Μια πολύ διδακτική ιστορία…

Στην Ελλάδα ακόμη και τα σκουπίδια χρειάζονται ισχυρή αστυνομική προστασία. Η φωτογραφία είναι από την Κέρκυρα, όπου ξεκίνησε η εναπόθεση απορριμμάτων σε έναν ΧΥΤΥ που ολοκληρώθηκε πριν από οκτώ χρόνια

Ένας τυπικός «επαναστάτης», από αυτούς που συνέπηξαν τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστερός, κέρδισε τις εκλογές στον Δήμο Κέρκυρας. Ο κ. Κώστας Νικολούζος ηγείτο του συνδυασμού «Νέα Ριζοσπαστική Κίνηση. Ανατροπή-Αλληλεγγύη-Αξιοπρέπεια» και ο δικτυακός του τόπος επιβεβαιώνει το όνομά του. Εκεί (ανάμεσα στα ψηφίσματα για «αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό», στα άρθρα για τον Ρωμανό και «την υποκρισία του αστικού κράτους και ιδιαίτερα της κυβέρνησης, που ενώ διευκολύνουν κάθε είδους εγκληματίες, εξαντλούν την αυστηρότητα τους σε έναν έφηβο», και την «αντίσταση των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στο 4ο Ράιχ») υπάρχουν ανοιχτές επιστολές κατά της αξιολόγησης των δημοτικών υπάλληλων «Οχι, κ. Μητσοτάκη, συνένοχός σας δεν γίνομαι» (14.11.2014) και φυσικά πύρινοι λόγοι κατά της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας που ρημάζει επί δεκαετίες: «Να σταθούμε απέναντι σε κάθε μπουλντόζα που θα προσπαθήσει να αφανίσει τον πλούτο της χώρας μας» (22.7.2014).

Το κατάφερε, έστω βραχυπροθέσμως. Με δικαστικές αγωγές κατά του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, καθυστερεί μια επένδυση 400 εκατ. ευρώ στην Κασσιόπη της Κέρκυρας, επειδή, λέει, τα μονοπάτια που υπάρχουν είναι… δημοτικά. Το Ειρηνοδικείο Κέρκυρας απέρριψε τα ασφαλιστικά μέτρα, αλλά ο δήμαρχος κατέθεσε νέες αγωγές και αρχίζει το γαϊτανάκι των καθυστερήσεων, μπας και απαυδήσει ο επενδυτής να σηκωθεί να φύγει. Σύμφωνα με τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, η σημερινή κατάσταση του ακινήτου είναι τραγική: «Οι παραλίες και η λίμνη δίνουν την αίσθηση εγκατάλειψης, αφού είναι εμφανή τα απορρίμματα που κυρίως εκβράζονται εκεί από τη θάλασσα… Η περιοχή είναι άμεσα ευάλωτη σε κινδύνους δασικών πυρκαγιών. Δεν υπάρχει σήμερα κανένας σχεδιασμός για αποτροπή του κινδύνου αυτού, ούτε σε ό,τι αφορά προληπτικά μέτρα (π.χ. αντιπυρικές λωρίδες) ούτε σε μέτρα διαχείρισης της βλάστησης (π.χ. αραιώσεις στον υπόροφο) για μείωση του κινδύνου πυρκαγιάς. Εξαλλου, τμήματα στη βόρεια πλευρά του ακινήτου έχουν ήδη εκτεθεί σε καταπατήσεις» (ΤΑΙΠΕΔ, Ιανουάριος 2013).

Αφηρημένες υποσχέσεις

Για τα σκουπίδια ο ριζοσπάστης δήμαρχος της Κέρκυρας υποσχέθηκε πολλά, αλλά αφηρημένα. Όπως η κ. Ρένα Δούρου στην Αττική, έπεισε τους Κερκυραίους ότι «οι αντιμνημονιακοί μαζεύουν τα σκουπίδια αλλιώς». Στο 6.500 λέξεων πρόγραμμά του αφιερώνει 350 λέξεις για τη διαχείριση των απορριμμάτων με προτεραιότητα τις προσλήψεις στην υπηρεσία καθαριότητας, «έτσι ώστε η υπόθεση της καθαριότητας του δήμου μας να μην περάσει σε χέρια ιδιωτών». Τα υπόλοιπα είναι τα γνωστά που εμφανίστηκαν σε κάθε συνδυασμό υποστηριζόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ: «Εκτεταμένο πρόγραμμα κάδων ανακυκλώσιμων υλικών, γυαλί, χαρτί, πλαστικό αλουμίνιο κ.λπ., (…) κομποστοποίηση των οργανικών υλικών με εισαγωγή χωριστού κάδου συλλογής οργανικών, τη δημιουργία μονάδων δημοτικής κομποστοποίησης καθώς και την προώθηση προγραμμάτων κοινοτικής (σε επίπεδο γειτονιάς) και οικιακής κομποστοποίησης…» κ.λπ.

Καλά και άγια είναι όλα αυτά, μόνο απαιτούνται χρόνια για να υλοποιηθούν. Μέχρι να κατανοήσουν οι πολίτες τι είναι κομποστοποίηση, τα σκουπίδια άρχισαν να σωρεύονται στην Κέρκυρα. Το νησί των Φαιάκων έχει έναν υπερκορεσμένο Χώρο Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων στο Τεμπλόνι, ο οποίος είναι επισήμως κλειστός και έναν υπερσύγχρονο ΧΥΤΥ (Χώρο Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων) της Λευκίμμης, ο οποίος αν και ολοκληρώθηκε το 2010 δεν λειτούργησε ποτέ, λόγω αντιδράσεων περίοικων και φυσικά του ΣΥΡΙΖΑ Κέρκυρας. Έγιναν νόμιμες ή ημιπαράνομες εκδηλώσεις κατά της λειτουργίας του έτοιμου ΧΥΤΥ και (όπως στις Σκουριές) υπήρξαν εμπρησμοί μηχανημάτων. Κάθε καθυστέρηση χαιρετιζόταν ως «μια νίκη του μαζικού, λαϊκού, αυτόνομου και αυθόρμητου κινήματος που αναπτύχθηκε στη Λευκίμμη και σε όλη την Κέρκυρα, ενάντια στο περιβαλλοντικό έγκλημα που σχεδιάστηκε για το νησί μας» (ΣΥΡΙΖΑ Κέρκυρας, 21.2.2014). Ο νεοεκλεγείς δήμαρχος δήλωνε ότι «για τον Δήμο της Κέρκυρας το θέμα του ΧΥΤΑ Λευκίμμης έχει λήξει. Δεν υπάρχει συζήτηση για οποιαδήποτε χρήση της εγκατάστασης ως ΧΥΤΑ, ως ΧΥΤΥ ή ως σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων» (28.11.2014).

Περήφανη διαπραγμάτευση

Το κίνημα φούντωνε και τα βουνά των σκουπιδιών κέρδιζαν ύψος στους δρόμους της τουριστικής Κέρκυρας. Φέτος η κατάσταση έγινε αφόρητη: «Βουνά από απορρίμματα παντού, εικόνες με τουρίστες να φωτογραφίζουν μνημεία καλυμμένα από σκουπίδια, εκπαιδευτική κοινότητα να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τη δημόσια υγεία στα σχολεία, συμβουλές από ιατρικό σύλλογο και, τέλος, φωτιές να ξεσπούν ξαφνικά σε σημεία που τα σκουπίδια μετρούν χιλιόμετρα» (Corfu News 2.6.2018). Κάποιοι τουριστικοί πράκτορες άρχισαν να στέλνουν μηνύματα για ακυρώσεις κρατήσεων.

Η πρώτη αντίδραση του δημάρχου της «ριζοσπαστικής κίνησης» ήταν η παρανομία. Τα απορριμματοφόρο επιχείρησαν να εναποθέσουν σκουπίδια στον κλειστό ΧΥΤΑ Τεμπλονίου, σε χώρο δηλαδή όπου δεν επιτρέπεται, αφού τα κύτταρα έχουν κλείσει και έχουν μπει σε διαδικασία αποκατάστασης. Συνελήφθη. Η άλλη λύση, που προέκριναν όλοι οι φορείς, ήταν να μεταφερθούν τα σκουπίδια σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. «Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να απαιτήσουμε να μεταφέρουμε τα σκουπίδια στον κοντινότερο διαθέσιμα ΧΥΤΑ. Εγώ δέχομαι να στρατοπεδεύσουμε στην Αθήνα μέχρι να πετύχουμε τη μεταφορά των δεμάτων των απορριμμάτων», είπε ο δήμαρχος. Αυτό ήταν κάτι σαν τη διαπραγμάτευση του 2015, όταν διαδηλώναμε για να πάρουν τα οικονομικά μας βάρη άλλοι.

Τελικώς η Δημοκρατία α λα ΣΥΡΙΖΑ δεν δούλεψε, παρά το γεγονός ότι η απόφαση να μεταφερθούν τα σκουπίδια αλλού ήταν ομόφωνη. Σίγουρα κάποιοι στην Κέρκυρα θα είπαν «This is a coup», διότι δεν ελήφθη υπόψη η ομόθυμη απαίτηση του λαού, αλλά ο ριζοσπάστης δήμαρχος μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ άλλαξαν τροπάρι. Άνοιξαν τον έτοιμο από το 2010 ΧΥΤΥ της Λευκίμμης, και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φωτεινέ Βάκη υπερασπίζεται την επιλογή γράφοντας «για τις χωματερές που άνοιγαν παρανόμως σε δασικές εκτάσεις τοποθετήθηκαν οι ευαίσθητοι συμπολίτες μας; Για τις αρρώστιες που επίκεινται και τις χιλιάδες ακυρώσεις αφίξεων καμιά κουβέντα;». Αλλά εν τω μεταξύ το τζίνι είχε βγει από το μπουκάλι. Το δηλητήριο του ριζοσπαστικού λαϊκισμού έχει απλωθεί και δύσκολα θα βρεθεί αντίδοτο.

Για όσους αναρωτιούνται τι γίνονται τόσοι αστυνομικοί, ας δουν την Κέρκυρα. Εκεί τα σκουπίδια έχουν προστασία VIP. Τα απορριμματοφόρο κινούνται συνοδεία περιπολικών και ΜΑΤ είναι παρατεταγμένα στους δρόμους. Ποιος είπε ότι οι ιδεοληψίες δεν παράγουν αποτελέσματα και δεν έχουν πραγματικό οικονομικό αντίκτυπο;

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Πάσχου Μανδραβέλη, 8/7/2018]

Κίνδυνος αναζωπύρωσης των διαφωνιών στο εσωτερικό του Μεγάλου Συνασπισμού για το θέμα της διαχείρισης της εξόδου της Ελλάδας από τα Μνημόνια σημειώνεται αυτές τις μέρες στο Βερολίνο με αφορμή την ενδοκυβερνητική κρίση για το Προσφυγικό.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Welt  κυβερνητικοί κύκλοι εκτιμούν πως τώρα, δηλαδή ενώ σοβεί η πολιτική κρίση μεταξύ CDU –CSU για το Προσφυγικό,   δεν πρέπει να προκύψουν προβλήματα και με την Ελλάδα.

Ναι, μεν ο κυβερνητικός συνασπισμός κλονίζεται, ούτως ή άλλως, εξαιτίας της διαμάχης των δύο αδελφών κομμάτων, CDU και CSU, στο θέμα της προσφυγικής πολιτικής, αλλά δεν  πρέπει να γίνει και η Αθήνα μήλο της έριδος, σημειώνει το ίδιο δημοσίευμα.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: Σύμφωνα με κύκλους του γερμανικού κοινοβουλίου, οι ελαφρύνσεις χρέους για την Ελλάδα δεν πρέπει να εγκριθούν μόνο από την Επιτροπή Προϋπολογισμού της Βουλής. “Η κυβέρνηση πρέπει να τις θέσει προς έγκριση ενώπιον του Κοινοβουλίου συνολικά, διότι αφορά πρόγραμμα του ΕΤΧΣ που έχει διαφορετικούς κανόνες έγκρισης”, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, κάτι που είναι επικίνδυνο για τη Merkel και την Ένωση.

Μνήμες από 2015…

Υπενθυμίζεται ότι η ψηφοφορία για το τρίτο πακέτο βοήθειας το καλοκαίρι του 2015 δεν ήταν εύκολη υπόθεση για την Καγκελάριο και τον τότε Υπ. Οικονομικών Wolfgang Schäuble. Τότε, 63 βουλευτές της Ένωσης ψήφισαν κατά, ενώ κάποιοι άλλοι απείχαν. Αυτό δεν ήταν καλό για την Angela Merkel. Σήμερα, λόγω της τεταμένης ατμόσφαιρας μεταξύ CDU και CSU μπορεί να εξελιχθεί χειρότερα, καθώς υπάρχουν πολλοί σκεπτικιστές και στα δύο κόμματα.

Στην Ένωση γίνονται προσπάθειες να εξομαλυνθούν τα σημεία τριβής από την αρχή. Θέλουν να δοθεί στην Ελλάδα η δυνατότητα μιας καλής αρχής. Δεν θα υπάρξει, ωστόσο, κούρεμα χρέους, λένε οι Συντηρητικοί. “Κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε απαραίτητο ούτε νομικά επιτρεπτό”, όπως λέγεται. Υπάρχει όμως προθυμία για υποχώρηση σε ένα άλλο σημείο: στο θέμα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο τρίτο πρόγραμμα βοήθειας.

Για πολλά χρόνια, η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα λιτότητας θεωρείτο βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Γερμανίας στην οικονομική βοήθεια, κάτι που υποσχόταν η Καγκελάριος, παρά τον σκεπτικισμό στην Κ.Ο. της. Τώρα, στην Ένωση υπάρχει προθυμία υποχώρησης στο σημείο αυτό. “Η οικονομική συμμετοχή του ΔΝΤ με 1,6 δισ. ευρώ δεν είναι πλέον απαραίτητη, ενώ επιπρόσθετα το κόστος του ΔΝΤ για περαιτέρω ελαφρύνσεις είναι πολύ υψηλό”, όπως επισημαίνεται.

Εδώ και εβδομάδες ακούγεται στο ομοσπονδιακό Υπ. Οικονομικών ότι δεν έχει νόημα λογιστικά να δοθούν ελαφρύνσεις ύψους πολλών δισεκατομμυρίων έναντι δανειακής βοήθειας του ΔΝΤ προς την Ελλάδα ύψους 1,6 δισ. ευρώ. Η Ένωση προφανώς είναι πρόθυμη να υποστηρίξει αυτή τη θέση, για να υπάρξει συμφωνία. “Μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, θα συνεχιστεί η τακτική επιτήρηση από τους θεσμούς, ώστε η Ελλάδα να παραμείνει σε μεταρρυθμιστική πορεία”, όπως λέγεται.

Ο ίδιος ο Έλληνας Πρωθυπουργός στη Welt am Sonntag τάχθηκε υπέρ της συμμετοχής του ΔΝΤ μέχρι τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος διάσωσης. “Νομίζω ότι η παραμονή του ΔΝΤ στο τρίτο πρόγραμμα για τους υπόλοιπους μήνες θα εξυπηρετούσε πολύ την αξιοπιστία όλων μας”. Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να κρύψει.

Αλλά και μέρος της γερμανικής αντιπολίτευσης στηρίζει τον Τσίπρα και τον κυβερνητικό συνασπισμό στο θέμα του χρέους. “Ο Τσίπρας ζητά μόνο αυτό που υποσχέθηκαν στην Ελλάδα οι χώρες της Ευρωζώνης και αυτό που από καιρό ζητά το ΔΝΤ”, δήλωσε ο ειδικός των Πρασίνων σε δημοσιονομικά θέματα, Gerhardt Schick. Ο ίδιος τονίζει ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από νόμιμο αίτημα. “Οικονομικά, είναι λογικό, ούτως ή άλλως”.

Ακόμα και οι Φιλελεύθεροι δεν εναντιώνονται ολοκληρωτικά. “Η Ελλάδα ήδη λαμβάνει οικονομική στήριξη με την επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής της δανειακής βοήθειας”, δήλωσε ο αναπληρωτής πρόεδρος της Κ.Ο. Michael Theurer. “Θα μπορούσε να επιμηκυνθεί περαιτέρω η περίοδος αποπληρωμής των δανείων”, πρόσθεσε ο ίδιος. Προϋπόθεση για αυτό, ωστόσο, είναι η χώρα να εντατικοποιήσει πάλι τις μεταρρυθμιστικές της προσπάθειες, τόνισε. Στο θέμα του κουρέματος, δεν θεωρεί πάντως ότι θα υπάρξει πλειοψηφία στη Βουλή.

Η άποψη των επικριτών

Κριτική για τη σχεδιαζόμενη συμφωνία με την Ελλάδα προέρχεται από το AfD. “Δεν μου είναι γνωστό ότι η περσινή συμφωνία για τις ελαφρύνσεις χρέους, την οποία επικαλείται ο κ. Τσίπρας, ήταν στη Βουλή”, δήλωσε ο ειδικός του AfD σε δημοσιονομικά θέματα Peter Boehringer. “Συνεπώς, δεν μπορεί να στηρίζει πάνω σε αυτήν το αίτημά του”. Όπως και αν αποκαλεί κανείς τη συμφωνία με την Ελλάδα για την ελάφρυνση του χρέους “παραμένει ένας ευφημισμός για μια αναδιανεμητική ένωση”, τονίζει ο ίδιος. Και η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής αποτελεί δώρο, που “στην πράξη το θεωρούμε άφεση του χρέους και επομένως καταστρατήγηση της ρήτρας μη διάσωσης (no bailout)”, δηλώνει.

Τέλος, επικριτές και σε άλλα κόμματα έχουν παραπλήσια άποψη. “Ωστόσο, σχεδόν όλοι θα ήταν ικανοποιημένοι, που χρόνια τώρα εμπλέκονται με οποιαδήποτε μορφή στη διάσωση της Ελλάδας τα τελευταία οκτώ χρόνια, αν επιτέλους έκλεινε αυτό το κεφάλαιο. Το θέμα τους έχει κουράσει”, καταλήγει ο αρθρογράφος.

Στη σημερινή έντυπη έκδοση της Die Welt , αναφέρεται πως  μετά από οκτώ χρόνια, τρία προγράμματα λιτότητας και αργότερα δεσμεύσεις για βοήθεια ύψους περίπου 320 δισ. ευρώ, η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται μπροστά στο τέλος της επίσημης πολιτικής διάσωσης για την Αθήνα. Την Πέμπτη, στη συνεδρίαση του Eurogroup, αναμένεται να αποφασιστούν οι λεπτομέρειες. Σε αυτές περιλαμβάνονται, κατά την ελληνική άποψη, κυρίως περαιτέρω ελαφρύνσεις για την αποπληρωμή του χρέους.

Όπως φαίνεται, η Ελλάδα θα λάβει επιπλέον ένα ‘μαξιλάρι’ ρευστότητας, εκτός από την επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής για τα περίπου 130 δισ. ευρώ του δεύτερου πακέτου  βοήθειας, όπως συμφωνήθηκε πριν δύο χρόνια. Μέχρι τώρα γινόταν λόγος για 10 έως 20 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες, το ποσό θα μπορούσε τελικά να ανέλθει σε 15 δισ. ευρώ, ώστε οι αγορές να εμπιστευτούν περισσότερο τη σταθερότητα της Ελλάδας.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, 18/6/2018]

Ας μη φτάσουμε στα άκρα υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ομφάλιος λώρος μεταξύ κυβέρνησης και μπαχαλάκηδων πάσης φύσεως, αν και υπάρχουν στοιχεία από το παρελθόν (Κερατέα, Σκουριές, Δεν πληρώνω , Αγανακτισμένοι , επιθέσεις και προπηλακισμοί πολιτικών αντιπάλων) που θα μπορούσαν να στηρίξουν έναν τέτοιο ισχυρισμό.

Η απάθεια όμως που η κυβέρνηση δείχνει απέναντι στα καθημερινά φαινόμενα βίας προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με συνεχείς επιδείξεις στρουθοκαμηλισμού από τον αρμόδιο υπουργό, όταν είναι φανερό ότι η ανικανότητα περισσεύει σε πολλά ανώτερα και ανώτατα στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας και όταν γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτή n έλλειψη πειθαρχίας και επαρκούς εκπαίδευσης των κατώτερων αστυνομικών. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις ή συγκεκριμένες ομάδες που κάνουν καλά τη δουλειά τους και σημειώνουν επιτυχίες, αλλά η γενική εικόνα σχηματίζεται από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Είναι σαφές ότι οι λεγόμενες συλλογικότητες (ακόμη ένας ιδιωματισμός εποχής ΣΎΡΙΖΑ ανάλογος του ολιστικού προγράμματος και της δίκαιης ανάπτυξης και τόσων άλλων που γεννάει το συριζαϊκό μυαλό) έχουν αντιληφθεί πλήρως την ανεπάρκεια κυβέρνησης υπουργείου αστυνομίας και προκαλούν ανοιχτά πια. Έχουν περάσει στην πρόκληση χρησιμοποιώντας όλα τα νόμιμα εφόδια, τύπου πανεπιστημιακού ασύλου , που τους παρέχει η κυβέρνηση Συρανέλ, όσο και τις ιδεοληπτικές δικαιολογίες που δημιουργούν ένα κλίμα θαλπωρής απέναντι στις δραστηριότητές τους. Μόλις τις προάλλες ο υπουργός Δικαιοσύνης προσπάθησε να ξεχωρίσει τις νόμιμες διαμαρτυρίες του Ρουβί κωνα από τις έκνομες επιθέσεις του και το ίδιο κάνει κάθε τόσο ο υπουργός… Προστασίας του Πολίτη.

Τα αποτελέσματα, οφθαλμοφανή. Δεν υπάρχει Σαββατοκύριακο που ομάδες συλλογικοτήτων να μην εξορμούν από το Πολυτεχνείο για να επιτεθούν σε ομάδες αστυνομικών. Δεν υπάρχει ημέρα που να μη γίνεται επίθεση στο ΣτΕ, σε δικαστήρια, σε συμβολαιογραφεία, σε ΑΕΙ, στο Πεδίον του Άρεως, σε καθηγητές και όπου αλλού αποφασίσουν. Προχθές μάλιστα, οι συλλογικότητες έστησαν ενέδρα σε αστυνομικό λεωφορείο με στόχο να το πυρπολήσουν μαζί με όλους τους επιβαίνοντες. Αυτά ασφαλώς δεν είναι ασχολίες τύπου «τα παιδία παίζει». Είναι εγκληματικές ενέργειες του κοινού ποινικού δικαίου, αντίστοιχες των Ρομά (και αυτοί απολαμβάνουν ένα είδος ασυλίας από δημοσιογράφους και άλλους που προσπαθούν μετά μανίας να είναι πολιτικά ορθοί για να μη κατηγορηθούν για ρατσισμό), που πριν από δύο εβδομάδες πυροβολούσαν αστυνομικούς από στέγες και μπαλκόνια των Άνω Λιοσίων. Επομένως, η παθητικότητα με την οποία κυβέρνηση- υπουργείο- αστυνομία αντιμετωπίζουν αυτά τα φαινόμενα –και πολλά άλλα– είναι πραγματικά δυσεξήγητη, αν όχι ύποπτη.

Του νοήμονος κοινού βέβαια δεν του καίγεται καρφί. Είναι εθισμένο στην ατιμωρησία της άσκησης βίας ως διαμαρτυρίας, έχει γενικό χαμηλό αίσθημα κοινωνικός ευθύνης και παράλληλα παρακολουθεί με απορία πότε τον υπουργό να ρίχνει ευθύνες στην αστυνομία και πότε τους συνδικαλιστές να ρίχνουν ευθύνες στον ίδιο για την απερίγραπτη κατάσταση. Μην παίρνετε όμως κανενός το μέρος, όλοι μαζί ευθύνονται!

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Άγγελου Στάγκου, 05/06/2018]

Επιλεκτική μνήμη… Όλοι καταδίκασαν τον ξυλοδαρμό του Γιάννη Μπουτάρη και η λογική και η δημοκρατία αυτό επιβάλλει. Η πόλωση όμως που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας, δείχνοντας τη Νέα Δημοκρατία ως υπεύθυνη για την επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης για άλλη μια φορά τού βγήκε σε κακό. Ένα ακροδεξιό κομμάτι της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδειξε συγκεκριμένα ο Αλέξης Τσίπρας και η ΝΔ ορθώς απάντησε ότι ακροδεξιά κομμάτια δεν έχει η ΝΔ. Κι αν υπήρξαν τα έδιωξε. Και υπενθύμισε στον κ. Τσίπρα ότι συγκυβερνά με ένα ακροδεξιό κομμάτι. Ίσως να έπρεπε να του θυμίσει και άλλες μορφές βίας που συμβαίνουν και στις οποίες ο κ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση του δεν δείχνουν τα ίδια αντανακλαστικά και τις ίδιες αντιδράσεις π.χ. τη βία του Ρουβίκωνα, των συλλογικοτήτων, μια βουλευτίνα που συνεργάζεται πια με τον ΣΥΡΙΖΑ και προσφάτως επιτέθηκε στον συνεργάτη της. Αλλά και τον υπουργό και συγκυβερνήτη του Πάνο Καμμένο όταν παρότρυνε τον κόσμο να λιντσάρουν τον δήμαρχο Χαλκιδικής κ. Πάχτα.

[Φωτό: www.press-news.gr]

[ΠΗΓΗ: ΚΑΡΦΙ, του Κώστα Τσαγκαράκη, 25/05/2018]

Η διεθνής αρθρογραφία έδωσε το χώρο που της άξιζε στην πρωτοβουλία του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να επιβάλει μέτρα προστατευτισμού επιβάλλοντας δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου. Μαζί μ’ αυτό επανήλθε το πάγιο ερώτημα: είναι ο Ντόναλντ Τραμπ ο «τρελός» του «παγκόσμιου χωριού» ή ο πρεσβευτής της αναπόφευκτης επιστροφής στις εθνικές προτεραιότητες;

Πολύ μακριά από το Λευκό Οίκο και τον ιδιόρρυθμο ένοικό του, στη γειτονική μας Ιταλία, οι ψηφοφόροι ψήφισαν την προηγούμενη Κυριακή για μία ακόμη φορά με «μη ορθολογικό» τρόπο, περιφρονώντας τις mainstream πολιτικές δυνάμεις και αναδεικνύοντας σε νικητές των εκλογών διάφορες εκδοχές πολιτικού λαϊκισμού.

Ο κόσμος φαίνεται σαν να βυθίζεται διαρκώς σε μια κατάσταση γενικευμένου «αυτισμού» όπου η αδυναμία τρέφει όλο και πιο «ηρωικές» και αδιέξοδες πολιτικές εθνικής αποφασιστικότητας.

Παγκοσμιοποίηση, ανασφάλεια και προστατευτισμός

Η παγκοσμιοποίηση παρουσιάζεται -και μέχρις ενός σημείου είναι- σαν η αδήριτη πραγματικότητα του καιρού μας. Οποιαδήποτε ορθολογική απόφαση, πολιτική κ.λπ. υποτίθεται ότι πρέπει να ξεκινάει από αυτό το δόγμα. Τι είναι όμως αυτή η περιβόητη παγκοσμιοποίηση. Το σίγουρο είναι ότι έχουν «παγκοσμιοποιηθεί» οι αγορές: μετοχών, ομολόγων, εμπορευμάτων, χρηματο-οικονομικών προϊόντων γενικότερα.

Για να επιστρέψουμε σε μια κατάσταση πριν απ’ αυτό, θα πρέπει να συμβούν τεκτονικού χαρακτήρα κλυδωνισμοί στο παγκόσμιο σύστημα, οι οποίοι είτε θα προϋπέθεταν είτε θα είχαν σαν άμεση συνέπεια πολέμους απ’ τα παλιά, ανάμεσα στις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις. Πρόσφατα η Κίνα απείλησε εμμέσως πλην σαφώς ότι θα μπορούσε να αποσυρθεί από τις επενδύσεις στο αμερικανικό χρέος – οι επενδύσεις της σε αμερικανικά ομόλογα ξεπερνούν σε αξία το 1 τρισ. δολάρια. Η Κίνα έχει πλεόνασμα ρευστότητας και επενδύει σημαντικό τμήμα της σε αμερικανικά κρατικά ομόλογα μέσω των παγκοσμιοποιημένων αγορών ομολόγων – ιδού μια έκφραση της παγκοσμιοποίησης.

Τι θα συμβεί να η Κίνα αποσυρθεί μαζικά από αυτές τις επενδύσεις; Η αναταραχή στα αμερικανικά ομόλογα θα είναι μεγάλη, το κόστος δανεισμού του αμερικανικού Δημοσίου θα αυξηθεί σημαντικά, οι δε ΗΠΑ θα έχουν θεωρητικά διάφορους τρόπους για να αντιδράσουν: ανταποδίδοντας τα οικονομικά πλήγματα στην Κίνα, αυξάνοντας τον πληθωρισμό (ώστε να απαξιώσει το χρέος της) ή και ανοίγοντας μια διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης τους χρέους της. Θα πρόκειται ασφαλώς για άνοιγμα της «πόρτας του τρελοκομείου», και αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα που θέλησε να στείλει η Κίνα: σεβασμός στα «ελάχιστα» της παγκοσμιοποίησης, αλλιώς μας περιμένουν όλους αδιανόητες καταστάσεις.

Την ανάγκη ενός τέτοιου «στοιχειώδους σεβασμού» διατρανώνουν όλοι οι εντεταλμένοι θεσμοί και ταγοί της παγκοσμιοποίησης. Όμως, η σκληρή πραγματικότητα δεν επιτρέπει σε έναν τέτοιο σεβασμό να ευδοκιμήσει… Για τον απλούστατο λόγο ότι η παγκοσμιοποίηση έχει γίνει ένα πολύ ανασφαλές πλαίσιο για τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα, μια μορφή «τυραννίας» που όλο και περισσότεροι όλο και περισσότερο αναγκάζονται να αμφισβητούν. Οι κεντρομόλες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης εξασθενούν διαρκώς, αδυνατώντας όλο και περισσότερο να εξασφαλίσουν τη συνοχή του «παγκόσμιου χωριού». Ο «ορθολογισμός», που ορίζεται σαν προσαρμογή στους καταναγκασμούς της παγκοσμιοποίησης, εξασθενεί επίσης διαρκώς. Ένας νέος «ανορθολογισμός» ενισχύεται, επεκτείνεται και διαχέεται συνεχώς στους πιο διαφορετικούς τομείς της διεθνούς πολιτικής.

Το μέλλον γαρ άδηλον…

Τι είναι αυτό που αναπαράγει σε όλο και πιο διευρυμένη βάση αυτού του τύπου τον «ανορθολογισμό»; Δύο ισχυρές τεκτονικές δυνάμεις που βρίσκονται στα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας και των διεθνών σχέσεων:

Πρώτον, ο στρατηγικός εγκλωβισμός της παγκόσμιας οικονομίας σε ένα μακροχρόνιο καθοδικό κύμα. Επιλέγω να μη βαρύνω το παρόν άρθρο με τα στατιστικά στοιχεία που τεκμηριώνουν αυτό τον ισχυρισμό (τέτοια στοιχεία έχω παρουσιάσει σε παλαιότερη αρθρογραφία), αλλά τα χαρακτηριστικά αυτού του μακροχρόνιου καθοδικού κύματος είναι: χαμηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης, πρόβλημα χαμηλής παραγωγικότητας, χαμηλό επίπεδο επενδύσεων. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με ιστορικά υψηλά επίπεδα κερδών. Αυτό σημαίνει ότι η «πίτα», δηλαδή το συνολικά παραγόμενο προϊόν, μικραίνει, κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι όλοι οι συντελεστές της παγκόσμιας ανάπτυξης (από εταιρείες μέχρι κράτη) αισθάνονται όλο και πιο «στενάχωρα» και καταλαμβάνονται από διαρκώς εντεινόμενη ανασφάλεια.

Δεύτερον, η σε πλήρη εξέλιξη διαδικασία ανατροπής των παγκόσμιων συσχετισμών: η «Ανατολή» ανέρχεται σε βάρος της «Δύσης» γενικά, η Κίνα ανέρχεται σε βάρος των ΗΠΑ ειδικά, απειλώντας να καταλάβει τη θέση της ισχυρότερης οικονομικής δύναμης του πλανήτη σε λιγότερο από μία δεκαετία. Αυτό είναι μια δεύτερη πηγή ισχυρής ανασφάλειας, αφού οι ανατροπές που ωριμάζουν στην κορυφή της παγκόσμιας ιεραρχίας αναπόφευκτα θα διαχυθούν σε όλη την «αλυσίδα» των διεθνών σχέσεων.

Υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι που τον Λευκό Οίκο κατέλαβε ένας Τραμπ, ο οποίος τώρα παίρνει μέτρα προστατευτισμού, που στη Γερμανία δεν υπάρχει ακόμη κυβέρνηση ενώ μπήκαμε στον έκτο μήνα ύστερα από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, που οι Ιταλοί ψηφοφόροι απέστρεψαν το πρόσωπό τους από τις συστημικές λύσεις του Μπερλουσκόνι και του Ρέντσι.

Από κει που όλοι έβλεπαν τον εαυτό τους σαν τμήμα της παγκοσμιοιποίησης, τώρα όλο και περισσότεροι αισθάνονται την ανάγκη να προστατευτούν απ’ αυτήν. Η παγκοσμιοποίηση είναι η ευημερία των λίγων! Αυτό είναι το συμπέρασμα που κατακλύζει όλο και περισσότερο τα αισθήματα και τις πολιτικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων, τροφοδοτώντας μια γενικευμένη διαδικασία επιστροφής στις εθνικές προτεραιότητες.

Φυσικά, μια τέτοια γενικευμένη επιστροφή, απειλεί να έχει τελείως άδηλα και υπό προϋποθέσεις καταστροφικά αποτελέσματα. Όμως, είναι μια διαδικασία αναπότρεπτη: όταν η παγκοσμιοποίηση αδυνατεί να παράσχει ασφάλεια ακόμη και στην κορύφωση του κύματος ανάπτυξης ύστερα από τη μεγάλη κρίση του 2008, δεν πρόκειται να παράσχει μια τέτοια ασφάλεια ποτέ – τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα.

Ο κόσμος βαδίζει αδύναμος και σαν υπνωτισμένος προς τα πεπρωμένα του του 21ου αιώνα, βάζοντας υποθήκες να ξαναζήσει το παρελθόν: στρατηγικό οικονομικό αδιέξοδο, ανατροπή παγκόσμιων συσχετισμών, προστατευτισμός, πόλεμος…

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, του Ceteris Paribus, από rizopoulospost, 7/3/2018]