Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ – ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΟΦΟΒΙΑ

Στο σημερινό φύλλο της «Θεσσαλονίκης» δημοσιεύεται άρθρο του Ομότιμου καθηγητή Χημείας του Α.Π.Θ. και Προέδρου του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Γαλλικού – Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα Θεμιστοκλή Κουιμτζή, στο οποίο –για ακόμη μια φορά– καταρρίπτεται ο μύθος της σκόνης, του αμιάντου και άλλων κινδυνολογιών. Έχει ενδιαφέρον, διαβάστε το.

«Στις 10-2-1988 και στις 18-1-1996 είχα δημοσιεύσει στην έγκριτη εφημερίδα σας «Μακεδονία» δύο άρθρα σχετικά με τις απόψεις μου ως προς την εξόρυξη του χρυσού στην περιοχή Ολυμπιάδας και Σκουριές Χαλκιδικής. Στα άρθρα αυτά τόνιζα ότι είναι απαραίτητη η εξόρυξη χρυσού για την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας. Σε ό,τι αφορά την ασφάλεια των κατοίκων και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, η επιστήμη έχει όλες τις δυνατότητες να επιλύσει αυτό το πρόβλημα. Παράλληλα, πρότεινα και σε ειδικές συσκέψεις, που με κάλεσαν, να ενημερώσω τους κατοίκους της περιοχής ότι στη διαδικασία εκτέλεσης του έργου είναι απαραίτητη η δημιουργία μιας κοινωνικής επιτροπής ελέγχου όλων των σταδίων της εκτέλεσής του

Από τότε πέρασε πολύς καιρός και ακούστηκαν πολλές απόψεις και από ειδικούς και από μη ειδικούς. Τελικά κατέληξε να έχουμε προτάσεις και απόψεις, οι οποίες περισσότερο είχαν ιδεοληπτικές προεκτάσεις, παρά καθαρά επιστημονικά κριτήρια

Τελευταία, με αφορμή ένα συνέδριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη με τίτλο: «Σκουριές – Θεσσαλονίκη, ένας δρόμος αμίαντος» ήθελα να αναφερθώ στο μύθο που καλλιεργείται δυστυχώς και από επιστήμονες σε ό,τι αφορά τη μεταφορά ρύπων από την περιοχή των Σκουριών στην ευρύτερη περιοχή της Χαλκιδικής και ακόμη περισσότερο στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας. Είναι μία άποψη δυστυχώς ατεκμηρίωτη, αντιεπιστημονική και θα έλεγα είναι ένας μύθος. Και ο μύθος στηρίχτηκε στο ότι αφού έρχεται σκόνη από τη Σαχάρα στην Ελλάδα και τη Κεντρική Ευρώπη και αφού ήρθε ραδιενεργή σκόνη από το Τσερνομπίλ μέχρι την Ελλάδα, είναι δυνατόν να μην έρθει και σκόνη από τις Σκουριές μέχρι τη Θεσσαλονίκη; Μία απλοϊκή σκέψη, η οποία είναι καθαρά αντιεπιστημονική

Και εξηγούμαι: Όταν έρχεται σκόνη από τη Σαχάρα και καλύπτει όλη την Ευρώπη και ενδεχομένως φτάνει και μέχρι τη Νότιο Αφρική, δημιουργείται το εξής φαινόμενο. Οι αέρηδες στη Σαχάρα δημιουργούν σκόνη λεπτότατης άμμου, η οποία περιέχει και υπολείμματα φυτοπλαγκτού {από όταν η Σαχάρα ήταν θάλασσα), η σκόνη αυτή ανέρχεται σε ύψος πάνω από 5.000 μέτρα. Είναι γνωστό από τους ειδικούς της Φυσικής στην ατμόσφαιρα και μετεωρολόγους ότι πάνω από τα 5.000 μέτρα υπάρχουν ρεύματα αέρος που κινούνται με πολύ μεγάλες ταχύτητες, με εναλλασσόμενες κατευθύνσεις. Δηλαδή, σκόνη η οποία μπορεί να φτάσει σε αυτό το ύψος μπορεί ένα μέρος της να φτάσει στη Νότιο Αφρική και την επόμενη ώρα να κατευθυνθεί και να φτάσει μέχρι την Κεντρική Ευρώπη

Το ίδιο συνέβη και με το Τσερνομπίλ. Η έκρηξη στο εργοστάσιο του Τσερνομπίλ δημιούργησε νέφος σκόνης, το οποίο ξεπέρασε τα 5.000 μέτρα. Έτσι η σκόνη αυτή, με αυτά τα αέρια ρεύματα που υπάρχουν σ’ αυτό το υψόμετρο, μετέφερε τη σκόνη από τη Σουηδία, Γερμανία, Ελλάδα κ.α. προς όλες τις κατευθύνσεις

Αντίθετα, οι βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι, οι οποίοι δημιουργούσαν σκόνη μέχρι 1.000 – 1.500 μέτρα το πολύ και ενδεχομένως περιείχαν διοξίνες, δεν έφτασαν μακρύτερα από τα 50 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι

Έτσι, όσοι υποστήριζαν τότε ότι με τους βομβαρδισμούς του Βελιγραδιού η Ελλάδα θα γέμιζε διοξίνες, έπεσαν σε μία επιστημονική ανακρίβεια, ενδεχομένως και ηθελημένη. Το Εργαστήριο Ελέγχου Ρύπανσης Περιβάλλοντος, με τις κατάλληλες μετρήσεις, σε συνεργασία με ειδικό Εργαστήριο του Βερολίνου, διαπίστωσαν ότι ουδεμία μεταφορά διοξινών έγινε από το Βελιγράδι

Επομένως, η δήλωση επιστήμονα της Μελισσοκομίας ότι όλη η Κεντρική Μακεδονία θα γεμίσει από σκόνη και ρύπους από τις Σκουριές ήταν ανεπιτυχής, δεν είχε καμία επιστημονική στήριξη και καμία πειραματική τεκμηρίωση, δεδομένου ότι στις Σκουριές το ύψος της σκόνης που δημιουργείται από διάφορες ανατινάξεις δεν ξεπερνάει τα 500 με 1.000 μέτρα και, λόγω της βαρύτητας των μεταλλευμάτων της περιοχής και των ορυκτών είναι ζήτημα εάν η σκόνη μεταφερθεί σε μερικά χιλιόμετρα. Επομένως, αδίκως ανησύχησαν οι ξενοδόχοι της περιοχής, οι οποίοι φοβήθηκαν ότι οι θάλασσές τους θα γέμιζαν με ρύπους από τις Σκουριές

Έτσι και η άποψη ότι εάν αποδειχθεί ότι υπάρχει καρκινογόνος αμίαντος στις Σκουριές (όλα τα είδη αμιάντου -άλατα του αργιλίου- δεν είναι καρκινογόνο), αυτός δεν θα φτάσει σε κατοικημένες περιοχές. Συνεπώς, θα πρέπει ο κόσμος να εμπιστεύεται τις επιστημονικές αναλύσεις και προτάσεις όταν είναι τεκμηριωμένες και πειραματικά αποδεδειγμένες

Σε ό,τι αφορά την εκμετάλλευση του χρυσού της Χαλκιδικής, πιστεύω ότι το έργο πρέπει να συνεχιστεί και παράλληλα να γίνουν (α) μία επιτροπή κοινωνικού ελέγχου από επιστήμονες, εκπροσώπους της πολιτείας και τοπικών κοινωνιών και της ενδιαφερόμενης εταιρείας, για να παρακολουθεί την εξέλιξη του έργου

(β) Σε ό,τι αφορά την αποκατάσταση του περιβάλλοντος, θα πρέπει να δημιουργηθεί ειδικός λογαριασμός για αποταμίευση χρημάτων, τα οποία θα αποτελέσουν τη βάση για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος στην προτέρα κατάστασή του

Έτσι, με τη λήξη του έργου θα έχουμε επαναφορά στο αρχικό περιβάλλον.

Για πολλά χρόνια λειτουργούσαν τα μεταλλεία του Βάβδου και τα μεταλλεία της Γερακινής, τα οποία και εξακολουθούν να λειτουργούν. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα

Μήπως, επομένως, το πρόβλημα στις Σκουριές οφείλεται τόσο στην τεχνογνωσιοφοβία, η οποία καλλιεργείται για πολιτικούς και άλλους λόγους, έτσι ώστε να αποτραπούν επενδύσεις, τις οποίες έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα; Θα πρέπει να δηλώσω πως σε ό,τι αφορά τα οικονομικά στοιχεία της όλης σύμβασης στις Σκουριές, ως μη ειδικός, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη».

Σχόλιο: Επιτέλους κι ένας επιστήμονας ο οποίος δηλώνει ευθαρσώς πως δεν τα γνωρίζει όλα… Διότι έχουμε γεμίσει «πανεπιστήμονες» στην Β.Α. Χαλκιδική…

 

[ΠΗΓΗ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, του Θεμιστοκλή Κουϊμτζή, Ομότιμου καθηγητή Χημείας Α.Π.Θ., 29/5/2017]