Με απουσία ισχυρού και παραγωγικού πρωτογενούς τομέα, με έλλειμμα σε επενδύσεις και υγιή επιχειρηματικότητα, με κακή και πρόχειρη αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της χώρας όπως ο τουρισμός, η ενέργεια και το πλούσιο υπέδαφος, με την φοροδοτική δυνατότητα να έχει πιάσει ταβάνι, για τι είδους ανάπτυξη και δήθεν ανάκαμψη να συζητήσουμε;
Με τη χώρα να έχει εισέλθει σε μία μακρά προεκλογική περίοδο, το μεγάλο διακύβευμα είναι ποιο μέλλον θέλουμε γι’ αυτήν. Σε 3-4 χρόνια έχουμε μπροστά δύο σημαδιακές ημερομηνίες. Δύο πολύ σημαντικές επετείους. Τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Ποια από τις δύο επετείους θα ταιριάζει περισσότερο στην Ελλάδα των επόμενων χρόνων; Αυτή της εθνικής ομοψυχίας και της νίκης, ή αυτή του εθνικού διχασμού και της καταστροφής; Στο χέρι μας είναι το ποια από τις δύο θα φαντάζει πιο κοντά στο “σήμερα”.
Ένα “σήμερα” που δεν είναι διόλου εύκολο και που δεν προσφέρει καμία εγγύηση για το μέλλον. Πού βρίσκεται η χώρα σήμερα; Σε τι κατάσταση είναι η ελληνική κοινωνία; Προφανώς βαρύτατα τραυματισμένη και κουρασμένη από τις κακουχίες και τη σκληρή περιοριστική πολιτική της περιόδου της κρίσης και των μνημονίων. Μόνο που ενώ τα μνημόνια έφυγαν, η κρίση παραμένει. Η Ελλάδα της πρώτης μεταμνημονιακής περιόδου έχει νούμερα που ευημερούν, αλλά με το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας να “αργοπεθαίνει”. Να έχει ξεζουμιστεί από τους φόρους και τη συνεχή υποβάθμιση των εισοδημάτων και του επιπέδου διαβίωσης. Η ευημερία των αριθμών μέσα και από τη δημιουργική λογιστική, έχει δομηθεί πάνω σε ερείπια, ιδρώτα και αίμα.
Με τη μεσαία και πιο παραγωγική θεωρητικά τάξη σε απόγνωση, με πολιτικές επιδοματικού χαρακτήρα για την ψευτοκαταπολέμηση της φτώχειας και της ανέχειας των χαμηλότερων εισοδηματικά στρωμάτων, για ποια ευημερία να μιλήσουμε; Με απουσία ισχυρού και παραγωγικού πρωτογενούς τομέα, με έλλειμμα σε επενδύσεις και υγιή επιχειρηματικότητα, με κακή και πρόχειρη αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της χώρας όπως ο τουρισμός, η ενέργεια και το πλούσιο υπέδαφος, με την φοροδοτική δυνατότητα να έχει πιάσει ταβάνι, με το τραπεζικό σύστημα ξεχαρβαλωμένο και την πλειοψηφία των πολιτών να οφείλει (σε εφορία, ταμεία, τράπεζες, ΔΕΚΟ, ο… ένας στον άλλον) χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί, για τι είδους ανάπτυξη και δήθεν ανάκαμψη να συζητήσουμε;
Αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση στην έξοδ ο από τα μνημόνια. Και το θέμα είναι πώς θα ανατραπεί. Πώς θα γυρίσει η σελίδα, θα υπάρξει όραμα, θα υπάρξουν ευκαιρίες, θα υπάρξει πραγματική και όχι επίπλαστη ανάπτυξη. Αυτό το πολύ δύσκολο παζλ της πραγματικής και ουσιαστικής ανασυγκρότησης της χώρας είναι που πρέπει να λύσουμε. Αντ’ αυτού όμως αναλωνόμαστε σε διαγωνισμό λαϊκισμού και εξυπνακισμού χωρίς να υπάρχουν ορατές και άμεσα αποδοτικές λύσεις.
Έχει ήδη ξεκινήσει μία προεκλογική περίοδος που το κύριο χαρακτηριστικό της δείχνει ότι θα είναι η βαθιά πόλωση. Με ό,τι νοσηρό τη συνοδεύει. Η οποία απειλεί να αποδομήσει ό,τι ελάχιστο έστω και με δυσβάσταχτο τίμημα έχει – τέλoς πάντων….- επιτευχθεί όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Και ουδείς φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η παγίδα του συμψηφισμού στον λαϊκισμό επί της ουσίας ευνοεί τους λαϊκιστές. Εκείνους που προτιμούν να διαφεντεύουν στα ερείπια αρκεί να έχουν το πάνω χέρι. Ας αναλογιστούν πραγματικά όλοι ποια Ελλάδα θέλουν να έχουν διαμορφώσει τα επόμενα χρόνια. Την Ελλάδα της δημιουργίας, της νίκης ή την Ελλάδα της ήττας και του διχασμού. Όλοι μας ας σκεφτούμε ποια επέτειο θέλουμε να γιορτάσουμε…
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου , 29/11/2018]