Η ΣΚΛΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 7,5 ΔΙΣ.

χρέος«Υπάρχει η βούληση στην πυραμίδα της σημερινής εξουσίας να ενθαρρύνει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη; Και δεν αναφέρομαι στο Μαξίμου. Μιλώ για υπουργούς, κυβερνητικά στελέχη και συνδικαλιστές. Οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να μπλοκάρουν κάθε επένδυση. Μπορεί να βασιστούν σε αυτό τον συρφετό προσδοκίες ανάκαμψης;»

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει διότι καταφέρνει να εισπράξει τη δόση των 7,5 δισ. ευρώ, η οποία ωστόσο δεν επιλύει κανένα από τα σημαντικά προβλήματα ρευστότητας –και όχι μόνο– που αντιμετωπίζει η χώρα. Ενώ αντίθετα, η μεθοδολογία της… δοσολογίας καταδεικνύει ότι η κρίση εμπιστοσύνης προς τη χώρα παραμένει στον μέγιστο βαθμό.

Να θυμίσουμε ότι συνολικά με το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης η χώρα θα έπρεπε να εισπράξει 10,3 δισ. ευρώ. Προς το παρόν όμως λαμβάνει μόνο 7,5 δισ. Τα οποία μάλιστα δεν τα παίρνει στο χέρι. Θα προπληρώνονται οι υποχρεώσεις προς τους δανειστές. Το ουσιώδες ποσό εξ αυτών των 7,5 δισ., δηλαδή το 1,8 δισ. που υποτίθεται ότι θα καλύψει έστω και μέρος μόνο των “φεσιών” του δημοσίου (συνολικά 6,7 δισ.) προς τους ιδιώτες, θα το πάρει η χώρα με το σταγονόμετρο. Με ροή 500 έως 800 εκατ. ευρώ το μήνα.

Γιατί έτσι; Γιατί πρώτα θα πρέπει να αποδείξει ότι τα λεφτά θα φτάσουν στον προορισμό τους. Αυτό σας φαίνεται για… εμπιστοσύνη; Και πώς να έχουν, αφού το 2015 τελικά, όπως μάθαμε από τα κείμενα του Μνημονίου, δόθηκαν μόνο 400 εκατ. ευρώ από το πακέτο δόσεων των 21,4 δισ. που ήρθαν μετά την αρχική συμφωνία (εκείνη που υπέγραψε ντε ο Αλέξης μετά από… 17 ώρες διαπραγμάτευσης…). Κανονικά θα έπρεπε να έχουν διανεμηθεί στην αγορά ήδη 2,1 δισ. Τι έγιναν αυτά; Ρωτήστε τον κ. Τσακαλώτο… Μάλλον κάλυψαν κάτι… δανεικά από ΕΣΠΑ και άλλες πηγές που… απαλλοτριώθηκαν στο πρώτο εξάμηνο του 2015 για να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις…

Τώρα, πότε θα πάρουμε τα υπόλοιπα 2,6 δισ. της πρώτης αξιολόγησης; Καλό Σεπτέμβριο και βλέπουμε, ανάλογα με το τι θα γίνει με τους “αστερίσκους” που συνοδεύουν την έγκριση. Για να δούμε. Θα εκταμιευθούν ή θα ζήσουμε νέο θρίλερ ασφυξίας; Και ακολουθεί και η δεύτερη αξιολόγηση που θα είναι ακόμη πιο επίπονη. Χαιρετίσματα…

Αυτά βλέπουν και οι ξένοι οίκοι και εκδηλώνουν έντονο προβληματισμό για το πώς θα πορευτεί στη συνέχεια η κυβέρνηση Τσίπρα και το αν τελικά η περίφημη πολιτική σταθερότητα που θεωρητικά εξασφαλίζουν οι 153 μουτζαχεντίν βουλευτές της συγκυβέρνησης μπορεί να θεωρηθεί ασφαλής… Και τούτο καθώς διαπιστώνουν οι ξένοι αναλυτές (ενδεικτικά τα όσα ανέφερε η Citigroup), ότι το βάρος των φόρων που θα σηκώσουν οι Έλληνες υποδηλώνει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν πρόκειται να περάσει ήσυχες μέρες. Εκτιμώντας ότι η δυσαρέσκεια της κοινωνίας θα αυξηθεί από τα νέα μέτρα λιτότητας. Και έρχεται και η δεύτερη αξιολόγηση…

Τι μπορεί να είναι αντίβαρο σε όλα αυτά; Μόνο μία σοβαρή αναπτυξιακή στόχευση. Αλλά πώς μπορεί να μιλήσει σοβαρά κανείς για ανάπτυξη σε μία χώρα που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Όπου οι δομές της είναι ξεχαρβαλωμένες, όπου η γραφειοκρατία κυριαρχεί, όπου δεν υπάρχουν σταθεροί κανόνες παιχνιδιού. Ακόμη και η σταθερή φορολογία που υπόσχεται προς τους επενδυτές ο νέος αναπτυξιακός νόμος ακυρώνεται στην ουσία στην καθημερινότητα από πλήθος παρεμβάσεων και μάλιστα πολλές από αυτές με αναδρομική ισχύ. Ενώ μέσω της εκτόξευσης των έμμεσων φόρων “καίγεται” το όποιο δυνητικό όφελος μπορεί να υπάρξει μέσω της άμεσης φορολογίας. Ποιος κοροϊδεύει ποιον λοιπόν.

Εδώ ακόμη και στα έργα που υπογράφονται, με δεκάδες προσχήματα υπάρχουν συνεχώς καθυστερήσεις. Ακόμη για παράδειγμα και το Ελληνικό, που είναι πράγματι ένα project πνοής, κινδυνεύει να διαρκέσει χρονικά μέχρι να υλοποιηθεί και να αποδοθεί, σχεδόν όσο κράτησε η κατασκευή του έργου  – μαμούθ, του μεγαλύτερου παγκοσμίως τούνελ που διασχίζει τις Άλπεις…

Για ποια ανάκαμψη λοιπόν να μιλήσει κανείς; Αλλά άντε και υπάρχει από τους επενδυτές η βούληση να ρίξουν λεφτά στη χώρα. Άλλωστε, έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν assets σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές, assets που σε άλλες εποχές θα απαιτούσαν πολλαπλάσιο τίμημα για να μην χαρακτηριστεί σκάνδαλο (από τους σημερινούς κυβερνώντες μάλιστα…) η πώλησή τους. Υπάρχει η βούληση στην πυραμίδα της σημερινής εξουσίας να ενθαρρύνει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη; Και δεν αναφέρομαι στο Μαξίμου. Μιλώ για υπουργούς, κυβερνητικά στελέχη και συνδικαλιστές. Οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να μπλοκάρουν κάθε επένδυση. Μπορεί να βασιστούν σε αυτό τον συρφετό προσδοκίες ανάκαμψης;

ΥΓ: Κανονικά, αν δεν υπήρχαν οι χρονοκαθυστερήσεις και τα πολιτικάντικα τερτίπια, η χώρα θα έπρεπε να έχει λάβει τουλάχιστον 4 ακόμη δισ. Τα έφαγε η… σκληρή διαπραγμάτευση…

[ΠΗΓΗ: capital.gr., του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 17/6/2016]