Οι εξελίξεις στην Eldorado δεν είναι είδηση. Είναι παρασκήνιο που βγήκε στο προσκήνιο. Οι ειδήσεις καλπάζουν. Και θα δικαιώσουν όσους τα μαζεύουν.
Το πάρτι της ανάπτυξης τελείωσε πριν ξεκινήσει. Οι επενδυτές ήλθαν, πριν την έξοδο (στις αρχές του 2018) είδαν και απήλθαν… (επίσης πριν την έξοδο), με τη βεβαιότητα ότι στην Ελλάδα δεν γίνεται χαΐρι και προκοπή… με πολιτικούς που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους ή δεν διανοούνται να βαδίσουν με όρους πραγματικής ανάπτυξης…
Πολύ δε περισσότερο να αναζητήσουν εθνική συνεννόηση για την οικονομία.
Να ένα δείγμα, εκτός από αυτά που βλέπουμε και ακούσαμε με τα μαντάτα και από τις Σκουριές της Χαλκιδικής. Παρακολουθείστε (προσεκτικά όμως) τις εξελίξεις (αν υπάρξουν) στις μπαρούφες που κυκλοφόρησαν στα πανηγύρια της ΔΕΘ για συνδυασμένες επενδύσεις που θα αναγεννήσουν (είπαν) την εθνική παραγωγή.
Η στήλη σας δίνει όχι μόνο 1-2 χρόνια. Αλλά, να είμαστε καλά, μια 5ετία. Στοιχηματίστε, πόσα θέλετε, ότι οι επενδύσεις-μπαρούφες που ακούστηκαν στη ΔΕΘ θα ξεχαστούν σε μήνες αν όχι σε μέρες. Τα “κέρδη” όλα δικά σας…
Στις επενδύσεις-μπαρούφες δεν συμπεριλαμβάνω κάποιες ασήμαντες, στις οποίες πέρασαν λούστρο… για να κάνουν το κομμάτι τους παράγοντες και πολιτικοί. Πρόκειται για αναγκαίες, πριν σκουριάσουν οι μονάδες και οι υποδομές τους…
Ποιος ο λόγος, για τη μαυρίλα αυτή θα πει κάθε σοβαρός παρατηρητής, έστω και αν παρακολουθεί αποχαυνωμένος να φεύγουν και τα τελευταία παραγωγικά συγκροτήματα από τον τόπο μας.
Η ανυπαρξία πολιτικών και πολιτικής από όλους εκείνους που έχουν το θράσος να μιλάνε για εκρήξεις επενδύσεων και ανάπτυξης έξω από το μνημόνιο.
Η ανυπαρξία φιλότιμου και υπερηφάνειας για τον τόπο, αντιγράφοντας αν όχι τους Ιρλανδούς (είμαστε ανίκανοι) αλλά τους νότιους ομοιοπαθείς Πορτογάλους και Κύπριους ή τους διπλανούς μας Ρουμάνους, Τσέχους και Βούλγαρους που τους θυμόμαστε μόνο αν θέλουμε να μιλήσουμε για μισθούς και δήθεν πονηριές με τους επενδυτές…
Η ανυπαρξία, τέλος, (όχι αναπτυξιακών νόμων, προγραμμάτων, ΕΣΠΑ, ή διατάξεων, μόνο για να υπάρχουν και για να έχουν να λένε οι ανίκανοι υπουργοί, όλων των κυβερνήσεων) αλλά αναπτυξιακής πολιτικής με διαχρονική σταθερότητα που να μην υπονομεύεται από κυβέρνηση ή αντιπολίτευση 5ετία (τουλάχιστον), όσο χρειάζεται για να ολοκληρωθεί ακόμη και μια μεσαία επένδυση.
Τίποτε από αυτά δεν υπάρχει. Τίποτε δεν υπήρξε όλη την 10ετία της σχεδόν χρεοκοπίας μας. Και τίποτε δεν θα παραλάβει η όποια νέα κυβέρνηση των εκλογών ή θα συνεχιστεί (πράγμα απίθανο) από τη σημερινή κυβέρνηση, μετά τις εκλογές.
Ό,τι είδαμε… είδαμε, από χαρές και ελπίδες, με την έξοδο από το μνημόνιο. Και κάνουν λάθος οι αμετανόητοι θεωρητικοί που επιμένουν πως η οικονομία στην Ελλάδα ξεπερνάει την τακτική της αρπαχτής και ετοιμάζεται (λέει) να μπει επαξίως στον ανταγωνισμό.
Κατά την άποψή μας, η οικονομία μετατρέπεται από γήπεδο σφαγής των πολιτικών και της πολιτικής, σε “σάκο του μποξ” μέχρι να βρεθεί (αν βρεθεί) σημείο επαφής και προσέγγισης των κομμάτων εξουσίας.
Με γυμνά μάτια το βλέπουν (αυτοί που ξέρουν να βλέπουν) στην αγορά. Και οι περισσότεροι, από εκείνους που έχουν λόγους και κεφάλαια για επενδύσεις, αλλά φλερτάρουν με σχέδια και κοινοπραξίες εκτός Ελλάδος.
Στα χαρτιά και στα γλυκόλογα των φόρουμ μπορεί να ακούγονται αισιόδοξες ανοησίες για την Ελλάδα που δήθεν αλλάζει και ανοίγεται στους ορίζοντες της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας… Όταν όμως χαμηλώνουν τα φώτα και κλείνουν οι πόρτες στα γραφεία, οι εντολές είναι μαζέψτε, περιορίστε και συρρικνώστε… απολύστε.
Πολύ δύσκολα θα συναντήσεις παράγοντα στην αγορά (εξαιρουμένων των μονίμως κρατικοδίαιτων και διαπλεκομένων) με κέφι και πρόθεση να συνεχίσει να παρακολουθεί την, κενή και χωρίς αύριο, δήθεν αναπτυξιακή πολιτική που εκφράζουν όλοι οι διεκδικητές της εξουσίας.
Κανείς τους δεν προτίθεται να ρισκάρει γνωρίζοντας πως και η πιθανή νέα κυβέρνηση θα είναι “αιχμάλωτη” μιας αντιπολίτευσης με τακτική να μαυρίσει τη ζωή των ιδιωτικών επιχειρήσεων και της ελεύθερης οικονομίας σημαδεύοντας την “Αχίλλειο πτέρνα” που συνθέτουν τα μεγάλα κενά στην εθνική παραγωγή, η μείωση των εισαγωγών, οι ιδιωτικές επενδύσεις (το λιγότερο 100 δισ. σε μια 5ετία), η παραγωγικότητα, η εξωστρέφεια και οι αντιστάσεις στον ανταγωνισμό. Σε αυτό το “γήπεδο μποξ” (στήνεται ήδη προεκλογικά) να είμαστε βέβαιοι πως θεατές δεν θα είναι όσοι μπορούν να βάλουν “ρόδες” στις επιχειρήσεις τους. Όλα τα άλλα είναι κουβέντες για το καφενείο…
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 19/9/2018]