Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

a89e29d2c4Τι κερδίσαμε από τη σημερινή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή; Λίγα πράγματα, έως τίποτα. Οι ομιλίες των δυο μονομάχων, Τσίπρα και Μητσοτάκη ήταν γραμμένες με προσανατολισμό όχι την παρουσίαση μιας ολοκληρωμένης πρότασης για την Παιδεία, αλλά με πρόθεση να «στριμώξουν» τον αντίπαλο, να δείξουν πόσο «εκείνος δεν μπορεί».

Τίποτα δεν ακούσαμε, που δεν το περιμέναμε. Αλλά αυτό που πραγματικά κάνει τη σημερινή συζήτηση στη Βουλή εντελώς αναχρονιστική, είναι το γεγονός ότι όλες οι ομιλίες, χωρίς απολύτως καμία εξαίρεση, ήταν ευχολόγια χωρίς καμία κοστολόγηση. Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ενημερώσει τους πολίτες για το πόσο θα τους κοστίσει η εφαρμογή των ωραίων και περιγραφικών τους προτάσεων, ποιοι θα πληρώσουν το «μάρμαρο» και πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα.

Μετά από έξι χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, συνεχώς επιβαρύνσεων όσων πολιτών δεν μπορούν να ξεφύγουν, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, ύφεσης και απίστευτης δοκιμασίας των Ελλήνων πολιτών, καμία πολιτική δύναμη δεν μιλάει κοστολογημένα στο πιο επίσημο βήμα της πολιτικής μας ζωής, στην ελληνική Βουλή, για ένα θέμα που όλοι ζητούν συναίνεση, την Παιδεία.

Να λοιπόν, για άλλη μια φορά, το παράδοξο της ελληνικής πολιτικής ζωής ενώπιόν μας: Σύμπασες οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις ομονοούν στη Βουλή ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στην Παιδεία. Η καθεμιά από αυτές δια του επικεφαλής της αναφέρει τις σημαντικότερες σύμφωνα με τη δική της οπτική γωνία. Κανείς όμως δεν εξηγεί πού θα βρεθούν τα χρήματα για την πραγματοποίηση αυτών των πολύ ωραίων ιδεών και προτάσεων που κάθε αρχηγός αραδιάζει στη Βουλή.

Αλλά και όταν γίνεται μια αναφορά στα κονδύλια για την Παιδεία, κι εκεί αποδεικνύεται η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις τις οποίες τα ίδιο αναλαμβάνει. Το 2004 η τότε κυβέρνηση δεσμεύτηκε να φέρει μέσα σε 4 χρόνια τις δαπάνες για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ. Δεν τα κατάφερε για πολλούς λόγους που την αφορούν, αλλά και για μερικούς που αφορούν την πλήρη έλλειψη συναίνεσης εκ μέρους της αντιπολίτευσης. Ακριβώς το ίδιο πρότεινε τρία χρόνια αργότερα ο Γιώργος Παπανδρέου. Μια de facto σύμπτωση απόψεων μεταξύ των δυο κυβερνώντων κομμάτων του (τότε) δικομματισμού, όχι μόνο δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν έγινε καν μια ουσιαστική προσπάθεια ώστε η κυβερνητική πράξη να πλησιάσει το ποσοστό- στόχος.

Το συμπέρασμα, εξάγεται αβίαστα: Η σύγχρονη Ελλάδα, μπλεγμένη ασφυκτικά στα στερεότυπα του παρελθόντος, είτε αυτά είναι πολιτικά (δεξιά- αριστερά) είτε οικονομικά (οικονομία σημαίνει κράτος), είτε παιδευτικά (ας μείνουμε στη σημερινή συζήτηση στη Βουλή), είτε πολιτισμικά (είναι προτιμότερο ένα ρεμπέτικο σχήμα από μια συναυλία μουσικής δωματίου), αδυνατεί να βρει οδούς διαφυγής από τα αδιέξοδά της.

Όλο και νεότερες γενιές μπαίνουν στην πολιτική, αλλά το μόνο που μπορούν είναι να αναπαράγουν τα χρεοκοπημένα στερεότυπα. Τόσο, που κι αυτή ακόμα η έννοια της «ανανέωσης» έχει χάσει ουσιαστικά το περιεχόμενό της,  καθώς δεν αφορά μόνο σε πρόσωπα, αλλά σε νοοτροπίες, δράσεις, εμπνεύσεις πολιτικές κι ευφυείς επινοήσεις. Αποδείξεις υπάρχουν χιλιάδες. Σήμερα, αρκεί η αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών στο Κοινοβούλιο: Παράτες και φούμαρα για την Παιδεία, χωρίς καμία κοστολόγηση. Σαν τον παλιό πολιτικό- ανέκδοτο: «Θα σας κάνω και σχολεία, θα σας κάνω και παιδία. Θα σας κάνω και γιοφύρια, θα σας φέρω και ποτάμια». Με τι λεφτά; Άγνωστο…

Να το επεκτείνουμε; Όλο και νεότερες γενιές μπαίνουν στο επιχειρείν, αλλά σήμερα δεν ταυτίζεται η ηλικιακή ανανέωση με την επιχειρηματική καινοτομία. Εξαίρεση ίσως αποτελεί ο κλάδος των νέων τεχνολογιών, όπου εκεί πράγματι υπάρχει αναλογία νέου επιχειρηματικού αίματος και καινοτόμων εταιρειών οι οποίες αναπτύσσονται τάχιστα. Κατά τα λοιπά, βλέπουμε κατά κανόνα τις ίδιες πρακτικές, τις ίδιες εντροπίες, τις ίδιες πορείες των εταιρειών, από τον παππού στον εγγονό…

Την ίδια εικόνα βλέπουμε, με μικρές διαφοροποιήσεις, σε όλους σχεδόν τους τομείς της δημόσιας ζωής. Στον Πολιτισμό, στην καλλιτεχνική έκφραση, στη διάθεση του ελεύθερου χρόνου, στην αναζήτηση πολιτικών ιδεών και πρωτότυπων λύσεων για την εφιαλτική κατάσταση που μας περιβάλλει.

Αναζητείται πρωτοτυπία, απελευθέρωση από λέξεις κι έννοιες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, και κυρίως προσπάθεια με κάθε κόστος, σύνδεσης των πολιτικών δεσμεύσεων με τα αποτελέσματα της πολιτικής δράσης και πράξης. Ως τότε, θα συνεχίσουμε να ζούμε με το παλιό.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Καλλικέλαδου, 28/9/2016]