Την 3η βιομηχανική επανάσταση την “καταστείλαμε”, ως κίνημα της ολιγαρχίας. Η 4η να δεις τι έχει να πάθει μέχρι να “δέσει” η όποια κεντροαριστερά.
Μια χαρά τα λέει και μια χαρά τα γράφει ο υπουργός για την ψηφιακή διακυβέρνηση κ. Κυριάκος Πιερρακάκης, που δεν χάνει το κουράγιο και την πίστη του ότι θα τα καταφέρει.
Και τι δεν μας θυμίζει. Τον ένα και μοναδικό της πολιτικής Σάκη Πεπονή που δεν τον είχε λυγίσει το πολιτικό κόστος, όταν έγραφε ιστορία με το ΑΣΕΠ. Την επίσης μοναδική κ. Άννα Διαμαντοπούλου που ξεπέρασε κάθε μορφή πολιτικής υπονόμευσης και έφερε στη Βουλή έναν αξιοπρεπέστατο νόμο για την Παιδεία. Τον νόμο, που ψήφισαν οι πάντες, ή τουλάχιστον όσοι θέλουν παιδεία της προκοπής στον τόπο μας, χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό της αύριο.
Τι δουλειά έχουν τώρα, θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο, το ΑΣΕΠ του Πεπονή και η Παιδεία της Διαμαντοπούλου με την ψηφιακή διακυβέρνηση του Πιερρακάκη που ετοιμάζεται να καλωσορίσει στην Ελλάδα και την 4η βιομηχανική επανάσταση.
Έχουν και πολύ μάλιστα. Με το ΑΣΕΠ του Πεπονή κλείσαμε, αν όχι όλες, αρκετές “πύλες” εισόδου του κομματικού στρατού κατοχής στο κράτος. Πόσο όμως, κράτησε αυτό μετά το 1994 που λειτούργησε το ΑΣΕΠ;
Ούτε μια 10ετία. Μετά το 2008 βάλαμε καινούργια “κουφώματα” στον νόμο και ανοίξαμε παράθυρα μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Τι δηλαδή; Θα αφήσουμε έξω τη διαφθορά; Θα γίνουμε κράτος και Πολιτεία της συντήρησης;
Με την Παιδεία της κ. Άννας Διαμαντοπούλου υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μη φθάναμε στο σημείο να μας λέει σήμερα ο ΟΟΣΑ πως τα παιδιά μας δεν ξέρουν τα γράμματα που ξέρουν άλλα μέλη του. Ίσως να μην είχε γίνει και η ΑΣΟΕΕ μικρομεσαία βιομηχανία παραγωγής μολότοφ και για εξαγωγή…
Πότε συνέβησαν αυτά στην Ελλάδα; Στην κορύφωση της 3ης βιομηχανικής επανάστασης. Τις δεκαετίες μεταξύ 1985-2005 που εμείς γνωρίζαμε τη μεγάλη αποβιομηχάνιση.
Τότε που δεν έμπαινε όχι λιθάρι αλλά ούτε καρφί στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις και η αποβιομηχάνιση, χέρι – χέρι με την αποεπένδυση άλλαζαν τον χάρτη της οικονομίας μας.
Το 1985 είχαμε περισσότερες από 150 βιομηχανίες για κλείσιμο και τις άλλες στα πρόθυρα. Κανείς (σοβαρός επενδυτής) δεν έβλεπε την Ελλάδα ως τόπο επενδύσεων. Ως τόπο με προοπτική εντός της Ε.Ε. ή ακόμη και ως ενδιαφέρουσα πύλη εισόδου από την Ασία ή αλλού.
Τι κάναμε όμως εμείς, στο φουλ της 3ης βιομηχανικής επανάστασης; Κρατικοποιήσαμε τις 53 (από τις 150 προβληματικές) και τις παραδώσαμε στον κομματικό στρατό να τις καταντήσει στέκια για λαθρομετανάστες και ουρητήρια στις εθνικές οδούς…
Κατάντια και μιζέρια που ξεκίνησε όταν οι σοσιαλμανιακοί της ελληνικής πολιτικής σκηνής κατάλαβαν μεν, αδιαφόρησαν δε, για το τσουνάμι που θα περνούσαμε μέσα στην τότε ΕΟΚ.
Τι έκαναν και οι 300 της τότε Βουλής; Πόλεμο… ενάντια στην ολιγαρχία, στα συμφέροντα, στους νταβατζήδες. Έτσι έβλεπαν τη βιομηχανία στην Ελλάδα κατά την 3η βιομηχανική επανάσταση και έδιναν υποσχέσεις στον λαό πως θα την ρίξουν στην θάλασσα της ΕΟΚ να κολυμπήσει… Και το έκαναν.
Με ποιους την αντικατέστησαν; Με τις κρατικές όπως η ΛΑΡΚΟ, ο Σκαραμαγκάς, η αμυντική βιομηχανία να ζουν “κλέβοντας” το οξυγόνο του ιδιώτη φορολογούμενου.
Τι άλλαξε από τότε; Άλλαξαν (αρχικά) έδρα και χώρους παραγωγής τα τελευταία μεγάλα συγκροτήματα της πρώην ελληνικής βαριάς βιομηχανίας. Εκείνοι δηλαδή που δεν δολοφονήσαμε ως “επαναστάτες” της 17 Νοέμβρη.
Στη συνέχεια “μετακόμισαν”, δεκάδες αν όχι εκατοντάδες μεσαίες και μικρομεσαίες βιομηχανικές εγκαταστάσεις της χώρας, σε πρώην κομμουνιστικές που έδιναν όχι μόνο οικόπεδα και άδειες εγκατάστασης, σε μία εβδομάδα, αλλά και σταθερή φορολογία για μια 10ετία, να ξέρεις τι σου γίνεται.
Με άλλα λόγια. Προς το τέλος της 3ης βιομηχανικής επανάστασης εμείς βγάλαμε στην ανεργία 500-600.000 βιομηχανικούς εργάτες, της δικής μας ταχείας αποβιομηχάνισης και μεταναστεύσαμε βιομηχανικά…, σε πρώην κομμουνιστικές και άλλες χώρες. Παραδώσαμε τις κρατικές βιομηχανίες σε κομματικούς και τυχάρπαστους. Και από το 2010 ως το 2019, οργανώνουμε στο γήπεδο του προϋπολογισμού, “ετήσιους αγώνες δρόμου”, για το καλύτερο αριστερό ή κεντροαριστερό επίδομα φτώχειας. Για το 2020, ενώ ψαχνόμαστε, πόσο αριστεροί ή κεντροαριστεροί πρέπει να είμαστε ή να γίνουμε, ρίχνουμε και μια 4η βιομηχανική επανάσταση, για την Ελλάδα. Τι έχουμε να χάσουμε.. Κουβέντα να γίνεται…
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/. του Γιώργου Κράλογλου, 12/12/2019]