Ας σταματήσουμε το παραμύθι, πριν ξεκινήσει. Το 2,8% είναι κάτι αλλά όχι η ανάπτυξη που θέλουμε. Ανάπτυξη θα φέρουν οι μεταρρυθμίσεις. Θα τολμήσουμε;
Και όταν λέμε μεταρρυθμίσεις η προσοχή μας δεν πρέπει να φεύγει από την οικονομία. Εκεί βρίσκεται ο “κακοήθης όγκος” που πρέπει να χειρουργηθεί.
Εκεί είναι χωμένο το κομματικό μικρόβιο που τρώει τα σωθικά του φορολογούμενου, για να συντηρήσει ένα οικονομικό μοντέλο ξεπερασμένο σε όλο τον πραγματικά ανεπτυγμένο κόσμο. Τον κόσμο που κατατάσσει στους ανεπτυγμένους και ο ΟΟΣΑ, που τον πληρώσαμε δύο φορές για συνεργασία μπας και δούμε και εμείς τους δρόμους της πραγματικής ανάπτυξης.
Αν θέλουμε λοιπόν ανάπτυξη επί της ουσίας και όχι στατιστικά νούμερα δημιουργικής λογιστικής …, το μισό κράτος (έτσι όπως το καταντήσαμε με την αναποτελεσματικότητά, τους αργόμισθους και το χάος στην λειτουργία του), πρέπει να παραδοθεί στα χέρια ικανών ατόμων της νέας επιχειρηματικότητας.
Αντί να τρώμε χρόνια και χρόνια με την δήθεν καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, την δήθεν απλοποίηση των κρατικών διαδικασιών, ας μεταβιβάσουμε αρμοδιότητες σε ικανούς νέους μηχανικούς, πολεοδόμους, χημικούς, μεταλλειολόγους, συγκοινωνιολόγους και γνώστες του κυκλώματος της ενέργειας, να πάρει εμπρός η μηχανή, ως πραγματικό Δημόσιο, αντί του σημερινού μίζερου και κομματικοποιημένου κρατικού συστήματος.
Η “χειρουργική” αυτή τομή, βεβαίως και μοιάζει επιστημονικής φαντασίας, σε μια Ελλάδα που τα πάντα φιλτράρονται από τον σοβιετισμό, “σποράς” του 1975 και καλλιέργειας μετά το 1980, για να αποδώσει τους “καρπούς” ότι σοσιαλισμός και αριστερά σημαίνει πρόοδος και όχι οπισθοδρόμηση.
Μετά από 40 χρόνια εκμετάλλευσης του λαού με το ψέμα αυτό (στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα) ποιος θα φέρει αντίρρηση στην σύγχρονη κοινωνία μας ή και στην επιχειρηματική κοινότητα όταν με την ιδιωτικοποίηση της παλαιολιθικής κρατικής νοοτροπίας θα περάσουμε σε ψηφιακά συστήματα.
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, επαγγελματική δράση ιδιωτών επιστημόνων σε γραφεία με τα γνωστά, ογκωδέστατα βιβλία, (αυτά που βλέπουμε ακόμη στα Τελωνεία και σε πολλές άλλες υπηρεσίες) και με στιλό διαρκείας…
Η ψηφιακή εποχή λειτουργεί ήδη και στον τόπο μας. Λέγεται όμως ιδιωτικός τομέας. Ας της ανοίξουμε την πόρτα, αύριο το πρωί. Το έχουμε ανάγκη.
Παράλληλα ας περιμένουμε… και την ψηφιοποίηση του υπόλοιπου κράτους, μια 20ετία. Γιατί (όπως λένε οι περισσότεροι κρατικοί μας υπάλληλοι) “…εμείς δεν προσληφθήκαμε για κομπιουτεράδες…”.
Δεύτερη τομή (μεταρρύθμιση) που καλεί σε θεραπεία στο καρκίνωμα της ελληνικής (σε όλη την Ευρώπη) κρατικής οικονομίας είναι το άνοιγμα στον ανταγωνισμό, όλων των αναγκών προτεραιότητας των πολιτών, (ηλεκτρισμός, φυσικό αέριο, καύσιμα και κάθε μορφής μεταφορές σε ξηρά και θάλασσα), με το κράτος να έχει μόνο παρεμβατικότητα, για να μη χαθούν τα όρια.
Το κάνουμε άλλωστε, σε μικρή κλίμακα, από τότε που οι τηλεπικοινωνίες, πολλά κρατικά λιμάνια, κρατικά αεροδρόμια και μέρος της παροχής ηλεκτρικού πέρασε στην ελεύθερη και ανταγωνιστική αγορά. Τα γνωστά, χειροπιαστά, θετικά αποτελέσματα στα τηλέφωνα και στα αεροδρόμια αρκούν, ως απόδειξη.
Ποια κοινωνική ομάδα, από τον εργάτη, υπάλληλο, στέλεχος ή συνταξιούχο θα έχει αντίρρηση αν του πούμε πως η ΔΕΗ (η δική μας ΔΕΗ και όχι η γαλλική ή γερμανική) παραδίδει την πλειοψηφία των μετοχών της σε ιδιώτες (όπως παλαιότερα ο κρατικός ο ΟΤΕ) και το ρεύμα θα είναι πλέον θέμα ανταγωνισμού (όπως και οι τηλεπικοινωνίες) και όχι μονοπωλιακό αντικείμενο στις ορέξεις κρατικών εργατοπατέρων ή κομμάτων εξουσίας που εξυπηρετούν (κατά προτεραιότητα) το κομματικό πελατειακό δυναμικό τους ή εκείνο που επιθυμούν να “γραπώσουν”.
Ούτε και στην μεταρρύθμιση αυτή θα δούμε (εκτός από κομματόσκυλα) κοινωνική αντίδραση, στην Ελλάδα του 2020.
Διότι στην σημερινή κοινωνία αντιλαμβάνονται πλέον (όσοι δεν τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι…) πως τα 350 δισ. δανεικά, που προκάλεσαν την κρίση τα σκορπίσαμε, παριστάνοντας τους σοσιαλιστές…, στην συντήρηση 50 κρατικοποιήσεων του 1975-1985, (στις οποίες βολέψαμε 100-150.0000 κομματόσκυλα – αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός). Τα κατασπαταλήσαμε (μαζί με τα ΜΟΠ που βάλαμε στο χέρι.., αλλά τα “πατσίσαμε” χάνοντας επιδοτήσεις αγροτών.., -τόσο ξύπνιοι είμαστε) σε χιλιάδες άχρηστους κρατικούς Οργανισμούς (που αποφεύγουμε να διαλύσουμε) και σε απίθανους κρατικούς μισθούς και επιδόματα αυτών που διορίσαμε. Ποιος φορολογούμενος θα αρνηθεί να δει το φως του. Ας το τολμήσουμε.
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 20/1/2020]