Σε πάνω από 1,7 εκατομμύρια επί συνόλου 3,9 εκατομμυρίων που αποτελούν το εργατικό δυναμικό της χώρας ανέρχονται οι άνεργοι και οι μερικώς απασχολούμενοι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.

Αυτό σημαίνει πως το 43% όσων μπορούν να εργασθούν είτε είναι χωρίς δουλειά, είτε δουλεύει κάτω από 8 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή υποαπασχολείται.

Το τακτικό επίδομα ανεργίας δεν ξεπερνά  τα 576 ευρώ. Το ελάχιστο τακτικό επίδομα ανεργίας φτάνει μόλις τα 360 ευρώ/μήνα. Η σχετική επιδότηση δεν ξεπερνά τους 12 μήνες.

Την ίδια στιγμή, ο μέσος μεικτός μισθός των μερικώς απασχολούμενων ανέρχεται σε 393 ευρώ και 326 ευρώ καθαρά, δηλαδή κάτω και από το ελάχιστο τακτικό επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ. Δηλαδή ένας εργαζόμενος που δουλεύει 6 ώρες επί 5 μέρες την εβδομάδα έχει λιγότερες αποδοχές από εκείνον που δεν δουλεύει καθόλου και παίρνει επίδομα ανεργίας.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΑΕΔ (Δεκέμβριος 2017), οι εγγεγραμμένοι άνεργοι ανέρχονται σε 1.070.662.

Από αυτούς τους ανέργους μόλις οι 190.781 (17,7%) είναι προσωρινά  επιδοτούμενοι, λαμβάνοντας κάποιο τακτικό ή εποχιακό επίδομα ανεργίας.

Οι υπόλοιποι 879.881 άνεργοι δεν λαμβάνουν καμία επιδότηση και άρα επιβιώνουν αποκλειστικά μέσω άλλων εισοδημάτων (δηλαδή είτε από αξιοποίηση περιουσίας,είτε από μισθούς-συντάξεις συγγενών προσώπων).

Τα δε στοιχεία τα οποία δημοσίευσε ο ΕΦΚΑ την περασμένη εβδομάδα για την απασχόληση το Μάιο του 2017 δείχνουν ότι 636.424 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν συμβάσεις μερικής απασχόλησης.

Οι συμβάσεις αυτές αφορούν κατά βάση πενθήμερη εργασία για λιγότερες από 8 ώρες/μέρα (π.χ. 6 ή 4 ώρες). Με άλλα λόγια, σε 1.707.086 ανέρχονται συνολικά όσοι βρίσκονται στην γκρίζα ζώνης της ανεργίας και της part-time εργασίας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, επίσης, οι πλήρως απασχολούμενοι του ιδιωτικού τομέα ανέρχονται σε 1.511.369. Συνολικά στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται 2.145.565 άτομα. Οι δε εργαζόμενοι στο Δημόσιο ανέρχονται σε 739.833, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης (Δεκέμβριος 2017).

Συνεπώς, επί συνόλου 3.956.060 του εργατικού δυναμικού (739.833 εργαζόμενοι στο Δημόσιο, 2.145.565 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και 1.070.662  άνεργοι), το 43% είναι άνεργοι (1.070.662) και μερικώς απασχολούμενοι (636.424).

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Δημήτρη Κατσαγάνη, 17/2/2018]

Η μεγάλη φυγή έμψυχου επιστημονικού πλούτου της χώρας το διάστημα 2008-2016 άφησε “ζημιά” στην Ελλάδα άνω των 15 δισεκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με σχετική μελέτη, του επίκουρου καθηγητή του ΕΜΠ, Σπύρου Παπαευθυμίου, που παρουσιάζει η “Καθημερινή της Κυριακής”.

Πως προκύπτει αυτό το τεράστιο ποσό, Συνυπολογίζοντας τους 450.000 Έλληνες πτυχιούχους, κυρίως, που έφυγαν, με την κρατική δαπάνη για κάθε άτομο από τα μαθητικά θρανία έως την αποφοίτηση από ΑΕΙ, η οποία κατά μέσο όρο ανέρχεται σε 34.000 ευρώ.  

Τον αριθμό, αλλά και την “ποιότητα” αυτών που εγκατέλειψαν τη χώρα επιβεβαιώνει η μελέτη της KPMG, με θέμα την αγορά εργασίας και τη μετανάστευση των Ελλήνων. Σύμφωνα με αυτή, η πλειονότητα τους είχε περάσει από κάποιο έδρανο πανεπιστημίου ή ΤΕΙ και μπορούσε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της μετανάστευσης (αλλαγή περιβάλλοντος, δεξιότητες κ.λ.π.). Η έρευνα υπολογίζει το κόστος του brain drain 15,3 δισ. ευρώ, ποσό το οποίο “χαρίστηκε” στις χώρες υποδοχής των Ελλήνων επιστημόνων.

Βέβαια, πέραν της οικονομικής κρίσης, η φυγή είναι απόρροια και της γενικότερης αναξιοκρατίας, της φαυλότητας, καθώς και των μικροκομματικών και ψηφοθηρικών πρακτικών  που συναντώνται σε όλο το φάσμα της δημόσιας διακυβέρνησης.

Όπως αναφέρει ο κ. Παπαευθυμίου, “μόνος τρόπος για να ανακάμψει η Ελλάδα είναι να επενδύσει σε δραστηριότητες έρευνας και καινοτομίας”, με συνεργασία του κρατικού με τον ιδιωτικό τομέα, χωρίς να αδιαφορούμε για την διασύνδεση της γνώσης με την παραγωγή και την ανάπτυξη.

Όμως για να υλοποιηθεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που δεν θα διώχνει από τη χώρα τους υψηλά καταρτισμένους νέους, θα πρέπει αν συντρέχουν κάποιες συνθήκες. “Δεν γίνεται να μειώνουμε τους όρους διαφάνειας στο κράτος, να καταστρατηγούμε το ΑΣΕΠ, να καταργούμε τη Διαύγεια, να μειώνουμε οριζόντια τις δαπάνες, να μην απολύουμε τους επίορκους, να μην εκδικάζουμε δικαστικές υποθέσεις σε εύλογο χρόνο, να μην αντιμετωπίζουμε όλους τους πολίτες ισότιμα”, καταλήγει ο . Παπαευθυμίου.   

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, 4/2/2018]

Υπάρχει μια κατηγορία εκδηλώσεων που οργανώνονται τις γιορτινές ετούτες μέρες και καταχρηστικά αποκαλούνται πάρτυ. Σκοπό τους δεν έχουν τη διασκέδαση των παρευρισκόμενων, τη δημιουργία εγκάρδιας εύθυμης ατμόσφαιρας, τον χορό, το φλερτ. Αλλά το κοινωνικό και επαγγελματικό νταραβέρι. Κανείς δεν πηγαίνει εκεί για να γλεντήσει. Ελάχιστοι όμως από τους προσκεκλημένους λείπουν – η απουσία κινδυνεύει να παρεξηγηθεί. Πρόκειται, στην ουσία, για συναθροίσεις συνεργατών και ανταγωνιστών πάνω από μπουφέδες με ποτά και μεζεδάκια. Ενώ ένας βαριεστημένος ντιτζέι εναλλάσσει τον Φρανκ Σινάτρα με τη Μαντόνα (παρωχημένη όσο και ασφαλής ηχητική επένδυση – κορνίζα που κανένας δεν της δίνει σημασία), πολιτικοί μαλαγανιάζουν δημοσιογράφους, στελέχη επιχειρήσεων ρίχνουν αγκίστρια για να μεταπηδήσουν σε άλλη εταιρεία με υψηλότερες αποδοχές, υπάλληλοι γλείφουν τα αφεντικά τους. Πίσω από την κολώνα, δυό ισχυροί παράγοντες του χώρου συζητούν στα μουλωχτά κάποιο καινούργιο ντιλ. Στο τετ-α-τετ τους αποπειράται να προστεθεί ένας τρίτος, υποδεέστερος, ακαριαία αμφότεροι σιωπούν καταδεικνύοντάς του την αδιακρισία του.

Στη βεράντα, η οποία θερμαίνεται με σόμπες, πέντε στολισμένες κυρίες πλήττουν συζητώντας για παραστάσεις και για ταινίες, για γυμναστήρια και για προϊόντα ομορφιάς. Χάνουν τον χρόνο τους, τον θυσιάζουν πιό σωστά στο βωμό των γάμων τους.

Έτσι κι αλλιώς, δεν θα ξημερωθούν εκεί – λίγο μετά τα μεσάνυχτα το “πάρτυ” θα βαρέσει διάλυση. Θα πάρουν τότε αγκαζέ τούς συζύγους και θα επιστρέψουν στα σπίτια τους. Θα φιλήσουν τα παιδιά που κοιμούνται, θα ξεβαφτούν, θα ξαπλώσουν και θα δουν στο λαπ-τοπ δυό επεισόδια απ’την καινούργια αμερικάνικη σειρά. Οι άντρες τους στο πλευρό τους θα στριφογυρνούν και θα ροχαλίζουν. Τα εδέσματα του κέιτερινγκ προξενούν ήπια δυσπεψία.   

Με τη συγγραφική μου ιδιότητα ως άλλοθι -πώς να απαθανατίσεις στις σελίδες σου την κοινωνία, αν δεν αναμειχθείς μαζί της;- φόρεσα χιονάτο πουκάμισο, κοστούμι από ράφτη και γραβάτα υφασμένη στον αργαλειό, κατέβασα κι ένα ποτήρι κρασί για να στανιάρω και κάλεσα ταξί. Στον καθρέφτη του ασανσέρ παρατήρησα τη φάτσα μου. “Χλευάζεις τους πιτσιρικάδες που αφήνουν γένια” μονολόγησα “ο αληθινός λόγος που ξυρίζεσαι καθημερινά είναι πως οι δικές σου τρίχες θα έβγαιναν όλες άσπρες!”

Το ‘”πάρτυ” γινόταν σε έναν πολυχώρο στην οδό Πειραιώς. Εκεί που -έως τη δεκαετία του 1980- ο αέρας ήταν πνιγηρός από τα φουγάρα των μηχανουργείων μα από τα 90’ς σημειώθηκε αναβάθμιση και καλλιτεχνοποίηση. Φύτρωσαν κλαμπ και μπουζουξίδικα πολυτελείας, στεγάστηκαν πρωτοποριακά θέατρα σε παλιές αποθήκες, οι πιό προχωρημένοι Αθηναίοι αποπειράθηκαν να ζήσουν το νεοϋορκέζικο όνειρό τους, εγκαθιστάμενοι σε λοφτ με ασοβάντιστους τοίχους και με εξαιρετική θέα στην Ακρόπολη. Ποιός ξέρει σε τί ύψη θα είχαν φτάσει οι τιμές των ακινήτων αν δεν ερχόταν η κρίση… Θάλλει πάντως στις μέρες μας στην περιοχή η πορνεία – τα παραδοσιακά μπουρδέλα, με τα σαρακοφαγωμένα παντζούρια, έχουν δώσει τη θέση τους σε “Studio”, με πινακίδες από κόκκινο νέον. Ούτε πολλά πρεζόνια βλέπεις πλέον πέριξ της Ομόνοιας. “Τα έχουν μεταφέρει στο Πεδίον του Άρεως” με ενημέρωσε ο ταξιτζής. “Μού σφίγγουν κάθε βράδυ την καρδιά” του είπα. “Κάθονται στα σκαλιά του ερειπωμένου Green Park, τρυπιούνται γύρω από φωτιές, απορώ πως οι πρωινοί διαβάτες της Μαυρομματαίων δεν σκοντάφτουν πάνω σε πτώματα.” “Ακόμα…” έκανε.

Φρέναρε μπροστά στον πολυχώρο. “Τι γίνεται εκεί μέσα;” με ρώτησε, αντικρίζοντας τις λιμουζίνες και τους νταγλαράδες της προσωπικής ασφάλειας με τα ακουστικά στα αυτιά. “Επιστρέψαμε στην εποχή της αστακομακαρονάδας;” “Ορισμένοι δεν τη στερήθηκαν ποτέ. Από το 2015, έχουν προστεθεί και καινούργιοι, εκείνοι που έστρωσαν τον δρόμο τους προς την εξουσία με αντιμνημονιακά βάγια και επαναστατικά θούρια. Οι πάλαι ποτέ σύντροφοι και συντρόφισσες, που σουλουπώθηκαν κι έμαθαν ότι εκτός απ’το ρακόμελο υπάρχει και το μαλτ ουίσκι…” “Όλοι οι σκύλοι μια γενιά” σχολίασε ο ταξιτζής, όχι με κοινωνικό μίσος αλλά με τη θυμόσοφη διάθεση του ανθρώπου που άμα δεν δουλέψει δεν θα φάει. Που δεν περιμένει να τον βολέψει κανείς, ποτέ, πουθενά.

Βγαίνοντας από το ταξί, η πόρτα μου άγγιξε -άγγιξε απλώς- τη λαμαρίνα ενός μαύρου τζιπ με φιμέ τζάμια. Αυτοστιγμεί ένας τύπος πετάχτηκε μπροστά μου και άρχισε να μού ζητάει -σε έξαλλη κατάσταση- τα ρέστα. Δεν έμοιαζε πάνω από τριάντα, ήταν ψηλός, καλοφτιαγμένος, με ωραία μακριά μαλλιά. Κόλλησε το πρόσωπο του στο αυτοκίνητο και το εξέτασε εξονυχιστικά, έψαξε με το δάχτυλο για την ελάχιστη εκδορά πάνω στο απαστράπτον μέταλλο. “Τι μού’κανες, τι μου’κανες!” Την οργή του είχε διαδεχθεί ένα παιδικό παράπονο – ο τρόμος ακριβέστερα του μπόμπιρα που κινδυνεύει να τις φάει απ’τους γονείς του άδικα, για μια ζημιά για την οποία δεν φταίει. “Τι μου’κανες…”

“Τίποτα δεν σου έκανα!” τού φώναξα, μπας και τον συνεφέρω. “Μα και να σου την είχα γδάρει την τζιπάρα σου, σιγά τα αβγά! Σοβαρά τώρα; Αντί να καμαρώνεις και να χαίρεσαι τα νιάτα και την ομορφιά σου, τρέμεις μπας και δεν είναι το αμάξι σου απολύτως του κουτιού; Ποιός φίλος σου, ποιό κορίτσι θα το προσέξει ποτέ; Έχεις ανάγκη εσύ από τέτοια προίκα; Εσύ στύβεις την πέτρα! Έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να κάνεις…”

Είχα γίνει πυρ και μανία, τού έκανα κήρυγμα κανονικό. Πώς μπορούσε -αγανακτούσα- να είναι τόσο νέος και τόσο ξενέρωτος, εξαρτημένος από τα σύμβολα και τα τρόπαια μιάς δήθεν καλής κοινωνίας, τροχιοδρομημένος ήδη προς τη χλιδάτη πλήξη των επιτυχημένων μεσηλίκων; Στα πενήντα του, πού θα’χει καταντήσει; Να σήπεται στο κατάστρωμα ενός σκάφους; Να χρυσοχαρτζιλικώνει τα παιδιά του για να μην τον ενοχλούν; Να παραγγέλνει όποτε μπορεί βίζιτες πολυτελείας;

Η αντεπίθεσή μου τον αιφνιδίασε. Αν τού είχα πουλήσει τσαμπουκά, θα ήξερε πώς να με βάλει στη θέση μου. Τώρα όμως τι; Θα έπιανε βραδιάτικα, στο πεζοδρόμιο, συζήτηση για υπαρξιακά θέματα; Χαμήλωσε κάπως το κεφάλι. Φαντάστηκα ότι τα λόγια μου τον είχαν βρει στην καρδιά.

“Δεν είναι δικό μου το τζιπ” μου είπε. “Εγώ παρκαδόρος είμαι”.

Κάποιες φορές μία μονάχα φράση αρκεί για να σού ανοίξει τα μάτια. Για να σου αποκαλύψει την πλήρη εικόνα μιάς ολόκληρης εποχής. “Ένας απλός παρκαδόρος είμαι…” επανέλαβε. Και ήταν σαν να μιλάει με το στόμα του η Ελλάδα, παραμονές του 2018,

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Χρήστου Χωμενίδη , 18/12/2017]

Ολοήμερες διαπραγματεύσεις Kυβέρνησης και Θεσμών έχουν προγραμματιστεί για σήμερα, καθώς ο χρόνος εξαντλείται. Aπομένουν ουσιαστικά μόλις τρεις ημέρες προκειμένου να επιτευχθεί τεχνική συμφωνία επί της αρχής (Staff Level Agreement) πριν από το Eurogroup της Δευτέρας.

Από την προηγούμενη Τρίτη, η κυβέρνηση και οι Θεσμοί “σκανάρουν” γραμμή προς γραμμή τα επικαιροποιημένα κείμενα του Μνημονίου (MOU) στα οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχουν πρόσθετες “ρήτρες” αλλά και μέτρα που αποκαλύπτονται από την εξειδίκευση δεσμεύσεων όπως αυτές για τον ΕΝΦΙΑ και την “επισκόπηση” των προνοιακών επιδομάτων.

Πληροφορίες κάνουν λόγο για διάταξη περί επαναπροσδιορισμού της “υπεραξιολόγησης” που είχε οριστεί για το τέλος του προγράμματος (καλοκαίρι του 2018) για τον προσεχή Μάιο (σ.σ. αφού πλέον έως τον Μάιο – Ιούνιο επιχειρείται να κλείσει η τελική αξιολόγηση του προγράμματος). Πρόκειται ουσιαστικά για το δικαίωμα του ΔΝΤ (που έχει θεσπιστεί από την συμφωνία του προηγούμενου Ιουνίου) να κρίνει αν επαρκούν οι μειώσεις στις συντάξεις από την 1η Ιανουαρίου του 2019 για να διασφαλιστούν τα πρωτογενή πλεονάσματα ή αν πρέπει να έρθουν πιο μπροστά (από το 2019 αντί για το 2020) οι μειώσεις στο αφορολόγητο.

Οι ίδιες πληροφορίες κάνουν λόγο για ρήτρα στα υπό διαμόρφωση κείμενα που εξειδικεύει την διαδικασία υπολογισμού των εσόδων από τον ΕΝΦΙΑ με βάση τις νέες αντικειμενικές (σ.σ. αναβάλλεται οριστικά ο επαναϋπολογισμός τους για τον Μάρτιο του 2018 αντί για τον Δεκέμβριο του 2017 που είχε αρχικά οριστεί). Αυτή ορίζει ότι διασφαλίζεται ο εισπρακτικός στόχος μέσω αυξήσεων στους συντελεστές ή περικοπών στις ισχύουσες απαλλαγές, αν κριθεί ότι κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο.

Με ξεχωριστή διάταξη προβλέπεται και η διαδικασία ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και για οφειλές προς το Δημόσιο. Επίσης εξειδικεύεται η “επισκόπηση” των κοινωνικών επιδομάτων, αλλά και ο επαναϋπολογισμός των συντάξεων (σ.σ αύριο θα τεθεί εκ νέου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων) αποκαλύπτοντας τις αλλαγές που θα έρθουν για πολύτεκνους, ανάπηρους κι άλλες κατηγορίες.

Ουσιαστικά η συμφωνία δεν θα περιλαμβάνει μόνο τις πράξεις που πρέπει να γίνουν έως τον Φεβρουάριο του 2018 (για να υπάρξει η πολιτική συμφωνία επί των 110 προαπαιτούμενων και να καταβληθεί το πακέτο δόσεων των 5,5, δις. ευρώ) αλλά και όλα όσα πρέπει να γίνουν έως και τον Αύγουστο του 2018. Και κατά συνέπεια, για μία ακόμη φορά, οι… λιτές δεσμεύσεις για την επόμενη αξιολόγηση εξειδικεύονται και οι νέες παρεμβάσεις “αποκαλύπτονται”.

Οι 3 ημέρες περιθώριο

Το βασικό σενάριο στις διαπραγματεύσεις, προβλέπει ότι θα τεθούν επί τάπητος διαδοχικά σήμερα και αύριο τα μεγάλα “αγκάθια” προκειμένου να καταστεί εφικτός το Σάββατο ένας ολόκληρος κύκλος διαπραγματεύσεων και να υπάρξει η “τεχνική” συμφωνία πριν πάρει το αεροπλάνο για τις Βρυξέλλες την Κυριακή ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Σε αυτό το σενάριο θα πρέπει το πρωί της Δευτέρας να γίνει Εuroworking Group, το οποίο θα επικυρώσει τη συμφωνία ούτως ώστε να “παραδοθεί” έτοιμη προς πολιτική έγκριση στους Ευρωπαίους ΥΠΟΙΚ που θέλουν να στρέψουν την προσοχή τους στα μεγάλα ανοικτά ζητήματα αναφορικά με το νέο πρόεδρο του Eurogroup και την αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ατζέντα της Πέμπτης

Η ατζέντα περιλαμβάνει ολοήμερα διαδοχικά ραντεβού ξεκινώντας από τον τομέα Υγείας και τις μνημονιακές δεσμεύσεις για τη συγκράτηση δαπανών ειδικά στον ΕΟΠΥΥ. Επόμενο θέμα στην ατζέντα είναι η δικαιοσύνη και η ανάγκη επιτάχυνσής της, ένα πεδίο το οποίο συνδέεται αφενός με τις εκκρεμείς δίκες των στελεχών του ΤΑΙΠΕΔ και του κ. Γεωργίου (που αποτελούν μεγάλα “αγκάθια” της διαπραγμάτευσης) και αφετέρου με το θέμα των πλειστηριασμών που ξεκίνησαν χθες εν μέσω εντονότατο αντιδράσεων.

Το ίδιο ζήτημα, των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, θα συζητηθεί και στην επόμενη σημερινή συνάντηση που αφορά στον χρηματοπιστωτικό τομέα και γενικότερα στην ευστάθεια των τραπεζών αλλά και στο αναπτυξιακό πεδίο και στην αναπτυξιακή τράπεζα η οποία είχε συμφωνηθεί από τον προηγούμενο Ιούνιο και ακόμα παραμένει στα σκαριά.

Το απόγευμα στο επίκεντρο μπαίνουν τα δημοσιονομικά ζητήματα. Στο “τραπέζι” των συζητήσεων θα τεθεί το θέμα των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Κράτους προς ιδιώτες και μνημονιακές δεσμεύσεις για τη συγκράτηση και τον μηδενισμό τους, μαζί με την πορεία απορρόφησης των 800 εκατομμυρίων ευρώ της δεύτερης υποδόσης αλλά και γενικότερα θέματα δημοσιονομικής εποπτείας. Επί τάπητος αναμένεται να τεθεί από ελληνικής πλευράς και το αίτημα για διατήρηση των χαμηλών συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου και μάλιστα επιχειρείται η διατήρηση του ειδικού καθεστώτος μειωμένων κατά 30% συντελεστών ΦΠΑ σε 32 νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου.

Βεβαίως, επί τάπητος θα τεθεί το θέμα των αντικειμενικών αξιών και των όρων αύξησης του ΕΝΦΙΑ για να διασφαλισθούν τα έσοδα, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για χρέη προς το Δημόσιο κι τα άλλα ζητήματα που προκύπτουν από τα σχέδια επικαιροποίησης των μνημονίων .

Η συμφωνία επί της αρχής ακόμη και αν επιτευχθεί έως τη Δευτέρα θα σημάνει ένα νέο γύρο διαπραγματεύσεων με την Κυβέρνηση προκειμένου να οριστικοποιηθούν οι εφαρμοστικές διατάξεις αλλά και ο νέος νόμος με τα προαπαιτούμενα τα οποία έχουν αυξηθεί σε αριθμό.

Η τρίτη αξιολόγηση συνδεόταν αρχικά με 95 απαιτούμενα σε σύνολο 113 έως το τέλος του Μνημονίου. Πλέον αριθμός τους έχει αυξηθεί σε 110 μόνο για την τρίτη αξιολόγηση (καθώς όπως ανέφεραν χθες πηγές του διαπραγματευτικού επιτελείου, κάποια έχουν διασπαστεί σε ξεχωριστές δράσεις). Μάλιστα αυτή η “εξειδίκευση” των δεσμεύσεων του 2018 αναδιαμορφώνει ανάλογα την νέα “γενιά” από προαπαιτούμενα για την τέταρτη αξιολόγηση και για τον ρόλο του ΔΝΤ.

Όσο για το ποσοστό ετοιμότητας, προς το παρόν φέρεται να παραμένει παγωμένο περίπου στο 30%.Για να υπάρξει πολιτική συμφωνία στο Eurogroup της 22ας Ιανουαρίου θα πρέπει στο μεσοδιάστημα να φτάσει στο 100% και αυτό να πιστοποιηθεί από το Compliance Report που θα πρέπει να συντάξει έως τότε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, της Δήμητρας Καδδά, 30/11/2017]

Το θέτω όσο πιο απλά μπορώ. Αν ο Τσίπρας είχε βρει κάποιο στήριγμα για να απαλλαγεί από τον ευρωπαϊκό ζυγό , τότε ο Λαφαζάνης δεν θα είχε ιδρύσει δικό του κόμμα, ενδεχομένως δε να μην ασχολούμασταν και με τις εκλογές της Κεντροαριστεράς, τις εκλογές εν γένει, Η υπόθεση μπορεί να είναι δυστοπική. Δεν είναι όμως μυθιστορηματική, όπως Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής του Φίλιπ Ροθ, όπου ο Λίντμπεργκ εκλέγεται πρόεδρος αντί για τον Ρούζβελτ και οι ΗΠΑ συμμαχούν με τη ναζιστική Γερμανία. Το ζήσαμε στην πραγματικότητα. Στην καθημερινότητά μας το ζούμε ακόμη, με τις σχεδόν κλειστές τράπεζες. Δυστοπική εξακολουθεί να μοιάζει και η εξομοίωση μας με τη Βενεζουέλα του Μαδούρο. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν βρήκε κάποιο στήριγμα όταν το αναζήτησε, το γεγονός ότι υπέγραψε όποιο μνημόνιο του ζητήθηκε, το γεγονός ότι ανακάλυψε την κρυφή γοητεία της κ. Μέρκελ δεν σημαίνει ότι έχει συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα της σημερινής Ευρώπης. Έχει βρει έναν τρόπο να βολευτεί στο «πρόγραμμα», εφαρμόζοντάς το κατά το δοκούν, κοινώς λεηλατώντας τον κοινωνικό πλούτο με φόρους και εισφορές χωρίς ανταπόδοση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως εξακολουθεί να τον στενεύει με τους θεσμούς της.

Ο κ. Γεωργιάδης έχει δίκιο όταν προσάπτει στην ευρωπαϊκή ηγεσία ότι έχει βρει την ησυχία της στα οικονομικά της Ελλάδας και αδιαφορεί με τη διολίσθηση προς ένα καθεστώς τύπου Μαδούρο που εμείς τη ζούμε καθημερινά. Τη ζούμε στην εκπαίδευση, τη ζούμε στο αντάρτικο πόλεων αλά γκρέκα, τη ζούμε στην υπονόμευση κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μεγάλης όπως το Ελληνικό και οι Σκουριές, μικρής όπως το μικρομάγαζο που κλείνει γιατί δεν μπορεί να πληρώσει τις εισφορές στους ληστές του ΟΑΕΕ. Τη ζούμε με τις προσπάθειες ελέγχου της ενημέρωσης, τη ζούμε και με το κοινωνικό μέρισμα . Τι υπέροχη έκφραση! Δεν είναι μόνον μέρισμα, είναι και κοινωνικό επιπλέον. Όχι σαν αυτά που μοιράζουν οι κακοδαίμονες εταιρείες στους μετόχους τους. Εδώ μιλάμε για διάγγελμα κοτζάμ πρωθυπουργού. Λες και έλυσε το Κυπριακό.

Και η ελληνική ψυχή χαίρεται και αγαλλιάται. Η κακή Ευρώπη μας βάζει φόρους, όμως ο πονόψυχος δικός μας ρωτάει τον Καρανίκα τι του περίσσεψε και μας το μοιράζει για να κάνουμε Χριστούγεννα. Προσπαθώ να φαντασθώ το εξώφυλλο του Charlie Hebdo αν γινόταν κάτι τέτοιο στη Γαλλία.

Ας μη γελιόμαστε. Η Αδριατική μεγάλωσε επικίνδυνα, πάει να συνδεθεί με το ρήγμα της Ανατολίας. Η απόσταση που μας χωρίζει απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη, κοινωνικά, ψυχολογικά, θεσμικά και πολιτικά μεγαλώνει ημέρα με την ημέρα.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Τάκη Θεοδωρόπουλου, 15/11/2017]