Monthly Archives: January 2017

ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΓΕΩΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ;

25-Jan-17 9-08-09 AM

Η Χώρα μας, εξαιτίας της θέσης της στο χώρο όπου συγκλίνουν δύο τεκτονικές πλάκες, παρουσιάζει ποικιλία γεωμορφών και γεωτόπων με ιδιαίτερη αισθητική, οικολογική και πολιτιστική αξία για την παγκόσμια επιστημονική έρευνα.  

Η ανάδειξη των μορφών αυτών και γενικότερα της γεωλογικής ιστορίας κάθε περιοχής, η σχέση της με το περιβάλλον, τον πολιτισμό, είναι μια συνιστώσα, που δεν πρέπει να λείπει από την προσπάθεια ανάπτυξης της κάθε περιοχής. Μπορούμε για παράδειγμα, να μιλάμε για την τουριστική αξιοποίηση της Νισύρου και να μη συμπεριλαμβάνουμε την γεωκληρονομιά του νησιού που οφείλεται αποκλειστικά σχεδόν στο ηφαίστειο;  Μπορούμε να μιλάμε για τη Σαντορίνη και το ηλιοβασίλεμα από τα Φυρά και το Ημεροβίγλι και να αγνοούμε την Καλντέρα και την πλούσια ηφαιστειακή της ιστορία; Να μην γνωρίζουμε τη γεωλογική ιστορία της Mήλου και να αναφερόμαστε μόνο τις όμορφες ακρογιαλιές και τα μηλέικα πιτάρια της; Το ίδιο ισχύει για το Λαύριο, τη Σέριφο, τη Χαλκιδική, τη Θάσο, τη Λέσβο, τα Γρεβενά, την Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Ηπειρο κλπ. όπου εντοπίζονται χώροι που μπορούν να αποτελέσουν σημεία ανάδειξης της φυσικής γεωλογικής ομορφιάς, φυσικά μνημεία του τόπου αλλά και της ανθρωπότητας.

Ηδη ορισμένοι χώροι από αυτούς έχουν συμπεριληφθεί στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Γεωπάρκων: το Απολιθωμένο Δάσος Λέσβου (2000), το Φυσικό Πάρκο Ψηλορείτη (2001), το Εθνικό Πάρκο Χελμού – Βουραϊκού (2009), η περιοχή του Εθνικού Δρυμού Βίκου – Αώου (2010) και το Γεωπάρκο της Σητείας Κρήτης (2015).25-Jan-17 9-08-55 AM

Τα γεωπάρκα αποτελούν το κορυφαίο εργαλείο γεωδιατήρησης που ξεκίνησε σαν δίκτυο συνεργασίας μεταξύ φορέων – διαχειριστών γεωλογικών μνημείων των διαφόρων ευρωπαϊκών περιοχών, με στόχο να συμβάλει στην τοπική ανάπτυξη των περιοχών αυτών μέσω της ανάπτυξης του γεωτουρισμού. Οι βασικές αρχές λειτουργίας και τα ποιοτικά πρότυπα που υιοθετήθηκαν, εφαρμόζονται σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο μέσω του Παγκόσμιου Δικτύου Γεωπάρκων (GGN)  υπό την αιγίδα της UNESCO.

Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, υφίσταται αρκετή κινητικότητα για την ανάδειξη της γεωλογικής κληρονομιάς και τη διαχείριση των γεωτόπων, κυρίως μέσω του έργου του ΙΓΜΕ.  Το έργο αυτό είναι πολυδιάστατο και αφορά: προσπάθεια συστηματικής καταγραφής γεωτόπων με κριτήρια τη γεωεπιστημονική, εκπαιδευτική ή τουριστική τους αξία, ταυτοποίηση γεωδιαδρομών, ανάδειξη κι ένταξη Γεωπάρκων στο παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό δίκτυο, επιλογή περιοχών ως δυνητικών γεωπάρκων κ.α.

Η Γεωκληρονομιά της Ελλάδας

Επίσης έχει δημιουργηθεί έναν ενδιαφέρον σύστημα GIS όπου παρουσιάζονται τόσο τα γεωχωρικά δεδομένα όσο και μεταδεδομένα και πληροφορίες για τα ευρωπαϊκά/ελληνικά γεωπάρκα αλλά και τις ελληνικές γεωδιαδρομές/γεωτόπους που έχει ερευνήσει το ΙΓΜΕ. Tο σύστημα GIS είναι διαθέσιμο παρακάτω:

Παρά την ενδιαφέρουσα προσπάθεια που προαναφέρθηκε, η αλήθεια είναι ότι συχνά, οι περιοχές αυτές με τις πολύτιμες πληροφορίες για το μακρινό γεωλογικό αλλά και μεταλλευτικό παρελθόν καταστρέφονται ανεπανόρθωτα από άγνοια και έλλειψη εθνικής πολιτικής στο θέμα αυτό.

Δυστυχώς αν ανατρέξουμε στο  εθνικό θεσμικό πλαίσιο, δεν υφίστανται ειδικές διατάξεις προστασίας περί γεωκληρονομιάς κι ακόμη ειδικότερα περί θεσμοθέτησης, ανάδειξης και προστασίας γεωπάρκων. Η περιβαλλοντική νομοθεσία αναφέρεται στο γεωπεριβάλλον αποσπασματικά και σχεδόν περιθωριακά, εντός των διατάξεων που αφορούν κυρίως δάση, αρχαιολογικές θέσεις ή μνημεία πολιτισμού και έχουν μια γενική, καθόλου εξειδικευμένη,  διατύπωση. Εξαίρεση αποτελεί η Διεθνής Σύμβαση της UNESCO για την προστασία της παγκόσμιας πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς (ενσωματώθηκε με τον Ν.1126/1981) που αναφέρεται σαφώς σε γεωλογικές θέσεις, πράγμα που στη συνέχεια δεν είχε κάποια συνέχεια καθότι στην  “εν τοις πράγμασι” εφαρμογή του νόμου,  η πλειονότητα των θέσεων προστασίας επελέγησαν με πολιτιστικά κριτήρια, παρά τις σαφείς προθέσεις της Σύμβασης περί ισορροπίας στην επιλογή μεταξύ φυσικών και πολιτιστικών θέσεων.

Με τον  Ν. 3937/11 για την διατήρηση της βιοποικιλότητας έγινε ένα θετικό βήμα προς την αποσαφήνιση των γεωπεριβαλλοντικών εννοιών ενώ το μετέπειτα σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής για τη Βιοποικιλότητα (με ορίζοντα μέχρι το 2020) προσέθεσε στις προτάσεις του, σχετικά με την προστασία του τοπίου, την αναγκαιότητα διατήρησης των γεωτόπων και της βιολογικής ποικιλότητας (ΥΠΕΚΑ, 2014).

Συγκεκριμένα, στο σχέδιο αυτό αναγνωρίζεται ότι τα τοπία, στα οποία συμπεριλαμβάνονται οι γεώτοποι και η παλαιοντολογική βιοποικιλότητα, αποτελούν σημαντικό μέρος της ποιότητας ζωής των ανθρώπων και κρίνεται απαραίτητη η διατύπωση Εθνικής Πολιτικής Τοπίου, η οποία θα πρέπει να είναι σύμφωνη με τη Σύμβαση για το Τοπίο της ΕΕ (κυρώθηκε με τον Ν. 3827/2010) και να ενσωματωθεί σε όλες τις τομεακές αναπτυξιακές πολιτικές. Η προσέγγιση της προστασίας γεωλογικής κληρονομιάς, μέσω της προστασίας του τοπίου, είναι ενδιαφέρουσα και σημαντική, εντούτοις, δεν είναι αρκούντως εξειδικευμένη ώστε να αποτελεί ένα ισχυρό εργαλείο που θα οδηγήσει σε αποτελεσματική προστασία. Περαιτέρω, στην Εθνική Πολιτική Αξιοποίησης των Ορυκτών Πρώτων Υλών (ΟΠΥ) της Χώρας, η οποία σημειωτέον δεν έχει θεσμοθετηθεί ακόμη, επίσης δεν υφίσταται αναφορά στην αναγνώριση της γεωλογικής χρησιμότητας του τόπου και την προστασία του κατά την εκμετάλλευση των ορυκτών πρώτων υλών.

Όπως ευκόλως αντιλαμβάνεται κανείς, όλα τα ανωτέρω δεν αποτελούν ολοκληρωμένο θεσμικό πλαίσιο προστασίας της γεωκληρονομιάς, Εθνική Πολιτική, η οποία αποτελεί ακόμη ζητούμενο για τον τόπο μας. Ειδικότερα για τα γεωπάρκα που εντάσσονται στο σύστημα της Unesco, απλά υφίσταται μια προσέγγιση εμπνευσμένη από την προστασία των πολιτιστικών μνημείων παγκοσμίου κληρονομιάς, ενώ κάτι αντίστοιχο ισχύει και στα Ευρωπαϊκά και Διεθνή πλαίσια. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έχουν την τιτλοδότηση, αλλά καμία ουσιαστική νομική κατοχύρωση, ενώ παράλληλα δεν διέπονται από σαφείς και καθορισμένους τρόπους λειτουργίας.

Οι αδυναμίες του θεσμικού πλαισίου των γεωπάρκων

Εξάλλου, το ΙΓΜΕ, ως υπεύθυνος σύμβουλος της πολιτείας και στα ζητήματα αυτά, παρότι έχει -όπως προαναφέρθηκε- διαχρονικά να επιδείξει σημαντικό έργο με την εκπόνηση  ολοκληρωμένων διαχειριστικών σχεδίων για την συστηματική καταγραφή και ανάδειξη της γεωκληρονομιάς, εντούτοις, δεν έχει προτείνει εθνική πολιτική προς την πολιτεία για το θέμα αυτό. Πολιτική με συγκεκριμένους άξονες και περαιτέρω εξειδίκευση με στοχευμένες ενέργειες τόσο σε θεσμικό όσο και σε αναπτυξιακό επίπεδο.

Εν κατακλείδι, η προστασία της Γεωκληρονομιάς έχει σε μεγάλο βαθμό αφεθεί στην τύχη της και στις αποσπασματικές προσπάθειες υπηρεσιών ή περιστασιακά εμπλεκομένων φορέων της πολιτείας, κεντρικής και περιφερειακής διοίκησης, καθώς και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αντιστοίχως, η ανάδειξη των γεωπάρκων επαφίεται στην καλή διάθεση και συνεργασία των εμπλεκόμενων τοπικών φορέων, χωρίς, όμως, να υφίσταται καμία νομική δέσμευση προστασίας, ενώ σε οικονομικό επίπεδο η επιβίωσή τους εξαρτάται από τις επιδοτήσεις που τυχόν λαμβάνουν από Ευρωπαϊκά προγράμματα.

Οφείλουμε να εστιάσουμε στο ζήτημα της ανάδειξης και προστασίας της γεωκληρονομιάς αναπτύσσοντας εθνική πολιτική. Όχι μόνο για λόγους δεοντολογικούς κι επιστημονικούς ή για να καλύψουμε το υφιστάμενο κενό. Αλλά κυρίως επειδή η πολιτική αυτή και η προώθηση μέσω αυτής του «γεωτουρισμού» μπορεί να αποτελέσει προσοδοφόρα μορφή εναλλακτικού τουρισμού που εμπλέκει θετικά τους τοπικούς πληθυσμούς με τη γεωκληρονομιά και τη μεταλλευτική ιστορία του εκάστοτε τόπου.

[ΠΗΓΗ: http://www.huffingtonpost.gr/, του Πέτρου Τζεφέρη, διδάκτορα ΕΜΠ, συγγραφέα, 23/01/2017]

ΣΤΟ 70% ΟΙ ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΡΥΚΤΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΟ 2016

26s10ep-thumb-largeΣήμερα οι επιχειρήσεις του κλάδου αντιπροσωπεύουν το 3,4% του εγχώριου ΑΕΠ, που αντιστοιχεί σε αξία στα 6,2 δισ. ευρώ. Σημαντική συνεισφορά σημειώνεται και στην Κεντρική Μακεδονία, ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, και της εκμετάλλευσης των πολυμεταλλικών κοιτασμάτων στην περιοχή της Χαλκιδικής, συνεισφέροντας περίπου 1 δισ. ευρώ στην ακαθάριστη αξία παραγωγής της περιφέρειας.

Ανθεκτικότητα επέδειξε ο κλάδος της εξορυκτικής μεταλλουργικής βιομηχανίας το 2016, με το ποσοστό των εξαγωγών για τα 30 μέλη βιομηχανίες να αγγίζει το 70%. «Ήταν ασφαλώς μία σταθερή χρονιά το 2016 για τον κλάδο, με τις εξαγωγές να υποστηρίζουν τις επιχειρήσεις μέλη μας και να έχουν ελάχιστες αναταράξεις σε σύγκριση με άλλους κλάδους της ελληνικής οικονομίας», δήλωσε στη «Κ» ο πρόεδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων Αθανάσιος Κεφάλας, κάνοντας μία πρώτη αποτίμηση της χρονιάς που ολοκληρώθηκε και ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί η συγκέντρωση των στοιχείων από τα μέλη του συνδέσμου μεταλλευτικών επιχειρήσεων.

Την καλύτερη εικόνα παρουσίασαν οι εταιρείες μαρμάρων λόγω του υψηλού δείκτη εξωστρέφειας, καθώς αναζήτησαν νέους πελάτες στη διάρκεια του 2016 στις αγορές της Ασίας, της Λατινικής και Βόρειας Αμερικής. Μάλιστα, υπήρξαν βιομηχανίες μαρμάρου με διψήφιο αριθμό αύξησης στον ετήσιο κύκλο εργασιών.

Καλή εικόνα παρουσίασαν και οι εγχώριες τσιμεντοβιομηχανίες με αύξηση των εξαγωγών, όπου μεγαλύτερο γεγονός ήταν η είσοδος του Τιτάνα στην αγορά της Βραζιλίας. Όπως επισημαίνει ο κ. Κεφάλας, «είμαστε ίσως ο μοναδικός κλάδος της ελληνικής βιομηχανίας που δεν απολύσαμε προσωπικό από τους συνολικά 16.000 εργαζομένους στον κλάδο, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις οι εταιρείες μέλη προχώρησαν και σε λογικές αυξήσεις των μισθολογίων. Οι εξορυκτικές επιχειρήσεις παραμένουν ένας από τους μεγαλύτερους εργοδότες της χώρας, με σημαντικό ρόλο στην καταπολέμηση της ανεργίας ειδικά στην ελληνικό περιφέρεια», προσθέτει ο κ. Κεφάλας.

Σήμερα οι εξορυκτικές- μεταλλουργικές επιχειρήσεις αντιπροσωπεύουν το 3,4% του εγχώριου ΑΕΠ, που αντιστοιχεί σε αξία στα 6,2 δισ. ευρώ. Να αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, το ανεκτέλεστο υπόλοιπο επενδύσεων ανέρχεται στα 2 δισ. ευρώ στην Ελλάδα μέχρι και το 2020. Επίσης, το 2015 οι εξαγωγές του κλάδου ξεπέρασαν το 1 δισ. ευρώ. Με βάση σχετική μελέτη που εκπόνησε το ΙΟΒΕ, οι δραστηριότητες του εξορυκτικού τομέα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην οικονομία της Αττικός, που αποτελεί τον σημαντικότερο πληθυσμιακό και οικονομικό πόλο της επικράτειας, συνεισφέροντας περίπου 2,1 δισ. ευρώ στην ακαθάριστη αξία παραγωγής αυτής της περιφέρειας.

Σημαντική συνεισφορά σημειώνεται και στην Κεντρική Μακεδονία, ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, και της εκμετάλλευσης των πολυμεταλλικών κοιτασμάτων στην περιοχή της Χαλκιδικής, συνεισφέροντας περίπου 1 δισ. ευρώ στην ακαθάριστη αξία παραγωγής της περιφέρειας. Σε ό,τι αφορά τις επιδράσεις της εξορυκτικός βιομηχανίας σε προστιθέμενη αξία, αξίζει να σημειωθεί ότι στον εξορυκτικό τομέα οφείλεται περίπου το 12% της προστιθέμενης αξίας που δημιουργείται στη Στερεά Ελλάδα (σε απόλυτους όρους, περίπου 740 εκατ. ευρώ προστιθέμενης αξίας). Αντίστοιχα, στον εξορυκτικό τομέα οφείλεται περίπου το 4% της προστιθέμενης αξίας που δημιουργείται στις περιφέρειες της Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης (300 εκατ. ευρώ), της Δυτικής Μακεδονίας (130 εκατ. ευρώ) και της Θεσσαλίας (270 εκατ. ευρώ), καθώς και περίπου το 3% της προστιθέμενης αξίας που δημιουργείται στο Νότιο Αιγαίο (160 εκατ. ευρώ). Επίσης, σημαντική είναι η συνεισφορά της εξορυκτικής βιομηχανίας στην προστιθέμενη αξία που παράγεται στην Κεντρική Μακεδονία (περίπου 500 εκατ. ευρώ ή περίπου 2,2% της προστιθέμενης αξίας της περιφέρειας).

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Ανέστη Ντόκα, 26/01/2017]

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ 60 ΛΕΠΤΑ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΡΝΑΙΑ

16142301_6_nΈνα μέρος του Ιππικού Συλλόγου Αρναία Κένταυρος υποδέχτηκε και ξενάγησε σήμερα στο πανέμορφο και χιονισμένο χωριό μας τον Νίκο Μάνεση και το επιτελείο της εκπομπής 60 λεπτά Ελλάδα. Ο Ιππικός Σύλλογος βοήθησε και στην δημιουργία της εκπομπής αλλά και στη προβολή του τόπου μας.

16298408024_n

[ΠΗΓΗ: http://ergoliptesxalkidikis.blogspot.gr/, 24/01/2017]

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΕΞΟΡΥΞΗΣ;

large_cef08c55_aa3e_b209_fe81_32b0fab3fe51Η βιωσιμότητα ήταν πάντα ένα βασικό μέλημα στην εξορυκτική βιομηχανία και με την πάροδο του χρόνου θα συνεχίσει να διαμορφώνει αυτή την δραστηριότητα.

Η δραστηριότητα της εξορυκτικής βιομηχανίας είναι αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης ζωής, με τα ορυκτά και τα εμπορεύματα που εξορύσσονται σε όλο τον κόσμο παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τόσο οι κάθε λογής επιχειρήσεις όσο και οι καταναλωτές. Όπως όμως συμβαίνει και με κάθε κλάδο παροχής βασικών προϊόντων και υπηρεσιών, δίνεται ιδιαίτερη σημασία στις διαδικασίες και τις επιπτώσεις της λειτουργίας της τόσο από περιβαλλοντικής όσο και από οικονομικής άποψης.

Στοιχεία που συγκέντρωσε το Τμήμα Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (δες εδώ), δείχνουν πως, κατά τον 20ο αιώνα, η εξόρυξη δομικών ορυκτών αυξήθηκε κατά 34 φορές, ενώ εκείνη των μεταλλευμάτων και βιομηχανικών ορυκτών αυξήθηκαν 27 φορές, πράγμα που ξεπέρασε σημαντικά τον τετραπλασιασμό του παγκόσμιου πληθυσμού, ακόμα και την αύξηση κατά 24 φορές του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Τα αιώνια ερωτήματα

Η τόσο μεγάλη αύξηση της εξορυκτικής δραστηριότητας φυσικά ασκεί πίεση στους φυσικούς πόρους και δημιούργησε ερωτήματα γύρω από θέματα βιωσιμότητας, αλλά το γεγονός είναι ότι οι βιώσιμες πρακτικές αποτελούν ένα σημαντικό ζήτημα στον τομέα της εξόρυξης, απασχολώντας την εδώ και καιρό, και συγκεκριμένα περισσότερο από τα τελευταία 50 χρόνια.

Σε έναν κλάδο όπου λαμβάνουν χώρα εξελίξεις σε διάρκεια δεκαετιών και αποφάσεις που λαμβάνονται σήμερα μπορεί να αποδώσουν καρπούς σε μισό αιώνα, είναι απαραίτητο να ληφθεί υπόψη η δυνητική επίπτωση κάθε κίνησης.

Μια παγκόσμια έκθεση που πραγματοποιήθηκε από την γνωστή εταιρία υπηρεσιών Deloitte (δες εδώ) σχετικά με τις συνεχείς προκλήσεις και τους περιορισμούς που επηρεάζουν τη βιωσιμότητα στον τομέα της εξόρυξης διαπίστωσε ότι η συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση για εξόρυξη πόρων παραμένει ένα σημαντικό πρόβλημα, καθώς και την κατανάλωση πόρων όπως η ενέργεια και το νερό, οι οποίοι απαιτούνται κατά τη διαδικασία εξόρυξης.

Η παραγόμενη ρύπανση που προκαλείται από τη διαδικασία εξόρυξης, πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη και να αποτελέσει αντικείμενο σκέψης, τόσο για μεγάλης κλίμακας, πολυεθνικές εταιρείες, καθώς και για επιχειρήσεις μικρότερης κλίμακας.

Σε πολλές περιπτώσεις, η βιωσιμότητα της εξόρυξης μπορεί να ποικίλλει σημαντικά ανάλογα με τον κλάδο, αλλά ανεξάρτητα από τις διαδικασίες και τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται και εφαρμόζονται, οι δραστηριότητες αυτές εξακολουθούν να συνδέονται με αρνητικές περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις σε ορισμένες αγορές.

Η εξέλιξη των προκλήσεων

Η απανταχού παρούσα πρόκληση για τον τομέα είναι η ενίσχυση των σχέσεων με τις τοπικές κοινωνίες και η ενίσχυση της σημασίας της εξόρυξης τόσο για το εισόδημα όσο και για την απασχόληση σε πολλές χώρες.

Η μη ανανεώσιμη φύση των εξορυσσόμενων πόρων είναι επίσης σε αντίθεση με την αειφορία, η οποία επεξηγεί περαιτέρω πόσο κρίσιμη παραμένει η αποτελεσματική χρήση των πόρων για την ανάπτυξη.

Φυσικά, οι ερωτήσεις γύρω από το πώς μπορεί να μεγιστοποιηθούν τα αναπτυξιακά οφέλη της εξόρυξης, με την παράλληλη συμβολή της τόσο στην περιβαλλοντική και κοινωνική βιωσιμότητα δεν είναι κάτι καινούργιο.

Ο προβληματισμός αυτός είδε τα φώτα της δημοσιότητας στο «Σχέδιο Εφαρμογής του Γιοχάνεσμπουργκ», (δες εδώ) το οποίο συμφωνήθηκε στην Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για την Αειφόρο Ανάπτυξη του 2002, όπου εντοπίστηκαν τρεις τομείς προτεραιότητας, συμπεριλαμβανομένων της αντιμετώπισης των επιπτώσεων στο περιβάλλον, την οικονομία, την υγεία και την κοινωνία, αλλά και τα οφέλη της εξόρυξης σε όλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής, καλύπτοντας θέματα όπως η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων.

Ένας άλλος βασικός στόχος που περιεγράφηκε ήταν να ενισχυθεί η συμμετοχή των ενδιαφερομένων μερών, συμπεριλαμβανομένων των τοπικών κοινοτήτων και –εξίσου κρίσιμο– να προωθηθούν βιώσιμες πρακτικές εξόρυξης μέσα από την παροχή χρηματοοικονομικής, τεχνικής και υποστηρικτικής τεχνογνωσίας σε όλες τις χώρες.

Βασικές πρακτικές

Βασικά, οι πρακτικές που θα είναι κεντρικής σημασίας για τη διατήρηση και τη βελτίωση της βιωσιμότητας της παγκόσμιας εξορυκτικής δραστηριότητας είναι η διαχείριση και μείωση της ενέργειας και των πόρων που χρησιμοποιούνται στην εξόρυξη υλικών.

Αν και νέα κοιτάσματα ανακαλύπτονται και τα μέσα εξόρυξης των υλικών εξελίσσονται, η φύση της εργασίας μπορεί να έχει ένα σημαντικό αριθμό επιπτώσεων για τη γύρω περιοχή τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Αυτό απαιτεί τη χρήση των πλέον αποτελεσματικών μεθόδων και μηχανημάτων, καθώς και προσεγγίσεις προς την κατεύθυνση μείωση της χρήσης νερού και ενέργειας.

Η ελαχιστοποίηση της χρήσης του νερού για μεταλλευτική δραστηριότητα -και μπορεί να επηρεάσει τόσο την ποσότητα όσο και την ποιότητα του διαθέσιμου προς τα κατάντι νερού- έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικό σε χώρες όπως ο Καναδάς, όπου τα στοιχεία από την Εθνική Στρογγυλή Τράπεζα για το Περιβάλλον και την Οικονομία (δες εδώ) δείχνουν ότι πρόσληψη νερού που χρησιμοποιείται στον τομέα της εξόρυξης μειώθηκε κατά ένα τρίτο σε μόλις δέκα χρόνια.

Η μείωση της κατανάλωσης ενέργειας είναι επίσης υψίστης σημασίας όσον αφορά τις επιπτώσεις της εξορυκτικής βιομηχανίας. Εκτιμάται ότι τρία τοις εκατό της παγκόσμιας ενέργειας χρησιμοποιείται για την εξόρυξη των φυσικών πρώτων υλών, ενώ η χρήση των εδαφών παραμένει ένα σημαντικό θέμα, αφού η χρησιμοποιούμενη γη θα μπορούσε ενδεχομένως να καταληφθεί από βλάστηση.

Η χρήση της τεχνολογίας μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη μείωση των επιπτώσεων της εξορυκτικής βιομηχανίας στον πλανήτη, τόσο μακροπρόθεσμα όσο και βραχυπρόθεσμα. Σήμερα, αισθητήρες μπορούν και αναγνωρίζουν το υλικό-στόχο, σύμφωνα με τυπικά χαρακτηριστικά όπως το χρώμα, ατομική πυκνότητα, η διαφάνεια και η αγωγιμότητα και στη συνέχεια εξορύσσεται επιλεκτικά χρησιμοποιώντας π.χ. ένα παλμό πεπιεσμένου αέρα για την ελαχιστοποίηση των αποβλήτων. Μεγάλη έμφαση δίνεται στη μείωση της κατανάλωσης νερού και ενέργειας κατά το σχεδιασμό των σύγχρονων μηχανημάτων εξόρυξης.

Η βιωσιμότητα εξακολουθεί να είναι στο επίκεντρο της εξορυκτικής βιομηχανίας, και η διατήρηση αυτής της στάσης θα διασφαλίσει ότι οι νέες μέθοδοι εξόρυξης συνοδεύονται πλέον από αειφορικές διαδικασίες που βοηθούν να διατηρηθεί η ακεραιότητα της περιοχής που εξορύσσεται και του τοπικού πληθυσμού της και να προσφέρει απτά κοινωνικά και επιχειρηματικά οφέλη.

[ΠΗΓΗ: http://www.miningglobal.com/, του Tord Svensson, 21/0/2017]

ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ;

300913162151_1713«Δεν είναι λίγες οι φορές που πριν από μια σημαντική τηλεδιάσκεψη προσεύχομαι και αγγίζω την εικόνα της Παναγίας που έχω στο γραφείο μου», εξομολογήθηκε το στέλεχος μεγάλης εταιρείας λογισμικού. Ο τραγουδιστής της Λυρικής μίλησε για τότε που χτύπησε στις πρόβες, προσκύνησε τα Άγια Λείψανα των νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και ένιωσε τα γόνατά του σαν καινούργια. «Ένιωθα κάτι να τα περιβάλλει».

Πολλά τα προσωπικά βιώματα που μοιράστηκαν οι ομιλητές στην «επιστημονική ημερίδα» με θέμα «Η Νοερά Προσευχή ως οδηγός ανάπτυξης και ενδυνάμωσης στις σύγχρονες επιχειρήσεις και οργανισμούς», που διοργάνωσε το Εργαστήριο Οργάνωσης και Διοίκησης Υπηρεσιών και Ποιότητας Ζωής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου προχθές Δευτέρα στη Σπάρτη, σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης. Σύμφωνα με τους διοργανωτές, σκοπός της ημερίδας ήταν «η προσέγγιση της έννοιας και της μεθόδου- τεχνικής της Νοεράς Προσευχής, με ιδιαίτερη έμφαση στην επίδρασή της και στα οφέλη της στις σύγχρονες επιχειρήσεις και οργανισμούς (στελέχη του ιδιωτικού, δημόσιου, μη κερδοσκοπικού τομέα)». Επίσης η συσχέτιση της Νοεράς Προσευχής με την αποτελεσματικότητα, παραγωγικότητα και κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Σύμφωνα με τον διευθυντή του Εργαστηρίου, καθηγητή Θάνο Κριεμάδη, η νοερή προσευχή αποτελεί βασικό πυλώνα της πνευματικότητάς μας. «Έρευνες έχουν δείξει ότι η πνευματικότητα και η προσευχή αυξάνουν την ευημερία στον εργασιακό βίο, παρέχουν αίσθηση νοήματος και σκοπού και αίσθηση σύνδεσης ενότητας με τους γύρω μας». Όπως τόνισε, η προσευχή δίνει στον εργαζόμενο ικανοποίηση, χαρά και δέσμευση για τη δουλειά του και συνολικά στον οργανισμό, αυξημένη παραγωγικότητα και μειωμένη αποχή από την εργασία. Εισήγηση στην ημερίδα έκανε μεταξύ άλλων και ο καθηγητής του Τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιά, Νικήτας Ασημακόπουλος, ο οποίος μίλησε για τη χρήση της Κλίμακας του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου στις σύγχρονες μορφές τεχνολογίας για επιτυχή έργα, καθώς και ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεώργιος Μπαλτόπουλος, που αναφέρθηκε στα ευεργετικά αποτελέσματα της νοεράς προσευχής στην υγεία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν η δεύτερη σχετική εκδήλωση που διοργάνωσε το συγκεκριμένο Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Η προχθεσινή ημερίδα προκάλεσε ποικίλα σχόλια στην πανεπιστημιακή κοινότητα.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, από την Καθημερινή, της Λίνας Γιάνναρου, 24/01/2017]