Η αλήθεια είναι πως ο επίτροπος Πάολο Τζεντιλόνι εμφανίστηκε αρκετά κλικ πιο “αυστηρός” και επιφυλακτικός από τον προκάτοχό του, Πιερ Μοσκοβισί. Απέφυγε να τοποθετηθεί χρονικά και συγκεκριμένα αναφορικά με τη μείωση των πλεονασμάτων, “μετέφερε” για τον Ιούνιο τη συζήτηση για την τόνωση των επενδύσεων μέσα από τα κέρδη ομολόγων, έκανε πολλάκις σαφές ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο Eurogroup, αλλά και πως η χώρα πρέπει να αποδείξει –ξανά– στην 5η αξιολόγηση πως θα τηρεί τα συμφωνηθέντα…
Βεβαίως και αναφέρθηκε εκτενώς στα επιτεύγματα της οικονομίας, αλλά και στην καλή συνεργασία με τον ΥΠΟΙΚ και την κυβέρνηση. Ωστόσο, κατέγραψε και τους κινδύνους που παραμένουν, σε επίπεδο χαμηλών επενδύσεων, υψηλού χρέους και “κόκκινων” δανείων.
Ο νέος επίτροπος κατάγεται από την Ιταλία, κατέχοντας μάλιστα ανώτατη κυβερνητική θέση την εποχή που η χώρα έθετε σε εφαρμογή τον ιταλικό “Ηρακλή”. Άρα, γνωρίζει εκ των έσω το μέγεθος των προβλημάτων και τη δουλειά που έχει γίνει στην Αθήνα.
Επιπλέον, ως πρώην πρωθυπουργός μιας χώρας που έχει το δεύτερο υψηλότερο χρέος στην Ε.Ε. (μετά την Ελλάδα), αλλά και προβληματική πολιτική πλεονασμάτων, κατανοεί τι συμβαίνει αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα πλέον διαχρονικά υπεραποδίδει. Επιτυγχάνει συνεχώς πλεονάσματα πάνω από τον –ήδη υψηλό– στόχο του 3,5% του ΑΕΠ, εις βάρος της αγοράς και της κοινωνίας.
Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Δεν είναι μόνο θέμα “ανακούφισης” της οικονομίας και των πολιτών. Είναι και θέμα ψήφου εμπιστοσύνης στη χώρα.
Είναι σαφές πως στις αγορές παίζει πολύ βασικό ρόλο η ψυχολογία. Οι επενδυτές δεν μπορούν να “ακούν” για ακόμα μία φορά πως πρέπει να αποδείξει η κυβέρνηση ότι θα κάνει τα “δέοντα”.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρος ο δρόμος. Να μπορεί η κυβέρνηση να παρουσιάσει ένα σχέδιο τετραετίας.
Το ταχύτερο δυνατό. Για να ξέρουν όλοι τι μπορούν να περιμένουν. Και οι επιχειρηματίες αλλά και οι πολίτες.
Κατανοητή η ανάγκη για “ισορροπίες”, αλλά καλό θα είναι –ειδικά η Επιτροπή– να τολμήσει να λάβει μια πιο ξεκάθαρη θέση. Για να μην ανακυκλώνονται προβλήματα μέσα από υπερβολική αυστηρότητα και κατά “γράμμα” εφαρμογή των κανόνων..
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 10/2/2020]