Ας μη φτάσουμε στα άκρα υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ομφάλιος λώρος μεταξύ κυβέρνησης και μπαχαλάκηδων πάσης φύσεως, αν και υπάρχουν στοιχεία από το παρελθόν (Κερατέα, Σκουριές, Δεν πληρώνω , Αγανακτισμένοι , επιθέσεις και προπηλακισμοί πολιτικών αντιπάλων) που θα μπορούσαν να στηρίξουν έναν τέτοιο ισχυρισμό.
Η απάθεια όμως που η κυβέρνηση δείχνει απέναντι στα καθημερινά φαινόμενα βίας προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με συνεχείς επιδείξεις στρουθοκαμηλισμού από τον αρμόδιο υπουργό, όταν είναι φανερό ότι η ανικανότητα περισσεύει σε πολλά ανώτερα και ανώτατα στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας και όταν γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτή n έλλειψη πειθαρχίας και επαρκούς εκπαίδευσης των κατώτερων αστυνομικών. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις ή συγκεκριμένες ομάδες που κάνουν καλά τη δουλειά τους και σημειώνουν επιτυχίες, αλλά η γενική εικόνα σχηματίζεται από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Είναι σαφές ότι οι λεγόμενες συλλογικότητες (ακόμη ένας ιδιωματισμός εποχής ΣΎΡΙΖΑ ανάλογος του ολιστικού προγράμματος και της δίκαιης ανάπτυξης και τόσων άλλων που γεννάει το συριζαϊκό μυαλό) έχουν αντιληφθεί πλήρως την ανεπάρκεια κυβέρνησης υπουργείου αστυνομίας και προκαλούν ανοιχτά πια. Έχουν περάσει στην πρόκληση χρησιμοποιώντας όλα τα νόμιμα εφόδια, τύπου πανεπιστημιακού ασύλου , που τους παρέχει η κυβέρνηση Συρανέλ, όσο και τις ιδεοληπτικές δικαιολογίες που δημιουργούν ένα κλίμα θαλπωρής απέναντι στις δραστηριότητές τους. Μόλις τις προάλλες ο υπουργός Δικαιοσύνης προσπάθησε να ξεχωρίσει τις νόμιμες διαμαρτυρίες του Ρουβί κωνα από τις έκνομες επιθέσεις του και το ίδιο κάνει κάθε τόσο ο υπουργός… Προστασίας του Πολίτη.
Τα αποτελέσματα, οφθαλμοφανή. Δεν υπάρχει Σαββατοκύριακο που ομάδες συλλογικοτήτων να μην εξορμούν από το Πολυτεχνείο για να επιτεθούν σε ομάδες αστυνομικών. Δεν υπάρχει ημέρα που να μη γίνεται επίθεση στο ΣτΕ, σε δικαστήρια, σε συμβολαιογραφεία, σε ΑΕΙ, στο Πεδίον του Άρεως, σε καθηγητές και όπου αλλού αποφασίσουν. Προχθές μάλιστα, οι συλλογικότητες έστησαν ενέδρα σε αστυνομικό λεωφορείο με στόχο να το πυρπολήσουν μαζί με όλους τους επιβαίνοντες. Αυτά ασφαλώς δεν είναι ασχολίες τύπου «τα παιδία παίζει». Είναι εγκληματικές ενέργειες του κοινού ποινικού δικαίου, αντίστοιχες των Ρομά (και αυτοί απολαμβάνουν ένα είδος ασυλίας από δημοσιογράφους και άλλους που προσπαθούν μετά μανίας να είναι πολιτικά ορθοί για να μη κατηγορηθούν για ρατσισμό), που πριν από δύο εβδομάδες πυροβολούσαν αστυνομικούς από στέγες και μπαλκόνια των Άνω Λιοσίων. Επομένως, η παθητικότητα με την οποία κυβέρνηση- υπουργείο- αστυνομία αντιμετωπίζουν αυτά τα φαινόμενα –και πολλά άλλα– είναι πραγματικά δυσεξήγητη, αν όχι ύποπτη.
Του νοήμονος κοινού βέβαια δεν του καίγεται καρφί. Είναι εθισμένο στην ατιμωρησία της άσκησης βίας ως διαμαρτυρίας, έχει γενικό χαμηλό αίσθημα κοινωνικός ευθύνης και παράλληλα παρακολουθεί με απορία πότε τον υπουργό να ρίχνει ευθύνες στην αστυνομία και πότε τους συνδικαλιστές να ρίχνουν ευθύνες στον ίδιο για την απερίγραπτη κατάσταση. Μην παίρνετε όμως κανενός το μέρος, όλοι μαζί ευθύνονται!
[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Άγγελου Στάγκου, 05/06/2018]