Έλιωσε, από στόμα σε στόμα, η καραμέλα με την επιστροφή της οικονομίας στην κανονικότητα, αλλά κανείς δεν λέει σε ποια κανονικότητα. Και να γιατί.
Η κανονικότητα των δανειστών όπως εκφράστηκε και προχθές, από τον απερχόμενο πρόεδρο της ΕΚΤ κ. Μάριο Ντράγκι είναι οι μεταρρυθμίσεις. Αλλά τι μεταρρυθμίσεις. Καμία σχέση δεν έχουν με ό,τι κάναμε στην οικονομία μετά το 2017 και το 2018 που υπογράψαμε έξοδο από το μνημόνιο. Καμία σχέση με αυτό που θεωρούμε, εμείς άνοιγμα της οικονομίας. Καμία σχέση με ό,τι λέμε και σήμερα μείγμα οικονομικής πολιτικής.
Κανονικότητα της οικονομίας για τους δανειστές (αν μελετήσουμε προσεκτικά τα προαπαιτούμενα της συμφωνίας που υπογράψαμε για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια) είναι να επιστρέψει η παρουσία του κρατικού τομέα της οικονομίας στο 35% (εκεί που ήταν 50 χρόνια πριν) και να σπάσουν κυριολεκτικά τα κρατικά μονοπώλια με συμμετοχή του κράτους από 5-10% και χωρίς εκπροσώπηση στα εκτελεστικά όργανα.
Ποιος θα τα κάνει αυτά στην Ελλάδα και ποιο κόμμα θα βάλει το κεφάλι του στον ντορβά, αποκλείοντας το κράτος από τον ηλεκτρισμό, τα νερά, τις μεταφορές και την παρουσία του ακόμη στην κυριακάτικη λειτουργία της εκκλησίας…
Συνεπώς η (κατά τους δανειστές) επιστροφή της οικονομίας στην κανονικότητα είναι απλές καλές κουβέντες χωρίς βάση όταν τους φωνάζουμε να τους τραπεζώνουμε και να τους κολακεύουμε. Κατά τα άλλα ξέρουν πολύ καλά ότι αυτά που λένε (για να μην γίνουν και ρεζίλι…) είναι στου κουφού την πόρτα…
Η επιστροφή της οικονομίας στην κανονικότητα, κατά την κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι να ανοίξουμε την αγορά να περάσουν περισσότεροι ιδιώτες να ψωνίσουν κάποια κρατικά ποσοστά σε κρατικά συγκροτήματα (επειδή δεν νοιώθουμε να τα δουλέψουμε, ως κράτος, και θα τα κάνουμε μάντρες… όπως τα ναυπηγεία, τα μεταλλεία, την άμυνα, τη χημική βιομηχανία, τα λιπάσματα, τα ορυχεία, τις έρευνες ορυκτού πλούτου, το νικέλιο, τα αυτοκίνητα και τη ζάχαρη) ή να φέρουν τα λεφτά τους να φτιάξουν την ελληνική οικονομία που είναι σε μαύρο χάλι.
Όλα αυτά όμως, υπό την αυστηρότατη προϋπόθεση, πως δεν θα μειωθεί ο αριθμός των διορισμένων στο κράτος πελατών, όλων των κομμάτων, (εδώ υπάρχει ομερτά που τηρούν οι πάντες) και ότι θα μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως δεν πουλήσαμε αλλά εκσυγχρονίσαμε τον κρατικό επιχειρηματικό τομέα της οικονομίας. Αλλά επειδή δεν γίνεται να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο… η συγκεκριμένη κανονικότητα στην οικονομία θα λέγεται μεν αλλά δεν θα εννοείται…
Η επιστροφή της οικονομίας στην κανονικότητα, κατά την αντιπολίτευση, από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, μέχρι το ΚΚΕ και τον Βαρουφάκη, είναι η οικονομία των τοπικών, των κλαδικών, των ομάδων, της παρέας, της νομενκλατούρας και του Σταλινισμού, που θα παρουσιάζεται στους ιθαγενείς ως δίκαια ανάπτυξη για την οποία οφείλουν να χορεύουν…, όταν το κόμμα αναλαμβάνει την εξουσία.
Η επιστροφή της οικονομίας στην κανονικότητα, για το σημερινό ακόμη 70% του κράτους-επιχειρηματία και τους κρατικούς εργατοπατέρες μαζί με τους κομματικούς συνδικαλιστές των κρατικών υπαλλήλων και των κρατικών τραπεζοϋπαλλήλων είναι οι πάντα υψηλότεροι μισθοί, από εκείνους των ιδιωτών υπαλλήλων, τα επιδόματα και τα προνόμια έναντι όλων των άλλων εργαζομένων.
Η επιστροφή της οικονομίας στην κανονικότητα για το αρκετά μεγάλο μέρος της σημερινής κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας δεν είναι η υποχρέωσή τους να φέρουν τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που είναι κατατιθέμενα στις ξένες Τράπεζες και να τα “φουρνίσουν” στο ζέσταμα της οικονομίας. Είναι να ανοίξει ο κουμπαράς των δημοσίων επενδύσεων και να εγγυηθεί το κράτος μοιράζοντας δουλειές σε έργα και προμήθειες. Και εφόσον υπάρξουν οι συνθήκες αυτές θα θεωρηθεί πως η οικονομία λειτουργεί κανονικά και μόνο τότε μπορεί να επιστρέψει μέρος των εκτός Ελλάδος κεφαλαίων.
Με δεδομένα τούτα και εκείνα η επιστροφή στην κανονικότητα δεν θα ορίζεται με δικά μας κριτήρια. Θα σταθμίζεται από την τήρηση υποχρεώσεών μας σε μεταρρυθμίσεις, ως ορίζουν τα προαπαιτούμενα της συμφωνίας εξόδου, του ΣΥΡΙΖΑ. Και με την “απειλή” νέου μνημονίου, να επικρέμαται της κεφαλής μας… η άποψη για κανονικότητα στην οικονομία θα είναι “μπαλάκι του τένις” μεταξύ των δανειστών, μέχρι το 2023-24, που θα φανεί (οριστικά πλέον) αν θα διατηρήσουμε ή όχι τα πλεονάσματα. Εμείς βέβαια θα συνεχίσουμε να χαρακτηρίζουμε κανονικότητα στην οικονομία, ότι μας κατέβει..
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 3/10/2019]