Ο Δόκτωρ Γεωλογίας Νικόλαος Αρβανιτίδης σε νέο του σχόλιο στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης θέτει κάποια κρίσιμα ερωτήματα προς τους κυβερνώντες αναφορικά με τα φαινομενικά αδιέξοδα που φαίνονται να έχουν δημιουργηθεί γύρω από την μεταλλευτική επένδυση στη ΒΑ Χαλκιδική.

Ο διακεκριμένος καθηγητής εύλογα αναρωτιέται πως είναι δυνατόν από τη μια πλευρά οι κυβερνητικοί παράγοντες να ισχυρίζονται ότι δεν είναι τεχνολογικά εφαρμόσιμη η μεταλλουργική μέθοδος που επέλεξε η επενδύτρια εταιρεία και από την άλλη να λένε ότι ο επενδυτής οφείλει να προχωρήσει στη μεταλλουργία χρυσού για το δημόσιο συμφέρον.

Επιπλέον ο κ. Αρβανιτίδης θέτει το ερώτημα της παρατεταμένης χρονικά δυστοκίας και καθυστέρησης από την πλευρά του υπουργείου στην έγκριση αδειών ρουτίνας των οποίων η έγκριση είναι επιπέδου Γενικού Γραμματέα του υπουργείου. Καθυστερήσεις που ούτε εξυπηρετούν το έργο και ούτε βεβαίως το δημόσιο συμφέρον, όπως τονίζει.

Είναι κάποια πράγματα που δεν έχουν νοηματική σύνδεση, θα προσθέσουμε εμείς, Μόνο παραπολιτικά συνδέονται μεταξύ τους. Ακολουθεί το σχόλιο του Νικόλαου Αρβανιτίδη.

“Συμφωνώ απόλυτα πως σε όλες τις επενδύσεις, όπως και στη συγκεκριμένη πρέπει να είναι σαφές το δημόσιο συμφέρον που προκύπτει. Το γεγονός της καθετοποιησης της παραγωγής με την μεταλλουργία χρυσού παρούσα αποτελεί λοιπόν απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει μέγιστο οικονομικό και κοινωνικό όφελος για την Ελλάδα.

Είναι κάτι που η συντριπτική πλειοψηφία της γεωεπιστημονικής κοινότητας της χώρας έχει υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή. Συνεπώς το αρμόδιο υπουργείο και άλλοι όψιμα εμπλεκόμενοι δεν “κομίζουν γλαύκα εις Αθήνας”. Και πάμε τώρα σε όλα τα αντιφατικά συμβάντα, τα οξύμωρα πήγαινε-ελα που δημιουργούν εδώ και χρόνια μια κωμικοτραγική κατάσταση που δεν αρμόζει στην σοβαρότητα μιας τόσο σημαντικής επένδυσης για τον τόπο που αφορά στην παραγωγική αξιοποίηση του Ελληνικού ορυκτού πλούτου. Κάτι που οι γεωεπιστήμονες της χώρας είναι σίγουροι ότι αποτελεί “εν δυνάμει” τον βασικότερο αναπτυξιακό πυλώνα για μας.

Μετά από πιλοτικές δοκιμές σε “χαρμάνι” των δύο τύπων μεταλλευμάτων από τα κοιτάσματα Ολυμπιάδας και Σκουριών η τεχνολογία της Ακαριαίας Τήξης επιλέχθηκε να είναι αυτή που θα στηρίξει βιομηχανικά την μεταλλουργία με αποτέλεσμα να ενταχθεί στη τεχνική μελέτη και το επιχειρησιακό σχέδιο γενικότερα.

Με άλλα λόγια η χρηματοδότηση του έργου από τον επενδυτή περιλάμβανε και την Ακαριαία Τήξη. Αναλάμβανε δηλαδή με τον τρόπο αυτό το κόστος, την τεχνολογική πρόκληση και το όποιο παραγωγικό ρίσκο από την εφαρμογή της συγκεκριμένης μεθόδου.

Και εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις από πλευράς κυρίως ελληνικής πολιτείας. Σε μία πρώτη φάση το υπουργείο χαρακτήρισε την τεχνολογία αναξιόπιστη ισχυριζόμενο επίσης ότι οι δοκιμές έπρεπε να είχαν γίνει στην Ελλάδα. Τα περί διεθνώς διαπιστευμένου εργαστηρίου ημιβιομηχανικής κλίμακας που έκανε τις δοκιμές, το ότι αυτό αποτελεί διεθνή πρακτική ή ότι ο επενδυτής παίρνει ουσιαστικά το ρίσκο του όποιου στραβοπατήματος, δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη.

Και ενώ έλεγε όλα αυτά πρόσφατα το υπουργείο πέρασε στην αντίπερα όχθη λέγοντας ότι ο επενδυτής οφείλει να υλοποιήσει την μεταλλουργία χρυσού γιατί αυτό προστάζει το δημόσιο συμφέρον.

Πως λοιπόν ερμηνεύονται τώρα όλα αυτά και τι καταλαβαίνει ο απλός πολίτης που μάλλον έχει μπερδευτεί. Και πως ορίζει και τι εννοεί τελικά το υπουργείο με δημόσιο συμφέρον. Δεν είναι δημόσιο συμφέρον ο εκσυγχρονισμός της λειτουργούσας μεταλλευτικής παραγωγής, η διαχείριση των ιστορικών αποβλήτων, η απασχόληση 2.500 εργαζομένων και η αναπτυξιακή ανάταση των τοπικών κοινωνιών και οικονομίας.

Αυτό που εισπράττει κάποιος που παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από την συγκεκριμένη επένδυση είναι ότι οι κεντρικές εγκρίσεις που αφορούν και ανταποκρίνονται στους όρους της σύμβασης έχουν δοθεί.

Και όλες οι συζητήσεις των τελευταίων ημερών αφορούν καθυστερήσεις μικρο-εγκρίσεων ώστε να μπορέσει το έργο να πάει παρακάτω. Εγκρίσεις που σύμφωνα με το κανονισμό μεταλλευτικών και λατομικών εργασιών είναι επιπέδου έγκρισης από τον γενικό γραμματέα. Γιατί λοιπόν αυτές οι καθυστερήσεις; Σε τι και ποιους εξυπηρετούν; Σίγουρα όχι την χώρα και τον λαό.

Βασική προϋπόθεση για την καλή πορεία μιας επένδυσης είναι φυσικά η τήρηση της σύμβασης από τις δύο πλευρές και οι καθαρές και ειλικρινείς συζητήσεις και αποφάσεις για τυχόν αλλαγές που χρειάζεται ενδεχόμενα να γίνουν.”

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr, 19/8/2017]

Ο διακεκριμένος γεωλόγος Δρ. Νικόλαος Αρβανιτίδης που τα τελευταία χρόνια ζει και δραστηριοποιείται επαγγελματικά στη Σουηδία σχολίασε με το δικό του λιτό, ουσιώδη όσο και μετριοπαθή τρόπο την ένταση που προκλήθηκε ανάμεσα στην Ελληνικός Χρυσός και τον Πάνο Καμμένο μετά τις δηλώσεις του υπουργού για ξέπλυμα χρήματος και περιβαλλοντικής καταστροφής στη Χαλκιδική από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες της εταιρείας.

Ακολουθεί το σχόλιο του κ. Αρβανιτίδη, όπως αυτό διατυπώθηκε στο facebook.

“Αυτό είναι δυστυχώς το ελληνικό μοντέλο περί δημιουργίας ευνοϊκού περιβάλλοντος για επενδύσεις ή αν θέλετε πως μια κυβέρνηση επιλέγει και μεθοδεύει την ακύρωση μιας σημαντικής επένδυσης για να εξυπηρετήσει πολιτικές της σκοπιμότητες.

Να λοιπόν το δικό μου σενάριο:

1) το ΥΠΕΝ υπόσχεται την αδειοδότηση του εργοστασίου Ολυμπιάδας.

2) η εταιρία πείθεται και προγραμματίζει τα εγκαίνια του για να ανατρέψει την χρηματιστηριακή της κατηφόρα.

3) το ΥΠΕΝ δέχεται προφανώς πιέσεις από τους αντιμεταλλευτικούς, το ξανασκέφτεται και στέλνει όλες τις εγκρίσεις που εκκρεμούν στο άγνωστο μέλλον.

4) ο επενδυτής εισπράττει ακόμη ένα πλήγμα από τα πολλά που δέχτηκε και έχουν τραυματίσει σοβαρά την διεθνή επιχειρηματική του θέση, και αποφασίζει να ακυρώσει τα προγραμματισμένα εγκαίνια και να ανασυνταχθεί.

5) η κυβέρνηση εξακολουθεί παραμένει στο πλαίσιο πολιτικοποίησης του θέματος (γιατί το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ οικονομικό, τεχνολογικό και περιβαλλοντικό), προκειμένου να κρατήσει τουλάχιστον μία τουλάχιστον από τις προεκλογικές της υποσχέσεις.

Επιλέγει προφανώς ακυρώσει την επένδυση, να κλείσει τα μεταλλεία και να στείλει τους εργαζόμενους στην ανεργία, κόντρα στην πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας που στηρίζει την μεταλλευτική ανάπτυξη της περιοχής.

Η έκπληξη βέβαια είναι ότι επιχειρεί πλέον ανοιχτή επίθεση με εκφράσεις και επιχειρήματα που δεν αρμόζουν σε ένα επίσημο κράτος, αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι μπορεί να θεωρηθούν και αναμενόμενα από αυτόν που λέγονται. Και τώρα λοιπόν τι?”

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/ , 12/8/2017]

Την ιστορία την έλεγε διπλωμάτης ευρωπαϊκής χωράς σε ομήγυρη δημοσιογράφων. Είχε δεχτεί, έλεγε, όχληση από συμπατριώτες του επενδυτές που, σε συνεταιρισμό με Έλληνες, είχαν υποβάλει στις υπηρεσίες φάκελο για μια μικρομεσαία επένδυση. Οι υπηρεσίες είχαν κρατήσει μήνες τον φάκελο, χωρίς να απαντήσουν ή να ζητήσουν επιπλέον στοιχεία. Οι επίδοξοι επενδυτές ήθελαν από τον διπλωμάτη να μεσολαβήσει προς τον υπουργό όχι για να αποσπάσουν έγκριση, αλλά για να λάβουν, επιτέλους, μια απάντηση. Ο υπουργός έκλεισε το ραντεβού μέσα σε δύο ημέρες. Υποδέχτηκε τον διπλωμάτη με μεγάλη ευγένεια . Μην ανησυχείτε , του είπε στο τέλος. Σε λίγες ημέρες η υπηρεσία θα έχει απαντήσει . Δύο μήνες μετά, η απάντηση δεν είχε έρθει.

Ο διπλωμάτης δεν είπε τίποτε που θα μπορούσε να προδώσει την ταυτότητα του υπουργού. Δεν είχε άλλωστε ύφος καταγγελτικό. Είχε ένα χαμόγελο περισσότερο συγκατάβασης, παρά σαρκασμού. Ενα χαμόγελο που έλεγε, «εντάξει, τώρα ξέρουμε στην Ελλάδα είμαστε».

Όλοι φωνάζουν ότι για να ζωντανέψει η οικονομία χρειάζεται πολλές, μικρές επενδύσεις σαν αυτή που μπορεί ακόμη να επωάζεται στο υπογάστριο κάποιας υπηρεσίας. Αλλά το οικονομικό κλίμα καθορίζεται περισσότερο από τις μεγάλες επενδύσεις σαν αυτή της Ελληνικός Χρυσός , που φτάνει το ένα δισ. Λόγω ακριβώς αυτής της συμβολικής υπεραξίας, θα δικαιολογούσε κάποιος το ενδιαφέρον της κυβέρνησης να επιταχύνει και πολιτικά τα μεγάλα πρότζεκτ. Θα ήταν μια συμπεριφορά σύμφωνη με τις διακηρύξεις του πρωθυπουργού για την επανεκκίνηση της οικονομίας σύμφωνη και με το μόνο πλάνο πολιτικής επιβίωσης της ίδιας της κυβέρνησης. Τότε, γιατί κάνει ακριβώς το αντίθετο;

Η περίπτωση των μεταλλείων της Χαλκιδικής είναι διαφωτιστική. Ο Γιώργος Σταθάκης πήγε στο υπουργείο Ενέργειας, υποτίθεται, επειδή ήταν ό,τι πιο φιλοεπενδυτικό διέθετε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πήγε, υποτίθεται, για να άρει τις αγκυλώσεις που είχαν προλάβει να προκαλέσουν οι ιδεασμοί του προκατόχου του. Πήγε και απέδειξε πολύ γρήγορα ότι η μόνη εναλλακτική στον δογματισμό που μπορούσε να προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αβελτηρία.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο υπουργός έκρινε ότι πρέπει να προσφύγει στη διαιτησία. Το πρόβλημα θα ήταν ότι, αν και το έχει αποφασίσει εδώ και μήνες ο ίδιος ο πρωθυπουργός το προανήγγειλε τον Μάιο δεν έχει ακόμη προχωρήσει στην προσφυγή. Όπως και στην κοινότοπη ιστορία του διπλωμάτη, το πρόβλημα θα ήταν η πατροπαράδοτη βραδύτητα του ελληνικού Δημοσίου, εάν δεν υπήρχε κάτι εντελώς πρωτότυπο: Αν ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ένιωθε την άνεση να απαγγείλει από τηλεοράσεως, παρεμπιπτόντως, ποινικές κατηγορίες εις βάρος της επιχείρησης.

Ο συνήθης ορισμός περί «ανασφάλειας δικαίου» είναι πολύ φτωχός για να ανταποκριθεί σε αυτήν την εντελώς νέα πραγματικότητα.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Μιχάλη Τσιντσινή, στήλη «Μάσκες», 11/08/2017]