανεισμοί μέσω των κομματικών διαπλοκών, η χώρα υπέστη πλήρη αποβιομηχάνιση.

Οι εθνικοί παραγωγικοί πυλώνες που επιλέχθηκαν από εκείνη τη γενιά του πολιτικού προσωπικού στηρίζονταν σε δύο στοιχεία: τους συνεταιρισμούς και τον τουρισμό.

Και οι δύο αυτοί πυλώνες έχουν πνιγεί σήμερα μέσα σε ωκεανούς χρεών.

Τα χρέη των ξενοδοχειακών ομίλων σήμερα ξεπερνούν τα 7,5 δισ. ευρώ. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μίας νοοτροπίας που είχε ανθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες: οι επενδύσεις του τύπου “λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και τ’αγόρι μου”. Όποιος είχε πρόσβαση στους διάφορους κομματικούς μηχανισμούς αποκτούσε μέσω δανεισμού το δικό του ξενοδοχείο.

Αυτές οι επενδύσεις δεν απαιτούσαν μεγάλη τεχνογνωσία, χρήση υψηλής τεχνολογίας, αξιοποίηση επιστημονικού προσωπικού: απαιτούσαν κυρίως την τεχνογνωσία του κομματικού ελιγμού.  Ως εκ τούτου η Ελλάδα γέμισε με κάθε είδους “επιχειρηματίες”-ξενοδόχους υλοποιώντας ουσιαστικά πλήρως το σύνθημα του ΚΚΕ πριν το 1981 σύμφωνα με το οποίο αν η χώρα μας έμπαινε στην ΕΟΚ θα “γινόμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης”. Βέβαια, δεν μας φταίει η ΕΟΚ-ΕΕ αν εμείς ως λαός δεν αξιοποιήσαμε την ευκαιρία που μας δόθηκε να φτιάξουμε επιτέλους κράτος για τους πολίτες και όχι κράτος για την κομματική πελατεία.

Σήμερα πληρώνουμε ακριβώς αυτή τη νοοτροπία: κάθε λόγγος και από ένα ξενοδοχείο, κάθε βουνό και resort, κάθε ραχούλα και ένα room for rent…

Σήμερα όμως, όπου ουσιαστικά μπαίνουμε στην εκκαθάριση των “κόκκινων” επιχειρηματικών δανείων μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αποδεικνύεται περίτρανα αυτή η καταστροφική νοοτροπία του παλαιού πολιτικού προσωπικού.

Δεν φτάνει που η οικονομία μας απέκτησε όλα τα χαρακτηριστικά της ολλανδικής, “τουριστικής”, ασθένειας, δεν φτάνει που ο τουρισμός αναπτύχθηκε αρκετές φορές σε βάρος του οικιστικού και φυσικού περιβάλλοντος, δεν φτάνει που αυτές οι επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει, καταλήξαμε σε κάτι ακόμη πιο σκληρό για τη χώρα: όλα αυτά τα υπεστήκαμε χωρίς να έχουμε αποκομίσει ως χώρα τουλάχιστον κάποια παραγόμενη υπεραξία. Κάτι το οποίο να μείνει χειροπιαστό ως πολλαπλασιαστής γνώσεων και τεχνογνωσίας. Καθώς οι τουριστικές επιχειρήσεις δεν σχετίζονται με παραγωγή προϊόντων, αλλά απόδοση υπηρεσιών. Ας το παραδεχτούμε: το παλαιό πολιτικό προσωπικό ήθελε εμάς, και τα παιδιά μας να γίνουμε χαμηλόμισθα δανεισμένα γκαρσόνια. Ίσως αρκετοί θα απογοητευθούν, αλλά δεν πειράζει: ο μύθος περί τουριστικής βιομηχανίας πρέπει να καταρρεύσει μαζί με πολλούς άλλους μύθους της μεταπολίτευσης. Ο τουρισμός δεν είναι βιομηχανία. Ο τουρισμός είναι παροχή υπηρεσιών. Οι υπηρεσίες δεν παράγουν χειροπιαστό πλούτο με υπεραξία.

Το χειρότερο απ’όλα: όλα αυτά έγιναν με ταυτόχρονη παραγκώνιση άλλων κλάδων όπως πχ. της αξιοποίησης των ορυκτών μας πόρων. Ένας κλάδος ο οποίος είναι σκληρός, απαιτητικός, απαιτεί υψηλή τεχνική κατάρτιση, πολλές επιστημονικές γνώσεις από διάφορα πεδία, ατελείωτες ώρες μελέτης, τεράστια υπομονή και επιμονή, αλλά ο οποίος στο τέλος θα μπορούσε να αποφέρει υψηλότατα εισοδήματα στους εργαζόμενους και θα άφηνε χειροπιαστή υπεραξία στη χώρα. Πράγματα δύσκολα δηλαδή για κάποιους οι οποίοι ήθελαν τα εύκολα…

Ας είμαστε ρεαλιστές: κανείς δεν θέλει την άνοδο της ανεργίας, κανείς δεν θέλει να βλέπει ξενοδοχεία και άλλες παρεμφερείς επιχειρήσεις να κλείνουν, κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός πως ο τουρισμός συνεισφέρει αρκετά στο ΑΕΠ της χώρας. Όμως κάποια στιγμή το παραμύθι κάποιων δήθεν οικολόγων οι οποίοι υψώνουν διαρκώς εμπόδια σε κάθε εξορυκτική προσπάθεια χρησιμοποιώντας ως άλλοθι το περιβάλλον, αλλά ως υποκείμενο-διακύβευμα τη χρήση γης και των παρελκόμενων (sic) συμφερόντων, θα πρέπει να τελειώσει. Οι ξενοδόχοι δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους και οφείλουν να πάρουν θέση σε αυτό το παίγνιο-διελκυστίνδα. Να θέσουν την άποψή τους ξεκάθαρα: θεωρούν πως η αξιοποίηση των ορυκτών πόρων είναι αντίθετη στα συμφέροντά τους; Ναι ή όχι; Ώστε να τελειώνουμε με τα παραμύθια κάποιων οι οποίοι έχουν χτίσει πλουσιοπάροχες καριέρες στις πλάτες τόσο των ξενοδόχων όσο και χιλιάδων ανέργων συμπολιτών μας.

Κάποιοι πολύχρονοι μύθοι οι οποίοι σχετίζονται με ιερά πολιτικά πρόσωπα και καταστάσεις θα καταρρεύσουν εξαιτίας της κρίσης. Οι ιερές αγελάδες της πολιτικής τελείωσαν. Αυτό είναι το θετικό της κρίσης: θα γνωριστούμε όλοι καλύτερα μεταξύ μας, και κυρίως θα γνωρίσουμε τους εαυτούς μας. Θα αποκτήσουμε ως λαός αυτογνωσία. Βέβαια, θα μας πάρει αρκετό καιρό για να “χωνέψουμε” τα συνεχή σοκ που θα υποστούμε. Δεν πειράζει. Ουδέν καλόν αμιγές κακού. Όσο θα βγαίνουν στην επιφάνεια οι σκελετοί του παρελθόντος τόσο θα γινόμαστε πιο δυνατοί. Όπως συμβαίνει σε όσους ακούν για πρώτη φορά κάτι σοκαριστικό, θα περάσουμε ως κοινωνία, αλλά και η οικονομία μας, από τα 5 ψυχολογικά στάδια της αποδοχής:

1. Το πρώτο στάδιο είναι η άρνηση της πραγματικότητας.
2. Το δεύτερο στάδιο είναι η οργή.
3. Το τρίτο στάδιο είναι η διαπραγμάτευση.
4. Το τέταρτο στάδιο χαρακτηρίζεται από κατάθλιψη.
5. Το πέμπτο στάδιο είναι η ήρεμη αποδοχή της αλήθειας.

Ήρθε ο καιρός να αρχίσουμε ως κοινωνία την αποκαθήλωση διάφορων ιερών “αγαλμάτων”, προσώπων, μύθων, και ψεύτικων συμβόλων.

Ήρθε η ώρα να προχωρήσει επιτέλους η χώρα χωρίς τα φαντάσματα και τις σκιές του παρελθόντος.

Ήρθε η ώρα της πλήρους αξιοποίησης των ορυκτών μας πόρων.

ΥΓ. Για να προλάβω κάποιους κακόβουλους, ο υπογράφων το παρόν άρθρο στηρίζει εμπράκτως την ανάπτυξη του τουρισμού με ουσιαστικές προτάσεις οι οποίες εισακούονται από τους ξενοδόχους.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, tου Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου, υποψήφιου Διδάκτορα Πολυτεχνείου Κρήτης – Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, 10/11/2015]

Ο Έλληνας πρωθυπουργός παραβρέθηκε πρόσφατα στις εργασίες του ΟΗΕ σχετικά με τους στόχους του οργανισμού στη διαμόρφωση της ατζέντας για την Παγκόσμια Βιώσιμη Ανάπτυξη μετά-το-2015.

Στα πλαίσια αυτών των εργασιών είχαν προηγηθεί συζητήσεις με διάφορες προτάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο για τη διαμόρφωση αυτών των στόχων οι οποίοι θα καταστήσουν την παγκόσμια ανάπτυξη βιώσιμη. Εν περιλήψει οι στόχοι αυτοί είναι:

• Η εξάλειψη της φτώχειας.
• Η εξάλειψη της πείνας της πείνας.
• Η εξασφάλιση της υγείας και της καλής ποιότητας ζωής.
• Η εξασφάλιση ποιοτικής εκπαίδευσης.
• Η εξασφάλιση της ισότητας των φύλλων.
• Εξασφάλιση πρόσβασης στο νερό και η βιώσιμη διαχείρισή του.
• Εξασφάλιση πρόσβασης σε ενέργεια.
• Η εξασφάλιση της βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης και της εργασίας για όλους.
• Η κατασκευή ευέλικτων υποδομών και βιώσιμης βιομηχανίας.
• Η μείωση των ανισοτήτων εντός των κρατών αλλά και μεταξύ των κρατών.
• Η δημιουργία ασφαλών και βιώσιμων πόλεων.
• Η εξασφάλιση βιώσιμης κατανάλωσης και παραγωγής προϊόντων.
• Η ανάληψη επειγουσών δράσεων για την καταπολέμηση της αλλαγής του κλίματος.
• Η συντηρητική και βιώσιμη χρήση των ωκεανών και θαλασσών.
• Η προστασία, η αποκατάσταση και βιώσιμη χρήση των επίγειων οικοσυστημάτων, η διαχείριση των δασών, η καταπολέμηση της ερημοποίησης, και η προστασία της βιοποικιλότητας.
• Η εξασφάλιση ειρηνικών κοινωνιών, με πρόσβαση στη δικαιοσύνη για όλους και η κατασκευή αποτελεσματικών θεσμών σε όλα τα επίπεδα.
• Η ενδυνάμωση των μέσων της εφαρμογής και η αναζωογόνηση της παγκόσμιας συνεργασίας για τη βιώσιμη ανάπτυξη.

Στο προσχέδιο έκθεσης του ΟΗΕ που δημοσιοποιήθηκε παράλληλα με τις εργασίες στις οποίες συμμετείχε και ο Έλληνας πρωθυπουργός διαπιστώθηκε πως η εξορυκτική βιομηχανία συμβάλλει σε όλους τους παραπάνω στόχους είτε έμμεσα είτε άμεσα.

Επίσης διαπιστώθηκε πως πέραν των πολλών θετικών επιπτώσεων από την παρουσία της εξορυκτικής βιομηχανίας (μείωση της ανεργίας, εξασφάλιση εισοδημάτων, μείωση της φτώχειας, προοπτικές ανάπτυξης, εξασφάλιση της παιδείας και του πολιτισμού κλπ.) μπορεί να υπάρξουν και αρνητικές επιπτώσεις.

Σε κάθε περίπτωση, στα πλαίσια των εργασιών του ΟΗΕ και όλων των επιστημόνων παγκοσμίως καταβάλλονται διαρκείς προσπάθειες και συζητήσεις για την απομείωση αυτών των αρνητικών επιπτώσεων ώστε να εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη προμήθεια των ορυκτών πόρων στα πλαίσια της παγκόσμιας βιώσιμης ανάπτυξης.

Στην προσπάθεια αυτή κρίνεται απαραίτητη η συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων μερών: των τοπικών κοινωνιών, των κυβερνήσεων και των επιχειρήσεων στα πλαίσια ενός έντιμου και ανοικτού διαλόγου.

[ΠΗΓΗ: http://energypress.gr/, 4/10/2015, του Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου, Υπ. Διδάκτωρ Πολυτεχνείου Κρήτης]