Για μια Αριστερά όπως η ελληνική, για την οποία πολιτική ίσον διαμαρτυρία, η οικολογία είναι προοδευτικό δόλωμα που εύκολα το τσιμπάνε οι αφελείς.
Το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χθες στη Βουλή ήταν μεγάλο κι είχε πολλές διατάξεις, κάποιες από τις οποίες διορθώθηκαν και κάποιες άλλες πιθανόν να αφήνουν εκκρεμότητες. Δεν επρόκειτο όμως για περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο, όπως το ήθελε η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για νομοσχέδιο που εκχωρούσε σε ισχυρά συμφέροντα τη ζώνη Natura, το φυσικό περιβάλλον, το έδαφος και το υπέδαφος.
Άκουσα χθες το απόγευμα στη Βουλή τον υπουργό Περιβάλλοντος Κωστή Χατζηδάκη να αποδομεί την κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατονομάζοντας τις περιβαλλοντικές ανορθογραφίες της όταν ήταν κυβέρνηση και μου έρχονταν γέλια. Οι σημερινοί υποστηρικτές του Natura είχαν εκχωρήσει στην εκμετάλλευση περιοχές φυσικής ομορφιάς, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είχε ρίξει πέντε καταδίκες στην Ελλάδα για περιβαλλοντικά εγκλήματα… Ακόμα και για τις Σκουριές, που χθες κατήγγελλαν, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε είχε βρεθεί τρόπος να συνεχιστεί η επένδυση. Παρ όλα αυτά ο ηθικολόγος Αλέξης Τσίπρας κουνούσε το δάχτυλο επικρίνοντας.
Ηθικολόγος οικολόγος .Καλός συνδυασμός, δείχνει προοδευτικό πρόσωπο σε όσους επιλέγουν πολιτικό στρατόπεδο μέσω της σημειολογίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αριστερά έχει αγκαλιάσει την αθωότητα της οικολογίας, με τον ίδιο τρόπο που την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου αγκάλιαζε τα κινήματα ειρήνης – σε μεγάλο βαθμό υποκινούμενα από τη Σοβιετική Ένωση. Ούτε είναι χωρίς σημασία ότι η οικολογία έχει λάβει χιλιαστικά χαρακτηριστικά, επειδή συχνά προοιωνίζεται επιστημονικοφανώς κακά και καταστροφές ανάλογες εκείνων που στο παρελθόν προοιωνιζόταν μόνο μια θρησκευτικού τύπου μεταφυσική. Και επειδή η τοποθέτησή της απέναντι σε συμφέροντα του βιομηχανικού πλέγματος κινητοποιεί ακτιβιστικές δραστηριότητες. οι οποίες τόσο αρέσουν στην Αριστερά. Για να κατανοηθεί η απήχηση που έχει το brand οικολογία, αρκεί να θυμόμαστε τι είδους κόμματα έχουν δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα στο όνομα της οικολογίας: από αριστερίστικα μέχρι το κόμμα του Βεργή.
Για μια Αριστερά όπως η ελληνική, για την οποία πολιτική ίσον διαμαρτυρία, η οικολογία είναι προοδευτικό δόλωμα που εύκολα το τσιμπάνε οι αφελείς. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι ανάλογο δόλωμα της αρχαιολατρίας – που έως πριν από μερικά χρόνια ασκούνταν εξίσου ηθικολογικά από τους οπαδούς της εθνικοφροσύνης, αν και προσφάτως προσχώρησαν σε αυτή και οι αριστεροί, προκειμένου να υπονομεύσουν οποιοδήποτε αναπτυξιακό σχέδιο παράγει θέσεις εργασίας (έχω υπόψη μου τις αριστερές και αριστερίστικες μεθοδεύσεις προκειμένου να μη γίνει η ανάπλαση του Ελληνικού διότι δήθεν είναι περιοχή αρχαιολογικού ενδιαφέροντος).
Η οικολογία είναι μόνιμη καραμέλα του προοδευτισμού. Η μεταπολιτευτική κοινοτοπία χτίστηκε με μπόλικο περιβαλλοντικό ακτιβισμό. Θυμάμαι τις μεγάλες προοδευτικές καμπάνιες: όχι στο αεροδρόμιο των Σπάτων, όχι στα Πετροχημικά, όχι σε ναυπηγείο στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας, όχι στο Μέγαρο Μουσικής. Θυμάμαι τις αριστερές αντιδράσεις στο μετρό, τα προβλήματα της επένδυσης στο Κόστα Ναυαρίνο, την υπονόμευση του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Ελαιώνα λόγω των κορμοράνων. Θυμάμαι πώς μέσω των κινητοποιήσεων στην Κερατέα κατά εργοστασίου επεξεργασίας σκουπιδιών έγινε περιφερειάρχης η Ρένα Δούρου. Ή πόσο μίσος χύθηκε κατά μετριοπαθών παραγόντων της Χαλκιδικής που έβλεπαν τα ορυχεία χρυσού ως μέσο να κρατήσουν τους νέους στον τόπο τους.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο αριστεροί ηθικολόγοι με συνθήματα τύπου «Λεύτερα βουνά (ή νησιά) χωρίς αιολικά», που ουσιαστικά εργάζονται υπέρ του πανάκριβου λόγω των περιβαλλοντικών προστίμων, λιγνίτη, να παριστάνουν τους οικολόγους. Αναμένω το επόμενο προοδευτικό δόλωμα στο όνομα της οικολογίας να το ρίξει ο γνωστός Μεγάλος Δάσκαλος της Δημοσιογραφίας που έτρωγε μαρούλια στο Τσερνόμπιλ. Τσιμπάνε άραγε ακόμα;
[ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, 6/5/2020, στήλη «Ενστάσεις», του Ηλία Κανέλλη, 6/5/2020]