Ποια είναι η δομική, η καθοριστική, η ειδοποιός διαφορά των ανθρώπων της προκοπής με τους ανθρώπους της αριστερής ιδεοληψίας που μας κυβερνούν; Πέρα από το αγροίκο ύφος του Πολάκη, την απογοητευτική καθήλωση της οικονομίας του Τσακαλώτου, τις απίστευτες ψευδολογίες του Κατρούγκαλου, πέρα από τις νέες επιχειρήσεις αριστερής διαπλοκής, τι είναι αυτό που πραγματικά μας χωρίζει από αυτή τη νοοτροπία και από αυτό το σύστημα «αξιών»;
Νομίζω ότι είναι ο αριστερός εξισωτισμός, δηλαδή η προσπάθεια να εξισωθούν προσπάθειες, όνειρα, σχέδια ανθρώπων, θυσίες, αγώνες, επιμονές, γνώσεις, στο κατώτατο δυνατό σημείο. Πρόκειται για αναίρεση της ανθρώπινης φύσης, αλλά αυτό είναι μάλλον ένα κοσμοθεωρητικό στοιχείο, που ίσως άλλη φορά το αναπτύξουμε περισσότερο.
Και ποιος είναι ο ενσαρκωτής αυτής της απάνθρωπης αριστερής επιδίωξης; Ποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται στο μυαλό σας όταν μιλάμε για αριστερές προκλήσεις; Σε μένα, ο (όχι τυχαία!) υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης. Δείτε πώς ο υπουργός προβάλλει τους αριστερούς του αναχρονισμούς, αποσκοπώντας στο διεμβολισμό του αστικού κόσμου: Επιτίθεται λάβρος στην Εκκλησία, αναμένει ευλόγως από την αντιπολίτευση να υπερασπιστεί τους ιερείς και στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει το σχήμα «ΣΥΡΙΖΑ- αντιεκκλησία, έναντι ΝΔ- εκκλησία». Όταν αυτό εμπεδωθεί και σχηματοποιηθεί, με τη βοήθεια των σφοδρών επιθέσεων Φίλη στα ράσα, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας τη «δουλειά» του Φίλη, θα θέσει θέμα χωρισμού κράτους- εκκλησίας, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τη Νέα Δημοκρατία, και ειδικότερα το άνοιγμά της σε φιλελεύθερα στρώματα της κοινωνίας. Έτσι λειτουργεί ο πιο σκληρός θιασώτης του αριστερού εξισωτισμού.
Τελευταίο –ως τώρα- πεδίο «δράσης του Νίκου Φίλη, είναι η επιχειρούμενη απαγόρευση κάθε απογευματινής δραστηριότητας στα ιδιωτικά σχολεία. Ο Φίλης, πατώντας πάνω στο στερεότυπο –και καθόλου πραγματικό- «δημόσια, δωρεάν Παιδεία» και με το πρόσχημα που δεν πείθει ούτε παιδιά δημοτικού περί δήθεν «αποτροπής αδήλωτης εργασίας», επιχειρεί να κάνει νόμο του κράτους την απαγόρευση κάθε απογευματινής δραστηριότητας των ιδιωτικών σχολείων. Κι όταν ο περί την ιδιωτική Παιδεία κόσμος αντέτεινε το προφανές, δηλαδή ότι υποχρέωση του κράτους είναι να ελέγχει και να τιμωρεί την αδήλωτη εργασία, όχι να απαγορεύει την επιχειρηματική λειτουργία και την παιδευτική διαδικασία, μόνο και μόνο για να μην εκδηλωθεί αδήλωτη εργασία, ο «δαιμόνιος» υπουργός είχε έτοιμη την απάντηση: Το κράτος δεν διαθέτει αρκετούς ελεγκτικούς μηχανισμούς.
Ναι! Αυτή την τερατώδη δικαιολογία επικαλέστηκε ο μεγαλύτερος αγκιτάτορας της κυβέρνησης για να εξισώσει προς τα κάτω την παιδευτική ζωή, στην πιο ευρεία έννοια της. Εάν η κυβέρνηση υιοθετούσε συνολικά την απίστευτα αντιδημοκρατική αιτιολογία Φίλη, τότε δεν θα έπρεπε να υπάρχει ίχνος ελεύθερης οικονομίας, αφού το κράτος δεν έχει ελεγκτικούς μηχανισμούς για να ελέγχει πιθανή αδήλωτη εργασία στο μαγαζάκι με τα ετοιματζήδικα του διπλανού δρόμου. Ακόμα και ο Λένιν, με τη Νέα Οικονομική Πολιτική του, δεν θα μπορούσε να την εφαρμόσει, εάν επικρατούσε και τότε η ολοκληρωτική νοοτροπία Φίλη.
Σκεφτείτε, τώρα, ότι αυτός ο άνθρωπος υποτίθεται ότι θα προωθήσει ριζικές αλλαγές στην Παιδεία, η οποία είναι ο κατεξοχήν χώρος των συναινέσεων…
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Μάριου Πομερσί, 24/09/2016]