«Μεγάλος μεταρρυθμιστής στην Ελλάδα δεν θα είναι αυτός που θα θεσπίσει κίνητρα, αλλά αυτός που θα άρει τα αντικίνητρα».
Σε ένα κράτος εχθρικό προς τη δημιουργικότητα, ένα κράτος που με κάθε τρόπο θεωρεί την επιχειρηματικότητα αμάρτημα και την τιμωρεί, και μάλιστα σε συνθήκες της κρίσης, δεν υπάρχουν ακριτικές περιοχές. Όλη η Ελλάδα πρέπει να θεωρηθεί ακριτική περιοχή. Οι αγωνίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ο παράτολμος επενδυτής είναι ένα και το αυτό είτε μιλάμε για τη Μεσσηνία είτε μιλάμε για την Αιτωλοακαρνανία ή τον Έβρο. Εξαίρεση αποτελεί ένα μεγάλο τμήμα της νησιωτικής Ελλάδας. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ακρίτες και είναι αδιάφορο πόσο απέχουν από τη νοητή γραμμή των θαλάσσιων συνόρων μας.
Παρά την αφαίμαξη την οποία έχει βάναυσα υποστεί τα τελευταία χρόνια η μεσαία τάξη αλλά και παρά τον βρόχο της αντιαναπτυξιακής νομοθεσίας και της διοικητικής πρακτικής, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό υφίσταται και διευρύνεται επαρκές απόθεμα -καταρχήν- βούλησης και εμπλοκής σε επενδυτικά projects αναπτυξιακής κατεύθυνσης. Φρακάρουν σε ένα απλό «αν», το οποίο τα τελευταία χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε γόρδιος δεσμός. Το «αν» δεν αφορά στα κίνητρα. Αν υπάρξουν, κυρίως στο φορολογικό επίπεδο, θα ήταν καλό, αλλά δεν είναι αυτό το πρωτεύον θέμα.
Παρά την υψηλή φορολογία, η Ελλάδα έχει πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα για τους επενδυτές. Υποδομές, εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό και, ευτυχώς, ειρήνη. Το μεγάλο «αν» είναι η άρση των αντικινήτρων. Όχι η θέσπιση κινήτρων. «Αν δεν μπορείτε να μας βοηθήσετε, τουλάχιστον μην μας παρεμποδίζετε». Ο γραφειοκρατικός Γολγοθάς, οι νομοθετικές και φορολογικές ανακολουθίες, η αστάθεια του διοικητικού περιβάλλοντος με αιφνίδιες και απρόοπτες ανατροπές, η πάντα παρούσα διαφθορά, ο ασύλληπτα μακρός χρόνος εκδίκασης των διαφορών, η έλλειψη συντήρησης βασικών υποδομών, η πολυνομία, η ευθυνοφοβία και η ευκολία με την οποία κατηγορούνται όποιοι παίρνουν αποφάσεις, η ηθική νομιμοποίηση τραμπουκισμών, το κάθε τρεις και λίγο κλείσιμο των οδών, η σκόπιμα αρνητική δημοσιότητα, η παραλυσία των Ανεξάρτητων Αρχών και τόσα άλλα είναι η μεγάλη τροχοπέδη της ανάπτυξης.
Μεγάλος μεταρρυθμιστής στην Ελλάδα δεν θα είναι αυτός που θα θεσπίσει κίνητρα, αλλά αυτός που θα άρει τα αντικίνητρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αν θέλουμε να τη δούμε ρεαλιστικά. Το παράδειγμα της επένδυσης στις Σκουριές, οι καθυστερήσεις στο Ελληνικό, όπου κάτω από τους διαδρόμους προσγείωσης ξαφνικά ανακαλύφθηκε η αρχαία Ατλαντίδα και από πάνω από τους διαδρόμους παρθένο δάσος με κορμοράνους και άλλα παραδείσια πουλιά, που κανείς έως τώρα δεν είτε αντιληφθεί, η περιπέτεια του μακαρίτη Κωνσταντόπουλου μέχρι να γίνει το «Costa Navarino» στη Μεσσηνία και τόσα άλλα λιγότερα γνωστά είναι τα μεγάλα παραδείγματα των αντικινήτρων.
Υπάρχουν όμως και τα μικρά. Στη Νίσυρο μικροί παραγωγοί δημιουργούν το κρασοτύρι και ένα άλλο άσπρο τυρί που δεν θυμάμαι το όνομά του. Όλα τα εστιατόρια του νησιού προσφέρουν και προβάλλουν αυτά τα τυριά. Όταν τα έψαξα στο μπακάλικο για να τα αγοράσω, δεν υπήρχαν. «Τι έγινε, ρε παιδιά;» ρώτησα. «Ασ’ τα», μου λένε. «Έχει επέμβει το ΣΔΟΕ». «Γιατί;» ρωτάω. «Γιατί οι παραγωγοί έχουν τόσο μικρό κέρδος ώστε δεν αντέχουν, είναι εντελώς ασύμφορο να προσλάβουν λογιστή και να τηρούν φορολογικές και διαδικαστικές πολυπλοκότητες δυσανάλογες με το μέγεθος της συγκεκριμένης δραστηριότητας». Η απόλυτη αδυναμία συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης οδηγεί στον Καιάδα τη συγκεκριμένη τοπική παραγωγή και πόσες άλλες.
Τα νησιά είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση. Όποιος έχει πάει χειμώνα στην άγονη αλλά και σε μεγάλο μέρος της γόνιμης γραμμής το καταλαβαίνει αμέσως, χωρίς δεύτερη συζήτηση. Κάθε είδους κίνητρο για τους νησιώτες είναι αναγκαίο. Κάθε είδους. Η νησιωτική Ελλάδα δεν είναι μόνο η Ρόδος, η Μύκονος, η Σαντορίνη και η Κρήτη. Δεν είναι όλα στον κουβά, ιδίως τα μικρά νησιά. Οι νησιώτες μας δεν μπορούν να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας και να φτάνουν να ζουν χωρίς συγκοινωνία, χωρίς περίθαλψη και να πρέπει να δαπανούν για την παιδεία των παιδιών τους, να αντέχουν υπέρμετρο βάρος για το Μεταναστευτικό και να πληρώνουν τους ίδιους φόρους. Τα νησιά, με κριτήρια, πρέπει να έχουν ειδικό καθεστώς. Όπως ειδικό καθεστώς πρέπει να έχουν και οι τοπικές επιχειρήσεις. Τόσο απλά. Ποιο ειδικό καθεστώς; Αυτό που θα προκόψει από τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
[ΠΗΓΗ: ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ, του Πάνου Μπιτσαξή, Δικηγόρου, Μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του Ποταμιού, 10/02/2019]