ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Οι πληροφορίες για το ξεμπλοκάρισμα των τριών μεγάλων επενδύσεων στην Ελούντα, στην νοτιοανατολική Ιθάκη και στον Ερημίτη της Κασσιόπης στην Κέρκυρα, είναι θετικότατες και αποδεικνύουν πως όποτε το κράτος αποφασίζει να προβάλει την “θεσμική ισχύ” του, τότε το παιχνίδι μπορεί να αλλάζει με μεγάλη ευκολία.

Αν μάλιστα σκεφτούμε, πως τα πρώτα βήματα αυτών των επενδύσεων έχουν ξεκινήσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που οι επενδυτές βρίσκονται ακόμα εδώ και που εξακολουθούν να επιδεικνύουν το ίδιο ενδιαφέρον. Διότι μέσα σε δεκαπέντε χρόνια πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει. Θα μπορούσαν τα επενδυτικά σχήματα να είχαν βρει στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, μια άλλη ευκαιρία που θα υποσχόταν ταχύτερη πραγματοποίηση της επένδυσης, συντομότερη λειτουργία, μικρότερο κόστος, μεγαλύτερη κερδοφορία, μικρότερο χρόνο απόσβεσης και ικανοποιητικότερες προοπτικές. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν ανακαλέσει τα αρχικά τους σχέδια και να επενδύουν ήδη σε άλλες γεωγραφικές περιοχές που ενδεχομένως να είχαν παρουσιάσει πιο δυναμικά δεδομένα, μέσα στο τελευταίο χρονικό διάστημα.

Δυστυχώς οι μανδαρίνοι που χειρίζονται τις πάμπολλες και πολυποίκιλες διαδικασίες των αιτήσεων, των φακέλων, των μελετών, των εγκρίσεων, των αδειοδοτήσεων και των ελέγχων, λειτουργούν μέσα σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, που ουδεμία σχέση έχει με τον πραγματικό κόσμο των επιχειρήσεων και των χρηματοδοτήσεων. Και φυσικά δεν μπορούν να γνωρίσουν την αξία του παράγοντα “χρόνου”, παρ’ όλο που από παιδιά μαθαίνουμε πως “ο χρόνος είναι χρήμα”, πως “ο χρόνος πίσω δεν γυρνά” και το αρχαίο απόφθεγμα του Θουκυδίδη “oι καιροί ου μενετοί”. Βέβαια, ακόμα και οι τελειόφοιτοι των Λυκείων γνωρίζουν την έννοια του κόστους του χρήματος, που στηρίζεται στην μεταβλητή του χρόνου.

Όταν μάλιστα τα γραφειοκρατικά γρανάζια συγχρονίζονται με ορισμένες ιδεοληπτικές εμμονές, τότε τα αποτελέσματα είναι ακόμα πιο δυσάρεστα. Τρανό παράδειγμα η επένδυση στο Ελληνικό, η επένδυση στην Κασσιόπη και το project του Art Island στην Οξιά του νησιωτικού συμπλέγματος των Εχινάδων νήσων στο Ιόνιο Πέλαγος.

Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως και στις τρεις περιπτώσεις των επενδύσεων που προαναφέραμε τα επενδυτικά σχήματα έχουν την ίδια διάθεση, τα ίδια ή και μεγαλύτερα σχέδια και φυσικά τις απαραίτητες πηγές χρηματοδότησης για την ολοκλήρωση των έργων. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει και το Ελληνικό δημόσιο να απαιτήσει εξασφαλίσεις. Δηλαδή να βεβαιωθεί, πως τα κεφάλαια υπάρχουν, ώστε να μην μείνουν τα έργα στη μέση. Για παράδειγμα στο project της ανάπτυξης του Ελληνικού, δεν έχει ακόμα γνωστοποιηθεί το αν η κινεζική Fosun εξακολουθεί να ενδιαφέρεται να συμμετάσχει ως επενδυτής. Ειδικά μετά την ατυχή εξέλιξη της αποτυχημένης προσπάθειας της Fosun για την εξαγορά της Εθνικής Ασφαλιστικής και τις παρενέργειες από το σκάσιμο της φούσκας της Folli Follie, στην οποία η Fosun αποτελούσε βασικό μέτοχο.

Επίσης θα πρέπει να Ελληνικό δημόσιο να βεβαιωθεί πως οι μελέτες σέβονται τους πολεοδομικούς όρους και τα οικιστικά χαρακτηριστικά των περιοχών. Για παράδειγμα οι πρώτες μακέτες που είχαν βγει στο φως της δημοσιότητας για το “Ithaca Odyssey”, ουδεμία σχέση είχαν με τα στοιχεία του παραδοσιακού χαρακτήρα των οικισμών της Ιθάκης, που είχαν νομοθετηθεί επί Τρίτση. Αντί για τα κλασσικά σπιτάκια με τις στέγες από κεραμίδια, τα παλ χρώματα, τα συγκεκριμένα ανοίγματα των πορτών και των παραθύρων και τις υπόλοιπες νομοθετημένες προδιαγραφές δόμησης και φυσιογνωμίας, είχαμε αντικρίσει σχέδια για βίλες που παρέπεμπαν στα νησιά Φίτζι ή σε ταινίες φαντασίας για τις κατοικίες των Θεών του Ολύμπου.

Η επίσπευση των τριών αυτών επενδύσεων που ταλανίζουν τους επενδυτές και τις μικρές ντόπιες κοινωνίες, θα απελευθερώσουν δυνάμεις και θα αποδείξουν σε όλους πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει μόνο καλές προθέσεις, αλλά την αποφασιστικότητα να τις εφαρμόσει. Και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο μήνυμα προς τους δυνητικούς επενδυτές που ενδιαφέρονται για την Ελλάδα.

[ΠΗΓΗ: https://www.liberal.gr, του Κωνσταντίνου Χαροκόπου, 20/8/2019]