Τελικά, ανασκοπώντας το σωτήριον έτος 2016, διαπιστώνω πως για τους Έλληνες ήταν ένα έτος γκρίνιας… Η γκρίνια ήταν σε πρώτη γραμμή. Δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση, με την αντιπολίτευση, με τους δανειστές, με την έλλειψη προοπτικών, με την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής –που συνεπάγεται η συνεχιζόμενη κρίση της ελληνικής οικονομίας–, δεν κάναμε τίποτε άλλο από το να γκρινιάζουμε και να μοιράζουμε ευθύνες αριστερά- δεξιά…
Με το ξεκίνημα του νέου χρόνου, έχοντας κατανοήσει πλέον (ελπίζω) το τι σημαίνει μνημόνιο και μνημονιακές υποχρεώσεις, και έχοντας νοιώσει βαθιά στο πετσί μας τις συνέπειες μιας μακρόχρονης κρίσης, καλό θα ήταν να κοιτάξουμε και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να μοιράζουμε ευθύνες για τη κατάντια μας δεξιά-αριστερά και από το να περιμένουμε την ελεημοσύνη και τη συμπάθεια των εκ Βρυξελλών ορμώμενων σωτήρων…
Η καραμέλα πως φταίμε εμείς που «ψηφίζουμε άχρηστους» πρέπει να σταματήσει κάποτε, διότι αν εξαιρέσεις την πανθομολογούμενη αδυναμία της σημερινής κυβέρνησης να διαχειριστεί τα της κρίσης, και τον Σόιμπλε να είχαμε υπουργό οικονομικών, και την κυβέρνηση Ομπάμα στου Μαξίμου, δεν θα ήταν και πολύ καλύτερη η κατάσταση. Και αυτό διότι –για να θυμηθούμε και λίγο την γκρίνια–, η σημερινή κρίση ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και πολύ-πολύ καιρό, και συγκεκριμένα από τότε που αρχίσαμε να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε…
Ας μη συνεχίζουμε τη συζήτηση για να βρούμε ποιοι τελικά φταίνε αφού μαθηματικά θα μας οδηγήσει σε περισσότερη… γκρίνια! Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα. Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Και αλλαγή νοοτροπίας δεν είναι οι συγκεντρώσεις με αφίσες του Αντρέα και τον Ευαγγελόπουλο να τραγουδάει «θα τον τρελάνουμε τον ήλιο»… Μην επεκταθώ, καταλάβαμε όλοι…
Αλλαγή νοοτροπίας είναι να ψηφίζω αυτό που θα είναι το καλύτερο για τη χώρα και όχι με κριτήριο ποιο γνωστό βουλευτή θα έχω στο κυβερνών κόμμα. Ούτε για πείσμα ή συνήθεια, π.χ., «εγώ πάντα ψηφίζω αριστερά»… Δυστυχώς ή ευτυχώς οι καιροί του αμφιθέατρου, του Σαββόπουλου και του ταξικού αγώνα πέρασαν – όσο και αν το ΚΚΕ δεν το παραδέχεται… Είναι οξύμωρο σήμερα στην Ελλάδα του 2016 να μιλάμε για την «σκληρή και ανάλγητη εργοδοσία», όταν οι 4 στις 10 επιχειρήσεις έχουν κλείσει και οι εργοδότες αντιμετωπίζουν εξ ’ίσου μεγάλα προβλήματα με τους εργαζόμενους. (Και να μην ξεχνάμε πως ένας άνεργος μένει χωρίς δουλειά και αυτό είναι πολύ κακό. Ένας χρεωκοπημένος επιχειρηματίας πιθανότατα να μείνει και χωρίς σπίτι που το είχε βάλει εγγύηση στην τράπεζα και με ένα δυσθεώρητο κόκκινο δάνειο που θα τον ταλαιπωρεί κάποιες δεκαετίες – αν γλυτώσει τη φυλακή…).
Ας επανέρθουμε στην αλλαγή νοοτροπίας. Πρέπει να αλλάξει σαφέστατα λογική και το πολιτικό σύστημα, και δυστυχώς αυτό είναι ακόμα ποιο δύσκολο… Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα οι λάθος κατευθύνσεις του συστήματος γιγαντώθηκαν. Και αυτό δεν παραξενεύει κανέναν, αφού το όνειρο κάθε Έλληνα ήταν (και τολμώ να πω είναι) να έχει κάποιον γνωστό σε κυβερνητικό πόστο μπας και τον βολέψει, είτε δίνοντάς του καμιά εργολαβία ή προμήθεια, ή μήπως και διορίσει αυτόν ή κάποιον από την οικογένειά του στο Δημόσιο… Ο διαχωρισμός κράτους –κυβέρνησης είναι άπιαστος στόχος για την Ελλάδα.
Μην με κατηγορήσετε για ευχολόγια, διότι κάποτε όλα αυτά ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν. Όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται πως αυτά ακριβώς τα …ευχολόγια είναι μονόδρομος αν θέλουμε να συνεχίσουμε την Ευρωπαϊκή πορεία μας. Ο άλλος δρόμος –όπως καταλαβαίνετε–, είναι ανηφορικός, γεμάτος παγίδες και κανείς δεν ξέρει που τελειώνει. Διότι όσο και να μιλάμε για το τέλος της παγκοσμιοποίησης, όσο και η επερχόμενη πολιτική Τραμπ προδιαγράφεται εσωστρεφής, όσο και αν ο ευρωσκεπτικισμός κερδίζει έδαφος, θεωρώ πολύ δύσκολο έως αδύνατο να μπορέσει να επιβιώσει ως ανεπτυγμένη οικονομία μια Ελλάδα απομονωμένη στην ΝΑ άκρη των Βαλκανίων, περικυκλωμένη από …άσπονδους φίλους. Σκεφτείτε το λίγο και θα δείτε πως όσο και αν η Ε.Ε. έχει προβλήματα στην εφαρμογή των πολιτικών της, προς το παρόν προβάλλει ως η μοναδική λύση η οποία προσφέρει κάποιες ελπίδες για ανάκαμψη.
Κανείς όμως δεν θα μας χαρίσει τη σωτηρία. Οι από μηχανής θεοί που προσέτρεχαν σε κάθε επίκληση των αρχαίων προγόνων –τουλάχιστον στην θεατρική σκηνή–, μας τέλειωσαν… Και αν είναι να βοηθήσει η… Αθηνά, πρέπει να κουνήσουμε και τα χεράκια μας…
Να ανακεφαλαιώσω; Τι θα ήταν λοιπόν το ιδανικό σενάριο για το 2017;
Έχουμε και λέμε: Αλλαγή νοοτροπίας σαν λαός σε όλα τα επίπεδα, φρέσκες καινοτόμες ιδέες από το πολιτικό προσωπικό (ιδανικά και φρέσκο πολιτικό προσωπικό…), αποδοχή των υποχρεώσεων μας που οι ίδιοι σαν χώρα συμφωνήσαμε με τα συμβαλλόμενα μέρη, αναθεώρηση της εθνικής στρατηγικής στο εσωτερικό για την έξοδο από την κρίση – και αυτό δεν γίνεται με μοίρασμα φιλοδωρημάτων σε αναξιοπαθούντες–, και ένας στοιχειώδης σχεδιασμός, για τον οποίο η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να με πείσει πως υπάρχει…
Τι λέτε; Υπάρχει κάποια ελπίδα ή θα περάσουμε άλλο ένα χρόνο γκρίνιας;
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 06/01/2017]