Η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας διέρχεται από την αυτονόητη προϋπόθεση της υλοποίησης επενδύσεων. Στον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος πιστεύουμε ότι δίχως ισχυρή παραγωγική βάση και διεθνώς ανταγωνιστικές μεταποιητικές επιχειρήσεις η χώρα είναι αδύνατον να εξέλθει από την οικονομική κρίση.

Όμως, οι προϋποθέσεις υλοποίησης επενδύσεων στη μεταποίηση είναι δυο:

Πρώτον, η ανάγκη ύπαρξης μιας συγκεκριμένης βιομηχανικής πολιτικής που τελικά θα επαναφέρει την υγιή μεταποιητική δραστηριότητα της χώρας στο προσκήνιο της ανάπτυξης.

Δεύτερον, η υλοποίηση επενδύσεων στη μεταποίηση.

Παρά τις δυσμενείς συνθήκες στο μέτωπο της οικονομίας, η εγχώρια επιχειρηματική κοινότητα:

• Επιμένει να δουλεύει σκληρά.
• Να παραμένει διασυνδεδεμένη με τα διεθνή δρώμενα.
• Να σχεδιάζει με αποφασιστικότητα το μέλλον της υγιούς επιχειρηματικότητας στη χώρα.
• Εξακολουθεί να παράγει και να εξάγει προϊόντα υψηλής ποιότητας και προστιθέμενης αξίας, προσφέροντας έμπρακτα στην ανάπτυξη της χώρας με την πληρωμή μεγάλων χρηματικών ποσών για φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.

Ζήτημα αξιοπιστίας

Οι ξένοι δυνητικοί επενδυτές που αναζητούν ευκαιρίες στην Ελλάδα, και ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, να είναι βέβαιοι οι Έλληνες επιχειρηματίες του δευτερογενούς τομέα μπορούμε να είμαστε οι συνεπείς και αξιόπιστοι εταίροι, σε κάθε μορφή συνεργασίας που θ’ αποφασίσουμε από κοινού. Άλλωστε, οι δυναμικές υγιείς ελληνικές μεταποιητικές επιχειρήσεις μπορούν να είναι οι παραγωγικοί κι εμπορικοί συνεργάτες επιχειρήσεων του εξωτερικού, γιατί παράγουν πιστοποιημένα προϊόντα υψηλής ποιότητας, τυποποιημένα και ελκυστικά συσκευασμένα, καθώς και προϊόντα και υπηρεσίες διεθνώς ανταγωνιστικά.

Τα προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν είναι έντασης τεχνολογίας. Ενσωματώνουν, όμως, αυτό που υποσχόμαστε στους ανθρώπους που τα αγοράζουν: την αξιοπιστία.

Η αξιοπιστία αυτή προέρχεται από την επί δεκαετίες δραστηριοποίηση των επιχειρήσεων μας στις αγορές της Δυτικής Ευρώπης, στις σχέσεις που έχουμε αναπτύξει με μεγάλα δίκτυα διανομής προϊόντων του εξωτερικού και από την εικοσαετή παρουσία μας ως ενός εκ των κυριότερων ξένων επενδυτών στις χώρες των Βαλκανίων. Ας μη ξεχνάμε ότι τα ελληνικά προϊόντα πληρούν τις προδιαγραφές που θέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην Ελλάδα, λοιπόν, παράγουμε με βάση διεθνή πρότυπα και το ίδιο συνεχίζουμε να κάνουμε με μεγαλύτερη υπευθυνότητα την εποχή της οικονομικής κρίσης.

Δεκάλογος

Για να γίνει όμως πράξη η αναγκαία τόνωση της επιχειρηματικότητας στη χώρα με κάθε είδους επενδύσεις θα πρέπει να αρθούν πολλά και ποικίλα εμπόδια στην καθημερινή δραστηριοποίηση των ελληνικών επιχειρήσεων και ειδικά των μεταποιητικών επιχειρήσεων.

Εμπόδια που αφορούν:

1. Στην πρόσβαση στη χρηματοδότηση των υποψήφιων επενδυτών.
2. Στην ικανότητα της οικονομίας να θέσει σε προτεραιότητα τις επενδύσεις στη βιομηχανική παραγωγή.
3. Στην ανάπτυξη καινοτόμων προϊόντων και υπηρεσιών, σε συνδυασμό με την υλοποίηση ουσιαστικών δράσεων μεταφοράς τεχνολογίας σε όλο το φάσμα της εγχώριας επιχειρηματικότητας.
4. Στην εναρμόνιση της χώρας μας με τα διεθνή και ευρωπαϊκά δεδομένα, στον τομέα της ενέργειας και ειδικά στο πεδίο του κόστους ενέργειας.
5. Στην έμπρακτη υποστήριξη των εξωστρεφών επιχειρήσεων, κατά το πρότυπο άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
6. Στη σταθερότητα του φορολογικού πλαισίου που διέπει την επιχειρηματικότητα, και το οποίο αποτελεί ίσως τη βασικότερη παράμετρο της αξιοπιστίας μιας χώρας που επιθυμεί να προσελκύσει κεφάλαια από ξένους επενδυτές.
7. Στην εύρυθμη λειτουργία και εποπτεία της εγχώριας αγοράς και στην τήρηση των κανόνων ανταγωνισμού.
8. Στην – επιτέλους – συμφωνία για συγκεκριμένο σύστημα αδειοδότησης των επιχειρήσεων που αποτελεί μονίμως πρόβλημα τόσο για τις υφισταμένες όσο και για τις υποψήφιες νέες επενδύσεις.
9. Στην ταχεία απονομή της δικαιοσύνης, και στην κατά προτεραιότητα εξέταση θεμάτων που αφορούν στην επιχειρηματικότητα. Παράλληλα, το σύστημα απονομής δικαιοσύνης θα πρέπει να ενισχυθεί με τη θεσμοθέτηση εκθέσεων επιπτώσεων του κάθε νόμου στην επιχειρηματικότητα γεγονός που αυτόματα θα συνιστά ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση της καλής νομοθέτησης στην Ελλάδα.
10. Στη δημιουργία προϋποθέσεων δημιουργίας ποιοτικών θέσεων εργασίας, που θ’ ανακόψουν το «brain drain» των τελευταίων αυτών ετών.

Εθνική πολιτική

Ο δεκάλογος αυτός αποτελεί για τον ΣΒΒΕ αποτελεί τον πυρήνα μιας ρεαλιστικής βιομηχανικής πολιτικής, που πιστεύουμε ότι θα δώσει πραγματική ώθηση στην επιχειρηματικότητα στη χώρα μας.

Χρειαζόμαστε στο πλαίσιο της υλοποίησης επενδύσεων μια εθνική βιομηχανική πολιτική. Μια εθνική βιομηχανική πολιτική είναι απαραίτητη διότι μέσω αυτής αφενός θα ενθαρρυνθούν οι αναγκαίες προσαρμογές που πρέπει να υιοθετηθούν από τις επιχειρήσεις, ώστε να γίνουν περισσότερο εξωστρεφείς και ανταγωνιστικές και αφετέρου θα βελτιωθεί το γενικότερο οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργούν οι επιχειρήσεις.

Οι κύριες αρχές που κατά το ΣΒΒΕ θα πρέπει να διέπουν τη βιομηχανική πολιτική της χώρας μας και οι οποίες θα πρέπει να εφαρμόζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, είναι:

• Η συνεπής, ακέραια και αδιάβλητη εφαρμογή των κανόνων λειτουργίας και ελέγχου των αγορών, ούτως ώστε να είναι δυνατή η παροχή ίσων ευκαιριών σε όλες τις επιχειρήσεις στο πεδίο του ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά.
• Οι επικρατούσες οικονομικές συνθήκες να επιτρέπουν την ανάπτυξη και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μεταποιητικών επιχειρήσεων. Στο πλαίσιο αυτών των συνθηκών η βελτίωση της παραγωγικότητας των επιχειρήσεων είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που μπορεί να συντελέσει στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας.
• Για να υπάρξει όμως βελτίωση της παραγωγικότητας, οι επιχειρήσεις θα πρέπει:
• Να έχουν την ικανότητα να αναπτύσσουν ή και να αποκτούν τεχνολογία.
• Να είναι σε θέση να αναπτύσσουν καινοτομικές δραστηριότητες.
• Να διαθέτουν άρτια εκπαιδευμένο προσωπικό σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας.

[ΠΗΓΗ: http://www.voria.gr/, 4/03/2016. του Θανάση Σαββάκη, προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος. Το κείμενο αποτελεί τον κορμό της εισήγησης του στο 1ο Οικονομικό Forum των Δελφών, που πραγματοποιήθηκε 26 – 28 Φεβρουαρίου 2016

“Το πρώτο είναι πως οι καφενόβιοι της κυβέρνησης, που κρατάνε υπουργεία γιατί ακόμη δεν τους πήρε χαμπάρι (όλος) ο κόσμος, δεν κρύβουν ότι μισούν την επιχειρηματικότητα και τους ιδιώτες επενδυτές.”

Δεν μας έφτανε το ρεζιλίκι του Λαφαζάνη στη Μόσχα που γύρευε προκαταβολή από τον Πούτιν, πήγαμε και στο Ισραήλ και στο Ιράν να πουλήσουμε Ελλάδα… και ελάτε να προλάβετε. Όσο μας έδωσαν σημασία στη Ρωσία άλλο τόσο θα μας δώσουν στο Ισραήλ και στο Ιράν. Ούτε οι ιδιώτες ούτε τα κράτη έχουν λεφτά για πέταμα στην αριστερή Ελλάδα του Τσίπρα.

Μας δέχθηκαν μόνο σαν περιφερόμενους Βαλκάνιους ζητιάνους καθώς, σύμφωνα με το πρωτόκολλο της διεθνούς οικονομικής διπλωματίας, δεν επιτρέπεται να αρνείσαι επισκέψεις έστω και χωρίς οικονομικό περιεχόμενο.

Πολύ δε περισσότερο όταν το ζητάνε, άμεσα ή έμμεσα, και οι Αμερικανοί. Αλλά αυτό είναι το τελευταίο.

Το πρώτο είναι πως οι καφενόβιοι της κυβέρνησης, που κρατάνε υπουργεία γιατί ακόμη δεν τους πήρε χαμπάρι (όλος) ο κόσμος, δεν κρύβουν ότι μισούν την επιχειρηματικότητα και τους ιδιώτες επενδυτές.

Και με αυτήν την, πεζοδρομιακή, νοοτροπία που τους δέρνει δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η Ελλάδα θα περιέλθει σε κατάστασης γενικής ζητιανιάς αν σε 4-5 χρόνια το αργότερο δεν γίνουν επενδύσεις πάνω από 100 δισ. ευρώ.

Και αυτά όχι για ανάπτυξη αλλά για να μπορούμε, τότε, να μιλάμε για κάποια προοπτική ανάπτυξης.

Σημειώστε μόνο τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή διεθνώς, με τους επενδυτές να οδηγούνται σε κατάσταση απελπισίας, γιατί τα κεφάλαια που απαιτούνται σε επενδύσεις (μόνο για να συντηρηθεί η κάθε οικονομία και να δει παραπέρα ανάπτυξη) ξεπερνούν τα 50 δισ. ευρώ το χρόνο.

Τι κάνει λοιπόν το κυβερνητικό τσίρκο μπροστά σε ό,τι μας συμβαίνει και σε ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στη διεθνή οικονομία.

Στήνει το πιο αρνητικό φορολογικό σύστημα που μπορεί να ανεχθεί χώρα με ανεργία να πλησιάζει το 30% (για να έχει να πληρώνει τον κομματικό στρατό κατοχής) γνωρίζοντας ότι κανείς σοβαρός επενδυτής δεν πρόκειται να ανταποκριθεί.

Και, για τα μάτια των ιθαγενών της Ελλάδας, βγαίνει στη γύρα και ζητάει κρατικές επενδύσεις από ποιους… Από τις χώρες όπως η Βολιβία, η Ρωσία, η Βραζιλία, το Ισραήλ και το Ιράν. Χώρες, δηλαδή, που περιμένουν πως και πως να βρουν ανόητους σαν εμάς να πουλήσουν τις δικές τους συνεργασίες.

Γιατί οι Ρώσοι να σου χαρίσουν λεφτά (με διακρατικές συμφωνίες) και να ενισχύσουν τα βλακώδη κρατικά σου προγράμματα όταν ξέρουν πως το διωγμό των ιδιωτών επενδυτών που κάνεις, ως αριστερό καθεστώς, θα γονατίσεις και τότε θα σου πάρουν τα τρένα, τα διυλιστήρια, τα νερά και τις παραλίες με δύο δεκάρες.

Γιατί να το κάνουν, οι Ρώσοι, όταν συνεργαζόμενοι με Γερμανούς επιχειρηματίες (όπως το επιδιώκουν) εξασφαλίζουν χρηματοδοτήσεις και από Ευρωπαϊκά Ταμεία.

Γιατί οι Ισραηλινοί, αλλά και οι Κύπριοι, θα σε βάλουν (από την αρχή) στο παιχνίδι εκμετάλλευσης φυσικού αερίου και πετρελαίων στη Μεσόγειο μπλέκοντας με τον Τσίπρα και τον Σκουρλέτη που δεν ξέρουν τι σημαίνει αντίκλινο πετρελαίου και εκμεταλλεύσιμο απόθεμα; Απλώς θα σε περιμένουν (αργότερα) ως φτωχό συγγενή…

Εξαιρούνται βεβαίως οι μπίζνες – Ισραήλ, για τις ελληνικές κρατικές εταιρίες που θα βγουν σε ιδιωτικοποίηση. Αλλά και εδώ αν δεν χαλάσουν ισορροπίες με Γερμανούς, Γάλλους, Ιταλούς με τους οποίους έχουν μοιράσει το επιχειρηματικό παιχνίδι στην Ευρώπη.

Γιατί θα φέρουν διακρατικές επενδύσεις οι Ιρανοί, όταν έχουν ήδη κλείσει δουλειές με Γάλλους και Ιταλούς ιδιώτες, (πριν φύγει το εμπάργκο) και έχουν δρομολογήσει δουλειές με πετρέλαια που θα τους φέρουν λεφτά στη χώρα από διεθνείς κεφαλαιούχους.

Τι θα κάνουν δηλαδή οι Ιρανοί (που μόλις είδαν άσπρη ημέρα μετά την μεγάλη φτώχεια λόγω των αποκλεισμών). Θα μαζέψουν τα λεφτά του ιδιωτικού κεφαλαίου και θα έλθουν να τα επενδύσουν στην Ελλάδα του Τσίπρα;

Η κωμωδία με την αριστερή κυβέρνηση να περιφέρεται στις Τρίτες χώρες και να προσπαθεί να εμφανίσει εικόνα δυναμικής οικονομικής διπλωματίας δεν είναι το ρεζιλίκι που εισπράττουμε. Άλλωστε το ίδιο θέατρο το έχουν παίξει και οι προηγούμενοι στις πλάτες μας.

Η κωμωδία ή μάλλον η τραγωδία, με τους αριστερούς, είναι ότι τους πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας, σε άχρηστα ταξίδια της μορφής αυτής, και έχουμε πότε τον Τσίπρα, πότε τον Καμμένο και πότε τον εξάδελφο Τσίπρα να μας βεβαιώνουν ότι μας έσωσαν… Κρατείστε αυτά που είπε ο Τσίπρας για ενεργειακή Ελλάδα και για τις συμφωνίες με Ιράν και Ισραήλ. Και αν δείτε ποτέ να μπαίνει τούβλο πάνω στο άλλο μην χάσετε τα εγκαίνια… Θα είναι μοναδικά…

Ένα απελευθερωμένο, σταθερό επενδυτικό περιβάλλον απαιτεί λιγότερη γραφειοκρατία, αναγνώριση της αναλήψεως κινδύνων και ευνοϊκό ιδεολογικό κλίμα απέναντι στην επιχειρηματικότητα και τον αναπτυξιακό της ρόλο. Οι συνθήκες αυτές είναι ανύπαρκτες στην Ελλάδα και ούτε είναι δυνατόν να υπάρξουν, καθ’ όσον αντίκεινται στον λαϊκισμό και την δήθεν προοδευτική ιδεολογία πού επικαλείται ή κυβέρνηση.

Είναι γνωστό πλέον, τόσον από θεωρητικής όσο και από πρακτικής πλευράς, ότι οι πολιτικές παρατάξεις πού εμπνέονται από ολοκληρωτικά θεωρητικά σχήματα (αντιφιλελεύθερα, ως εκ τούτου), ναι μεν στηρίζονται στην πολιτική εξαπάτηση και την πρώτη της ύλη, τον λαϊκισμό, όμως αισθάνονται και βαθύτατη αποστροφή προς την δημοκρατία και τον λαό τον όποιο, συνήθως, επικαλούνται για να δικαιολογήσουν ατοπήματα, βίαιες παραβιάσεις δικαιωμάτων και αυταρχικές μορφές διακυβερνήσεως. Ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό αυτών των πολιτικών σχηματισμών είναι ότι στηρίζονται σε ομάδες συμφερόντων, με τις όποιες μοιράζονται την εξουσία, εις βάρος των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Υπό αυτή την έννοια, ό δημόσιος τομέας είναι το βασικό στήριγμα της σημερινής εξουσίας, την οποίαν επίσης στηρίζουν κρατικοδίαιτα επιχειρηματικά συμφέροντα και έξωκυβερνητικές συντεχνίες. Κατά συνέπεια, είναι αυτονόητο ότι ή παρούσα κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να φροντίζει ιδιαίτερα την πολύτιμη πελατεία της, ή όποια βεβαίως είναι σε σημαντικό βαθμό αυτή πού δημιουργήθηκε από το πασοκικό κράτος.

Στην βάση αυτής της λογικής, λοιπόν, ή τελευταία σκοτούρα της κυβερνήσεως είναι οι άνεργοι και ή ανάπτυξη μέσω επενδύσεων. Ανάπτυξη και ριζική καταπολέμηση της ανεργίας προϋποθέτουν ισχυρές παραγωγικές επενδύσεις, οι όποιες πρέπει να έχουν βάθος χρόνου. Όμως, όταν γίνεται λόγος για παρόμοιες επενδύσεις. στοιχειώδης απαίτηση των επενδυτών είναι ένα σταθερό και απελευθερωμένο περιβάλλον σε όλα τα επίπεδα. Αυτού του τύπου το περιβάλλον, ωστόσο, όχι μόνον δεν υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά ή κυβέρνηση δεν θέλει και να υπάρξει. Ένα απελευθερωμένο, σταθερό επενδυτικό περιβάλλον απαιτεί λιγότερη γραφειοκρατία, αναγνώριση της αναλήψεως κινδύνων και ευνοϊκό ιδεολογικό κλίμα απέναντι στην επιχειρηματικότητα και τον αναπτυξιακό της ρόλο. Οι συνθήκες αυτές είναι ανύπαρκτες στην Ελλάδα και ούτε είναι δυνατόν να υπάρξουν, καθ’ όσον αντίκεινται στον λαϊκισμό και την δήθεν προοδευτική ιδεολογία πού επικαλείται ή κυβέρνηση. Το δε επενδυτικό κλίμα είναι το χειρότερο δυνατό και δεν πρόκειται να βελτιωθεί.

Όπως επισημαίνεται από επιχειρηματικούς κύκλους, ή αθέτηση συμβάσεων και ή αδυναμία προστασίας όλων αυτών πού παρά το δυσμενές κλίμα επένδυσαν στην Ελλάδα προκαλεί σοβαρές ζημιές στην αξιοπιστία της χώρας και, βέβαια, ακυρώνει την όποια εμπιστοσύνη προς αυτήν. Για παράδειγμα, στο εβδομαδιαίο δελτίο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανίας, επισημαίνεται ότι ή ξαφνική επιβολή επί πλέον φόρων στα τυχερά παιχνίδια τού ΟΠΑΠ αποτελεί όχι μόνον αθέτηση σύμβασης, αλλά επιπλέον θα αποτύχει παταγωδώς να εξασφαλίσει στο κράτος τα έσοδα πού προσδοκά, όπως απέτυχαν και άλλες φοροϋπερβολές των τελευταίων ετών. Ή ζημιά επίσης πού υπέστη ή χώρα από την κατάληψη της σιδηροδρομικής γραμμής στην Ειδομένη υπερβαίνει κατά πολύ τις απώλειες πού υπέστησαν όσες επιχειρήσεις εμπιστεύτηκαν το λιμάνι του Πειραιά και την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και προστίθεται σε περιστατικά όπως της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός. Πάνω από όλα και πέραν της αναπόφευκτης ζημιάς πού θα υποστεί το Δημόσιο όταν τελεσιδικήσουν οι σχετικές αγωγές, ή χώρα χάνει ξανά την ευκαιρία να ανταμείψει όσους επένδυσαν κόντρα σε όσους τούς έλεγαν μην πλησιάζεις την Ελλάδα, θα χάσεις, και να διαψεύσει όσους αμφισβητούν την αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας.

Από την άλλη πλευρά, ή πρόσβαση σε χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και ειδικά των ΜμΕ στην Ελλάδα χειροτέρευσε εκ νέου. σύμφωνα με την μηνιαία έκθεση της ΕΚΤ, ενώ και οι εξαγωγές χάνουν σταδιακά την δυναμική τους, εμφανίζοντας πλέον ρυθμούς μείωσης. Ή πορεία των εσόδων της γενικής κυβέρνησης τον Οκτώβριο εμφανίζει επίσης στοιχεία αποδυνάμωσης, αν εξαιρεθούν συγκυριακοί παράγοντες, πού όμως ισοσκελίζεται σταθερά από την μείωση δαπανών, κυρίως προμήθειας υλικού νοσοκομείων και πληρωμών για κοινωνικές παροχές, εκτός των συντάξεων. Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ιδιαίτερα ότι ή συνεχής αναζήτηση νέων φόρων για την κάλυψη των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, καθώς οι φιλόδοξοι στόχοι εσόδων διαψεύδονται συνεχώς σε μία οικονομία πού λυγίζει κάτω από το βάρος της υπέρ φορολόγησης, προσφέρει στην χώρα ένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα: Η εμπειρία ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί! Πέρα από την υπερφορολόγηση της ενέργειας, των εισοδημάτων και της ακίνητης περιουσίας, ή φορολόγηση καπνών, ποτών, αναψυκτικών, της κινητής τηλεφωνίας και ό κωμικός φόρος πολυτελείας μας έχουν προσφέρει πανάκριβα και επώδυνα μαθήματα. Δυστυχώς, δεν μαθαίνουμε! Και όμως, είναι αυτονόητο: Προηγείται ή διαμόρφωση συνθηκών δημιουργίας πλούτου πριν επιβληθεί μία (λογική) φορολόγησή του… Όταν όμως κύριο μέλημα της πολιτικής εξουσίας είναι ή διαιώνιση του συντεχνιακού πελατειακού κράτους και ή δημιουργία ευκαιριών πλουτισμού για όλους αυτούς πού το αξιοποιούν προς ίδιον όφελος, ή περί άνεργων και επενδύσεων συζήτηση καθίσταται περιττή. Ενδεχομένως να χρησιμοποιείται για την εκφώνηση πανηγυρικών και την δημιουργία εντυπώσεων, όμως κατά βάθος είναι ανύπαρκτη.

Συνεχίζεται έτσι για έβδομη χρονιά ό υφεσιακός δρόμος της οικονομίας και γίνεται πλέον ήλιου φαεινότερη ή περιφρόνηση προς τούς άνεργους νέους κυρίως. Καλά κάνουν δε οι πιο άξιοι και δυναμικοί από αυτούς, πού φεύγουν. Μήπως όμως αυτός είναι και ό πραγματικός στόχος των κυβερνώντων; Η ανάδυση μιας αδύναμης, γερασμένης και οπισθοδρομικής Ελλάδος, στην όποια εξουσία θα ασκούν οι επιτήδειοι και οι αδίστακτοι καιροσκόποι…

[ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ,  του Άθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, Επίτιμου Προέδρου της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, 14/12/2015]

Αντιμέτωπη με τον… μεγαλύτερο μύθο της, αυτό των κακών επιχειρηματιών , έρχεται πλέον η Αριστερά, καθώς πλέον οι θεωρίες τελείωσαν, αφού τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά τη χώρα. Ενόσω, λοιπόν, η ανεργία βρίσκεται στο 27% με προοπτική, δύστυχα , ανοδική, η κυβέρνηση οφείλει να καταλάβει πολύ γρήγορα ότι οι επιχειρήσεις μικρές, μικρομεσαίες, μεγάλες είναι το βασικότερο εργαλείο μιας κυβέρνησης και μίας χώρας να ξεπεράσει την κρίση και το μείζον κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά καλούνται να αφήσουν πίσω τους αριστερούς μύθους για τους κακούς επιχειρηματίες που… ξεζουμίζουν τον λαό, να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και να δώσουν οξυγόνο στην επιχειρηματικότητα, ώστε να απορροφήσει τις τραγικές συνέπειες και τους κραδασμούς της κρίσης.. Όσο κι αν θέλει μία κυβέρνηση, όσες επιδοτήσεις κι αν δώσει, όσα επιδόματα κι αν μοιράσει και όσους διορισμούς στο Δημόσιο κι αν κάνει, δεν μπορεί ποτέ να περιορίσει την ανεργία με ένα κουμπί. Αντιθέτως, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μειωθεί η ανεργία και να περιοριστεί σε τουλάχιστον ανεκτά επίπεδα: η άνθηση του επιχειρείν, της επιχειρηματικής δραστηριότητας η οποία απορροφά ανέργους, δημιουργεί θέσεις εργασίας, ανακυκλώνει τα χρήματα, αυξάνει τον κύκλο εργασιών για ολόκληρους οικονομικούς κλάδους, προσθέτει ζωντάνια σε μία οικονομία.

Όμως, ενώ όλα τα παραπάνω μπορεί να τα καταλάβει ο κάθε άνθρωπος με στοιχειώδη λογική και δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει ότι είναι… διώκτης της επιχειρηματικότητας. Για την ακρίβεια, την ώρα που δεν κάνει τίποτα για τις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ετοιμάζεται να διώξει και τις μεγάλες εταιρείες, οι οποίες, ως γνωστόν, πολλές φορές προσελκύουν κι άλλες και δημιουργούν κυψέλες επιχειρηματικότητας σε συγκεκριμένους οικονομικούς και παραγωγικούς κλάδους. Για παράδειγμα, ακόμη και τώρα, στελέχη της κυβέρνησης εξαγγέλλουν αύξηση της φορολογίας στις επιχειρήσεις, ξεχνώντας ότι μία επιχείρηση, ακόμη κι αν δεν πληρώνει καθόλου φόρους, προσφέρει τα μέγιστα στην ελληνική οικονομία: κρατά ζωντανή την οικονομική δραστηριότητα, διατηρεί θέσεις εργασίας, αυξάνει τις θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα αυξάνει το ελληνικό ΑΕΠ. Τέτοιου τύπου εξαγγελίες, όμως, προφανώς και αποθαρρύνουν όλους όσοι θα ήθελαν να επενδύσουν στην Ελλάδα, αφού σκέφτονται ότι μπορεί να βρεθούν αύριο να πληρώνουν τεράστια ποσά φόρων, που θα τους οδηγήσουν στο λουκέτο. Παράλληλα, η κυβέρνηση δεν έχει καταλάβει ότι στέλνει τραγικά αρνητικά μηνύματα σε υποψήφιους επενδυτές, όταν πολεμά τις επενδύσεις ανοιχτά: εδώ και 10 ημέρες, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει ανακαλέσει μερικές άδειες στις Σκουριές, προσπαθώντας να εμποδίσει από το παράθυρο την εξόρυξη χρυσού. Παράλληλα, η κυβέρνηση διώχνει όλους όσοι ενδιαφέρονταν να επενδύσουν στα περιφερειακά λιμάνια και αεροδρόμια, διαμηνύοντας ότι ιδιωτικοποιήσεις τέλος. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει και την επένδυση στο Ελληνικό, που θα μετατρέψει το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας σε αθηναϊκή Ριβιέρα, και ταυτόχρονα θα δημιουργήσει γύρω στις 50.000 θέσεις εργασίας! Όλα τα παραπάνω δεν είναι αστοχίες, ούτε απλώς λάθη: είναι η οικονομική αυτοκτονία μιας χώρας, όταν η κυβέρνηση της δηλώνει ότι το πρώτο της μέλημα είναι η καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης και της ανεργίας που μαστίζει την κοινωνία, ιδιαίτερα τους νέους . Κι όμως, μία τέτοια κυβέρνηση ετοιμάζεται να ανοίξει την πανάκριβη και αντιπαραγωγική ΕΡΤ, να επαναπροσλάβει τους σχολικούς φύλακες και τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, αντί να δημιουργήσει κίνητρα και να διευκολύνει την επενδυτική και επιχειρηματική δραστηριότητα, που θα λύσει το πρόβλημα γρήγορα, αποτελεσματικά και, κυρίως, χωρίς να επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός. Δηλαδή όλοι εμείς, για να μην ξεχνιόμαστε…

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 15/03/2015