Εδώ και κάμποσες εβδομάδες ακούγονται διάφορα σχόλια και απόψεις σε σχέση με το τραπεζικό σύστημα και την κατάστασή του. Τόσο από αρμόδια, όσο και αναρμόδια χείλη. Φυσικό αποτέλεσμα, η δημιουργία μεγάλης και εκτεταμένης σύγχυσης, ως προς τα πραγματικά δεδομένα.
Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι αρκετά απλά.
Πρώτον και κύριον, είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να μπει η οικονομία σε πραγματική, ουσιαστική ανάκαμψη, οι τράπεζες να καθαρίσουν τους ισολογισμούς τους από μη εξυπηρετούμενες απαιτήσεις και δάνεια. Τουλάχιστον στον βαθμό που αυτά θα βρίσκονται ΚΑΤΩ από τους μέσους όρους της Ευρωζώνης. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί από ημίμετρο έως κοροϊδία, και δεν εξυπηρετεί το συμφέρον της χώρας.
Δεύτερον, απαλλαγή (είτε με πώληση και διαγραφή, είτε με διευκολύνσεις στον δανειολήπτη) από μη εξυπηρετούμενα δάνεια και απαιτήσεις σημαίνει “αυτόματα”, ανάγκη κεφαλαίων για τις τράπεζες. Πολύ απλά διότι η παραπάνω απαλλαγή προκαλεί ζημίες, αναπόφευκτα. Και οι ζημίες, στα ποσοστιαία μεγέθη που αντιμετωπίζονται εδώ, καλύπτονται μόνο με νέα κεφάλαια.
Τρίτον, ανεξάρτητα από τις όποιες αποφάσεις θα ληφθούν, όταν και εάν ληφθούν, οι τράπεζες χρειάζονται νέα κεφάλαια. Όχι επειγόντως ή άμεσα, αλλά είναι αναπόφευκτο. Ο λόγος απλός: ένα σημαντικό μέρος των εποπτικών τους κεφαλαίων πρώτου επιπέδου (Tier 1 capital – >60% των κεφαλαίων αυτών) αποτελείται από μελλοντικές απαιτήσεις, από το δημόσιο.
Πρόκειται για τον (περιβόητο πλέον) αναβαλλόμενο φόρο, ο οποίος έχει πραγματική αξία μεν στο μέλλον, αλλά τώρα έχει κάποια παραπλήσια με αυτήν μερικών ρολών χαρτιού τουαλέτας. Δηλαδή καμία απολύτως ουσιαστική αξία, για την άμεση χρηματοδότηση της πολύπαθης και λιμνάζουσας ελληνικής οικονομίας.
Εκτός εάν, ένα σημαντικό μέρος τους, χρησιμοποιηθεί ως εγγύηση δανεισμού από κάποιο ειδικό σχήμα, όπως προτείνει το σχέδιο της Τραπέζης της Ελλάδος. Σχέδιο το οποίο έχει θετικότατα στοιχεία και, με μικρές τροποποιήσεις, μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Για να συμβεί αυτό όμως απαιτείται η έγκρισή του από την κυβέρνηση. Έγκριση την οποία όμως αποφεύγει να δώσει, διότι είναι αντίθετο με τα μαρξιστικά σχέδια και ιδεοληψίες της…
Πέρα από τα ιδεολογικά προβλήματα όμως, ο προσεκτικός παρατηρητής εύκολα αντιλαμβάνεται ότι η κυβέρνηση στο θέμα των τραπεζών, ακολουθεί τον τελευταίο καιρό μία στρατηγική που ταιριάζει απόλυτα με το υπόλοιπο πλαίσιο των προεκλογικών της ενεργειών: στόχος είναι μόνο η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καταστροφή. Ώστε ο επόμενος, ν’ αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες δυνατές δυσκολίες.
Εξαιρετικά βολικό για τα κομματικά συμφέροντα μεν, απίστευτα καταστροφικό για το μέλλον της χώρας δε…
Το πράγμα άρχισε να δείχνει ως ύποπτο, λίγες μέρες μετά την ημέρα της ανακοίνωσης ότι η ευθύνη του τραπεζικού συστήματος, περνά από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Οικονομίας Γιάννη Δραγασάκη, από τον υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη.
Κάτι οι φήμες ότι “ο Αλέξης θα κάνει τη μεγάλη ανατροπή”, κάτι οι διαρροές ότι επίκειται σφοδρότατη σύγκρουση με τους θεσμούς, προσθέστε και το γεγονός ότι από τα προαπαιτούμενα της πρώτης (ουσιαστικά) μεταμνημονιακής αξιολόγησης δεν έχει γίνει το παραμικρό και σχηματίζεται ένα μεγάλο μέρος της εικόνας. Εάν δε σκεφτείτε πως, αντίθετα, έχουν γίνει κάποιες “μονομερείς ενέργειες” (αναβολή της αύξησης ΦΠΑ στα νησιά με μεγάλο προσφυγικό πρόβλημα και η περισσότερο από τα συμφωνηθέντα αύξηση του βασικού μισθού – το κόστος θα πληρωθεί στο επιτόκιο της επόμενης “καθαρής εξόδου στις αγορές), το παιχνίδι που παίζεται γίνεται ολοφάνερο. “Οι εκλογές είναι κοντά και πρέπει ν’ αλιευθούν ψήφοι, πάραυτα” λέγεται και είναι πανεύκολο: απλά όλοι τάζουν τα πάντα σε όλους…
Στα πλαίσια αυτού του παιχνιδιού εντάσσονται οι διάφορες δηλώσεις του κυρίου αντιπροέδρου για πιθανή ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, εάν δεν προσεχθούν οι κινήσεις για την επέκταση του νόμου “Κατσέλη”. Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και οι διαρροές από το μέγαρο Μαξίμου (υπό την υψηλή εποπτεία του υπουργού Επικρατείας) ότι “δεν θα περάσει των Θεσμών”, “η κυβέρνηση είναι ελεύθερη ν’ αποφασίσει όπως νομίζει”, “η ελάχιστη προστασία θα είναι στις €150.000” κ.ο.κ.
Βλέπετε, υπάρχουν ψηφοφόροι και από τις δύο “πλευρές του φράκτη”! Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν πλέον και ψηφοφόροι λαμόγια που δεν θέλουν να πληρώσουν αφού (νομίζουν πως) μπορούν να το αποφύγουν αλλά και πολίτες που βαρέθηκαν να πληρώνουν με τα λεφτά τους τα λάθη και τα χρέη άλλων…
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως χρειάζεται και θέλει τις ψήφους όλων. Οπότε αμφότερες οι “παλιές κομματικές καραβάνες” κάνουν ό,τι καλύτερο, μπορούν για να επιτευχθεί ο κομματικός στόχος. Απλό δεν είναι;
Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι, όλα τα προεκλογικά παιχνίδια, εκατόν δέκα φορές στις εκατό, καταλήγουν να έχουν σαν αποτέλεσμα, κάποιο σημαντικότατο δημοσιονομικό ή άλλο κόστος! Μήπως νομίζετε ότι π.χ. ένας εφάπαξ φόρος επί όλων των καταθέσεων θα πληρωθεί μόνο από τα κυβερνητικά στελέχη; Μήπως ξεχάσατε ότι τα περισσότερα εξ αυτών διατηρούν τις καταθέσεις τους εκτός Ελλάδας; Μήπως παίζει κάποιο ρόλο στις αποφάσεις τους ότι, χωρίς καμία δέσμευση και κανένα κανόνα, αποφασίζουν αυτοί για λεφτά άλλων;
Λέω μήπως…
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Πέτρου Λάζου, 12/2/2019]