“Κοντά στο 45% είναι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε Κρήτη, Δωδεκάνησα και Ιόνια νησιά, καταλαμβάνοντας την κορυφή στις περιοχές της Ελλάδας…”.

Αυτά προσπαθούσα να εξηγήσω σε πρόσφατο άρθρο μου. “…Σήμερα όμως, όπου ουσιαστικά μπαίνουμε στην εκκαθάριση των “κόκκινων” επιχειρηματικών δανείων μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αποδεικνύεται περίτρανα αυτή η καταστροφική νοοτροπία του παλαιού πολιτικού προσωπικού…”.

Ας ξανα-αναφερθώ σε ορισμένες σκληρές- πικρές αλήθειες – γεγονότα:

1. Η Ελλάδα πάσχει από την “Ολλανδική” (τουριστική) ασθένεια.
2. Στις τουριστικές περιοχές η παραβατικότητα της φοροδιαφυγής φτάνει στο 20%.
3. Οι τουριστικές περιοχές έχουν τα πιο πολλά κόκκινα δάνεια (είτε κάποιοι επίτηδες δεν πληρώνουν με πρόσχημα την κρίση είτε πράγματι δεν μπορούν).
4. Ο τουρισμός έτσι όπως έχει αναπτυχθεί σε βάρος όλων των υπόλοιπων τομέων της οικονομίας, ΝΑΙ, ορισμένες φορές μπορεί να καταστρέψει σοβαρά το περιβάλλον.

Συμπερασματικά: το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας μας που στηρίχτηκε αποκλειστικά σχεδόν στην παροχή τουριστικών υπηρεσιών οδηγείται σε πλήρη κατάρρευση… όποιοι συνεχίζουν και πωλούν το παραμυθάκι περί τουριστικής βιομηχανίας κοροϊδεύουν τα παιδιά μας.

Κάποιοι θέλουν τα παιδιά μας γκαρσονάκια, με 200 ευρώ/μήνα στα καταχρεωμένα ξενοδοχεία τους, τα οποία σε λίγο καιρό μάλιστα, ίσως δεν θα τους ανήκουν καν.

Οι ξενοδόχοι δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους και οφείλουν να πάρουν θέση σε αυτό το παίγνιο-διελκυνστίδα. Να θέσουν την άποψή τους ξεκάθαρα: θεωρούν πως η αξιοποίηση των ορυκτών πόρων είναι αντίθετη στα συμφέροντά τους; Ναι ή όχι;

Ώστε να τελειώνουμε με τα παραμύθια κάποιων δήθεν οικολόγων, δήθεν φίλων του περιβάλλοντος οι οποίοι έχουν χτίσει πλουσιοπάροχες καριέρες στις πλάτες τόσο των ξενοδόχων όσο και χιλιάδων ανέργων συμπολιτών μας.

Οι μύθοι του παρελθόντος θα καταρρεύσουν ή θα καταρρεύσει πλήρως η χώρα.

Η αξιοποίηση όλων ανεξαιρέτως των ορυκτών πόρων της χώρας, με όρους Βιώσιμης Ανάπτυξης, μαζί με άλλους τομείς της οικονομίας, είναι μονόδρομος.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, tου Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου, 10/12/2015]

Πρόσφατα η Σουηδική Βουλή σε μια διεξοδική ολοήμερη συζήτηση για την μεταλλευτική πολιτική της χώρας, επικαιροποίησε τις βασικές στρατηγικές της θέσεις. Tα μεταλλεία υπήρξαν πάντα στη Χώρα αυτή μια ιστορική, παραδοσιακή και διαχρονική δραστηριότητα, αλλά και βασικός πυλώνας στην αναπτυξιακή πορεία και μετέπειτα καθιέρωση του γνωστού σε όλους Σουηδικού μοντέλου, που αντανακλά κυρίως σε ένα πρότυπο κοινωνικό κράτος. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ευρύτερης αποδοχής για το ρόλο και τη σημασία που έχει η παραγωγική και οικονομική παρουσία των μεταλλείων, αποτέλεσε για άλλη μια φορά το γεγονός της απόλυτης σύμπλευσης που υπήρξε σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος. Στις βασικές απόψεις, θέσεις και προτάσεις που συμφωνήθηκαν και αποφασίσθηκαν είναι:

• Η μεταλλευτική δραστηριότητα κυριαρχεί στη χώρα από το 1500 και μετά, συμβάλλοντας σε να σημαντικό κομμάτι της Σουηδικής ευημερίας.
• Η αύξηση των τιμών μετάλλων, όπως του σιδήρου και των σπανίων γαιών, έχει σαν αποτέλεσμα το μεγάλο ενδιαφέρον για την δρομολόγηση νέων μεταλλείων και την επέκταση κάποιων υφιστάμενων.
• To Σουηδικό Γεωλογικό Ινστιτούτο προβλέπει ότι το 2020 θα λειτουργούν στη χώρα 30 μεταλλεία σε σχέση με τα 16 σήμερα. Σίγουρα όμως μακριά από τα 500 που υπήρχαν για κάποια περίοδο του προηγούμενου αιώνα.
• Η μεταλλευτική δραστηριότητα χρησιμοποιεί μόνο το 0,005% της συνολικής έκτασης της χώρας με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί ανταγωνιστικά ή να δημιουργεί προβλήματα σε άλλες αναπτυξιακές δραστηριότητες όπως ο τουρισμός και η κτηνοτροφία.
• Οι μεμονωμένες αντιπαραθέσεις που έχουν παρατηρηθεί, σε τοπικό κυρίως επίπεδο, μπορούν να αποφεύγονται μέσα από ένα νομικό και θεσμικό πλαίσιο που απαιτεί και αναγκάζει τις ενδιαφερόμενες εταιρίες να παρουσιάζουν ένα ολοκληρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο σε ένα πολύ αρχικό στάδιο, πριν ακόμη και από την έναρξη της κοιτασματολογικής έρευνας.
• Η μεταλλευτική ανάπτυξη δημιουργεί νέες, άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας, σε απομακρυσμένες περιοχές της περιφέρειας.
• Η μεταλλευτική πολιτική της χώρας εντάσσεται στο πλαίσιο της βιώσιμης ανάπτυξης, με το περιεχόμενο της να έχει προηγούμενα συζητηθεί με άλλους ενδιαφερόμενους οργανισμούς, υπηρεσίες και οργανώσεις. Στόχος είναι η Σουηδία να παραμείνει μεταξύ των ισχυρών μεταλλευτικών χωρών.
• Η ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση παλαιότερων και σύγχρονων μεταλλευτικών αποβλήτων βρίσκεται στο κοιτασματολογικό επίκεντρο. Χωρίς την βιώσιμη διάθεση σπανίων γαιών δεν μπορεί να υπάρξει αιολική ενέργεια, φωτοβολταϊκά, κινητά τηλέφωνα και υβριδικά αυτοκίνητα. Ένα συνηθισμένο υβριδικό αυτοκίνητο χρειάζεται 15 κιλά σπανίων γαιών.
• Η μεταλλευτική παραγωγή είναι προτιμότερο να λειτουργεί στη Σουηδία, με την εφαρμογή των αυστηρών περιβαλλοντικών και εργασιακών όρων που ισχύουν, παρά σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα όπου σχετικοί νόμοι και κανονισμοί είναι πιο χαλαροί. Λαμβάνεται δηλαδή υπόψη στο σημείο αυτό η αξία προστασίας του παγκόσμιου περιβάλλοντος μέσα από την έντονη λειτουργία μεταλλείων σε χώρες με απόλυτα αυστηρό νομοθετικό και εκτελεστικό πλαίσιο. Μια πολιτική επιλογή που φανερώνει την ευαισθησία για το περιβάλλον και τον άνθρωπο μέσα και έξω από τα στενά σύνορα της χώρας.
• Η χορήγηση άδειας δίνεται μετά την ολοκλήρωση και περάτωση 4 υπηρεσιακών και 2 δικαστικών γνωμοδοτήσεων και αποφάσεων. Κατά μέσο όρο περίπου 2% των αδειών μεταλλευτικών ερευνών καταλήγουν στην έναρξη παραγωγικής εκμετάλλευσης.
• Το γεγονός ότι παλαιότερες μεταλλευτικές δραστηριότητες έχουν δημιουργήσει περιβαλλοντικά προβλήματα προϋποθέτει πλέον, και σε κάθε περίπτωση, την θέσπιση συγκεκριμένων απαιτήσεων και όρων αποκατάστασης. Για την αντιμετώπιση των «ιστορικών αυτών παραβατικών πράξεων, η βουλή αποφάσισε να διαθέσει ποσό 40 εκ. ευρώ τον χρόνο.
• Η Σουηδία θεωρείται, μετά την Φινλανδία, η δεύτερη πιο φιλόξενη και ευνοϊκή χώρα για μεταλλευτικές επενδύσεις, κυρίως λόγω της πολύ περιορισμένης παρουσίας διαφθοράς, της πολιτικής σταθερότητας, των άριστων υποδομών και των ξεκάθαρων από κάθε άποψη διοικητικών διαδικασιών, νομικών συνθηκών και σταθερών κανόνων.
• Τα τέλη μίσθωσης μεταλλευτικών χώρων και χορήγησης αδειών εκμετάλλευσης διατηρούνται σε χαμηλά επίπεδα κυρίως λόγω των υψηλών οικονομικών απαιτήσεων από τις εταιρίες για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Το μίσθωμα δεν θεωρείται ούτε αποτελεί αξιόπιστο τρόπο οικονομικού κέρδους για το κράτος που αναζητεί την διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος και οφέλους μέσα από τους υψηλούς εταιρικούς φόρους, το διαρκώς ανερχόμενο εργασιακό κεφάλαιο και την πρόσθετη αναπτυξιακή αξία. Περισσότεροι φόροι και θέσεις εργασίας βρίσκονται πάντοτε στο πυρήνα και το επίκεντρο κάθε κοινωνικού κράτους.
• Από τις 16 μεταλλευτικές εταιρίες στη χώρα οι 14 είναι Σουηδικών συμφερόντων, αλλά και οι 16 μαζί πληρώνουν φόρους στη Σουηδία. Το 2011 πλήρωσαν 1,4 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 1/3 του προϋπολογισμού που διατίθεται συνολικά στην εκπαίδευση. Μόνο η κρατική εταιρία LKAB απασχολεί άμεσα και έμμεσα 54.000 εργαζόμενους, όλους στη Β. Σουηδία.

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν σε μια χώρα που λόγω της πολυδιάστατης βιομηχανικής παραγωγής που την χαρακτηρίζει θα μπορούσε να έχει την πολυτέλεια ακόμη και να αγνοήσει την εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου. Εντούτοις, δεν απεμπολεί την  νοοτροπία αξιοποίησης όλων των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει.

[ΠΗΓΗ: http://www.oryktosploutos.net/, του Ν. Αρβανιτίδη, 5/11/2015]

Η πρόσφατη επίσκεψη του εξοχοτάτου Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας στη χώρα μας αποτέλεσε μίας πρώτης τάξης ευκαιρία για αναπτυξιακά σχέδια τα οποία ίσως κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη στην Ελληνική Κυβέρνηση. Μία ευκαιρία σχετική με τις σπάνιες γαίες και την επεξεργασία τους.

Το παγκόσμιο πρόβλημα του ασφαλούς ανεφοδιασμού σε αυτά τα ορυκτά περνά τόσο από την εξόρυξή τους όσο και από την επεξεργασία τους. Αυτή τη στιγμή η Κίνα διαθέτει παγκοσμίως το μονοπώλιο και στα δύο πεδία. Ακόμη και αν προχωρούσε η εξόρυξη των σπάνιων γαιών σε μεγάλες ποσότητες θα έπρεπε να αποσταλούν για περαιτέρω μεταλλουργική επεξεργασία στην Κίνα.

Αυτό το πρόβλημα είναι γνωστό ως «bottleneck». Εκτός Κίνας, παγκοσμίως, υπάρχει μόνο μία μη Κινεζική εταιρεία επεξεργασίας σπάνιων γαιών η οποία, ωστόσο, δεν μπορεί να καλύψει τη μεγάλη παγκόσμια ζήτηση σε τελικά επεξεργασμένα προϊόντα σπάνιων γαιών. Αυτή η εταιρεία είναι Γαλλική.

Όσο αφορά τις εξορύξεις σπάνιων γαιών, σε σχέση με την περιβαλλοντική προστασία και την αποδοχή τους από τις τοπικές κοινωνίες θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε προς τη Σουηδία, όπου εκεί ήδη ξεκινούν οι αντίστοιχες προσπάθειες (http://www.capital.gr/story/2192013 ).

Εάν η Ελλάδα πραγματικά θέλει να αξιοποιήσει με βέλτιστο τρόπο και με όρους βιώσιμης ανάπτυξης τα πιθανά αποθέματα σπάνιων γαιών που ίσως διαθέτει θα πρέπει να στραφεί προς αναζήτηση συνεργειών σε αυτές τις δύο χώρες και όχι προς την Κίνα (http://www.defencepoint.gr/news/?p=139797 ).

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να θέσουμε ως στρατηγικό αναπτυξιακό στόχο την καθετοποίηση της παραγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας εδώ στην Ελλάδα, εφαρμόζοντας τη φιλοσοφία «απότοορυχείοστοτελικόπροϊόν».

Αυτή η φιλοσοφία θα κρατήσει την τεράστια υπεραξία των σπάνιων γαιών στη χώρα μας.

Οι ευκαιρίες δεν χάνονται. Κατακτιούνται…

[ΠΗΓΗ: www.defencepoint.gr, 27/10/2015, του Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου, υποψήφιου διδάκτορα Πολυτεχνείου Κρήτης, Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων]

Είχαμε δημοσιεύσει πριν από λίγες μέρες σχόλιο (διαβάστε εδώ) με τίτλο «Ευθιξία Ομότιμου» σχετικό με την ανάρτηση του ομότιμου στο Παρατηρητήριο, μέσω της οποίας γκρίνιαζε για διάφορα θέματα που είχε θίξει ο δρ γεωλογίας κος Αρβανιτίδης σε άρθρο του στο greenminerals.blogspot. Σήμερα ας δώσουμε το λόγοι στον καθ’ ύλην αρμόδιο, τον ίδιο τον κο Αρβανιτίδη να απαντήσει στον επικριτικό άρθρο του ομότιμου:

«Για τις γεωεπιστήμες η σωστή απάντηση είναι «μεταλλευτική»

Ένας καλός φίλος μου μετέφερε την πληροφορία ότι ένας εκ των πανεπιστημιακών συναδέλφων, ο ίδιος του όντας καθηγητής γεωεπιστημών, αμφισβήτησε το περιεχόμενο της παρέμβασης μου σχετικά με αντιμεταλλευτικό άρθρο σε εφημερίδα, όπου αναφερότανε και το όνομα του, το οποίο με πρόχειρο και μονταρισμένο τρόπο διεμήνυε ότι χρυσός σημαίνει καταστροφή. Και βέβαια ο συγκεκριμένος συνάδελφος καθηγητής πανεπιστημίου επιλέγει να εκφράσει την διαφωνία του μέσα από την σχέση  του με το επιτελείο και την ιστοσελίδα της antigold (προσωπικά η ιστοσελίδα αυτή μου είναι ξένη από κάθε άποψη, συνήθως απαρατήρητη και εξαιρετικά αδιάφορη) που υπηρετεί και καλλιεργεί πιστά και διαχρονικά κάθε μορφή αντιμεταλλευτικής προπαγάνδας. Η επιλογή του αυτή φανερώνει ότι και στην περίπτωση αυτή οι προθέσεις παραμένουν μάλλον μεροληπτικές και προφανώς μη αντικειμενικές.Σε ποια βάση λοιπόν να συζητήσει και να αναζητήσει κανείς το διάλογο όταν κάποιος τοποθετείται από την «συχνότητα»  ενός μέσου που παραπληροφορεί, παραμορφώνει τα εκάστοτε κοιτασματολογικά και μεταλλευτικά δεδομένα, και «ταξιδεύει» σε όλη τη χώρα για να εμποδίσει την έναρξη ή λειτουργία παραγωγικής εκμετάλλευσης, και «ως εκ τούτου» την αξιοποίηση του ελληνικού ορυκτού πλούτου; Προσωπικά θα προτιμήσω, όπως κάνω και γίνεται συνήθως, να μεταφέρω για άλλη μια φορά τους όποιους προβληματισμούς και σκέψεις  μου μέσα από τον δικό μου ιστότοπο. Όπως επίσης συνηθίζω δεν πρόκειται να αναφερθώ σε ονόματα, γιατί ο σκοπός δεν ήταν ποτέ τα πρόσωπα αλλά οι συμπεριφορές, οι κατεστημένες νοοτροπίες,οι στρεβλές αντιλήψεις και πρακτικές, πάντοτε βέβαια στη βάση μιας υποκειμενικής διάτασης και θεώρησης των πραγμάτων, που στηρίζεται κυρίως στην «εξ αντικειμένου» και καθαρά επιστημονική σχέση μου με το θέμα και την περιοχή.

Τα πράγματα είναι απλά. Η πλειοψηφία των γεωεπιστημόνων έχουμε την βαθειά πεποίθηση ότι η χώρα μας, όπως συμβαίνει και με άλλες χώρες, έχει πολλά να κερδίσει από την αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου. Κάτι που υποστηρίζουμε εδώ και δεκαετίες, ανεξάρτητα επενδυτικών, κυβερνητικών και άλλων πολιτικών συγκυριών. Υπερασπιζόμαστε αυτή τη θέση μέσα από τις γνώσεις μας, και θεωρούμε υποχρέωση και δικαίωμα μας να μεταφέρουμε στους έλληνες πολίτες αξιόπιστη ενημέρωση και αντικειμενική αλήθεια. Να μάθει ο κόσμος τι σημαίνει μεταλλευτική παραγωγή, πως εκτιμάται η προστιθέμενη αναπτυξιακή της αξία και ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον που προκύπτει. Απέναντι δηλαδή στην αντιφατική, αποσπασματική και επιλεκτική αντιμεταλλευτική δημαγωγία, προβάλλουμε την συνολική και ολοκληρωμένη συμβολή των ορυκτών πρώτων υλών στη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας.

Σε ότι αφορά τώρα τα χαρακτηριστικά, τα παρελκόμενα και γενικά την παραφιλολογία γύρω από το συγκεκριμένο άρθρο, από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Γιατί τελικά η κατασκευή της antigold στρατηγικής και πρακτικής μπάζει από παντού. Πως άλλωστε μπορεί κάποιος να εξηγήσει το γεγονός ότι ο συνάδελφος καθηγητής πανεπιστημίου,

• δεν ζήτησε να διορθωθεί ο τίτλος και το περιεχόμενο του άρθρου της εφημερίδας εφόσον όπως ισχυρίζεται δεν ήταν σωστός ο τρόπος αναφοράς του ονόματος του. Προφανώς ο βαθμός διαφωνίας δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντικός και σοβαρός.
• αγνόησε και φυσικά δεν αναφέρθηκε ποτέ με τον ίδιο «ευαίσθητο» τρόπο στις 4-5 συγκαταβατικές για τα μεταλλεία αποφάσεις του ΣτΕ, ούτε βέβαια τις εγκριτικές αποφάσεις της αρμόδιας δημόσιας διοίκησης, αλλά ούτε πολύ περισσότερο στις έρευνες και εκθέσεις των συναδέλφων γεωεπιστημόνων που εργάζονται στα μεταλλεία.
• απέφυγε οποιοδήποτε σχόλιο για τους συναδέλφους γεωεπιστήμονες σε όλο τον κόσμο που λειτουργούν 450 μεταλλεία χρυσού  και προσπαθούν καθημερινά με υπευθυνότητα και προσήλωση να τηρούν τους περιβαλλοντικούς όρους και άρτιες εργασιακές συνθήκες.
• δεν φρόντισε να συμπαρασταθεί κάποια στιγμή ανοιχτά τους έλληνες επιστήμονες συναδέλφους μας που εργάζονται στα μεταλλεία της περιοχής.

Και φυσικά σε σχέση με τα παραπάνω και τις αναφορές που γίνονται στο συγκεκριμένο άρθρο, μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει γιατί το αντιμεταλλευτικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται μόνο στα πορίσματα των επιθεωρητών περιβάλλοντος. Και φυσικά είναι απαραίτητο και όλοι το θέλουμε και το ζητάμε οι επιθεωρητές περιβάλλοντος να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Να είναι σχολαστικοί, αυστηροί και να απαιτούν την λήψη σωστών και αποτελεσματικών μέτρων. Και βέβαια στόχος τους δεν ήταν ποτέ ούτε είναι να κλέισουν τα μεταλλεία αλλά να επιστήσουν την προσοχή και να επιβάλλουν την τήρηση των περιβαλλοντικών όρων που ισχύουν κάθε φορά. Άλλο τώρα που μερικοί αντιμεταλλευτικοί δράττονται της ευκαιρίας  και της συγκυρίας, και παρουσιάζουν κάποια πορίσματα σαν αποφάσεις, όπως επίσης συμβαίνει να χρησιμοποιούν ορισμένα αποτελέσματα και ενδείξεις σαν βάση πίεσης για το κλείσιμο των μεταλλείων.

Τέλος ισχύει σε όλο τον κόσμο ότι οι γνώσεις και η επαγγελματική κατάρτιση που διαθέτουμε αποτελούν σημείο και βάση αναφοράς για τον καθένα μας. Σημαντικό βέβαια είναι πως χρησιμοποιεί και διαχειρίζεται κανείς τις δυνατότητες αυτές. Σε τι προσβλέπουν και σε ποια συγκεκριμένη κοινωνικο-οικονομική κατεύθυνση και προοπτική απευθύνονται. Συμβάλλουν στην ανάπτυξη ή την εμποδίζουν; Στηρίζουν την δημιουργία θέσεων απασχόλησης ή αδιαφορούν για αυτήν; Ενδιαφέρονται για την πραγματική οικολογία ή την εικονική της μορφή;»

[ΠΗΓΗ: http://greenminerals.blogspot.gr/, 3/11/2015]

Ως παράδειγμα καλής πρακτικής για την μεταλλευτική πολιτική και το νομικό πλαίσιο χρησιμοποιείται η Πορτογαλία (μαζί με τη Φινλανδία και τη Σουηδία) σε έκθεση, αποτέλεσμα μιας σειράς συναντήσεων της Ad Hoc Ομάδας της Ευρωπαϊκής Σύμπραξης Καινοτομίας για τις πρώτες ύλες (European Innovation Partnership on Raw Materials) Δείτε εδώ.

Ο σκοπός της έκθεσης είναι να εκτιμηθεί η ελκυστικότητα της υφιστάμενης μεταλλευτικής πολιτικής των κρατών μελών και να γίνει ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών προκειμένου να προσδιοριστούν τα κενά και να προταθούν οι απαιτούμενες βελτιώσεις.

Ως γνωστόν υπάρχουν ακόμα αρκετά κράτη μέλη της ΕΕ που δεν έχουν διατυπωμένη Εθνική Πολιτική Ορυκτών Πρώτων Υλών. Επιπλέον, και στις περιπτώσεις που υπάρχει αντίστοιχη Πολιτική, δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένη με τη γενικότερη βιομηχανική πολιτική της χώρας.

Αντίστοιχα, το σχετικό νομικό πλαίσιο διαφέρει κατά πολύ από χώρα σε χώρα. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές όσον αφορά τη νομοθεσία και την εφαρμογή της μεταξύ των χωρών με ομοσπονδιακή δομή (π.χ. Γερμανία, Βέλγιο), των χωρών με περιφερειακή δομή (π.χ. Ιταλία, Ισπανία) και των χωρών όπου οι περιφέρειες και οι νομοί ενεργούν μόνο ως διοικητικές μονάδες του κεντρικού κράτους (π.χ Γαλλία ).

Παρά το γεγονός ότι η εδαφική διάσταση της Πορτογαλίας είναι μικρή, ο γεωλογικός χάρτης δείχνει την τεράστια ποικιλομορφία των γεωλογικών πόρων, κάτι που ισχύει και στον τόπο μας.

Χάρις στην γεωλογική ποικιλομορφία της, η Πορτογαλία είναι πολύ πλούσια σε κοιτάσματα ορυκτών. Η αξία εξαγωγών μόνο για τα μεταλλευτικά ορυκτά την τελευταία δεκαετία αυξάνεται σημαντικά, υπερβαίνοντας σήμερα τα 500 εκατ. ευρώ, ενώ όπως φαίνεται στο διάγραμμα επανήλθε σύντομα στα προ της κρίσης επίπεδα!

Ως αποτέλεσμα της αύξησης της σημασίας των ορυκτών πόρων στο πολιτικό σκηνικό, η Πορτογαλική κυβέρνηση εγκαινίασε την Εθνική Στρατηγική για τους Ορυκτούς Πόρους (Αυγ.2012, Υπουργείο Οικονομίας και Απασχόλησης)

Η Πορτογαλική Εθνική Στρατηγική Ορυκτών Πόρων είναι μια ολοκληρωμένη στρατηγική για την περίοδο 2013-2020 που εγκρίθηκε με νόμο και καθιερώνει ένα πλαίσιο για την προώθηση της πορτογαλικής μη ενεργειακής εξορυκτικής βιομηχανίας παράλληλα με την βιώσιμη ανάπτυξη.

Η στρατηγική διαρθρώνεται γύρω από τέσσερις κύριους τομείς δράσης:

• Επαναπροσδιορισμό του ρόλου του κράτους
• Ανάπτυξη της γεωλογικής γνώσης και του εθνικού αποθεματικού δυναμικού μέσα από τη βελτίωση των μεθόδων συλλογής και συστηματοποίησης των πληροφοριών.
• Διάδοση και προώθηση του εθνικού αποθεματικού δυναμικού
• Ανάληψη πρωτοβουλιών (οικονομικού, κοινωνικού, περιβαλλοντικού χαρακτήρα) και συγκεκριμένων μέτρων και δράσεων (κάποια από αυτά είναι ήδη σε εξέλιξη ή ολοκληρώθηκαν) που επανατοποθετούν τις εξορυκτικές δραστηριότητες και την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους στην ισοτιμία με άλλες δραστηριότητες εξισορρόπησης των αντίστοιχων δράσεων.

Η Χώρα αυτή με την ανωτέρω στρατηγική έχει δημιουργήσει τη βάση για την ανάπτυξη ενός πιο αποτελεσματικού νομικού και θεσμικού πλαισίου για την υποστήριξη της ανάπτυξης του τομέα.

[ΠΗΓΗ: http://nblo.gs/11xCD0, Πέτρος Τζαφέρης]