Ενοχοποιώντας το κίτρινο μέταλλο για τις οικονομικές κρίσεις, είναι σαν να θεωρούμε υπεύθυνο τον ταμία, επειδή ήταν στην τράπεζα κατά τη διάρκεια μίας ληστείας – ενώ το νόμισμα θα μπορούσε να εγγυηθεί ακόμη και την παγκόσμια ειρήνη

• «Η ετήσια εξόρυξη χρυσού ύψους 1,5% αποκλείει τον πληθωρισμό, προσδιορίζοντας ουσιαστικά έναν ιδανικό, παγκόσμιο ρυθμό ανάπτυξης. Ο κανόνας του χρυσού ωφελεί την πραγματική οικονομία, ενώ ζημιώνει τη χρηματοπιστωτική – «πνίγει» δηλαδή το κερδοσκοπικό τέρας.
• Εάν ολόκληρος ο πλανήτης είχε αποδεχθεί τον κανόνα του χρυσού, θα ήταν κυριολεκτικά αδύνατη η διεξαγωγή στρατιωτικών, συμβατικών πολέμων – επειδή δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν. Αδύνατοι θα ήταν και οι οικονομικοί πόλεμοι στη σημερινή τους μορφή, αφού δεν θα υπήρχαν τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής – επίσης οι συναλλαγματικοί πόλεμοι, αφού δεν θα ήταν εφικτές οι τεχνητές μειώσεις των ισοτιμιών των νομισμάτων».

Στην απλή, «καθαρή» του μορφή, χαρακτηρίζεται ως «κανόνας» του χρυσού η 100% αντιστοιχία των νομισμάτων που κυκλοφορούν, με μία ορισμένη ποσότητα του κίτρινου μετάλλου – την οποία διατηρεί στα θησαυροφυλάκια του ο «οργανισμός» που τα εκδίδει.

Για παράδειγμα, εάν καθοριστεί πως μία ουγκιά χρυσού κοστίζει (αντιστοιχεί με) 1.300 δολάρια τότε, εάν η κεντρική τράπεζα που εκδίδει τα δολάρια, η Fed στην προκειμένη περίπτωση, έχει στα θησαυροφυλάκια της μόλις μία ουγκιά χρυσού, θα μπορεί να εκδίδει, να θέτει σε κυκλοφορία δηλαδή, μόνο 1.300 δολάρια.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, όλα τα δολάρια που κυκλοφορούν, θα μπορούν να αντικαθίστανται με ανάλογη ποσότητα χρυσού, με κριτήριο την ισοτιμία που έχει καθοριστεί. Επομένως, στο «σύστημα του χρυσού», το δολάριο ή όποιο άλλο νόμισμα εφαρμόζει τον κανόνα, έχει τη μορφή ενός «τίτλου ιδιοκτησίας» – ο οποίος εξασφαλίζει το δικαίωμα στον κάτοχο του, να το ανταλλάσσει όποτε θέλει με μία ορισμένη ποσότητα χρυσού.

Για σύγκριση, τα σημερινά χαρτονομίσματα χωρίς αντίκρισμα (Fiat money), δεν ανταλλάσσονται με τίποτα – οπότε, ο «οργανισμός» που τα εκδίδει, η εκάστοτε κεντρική τράπεζα, δεν έχει απολύτως καμία υποχρέωση απέναντι στους ιδιοκτήτες τους. Ακριβώς για το λόγο αυτό, η αξία τους στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην εμπιστοσύνη μεταξύ των συναλλασσόμενων – στο ότι δηλαδή θα γίνουν «de facto» αποδεκτά ως μέσο συναλλαγής, οπότε ανταλλαγής με άλλα αγαθά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ:

[ΠΗΓΗ: http://paradosiakos.blogspot.com, του Άρη Οικονόμου, από analyst, 4/11/2018]