Η Σχολή Μηχανικών Μεταλλίων –Μεταλλουργών του ΕΜΠ, γιορτάζοντας τα 70 χρόνια της, και το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, μαζί με το Δήμο Λαυρεωτικής, την Εταιρεία Μελετών, τον Επιμορφωτικό Εκδρομικό Όμιλο και τη Χορωδία Λαυρίου, σας προσκαλούν στην εκδήλωση «Μεταλλωρύχοι του κόσμου – Ιχνηλατώντας την ταυτότητά τους μέσα απ’ την τέχνη», το Σάββατο, 6 Μαΐου, στις 7:30 μ.μ. στο Μηχανουργείο του Τ.Π.Π.Λ.

Ομιλητής ο Δημήτρης Καλιαμπάκος, Καθηγητής ΕΜΠ, Κοσμήτορας της Σχολής ΜΜΜ.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι πίσω από την τεράστια βιομηχανία που παράγει τις πρώτες ύλες σε ολόκληρο τον κόσμο; Τι χαρακτήρες διαμορφώνει το ιδιαίτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο μοχθούν; Υπάρχει κι αν ναι, ποια είναι η κοινή ταυτότητα των μεταλλωρύχων σε κάθε γωνιά της γης;

Ένας αποτελεσματικός τρόπος να ανιχνεύσει κανείς αυτήν την ταυτότητα είναι το αποτύπωμα της στην τέχνη. Τα καθημερινά τεχνουργήματα που διηγούνται το σκληρό μόχθο, τις αντιξοότητες, τις ελπίδες, τους αγώνες αυτού του περήφανου κλάδου. Αλλά και τις επιρροές της σε αυτό που ονομάζεται υψηλή τέχνη, σε καλλιτέχνες που έχουν εμπνευστεί από το σκληρό, αλλά και δυναμικό και γοητευτικό κόσμο των μεταλλωρύχων.

Εκκινούμε το ταξίδι αυτής της αναζήτησης με μια εκδήλωση με πολύ μουσική, κινηματογράφο και όχι μόνο. Το εκκινούμε όχι τυχαία, στο Λαύριο. Το Λαύριο γεννήθηκε τον 19ο αιώνα ως τυπική μεταλλευτική πόλη (company town). Οι σημερινοί του κάτοικοι στην μεγάλη τους πλειοψηφία έχουν πατεράδες και παππούδες που έζησαν μια ζωή στα μεταλλεία και στη μεταλλουργία. Πιστεύουμε πως ιχνηλατώντας την ταυτότητα των μεταλλωρύχων όλου του κόσμου θα ρίξουμε περισσότερο φως και σε αυτούς τους ανθρώπους. Και ίσως απρόσμενα, μάθουμε περισσότερα τόσο για τα σημερινά χαρακτηριστικά της τοπικής κοινωνίας, όσο και για την αύρα μιας ισχυρής παγκόσμιας παράδοσης που μπορεί να γεμίσει τα πανιά μας σε δύσκολους καιρούς.

[ΠΗΓΗ: www.ntua.gr, 28/4/2017]

Αμέτρητες φορές έχουμε ακούσει από το πολιτικό προσωπικό της χώρας να δίνει ευχές ή συμβουλές για την επίτευξη ενός παραγωγικού προσανατολισμού που θα φέρει στην Ελλάδα την ποθούμενη ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία για όλους και όχι μόνο για μερικούς.

Στην πράξη βέβαια και διαχρονικά αυτό το πολιτικό προσωπικό έχει αποτύχει παταγωδώς να εμπνεύσει και με πράξεις τα όσα επικαλείται, ενώ τείνει να γίνει κυρίαρχη αίσθηση πως όσα λέγονται από “επίσημα χείλη” λέγονται κατά κόρον προς άγραν ψήφων ή εξαγορά πολιτικού χρόνου.

Το βίντεο που μπορείτε να δείτε εδώ θα μπορούσε να έχει και τίτλο: “Μια μέρα με προκοπή και δημιουργικότητα”. Και αυτό γιατί προσομειώνει επί της ουσίας την καθημερινή στόχευση των κατοίκων των Μαδεμοχωρίων της ΒΑ Χαλκιδικής.

Αυτοί οι κάτοικοι εκμεταλλευόμενοι την μεταλλευτική κουλτούρα τους και το επενδυτικό έργο που αναβιώνει την παραγωγή χρυσού στην περιοχή εργάζονται στα μεταλλεία ή σε περιφερειακές δραστηριότητες οικοδομούν το παρόν και το μέλλον το προσωπικό και των οικογενειών τους σε στέρεες βάσεις.

Παράλληλα, συμβάλλουν τα μέγιστα για την στήριξη της πολύπαθης Ελληνικής οικονομίας θέλοντας μέσα από το έργο τους να μαγνητίσουν και άλλα μεγάλα έργα, που θα δώσουν έσοδα και θέσεις εργασίας σε μια χώρα που η ανεργία είναι σταθερά κολλημένη πάνω από το 20%.

Βρίσκουν όπως είναι φυσιολογικό και εμπόδια στο δρόμο τους, αλλά “είναι μαθημένα τα βουνά στα χιόνια”…Πάντα τα υπερπηδούν!

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/, 6/11/2016]

Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την 21η Αυγούστου 1916, από τη μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων εργατών της Σερίφου, που κόστισε εννέα ανθρώπινες ζωές, δεκάδες τραυματίες και διώξεις μετά από αυτήν.

Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά. Η Σέριφος, νησί με πλούσια μεταλλεύματα, που λειτούργησαν κατά περιόδους από την αρχαιότητα. Το 1885 εμφανίστηκε ο Γερμανός Αιμίλιος Γρώμανν και λίγο αργότερα ανέλαβε τη διαχείριση των μεταλλείων, εφαρμόζοντας όχι καλές συνθήκες εργασίας για τους εργάτες, αφού δούλευαν από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου υπό ανασφαλείς συνθήκες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεσπάσει μεγάλη απεργία από τους ανοργάνωτους τότε εργάτες, που πνίγηκε στο αίμα από ισχυρή δύναμη χωροφυλακής.

Το 1906 την επιχείρηση ανέλαβε ο υιός Γεώργιος Γρώμανν, με πιο χειρότερες, πιο σκληρές και πιο απάνθρωπες συνθήκες εργασίες, με συχνά εργατικά ατυχήματα και πολλούς νεκρούς. Οι εργάτες τότε κάλεσαν τον Σερφιώτη συνδικαλιστή Κ. Σπέρα, που ήταν ιδρυτικό μέλος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών. Εκείνος, συσπείρωσε τους εργάτες κι αμέσως ίδρυσαν το «ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΩΝ ΣΕΡΙΦΟΥ».Ζήτησαν να εργάζονται οκτώ ώρες, αλλά η εταιρία δεν το δέχθηκε και κατέβηκαν σε απεργία. Ο Γρώμανν ζήτησε τη βοήθεια του Κράτους, το οποίο έστειλε έναν υπομοίραρχο με μια διμοιρία χωροφυλάκων να καταστείλουν την απεργία. Ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα του 1916.

Το 1984 δημιουργήθηκε το μνημείο των πεσόντων εργατών και κάθε χρόνο στις 21 Αυγούστου τελείται επιμνημόσυνη δέηση.

Εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια και ο Δήμος Σερίφου θέλοντας να τιμήσει τους φονευθέντες εργάτες, οργανώνει την επέτειο, με μια σειρά από εκδηλώσεις.

Το παρόν φωτογραφικό υλικό προέρχεται από μια τέτοια εκδήλωση που  πραγματοποιήθηκε στον Κοινοτικό ξενώνα «ΠΕΡΣΕΑΣ» στο Λειβάδι Σερίφου, με έκθεση ζωγραφικής και φωτογραφίας για τα μεταλλεία της Σερίφου, με την επιμέλεια της Δημοτικής Συμβούλου κ. Άννας Σκιαδά

[ΠΗΓΗ: http://www.oryktosploutos.net/, 5/9/2016]

Περίμεναν μερικές ημέρες οι ανθρωποφάγοι για να περάσει η πρώτη οδύνη και ξεχύθηκαν μετά στο διαδίκτυο, μέσα σε ένα όργιο κανιβαλισμού και σπέκουλας, να επενδύσουν πολιτικά και ατομικά συμφέροντα πάνω στο αβάσταχτο πόνο της απώλειας.

«Αντί [η εταιρεία] να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας που κοστίζουν, προτιμά να αφήνει να πέφτουν κάπου-κάπου οι στοές και να καταπλακώνουν τους μεταλλωρύχους. Η μέθοδος αυτή της εξόρυξης κοστίζει λιγότερο σε χρήμα και ακριβότερα σε ζωές, αλλά οι ζωές στα χρηματιστήρια δεν επηρεάζουν την μετοχή, ποιος νοιάζεται;» Τάδε έφη Γιώργος Τσιριγώτης, καθηγητής ΤΕΙ Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης και μέλος Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, αλλά και μέλος του θιάσου των antigold «ενημερώσεων»… Ωραίος τύπος… Μπράβο… Ικανοποιημένος που έκανες το antigold καθήκον σου;

Για το μπλογκ soshalkidiki, δεν έχουμε να πούμε τίποτα… Είχαμε ανησυχήσει που άφησαν να περάσουν τόσες μέρες από το τραγικό ατύχημα και δεν ξεκίνησαν την σπέκουλα… Αλλά δεν μας διέψευσαν… Ανέβασαν σήμερα «άρθρο-ράπισμα»! για το «κακό ιμπεριαλιστικό εργοδοτικό κατεστημένο» που δεν υπολογίζει τις ζωές των εργατών…

Με τα ίδια σταθμά, για το επίσης τραγικό ατύχημα στη ΔΕΗ ποιος φταίει; Η «ιμπεριαλιστική εργοδοσία»;

Διαβάστε και ένα απόσπασμα: «Για την εταιρεία αυτό είναι μια, αναπόφευκτη και αποδεκτή, παράπλευρη απώλεια. Δε θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα από το τρόπο που η ίδια η εταιρεία το δηλώνει σε πινακίδα εργοταξίου της, όπου μετράει τις μέρες χωρίς εργατικό ατύχημα: Days without lost time incident (μέρες χωρίς συμβάν που να οδήγησε σε απώλεια χρόνου παραγωγική εργασίας)»!!! Είπατε τίποτα για τη μετάφραση;;;; incident= εργατικό ατύχημα!!!

Τι να πει κανείς… Ντροπή στα όρνια που περιφέρονται σε κύκλους στον αέρα και ορμάνε όταν αναδυθεί η μυρωδιά του θανάτου για να σπεκουλάρουν πάνω στον πόνο και την οδύνη… Ντροπή!

του Δρ. Γεωλογίας Νικολάου Αρβανιτίδη

Δεν πάει να λέγεται η Άλφα ή Βήτα εταιρία, ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάζεται. Δεν πάει να πρόκειται για την τάδε ή την άλλη επένδυση.

Το πρόβλημα και η λύση του είναι η Παραγωγική Οικονομία. Δεν υπάρχει πιο εύκολη εξίσωση. Γιατί έτσι μπορείς να πληρώνεις τα χρέη σου με λεφτά που βγάζεις ο ίδιος. Γιατί έτσι είναι βιώσιμες οι οικονομίες και επιβιώνουν οι κοινωνίες των ανεπτυγμένων χωρών.

Πληρώνουν δηλαδή τα χρέη που έχουν με δικά τους λεφτά. Ή αν θέλετε η ισχυρή παραγωγική οικονομία που δημιουργούν τους δίνει την δυνατότητα να παίρνουν χαμηλότοκα δάνεια για να ξεπληρώνουν τα προηγούμενα υψηλότοκα που πήραν.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά πρέπει να είσαι πρόθυμος και ικανός να αξιοποιήσεις τα πλουτοπαραγωγικά σου πλεονεκτήματα με το όφελος προσανατολισμένο στους πολίτες και τους νέους ανθρώπους, με σταθερές θέσεις εργασίας και δυναμική υποστήριξη του κοινωνικού κράτους.

Στην περίπτωση λοιπόν παραγωγικής αξιοποίησης των μεταλλευμάτων στην Ολυμπιάδα, το Στρατώνι και τις Σκουριές, τα πράγματα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα:

• Βεβαιωμένα και δυναμικά αποθέματα πολυμεταλλικών κοιτασμάτων ψευδαργύρου-μολύβδου- αργύρου- χρυσού και χαλκού-χρυσού, που σε κάθε άλλο μέρος του πλανήτη θα βρισκόντουσαν ήδη σε πλήρη παραγωγική ετοιμότητα και υλοποίηση.
• Χιλιάδες επιστήμονες, μεταλλωρύχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες που εργάζονται , απασχολούνται και αμείβονται με σχετικά υψηλά εισοδήματα, με διασφαλισμένη και συστηματική φορολογική προσφορά για πολλά χρόνια μπροστά.
• Ένα κράτος που εισπράττει πολλαπλά οικονομικά και άλλα οφέλη, με προοπτική δημιουργίας ευρύτερων αναπτυξιακών προϋποθέσεων στη υπηρεσία πάντοτε του δημόσιου συμφέροντος και κοινωφελούς εργασίας.
• Περιβαλλοντικά δεδομένα διαχειρίσιμα και συγκεκριμένα ελεγχόμενα σε αντικειμενικά και επιστημονικά τεκμηριωμένες βάσεις, σε πλήρη διάσταση και αντίθεση στα μυθοπλαστικά σενάρια που σκαρφίζονται κάποιοι για δικούς τους προσωπικούς ή άλλους λόγους. Γιατί τα περί οικολογικών καταστροφών από το μετάλλευμα των Σκουριών ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας ή επινοείται απλά από, κατά τα φαινόμενα, «σκουριασμένες» αντιλήψεις.

Και βέβαια το βασικό ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι, που πάει τελικά αυτή η χώρα;

Πως θα καταφέρει να λύσει τα προβλήματα της και να αλλάξει τη σημερινή κατάσταση; Ποιοι είναι αυτοί και με ποιο δικαίωμα καθορίζουν το μέλλον της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις και ποιοι θα έπρεπε πραγματικά να τις παίρνουν. Γιατί καταλήγουν στη χώρα μας πρότυπα να είναι αυτοί που προτείνουν την καταστροφή και όχι αυτοί που επιλέγουν τη δημιουργία. Να επικρατούν δηλαδή οι καταστροφικές και όχι οι δημιουργικές δυνάμεις.

Είναι εμφανές ότι στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν και είναι μάλλον περισσότερο κοινωνικό και λιγότερο πολιτικό. Γιατί η όποτε η πολιτική προσπάθησε να δώσει τη μάχη με τις συντεχνίες, τα οικονομικά συμφέροντα και το συστημικό κατεστημένο, την έχασε.

Ακόμη και στις περιπτώσεις απλών και σχετικά ανώδυνων μεταρρυθμίσεων. Λέει λοιπόν η σημερινή διακυβέρνηση ότι όλοι πρέπει να πρέπει να φορολογούνται. Γιατί αυτή η τόσο απλή και αυτονόητη διαπίστωση οδηγεί ακόμη και σήμερα σε έντονες και μετωπικές αντιπαραθέσεις; Γιατί την ίδια στιγμή να μην ανήκουν όλοι οι Έλληνες σε ένα ασφαλιστικό ταμείο, όπως με μεγάλη επιτυχία και κυρίως κοινωνική δικαιοσύνη γίνεται αλλού.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, υπάρχουν από την άλλη πλευρά όλοι αυτοί που, αυτή τη φορά, με την ανοχή και παθητική στάση της πολιτικής, εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις και δεν χάνουν την ευκαιρία να ξεσηκώνουν και να παραπλανούν ανυποψίαστους πολίτες, πολύ συχνά κόντρα στα πραγματικά τους συμφέροντα. Και σε αυτό λοιπόν το πεδίο θα πρέπει η πολιτική αντιπαράθεση να είναι απόλυτη και αποφασιστική. Γιατί εδώ κρίνεται το μέλλον και η προοπτική της χώρας.

Επιλέγουμε δηλαδή την Ελλάδα της ακινησίας και της καταστροφής, ή αυτή της ελπίδας και της δημιουργίας; Θέλουμε πραγματικά να φτιάξουμε μια χώρα όπου η αλήθεια δεν γίνεται ψέμα και το ψέμα αλήθεια?

Η λύση τότε είναι μία και ο δρόμος μονόδρομος, και αυτός είναι σίγουρα να κάνουμε την δημιουργία και την αλήθεια πρωταγωνιστές.

πηγή: greenminerals.blogspot