Από την Τρίτη το βράδυ, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε έναν (ακόμα) ορυμαγδό παροχών, έχουν γραφτεί σχετικά χιλιάδες επί χιλιάδων λέξεις. Πιθανότατα πρόκειται για την πρώτη φορά στην ιστορία, όπου γράφονται τόσα πολλά, από τόσους πολλούς, σε τόσο λίγο χρόνο…

Όχι άδικα βέβαια, μιας και τα ποσά που χρειάζονται για να υλοποιηθούν (και μάλιστα μόνιμα) τα όσα υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός, ξεπερνούν κατά πολύ τις υπάρχουσες προσδοκίες και τη δημοσιονομική δυνατότητα του ελληνικού κράτους. Ενώ τα προβλήματα στην υλοποίηση είναι ουκ ολίγα και ιδιαίτερα σημαντικά.

Χαρακτηριστικότερα είναι δύο.

Κατ’ αρχάς, όπως μπορεί κανείς να κρίνει από τις αντιδράσεις εκ Βρυξελλών (ακόμη και του “συντρόφου Moscovici”), οι εταίροι και πιστωτές δεν είχαν ιδέα. Είχαν πιθανόν ενημερωθεί πως, λόγω προεκλογικής περιόδου, θα γίνονταν κάποιες ανακοινώσεις σχετικά με τη μείωση του αφορολόγητου και κάποιες παροχές προς ασθενείς ομάδες οι οποίες, grosso modo, περιλαμβάνονταν στα ήδη ψηφισμένα “αντίμετρα”. Αλλά μέχρι εκεί.

Ευνόητο είναι πως τα μέλη της Τρόικα, που σημειωτέον βρίσκονται στην Αθήνα από τη Δευτέρα, υπέστησαν ένα γερό σοκ. Είχαν συνηθίσει βλέπετε στον υπάκουο και “λογικό” Euclid και τους προέκυψε “αντάρτης κι επαναστάτης” Αλέξης. “Σκαφάτος και πουράτος” αλλά… αντάρτης. Ο οποίος όμως, ξέρει πολύ καλά τι κάνει…

Με δεδομένο ότι Ευρωεκλογές γίνονται σε ολόκληρη την ΕΕ και ότι όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επιθυμούν τη μεγαλύτερη δυνατή ηρεμία στην προεκλογική περίοδο (καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν βλέπει με καλό μάτι την ενδυνάμωση των ακραίων κινημάτων), το αποτέλεσμα της επεξεργασίας των στοιχείων που θα συλλέξει η Τρόικα κατά την παραμονή της στην Αθήνα και το πράσινο ή κόκκινο φως για την εφαρμογή των μέτρων που εξαγγέλθηκαν την Τρίτη, θα δοθεί στις αρχές Ιουνίου. Πιθανόν να εφαρμοστούν κάποια “αντίμετρα” που έχουν  εγκριθεί και ψηφιστεί παλιότερα ή κάποιες από τις εξαγγελίες που θα έχουν ήδη ελεγχθεί από την κοινοτική γραφειοκρατία (13η σύνταξη που μόνο 13η σύνταξη δεν είναι, μιας και απευθύνεται στο 40% περίπου των συνταξιούχων;). Τα υπόλοιπα, εάν και εφόσον υπάρξει η Τροϊκανή έγκριση, μετά την απομάκρυνση “εκ του ταμείου της κάλπης”.

Ούτως ή άλλως, η άμεση καταβολή είναι κομματάκι δύσκολη. Καθώς υπάρχει πρόβλημα με τη ρευστότητα του δημοσίου και το τρομακτικό κόστος όλων αυτών των εξαγγελιών. Π.χ. εξαγγέλθηκε ότι ένα ποσό της τάξης του 3% του ΑΕΠ θα κατατεθεί σε ειδικό λογαριασμό, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος. Από που θα βρεθεί αυτό το εξαιρετικά μεγάλο ποσό;

Διότι, μπορεί το ελληνικό δημόσιο να διαθέτει ρευστότητα €50 δισ. περίπου, αλλά οι υποχρεώσεις που (κανονικά) θα έπρεπε να καλύψει, υπερκαλύπτουν το ποσό αυτό. 24 δισ. από αυτά τα χρήματα, ανήκουν στο περιβόητο “μαξιλάρι” και ναι μεν παραμένουν ακίνητα (ενώ πληρώνονται τόκοι κανονικά, από τους φόρους μας), αλλά απαιτείται η έγκριση του ESM για να χρησιμοποιηθεί έστω και ένα ευρώ. Το να δοθεί μια τέτοια άδεια, μοιάζει από απίθανο έως αδύνατο.

Τα υπόλοιπα χρήματα ανήκουν στην πλήρη δικαιοδοσία του ελληνικού δημοσίου, αλλά αντιστοιχούν σε μη εκπληρωθείσες υποχρεώσεις του (μη εγκρινόμενες συντάξεις, εσωτερικός “δανεισμός” και οφειλές προς προμηθευτές κ.λπ.). Που θα βρεθεί διαθέσιμο το 3% του ΑΕΠ; Μήπως χρειαστεί να πληρώσει πάλι το σύνηθες υποζύγιο, η μεσαία τάξη, με νέους φόρους;

Το πραγματικό και πιο σημαντικό πρόβλημα των εξαγγελιών του Γιουκλίντ και του Αλέξη όμως, είναι άλλο. Παρ’ όλο δε τον τεράστιο όγκο όσων γράφτηκαν, δεν έγιναν παρά ελάχιστες αναφορές σε αυτό. Πρόκειται για τις πραγματικές και ουσιαστικές συνέπειες στη δύσμοιρη και καταταλαιπωρημένη ελληνική οικονομία. Η οποία, δια στόματος Τσίπρα και Τσακαλώτου ξοδεύει, κατασπαταλά το μέλλον της, μετατρέποντας το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, απλά σε μία φράση στην ορολογία των προϋπολογισμών και μόνο. Χωρίς καμία ουσιαστική σημασία, χωρίς κανένα αξιόλογο χρηματικό ποσό να αντιστοιχεί σε αυτήν…

Σε απλά ελληνικά, την ώρα κατά την οποία η Ελλάδα καταβάλλει (υποτίθεται) τιτάνιες προσπάθειες για να προσελκύσει επενδύσεις, ώστε να δώσει μια ώθηση ανάκαμψης στην οικονομία της, η ίδια η κυβέρνησή της αρνείται να επενδύσει στοιχειωδώς σε υποδομές ή π.χ. να ενισχύσει την έρευνα και την ανάπτυξη προϊόντων στην επικράτειά της.

Εάν περιμένετε να βρεθούν οι (τεραστίων διαστάσεων και άνευ προηγουμένου) βλάκες που θα επενδύσουν έστω και ένα σεντ σε μια χώρα που η κυβέρνησή της τηρεί αυτήν τη στάση, θα χρειαστείτε απέραντη υπομονή. Διότι θα περιμένετε πολύ! Πάρα πολύ…

[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Πέτρου Λάζου, 9/5/2019]