Η κυβέρνηση καλά κάνει. Δουλειά της είναι τα κίνητρα. Χορτάσαμε όμως από αναπτυξιακά πειράματα. Ας δουν και οι μικρομεσαίοι τι μπορούν να κάνουν. Καταντήσαμε μια απέραντη βιοτεχνική χώρα στο 98,5%. Είμαστε τα Βαλκάνια των μικρών και των μικρομεσαίων.
Μη κολακευόμαστε από τα μεγαλεπήβολα οράματα, τύπου Αλεξανδρούπολης ή και της Καβάλας (εάν και πότε…). Παρόμοια οράματα μας ξεφουρνίστηκαν και πριν 15 χρόνια. Και σήμερα ούτε στη μέση δεν έχουν φτάσει…
Ας μείνουμε λοιπόν σε αυτό που ξέρουμε και αυτό που πράγματι είμαστε. Βιοτέχνες μεσαίου μεγέθους, στην καλύτερη περίπτωση.
Ας μη ξεγελιόμαστε με αβάσιμες φανφάρες. Τους 5-10 μεγαλεπήβολους νέους επενδυτές (στη βόρεια Ελλάδα και στα ναυπηγεία της νότιας) δεν τους φέραμε εμείς με κίνητρα. Τους έφερε η αποκρατικοποίηση (λιμάνια, αεροδρόμια, ναυπηγεία, υποδομές). Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας οικονομικής πολιτικής οραματισμού των κυβερνήσεων της τελευταίας 20ετίας. Ας μη ξεχνιόμαστε…
Είναι το “ευτύχημα” της χρεοκοπίας μας από την 40ετή ανελεύθερη, κρατική και ελεγχόμενη οικονομία μας.
Τη χρεοκοπία που κατέληξε στις συμφωνίες με τους δανειστές και για τα προαπαιτούμενα των αποκρατικοποιήσεων.
Έτσι εξασφαλίσαμε δάνεια για να ζήσουμε. Έτσι συνεχίζουμε να πληρώνουμε και το κράτος γαργαντούα…
Αν δεν μας υποχρέωναν και δεν μας επέβλεπαν οι δανειστές ακόμη θα πληρώναμε αυξήσεις μισθών και προσλήψεις στη ΛΑΡΚΟ, στην πρώην κρατική ΕΒΖ, στα κρατικά ναυπηγεία και στη δήθεν κρατική αμυντική βιομηχανία.
Αρκεί μια ματιά μόνο στην επικαιρότητα με την κρατική ΛΑΡΚΟ (που έφερε και τη ΔΕΗ σε πτώχευση μιας και φεσώθηκε τα χρέη της). Οδηγείται σε διαγωνισμούς για την εκποίησή της, βάσει προγράμματος αποκρατικοποίησης που ξεκίνησε πριν 12 χρόνια!!!
Να επιστρέψουμε όμως στους μικρομεσαίους και τις νέες πολιτικές ενίσχυσής τους και για αλλαγές σχημάτων με συγχωνεύσεις για μεγάλωμα…
Καλό θα ήταν (πριν απ’ όλα) να κατεβούμε από τα “σύννεφα” της χώρας των επενδυτικών ευκαιριών. Να προσγειωθούμε στην πραγματικότητά μας.
Στη μικρομεσαία παραγωγή και παραγωγικότητά από εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και της παραγωγής (κοντά στις 900.000 τις βλέπει το υπουργείο Ανάπτυξης) αλλά (όπως λέγεται) εντελώς αδύναμες να ανταποκριθούν στις προσδοκίες της οικονομίας μας.
Έτσι υποστηρίζουν οι ίδιες μετά την πανδημία (και το επιβεβαιώνει δικό μας ρεπορτάζ από την αγορά και τις παραγωγικές τάξεις που την εκπροσωπούν).
Όταν λοιπόν ξεπεράσουμε τα οράματα και όσα πιπιλίζουμε…, για τον σπουδαίο ρόλο μας στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη (τα γνωστά δηλαδή που επαναλαμβάνουμε από την εποχή του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή) θα διαπιστώσουμε (χωρίς κόπο) πως είμαστε πολύ κοντά σε φαινόμενα ίδια με εκείνα της πρώτης διάλυσης της εθνικής μας παραγωγής.
Κοντά σε εκείνα που ζήσαμε μετά την κρίση (πετρελαϊκή και οικονομική στη συνέχεια) του 1973. Την κρίση από την οποία ενώ οι πάντες (στην Ευρώπη και στον πλανήτη) συνήλθαν εμείς οδηγηθήκαμε στον παραγωγικό και μεταποιητικό αφανισμό. Μέχρι και στην αξιοποίηση του δικού μας πλούτου (ορυκτού και μεταλλευτικού).
Και επειδή στην Ελλάδα δεν θέλουμε πολλά για να βάλουμε το κράτος πάνω και από το κεφάλι μας και να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, ανακαλύψαμε (τότε για πρώτη φορά) την “ιδεολογική μόδα” της εκτεταμένης κρατικοποίησης. Απλά, χορεύοντας τσάμικο στο Σύνταγμα…
Τα σημάδια και τα φαινόμενα είναι τα ίδια. Με αιτιολογία (αυτή τη φορά) την οικονομική κρίση από την οποία δεν βγήκαμε ποτέ και τώρα την πανδημία, οι μικρομεσαίοι (που διαδέχθηκαν τη μεσαία και μεγάλη βιομηχανία -η οποία έκλεισε ή μετανάστευσε-) στρέφονται τώρα στο κράτος και στην “διανομή” των 72 δισ. Είτε με απ’ ευθείας ενισχύσεις, είτε με Τραπεζικές διευκολύνσεις, που πρέπει όμως να διασφαλίσει η κυβέρνηση.
Αυτό που δεν βλέπουμε δυστυχώς (όπως και στην προ 40 ετών διάλυση) είναι ελπιδοφόρες ιδιωτικές κινήσεις από την ιδιωτική πρωτοβουλία με στόχο να μεγαλώσει. Να “γεννήσει” επιχειρηματικά σχήματα αντοχής, αντί να αναζητά να τα κανακέψει το κράτος, προβάλλοντας κινδύνους της ανεργίας… Η κυβέρνηση ασφαλώς και δεν επιτρέπεται να τραβήξει την ουρά της. Αλλά ας κινηθούν και οι επιχειρήσεις. Ας τολμήσουν να συγχωνευτούν, να συνταιριάξουνε δράσεις με άλλους (εντός και εκτός Ελλάδας). Και (πάνω απ’ όλα) ας βάλουν το χέρι και στην τσέπη τους. Για να αποφύγουμε εκείνα που καταλήγουν πάντα μόνο στου φορολογούμενου την τσέπη…
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 19/10/2020]