Tag Archives: μεταλλευτική επένδυση

Ο κος ΣΤΑΘΑΚΗΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

Και υπέρ της καθετοποίησης της εξόρυξης στην Χαλκιδική

Σε συνέντευξή του στην κρατική ΕΡΤ –η οποία προβάλλεται από την ΑΥΓΗ–, ο υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Γιώργος Σταθάκης δήλωσε πως «η κυβέρνηση είναι σταθερά προσανατολισμένη στην ανάκαμψη των επενδύσεων καθώς η ανάκαμψη τους συνεπάγεται την ανάκαμψη της οικονομίας». Ο Υπουργός παρέπεμψε σε στοιχεία που αναμένεται να δείξουν τριπλασιασμό των επενδύσεων το 2017.

«Θα έχουμε τριπλασιασμό των επενδύσεων για το 2017» τόνισε ο κ. Σταθάκης και αναφέρθηκε στα θετικά αποτελέσματα του νέου αναπτυξιακού νόμου στην οικονομία.

Στον τομέα της ενέργειας ο υπουργός Περιβάλλοντος ανέφερε τις επενδύσεις 1,2 δις στα αιολικά πάρκα ξεκαθαρίζοντας παράλληλα ότι δεν υπάρχει θέμα επενδύσεων που θέλουμε και άλλων που δεν θέλουμε ωστόσο όπως και ο αναπτυξιακός νόμος έχει δείξει η κυβέρνηση είναι προσανατολισμένη στην ανάπτυξη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας.

Φυσικά η συζήτηση ήρθε και στην επένδυση της ΒΑ Χαλκιδικής, για την οποία ο κος Σταθάκης δήλωσε:

«Με την Ελληνικός Χρυσός αποφασίσαμε να πάμε σε διαιτησία γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος και άλλη λύση, έχουμε μια σύμβαση με την οποία πρέπει να ξεκαθαρίσει τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις και των δύο πλευρών, και της εταιρείας και του δημοσίου. Για να σταματήσει αυτή η διελκυστίνδα που υπάρχει τόσα χρόνια και να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Νομίζω αυτή ήταν η μόνη λύση και αυτήν επιλέξαμε. Η διαδικασία ξεκινάει άμεσα, στις 15 Σεπτέμβρη, την ξεκινάει το νομικό συμβούλιο του Κράτους. Θα είναι σύντομη, θα είναι τρίμηνη, άρα νομίζω ήταν η καλύτερη επιλογή».

Ακολούθησε μια ερώτηση εκ μέρους του δημοσιογράφου της ΕΡΤ:

«Εσείς τι πιστεύετε; είναι μια καλή, είναι μια κακή επένδυση; Βλάπτει ή ωφελεί;»

Η απάντηση του υπουργού ήταν η ακόλουθη:

«Εγώ νομίζω ότι στην επένδυση αυτή – είναι δύσκολες αυτές οι επενδύσεις…–, η ωφέλεια της χώρας προκύπτει από την  πλήρη καθετοποίηση. Η επένδυση αν εξάγει απλά τον ορυκτό πλούτο δεν είναι τόσο σημαντική, περίπου το 10%…».

Από τη συνέντευξη του κου Σταθάκη βγήκαν δύο ειδήσεις:

Η πρώτη είναι πως η διαιτησία θα ξεκινήσει στις 15 του Σεπτέμβρη και πως όλη η διαδικασία δεν θα ξεπεράσει τους τρεις μήνες.

Η δεύτερη, πως το ζητούμενο για την ελληνική οικονομία είναι η μεταλλευτική επένδυση στην ΒΑ Χαλκιδική να καθετοποιηθεί πλήρως, ώστε να μην έχει απώλειες η χώρα από την εξαγωγή του μεταλλεύματος στο εξωτερικό προς επεξεργασία.

Αν δεν κάνω λάθος, αυτό δεν λέμε εδώ και χρόνια; Είναι ιδιαίτερα παρήγορο που και η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται –έστω και αργά– το πραγματικό συμφέρον της οικονομίας.

Δείτε εδώ την συνέντευξη Σταθάκη στην ΕΡΤ.

 

ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΣΗ

IMG_0515του Δρ. Γεωλογίας Νικολάου Αρβανιτίδη

«…ότι μελετήθηκε και στη συνέχεια εγκρίθηκε ήταν αποκλειστικά έργο και αποτέλεσμα ελλήνων εργαζομένων, τεχνικών και επιστημόνων. Αυτή η σημαντική διαπίστωση θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να είναι πυξίδα και οδηγός για τις όποιες επιλογές και αποφάσεις..»

Στην ουσία, το επίκαιρο στις μέρες μας θέμα της μεταλλευτικής επένδυσης στη Χαλκιδική δεν έχει τον προβληματικό χαρακτήρα που γενικά παρουσιάζεται. Δεν πρόκειται δηλαδή απλά για μια ιδεατή αντιπαράθεση μεταξύ κάποιων κυβερνητικών στελεχών που μάχονται για το δημόσιο συμφέρον, και μιας πολυεθνικής επιχείρησης που νοιάζεται αποκλειστικά για το κέρδος. Στην πραγματικότητα αφορά σε κάτι μεγαλύτερο και σημαντικότερο. Κάτι που αναφέρεται στην αναμέτρηση μεταξύ αναπτυξιακής προοπτικής, και της δυναμικής που αυτή συνεπάγεται (απασχόληση, θέσεις εργασίας, τεχνογνωσία, πολλαπλά οικονομικά και άλλα οφέλη), και της αναπτυξιακής ακαμψίας και στασιμότητας.

Να δεχτεί λοιπόν κανείς ότι η Ελλάδα, όπως κάθε άλλη «νοικοκυρεμένη» χώρα, έχει τη δική της στρατηγική και σχέδιο αναπτυξιακής προόδου, ένας από τους πυλώνες της οποίας είναι και η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου. Η πολιτική διοίκηση, δηλαδή η κυβέρνηση, όπως πολύ σωστά έχει εξαγγείλει, δρομολογεί την προσέλκυση επενδυτών, προφανώς από το εξωτερικό, που θα ενδιαφέρονταν να μετατρέψουν εκμεταλλεύσιμες ορυκτές πρώτες ύλες σε παραγωγικά εισοδήματα, φορολογικές εισπράξεις και εταιρικό κέρδος. Αυτό δηλαδή που με μια λέξη αποκαλούμε ΑΝΑΠΤΥΞΗ, που έχει σαν βασικό κινητήριο μοχλό την παραγωγική οικονομία. Είναι δε σίγουρο ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές θα προέρχονται από τον ιδιωτικό χώρο και θα στοχεύουν στο κέρδος, είτε μέσα από την πραγματική οικονομία, είτε με διάφορα χρηματιστηριακά τερτίπια. Κάτι δηλαδή απόλυτα συμβατό με το οικονομικό περιβάλλον που κινείται σήμερα η χώρα, και την αγορά στην οποία απευθύνεται. Κανένα λοιπόν πρόβλημα εδώ.

Το πρόβλημα δημιουργείται όταν το κράτος αδυνατεί να αναλάβει και να παίξει τον επιτελικό και συντονιστικό ρόλο που του αναλογεί, και «αντ’αυτού» επιλέγει να συμπεριφέρεται με επιφυλακτικότητα απέναντι σε κάθε επενδυτική πρωτοβουλία που συνδέεται με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα.

Αλλά ακόμη και αν η αναπτυξιακή διάσταση είχε αυτά τα χαρακτηριστικά, θα μπορούσε σε κάποιο βαθμό να είναι αποδεκτή σαν αποτέλεσμα μιας διαφορετικής πολιτικής και οικονομικής αντίληψης. Είναι όμως προφανές ότι τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει αλλά ούτε φαίνεται να ισχύει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η σύγχυση και η αποσπασματική πρακτική που παρατηρούνται στη χώρα μας είναι έκδηλες σε κάθε απόφαση που παίρνεται. Φαίνεται μάλλον πιο πιθανό ότι στη βάση των αποφάσεων αυτών βρίσκεται η παρατεταμένη προσήλωση σε πολιτικές δεσμεύσεις και σε ορισμένες ιδεοληπτικές καταβολές που τις συνοδεύουν. Και όσο αυτές λειτουργούν σε αντιπολιτευτικές και προεκλογικές περιόδους οι όποιες επιπτώσεις είναι «χαμηλού κόστους». Όταν όμως η επιμονή και αγκυλώσεις στις δεσμεύσεις αυτές επηρεάζουν και εγκλωβίζουν την πολιτική στρατηγική τότε οι σχετικές με το συγκεκριμένο θέμα αποφάσεις βάζουν σε περιπέτειες το αναπτυξιακό παρόν και μέλλον της χώρας. Η λογική και ορθολογιστική λοιπόν επιλογή της διακυβέρνησης στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να είναι η μεταλλευτική επένδυση. Γιατί αυτή είναι η «πλευρά» της ανάπτυξης που με αγωνία αναζητά και χρειάζεται η χώρα. Και μάλιστα σε μια στιγμή, που ανεξάρτητα από την προέλευση και τη φυσιογνωμία της όποιας εταιρίας, αυτό που προκύπτει όλη αυτή την περίοδο σαν αναμφισβήτητο γεγονός, είναι ότι, ότι μελετήθηκε και στη συνέχεια εγκρίθηκε ήταν αποκλειστικά έργο και αποτέλεσμα ελλήνων εργαζομένων, τεχνικών και επιστημόνων. Αυτή η σημαντική διαπίστωση θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να είναι πυξίδα και οδηγός για τις όποιες επιλογές και αποφάσεις. Είναι εδώ που η σωστή κρίση γίνεται δυναμική ανταπόκριση και πρόσθετη αναπτυξιακή αξία.

[ΠΗΓΗ: http://greenminerals.blogspot.gr/, 14/01/2016]

ΚΑΝΤΟ ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ: ΜΙΑ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΠΑΡΑΓΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ 3 ΧΡΟΝΙΑ

Efemcukuru-dry-stack-tailingsΌσοι ασχολούνται με τα μεταλλευτικά ζητήματα εντός και εκτός Ελλάδος γνωρίζουν ότι η γειτονική Τουρκία είναι μια χώρα που αξιοποιεί τον ορυκτό πλούτο της. Συγκαταλέγεται μάλιστα στις κυριότερες χρυσοπαραγωγούς χώρες της υφηλίου.

Είναι επίσης γνωστό, πως η Τουρκία είναι εξαιρετικά φιλική σε ιδιωτικές επενδύσεις, σε τέτοιο βαθμό που οι ίδιοι οι επενδυτές το αναγνωρίζουν και το προβάλλουν θετικά σε κάθε ευκαιρία.

Το βίντεο που ακολουθεί ανήκει θα μπορούσαμε να πούμε σ’ αυτή την κατηγορία. Είναι ένα βίντεο που έχει ανέβει στην επίσημη ιστοσελίδα της Eldorado Gold, όπου προβάλλονται τα δυο μεγάλα μεταλλεία χρυσού που λειτουργεί τα τελευταία 20 χρόνια.

Το ορυχείο του Κίσλανταγκ που βρίσκεται στην επαρχία Ουσάκ είναι το μεγαλύτερο ορυχείο χρυσού στην Ευρώπη και το ορυχείο του Εφεμτσουκουρού που βρίσκεται έξω από την Σμύρνη.

Πέρα από την επισήμανση των ποικίλων δράσεων που έχει κάνει η Eldorado Gold τόσο σε επιχειρησιακό όσο και στο πλαίσιο εταιρικής κοινωνικής ευθύνης στη γειτονική χώρα, υπάρχει μια λεπτομέρεια που μας έμεινε ως κορυφαία εντύπωση.

Είναι αυτή που αναφέρει στο 27ο δευτερόλεπτο του βίντεο: “We went from feasibility to production in only 3 years”. Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον: “Πήγαμε από τις οικονομοτεχνικές μελέτες στην παραγωγική διαδικασία μέσα σε μόλις 3 χρόνια”.

Να συγκρίνουμε την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας για να αδειοδοτηθεί και να προχωρήσει μια αντίστοιχη μεταλλευτική επένδυση στην ΒΑ Χαλκιδική μέχρι να φτάσει στην παραγωγική διαδικασία;

Ας το αφήσουμε καλύτερα. Ο ορισμός της καθυστέρησης και της στασιμότητας. Έχουμε κλείσει 10 ολόκληρα χρόνια συμπεριλαμβανομένου τις αδειοδοτήσεις και τις δικαστικές εκκρεμότητες στο ΣτΕ χωρίς να έχει ολοκληρωθεί καν το κατασκευαστικό σκέλος της επένδυσης. Και μετά λένε οι κυβερνώντες μας πως θέλουν επενδύσεις… Μάλλον για εσωτερική κατανάλωση το λένε.

Δεν πειράζει. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις έχουν λύσεις… Ας είναι καλά τα δημοσιονομικά ισοδύναμα και ζωή να χουμε να εκπληρώνουμε τα προ και τα ύστερο απαιτούμενα μέτρα για κάθε δόση από τους δανειστές..

Δείτε το βίντεο εδώ:    https://www.youtube.com/watch?v=R16wWT2slbs

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/, 9/11/2015]

ΤΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΙ ΛΥΝΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΙΣΩΣΗ

DCIM100MEDIA

DCIM100MEDIA

Καλοκαιρινές διακοπές και σχετική αποστασιοποίηση από την πίεση της καθημερινότητας, με σταθερό όμως το ενδιαφέρον και την προσοχή στις εξελίξεις εντός και εκτός χώρας. Σε μόνιμη κατάστασης αναμονής αλλά και συμμετοχής στις αντιπαραθέσεις, του χθες με το αύριο, του παλιού με το καινούριο, το κατεστημένου με την αλλαγή, του κεκτημένου με την δημιουργία, του μόνιμου με την προοπτική και της ακινησίας με την πρόοδο.

Πριν μερικές μέρες λοιπόν υπήρχε στον προσωπικό Facebook  υπουργού της κυβέρνησης η παρότρυνση «ιδεολογικού» του φίλου ότι είναι πλέον αναγκαίο να προχωρήσει στην ακύρωση, κατάργηση και οριστική απομάκρυνση της μεταλλευτικής επένδυσης στη Χαλκιδική. Σαν μοναδικό λόγο επικαλείται το γεγονός ότι μετά την υποχώρηση της κυβέρνηση στο θέμα της συμφωνίας με την ευρωζώνη, που έπληξε καίρια τις προγραμματικές της δεσμεύσεις, η εξέλιξη αυτή πρέπει απαραίτητα να  αντισταθμισθεί από απόφαση που να δείχνει ότι τηρείται μια άλλη κεντρική προεκλογική εξαγγελία, όπως είναι αυτή της εξόρυξης των πολυμεταλλικών κοιτασμάτων Χαλκιδικής, με κύρια φυσικά αναφορά στις Σκουριές. Δηλαδή  ο άνθρωπος αυτός, που όπως φάνηκε ζει στην άλλη άκρη της χώρας, ζητάει από τον υπουργό να συμβάλλει στην απόλυση 1.500 και πλέον εργαζομένων και σε ότι αυτό συνεπάγεται για την παραπέρα καθίζηση της εθνικής οικονομίας. Να καταρρεύσουν δηλαδή υφιστάμενες κοινωνικές δομές και να καταστραφεί ή Ελλάδα για να σωθεί το πολιτικό προφίλ κομμάτων και κυβέρνησης.  Είναι λοιπόν δυνατόν μια χώρα να έχει μέλλον με τέτοια «μυαλά» και αυτή τη νοοτροπία? Με ποια εφόδια και σε ποιά οικονομική βάση και ποιες κοινωνικές αξίες; Μήπως και σε αυτό φταίνε οι κακοί ευρωπαίοι;

Σε ότι αφορά τώρα στην ουσία του θέματος, με μια απλή, περισσότερο συστημική προσέγγιση θα μπορούσε κάποιος εύκολα να διαπιστώσει ότι το παραγωγικό εισόδημα είναι σε θέση να μετατρέψει τη σημερινή φορολογική ανισότητα σε μαθηματική εξίσωση. Να δημιουργήσει δηλαδή φορολογικό ισοσκελισμό και πλεόνασμα, και να λύσει έτσι την οικονομική κρίση. Για παράδειγμα  από τις μισθολογικές δαπάνες που λογίζονται στο δημόσιο, επιστρέφεται περίπου στο κράτος, μέσα από  πληρωμές άμεσων και έμμεσων φόρων, στην καλύτερη περίπτωση το 50%. Έτσι  τα κρατικά έσοδα από την πλευρά αυτή τείνουν διαρκώς μειούμενα.

Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι στην παραγωγή, όπως αυτοί που δουλεύουν στα μεταλλεία Χαλκιδικής, για κάθε 100 ευρώ παραγωγικό εισόδημα πληρώνουν τουλάχιστον 50 ευρώ σε φόρους. Στην περίπτωση τους το ποσό αυτό προστίθεται και εμπλουτίζει τον κρατικό προϋπολογισμό. Κάθε εργαζόμενος δηλαδή που αμείβεται αποκλειστικά από την παραγωγική οικονομία, με ότι αυτό συνεπάγεται, συνεισφέρει με την φορολογία του στο όποιο έλλειμμα του κράτους.. Και βέβαια με τον τρόπο αυτό εξυγιαίνεται το ταμείο του κράτους, και διευκολύνεται και διασφαλίζεται η δημόσια λειτουργία του που προφανώς είναι απαραίτητη για την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών στη περίθαλψη, παιδεία και τις άλλες κοινωφελείς υποδομές. Και σε αυτή τη θετική διαπίστωση θα πρέπει επίσης να συμπεριληφθεί και ο εταιρικός φόρος που προκύπτει για παράδειγμα από την μεταλλευτική παραγωγή.

Δεν τίθεται συνεπώς θέμα αμφισβήτησης για την συμβολή παραγωγικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου στην εθνική οικονομία.

Σε ότι αφορά στην περιβαλλοντική διάσταση καλούνται και προκαλούνται όλοι σε ανοιχτό, διαφανή και δημόσιο διάλογο με όλες τις παραμέτρους και δείκτες πάνω στο τραπέζι. Χωρίς οποιουσδήποτε περιορισμούς στην επιλογή των επιστημόνων και της ατζέντας. Να τελειώσουν επιτέλους οι προπαγανδιστικές μεθοδεύσεις και κινδυνολογικές αναφορές. Τους ανακριβείς και συχνά ψευδείς ισχυρισμούς να διαδεχθούν η επιστημονική τεκμηρίωση και αλήθεια.  Υφαίνονται, όλο αυτό το διάστημα σε βάρος του κοινού συμφέροντος, καταστροφικά σενάρια που βρίσκουν έδαφος και σπέρνουν τον φόβο στον έτσι και αλλιώς ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό.

Άλλο αλήθεια και άλλο πραγματικότητα. Την αλήθεια πολύ δύσκολα την αλλάζεις ενώ την πραγματικότητα την προσαρμόζεις και την πλάθεις όπως θέλεις, ανάλογα με τις προτιμήσεις σου. Και κάτι ακόμα, στην χώρα αυτή υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που υπηρετούν και συντηρούν το κατεστημένο και πολλοί λίγοι που προκαλούν και αναζητούν την ανατρεπτικότατα με ορθάνοικτο το βλέμμα στο μέλλον.

http://greenminerals.blogspot.gr/, του Δρ. Γεωλογίας Νικόλαου Αρβανιτίδη, 21/07/2015

Η ΕΥΑ ΚΑΪΛΗ ΡΩΤΑ ΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ

ÄÇËÙÓÇ ÔÇÓ (íåáò) ÅÊÐÑÏÓÙÐÏÕ ÔÕÐÏÕ ÔÏÕ ÐÁÓÏÊ ÅÕÁÓ ÊÁÉËÇ--×ÑÇÓÔÏÓ ÌÐÏÍÇÓ//EUROKINISSI

Η ευρωβουλευτής Εύα Καϊλή κατέθεσε επερώτηση στην Ευρωβουλή για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις Σκουριές:

«Στην Βόρεια Ελλάδα, Σκουριές Χαλκιδικής, εξελίσσεται μεταλλευτική επένδυση για την αξιοποίηση των πλούσιων διαθεσίμων αποθεμάτων. Ενώ η Ελλάδα βρίσκεται σε παρατεταμένη οικονομική κρίση, με πρόσχημα περιβαλλοντικές ευαισθησίες, επιχειρείται η ακύρωση της σύμβασης παρά τις νόμιμες αδειοδοτήσεις, το δικαίωμα εργασίας των 2.000 εργαζομένων, αλλά και Αποφάσεις του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας, του Συμβούλιου Επικρατείας, σύμφωνα με τις οποίες η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων είναι απόλυτα συμβατή με την κείμενη νομοθεσία.

Κατόπιν των ανωτέρω ερωτάται η Ε.Επιτροπή:

  • Ποια είναι η ειδικότερη πολιτική και το σχέδιό της για την παραγωγική αξιοποίηση πλούσιων κοιτασμάτων, όπως αυτά της Χαλκιδικής, στο πλαίσιο υλοποίησης υφιστάμενων ή και μελλοντικών ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών για τις πρώτες ύλες;
  • Με ποιό τρόπο θα μπορούσαν να προστατευθούν οι εργαζόμενοι σε περίπτωση πολλαπλών καθυστερήσεων, με αφορμή αδικαιολόγητες επανεξετάσεις των αποφάσεων του Συμβουλίου Επικρατείας για την συνέχιση του έργου;»