Όσοι παρακολουθούν την παγκόσμια αρθρογραφία από το 2006 και εντεύθεν και διαθέτουν ψήγματα γεωπολιτικής συναισθηματικής νοημοσύνης ώστε να μυριστούν καταστάσεις και σημεία των καιρών, σήμερα ίσως δεν θα νοιώθουν έκπληξη με όσα διαδραματίζονται γύρω τους.
Λέξεις κλειδιά όπως ορυκτοί πόροι, δημογραφικό, ΑΟΖ, UNCLOS, γεωπολιτική, ολιγαρχική ελίτ, άνοδος άκρων, ήπια ισχύς, resourcewars, Sykes-Picot, κρίση κλπ. δεν θα τους είναι ξένες.
Τα παραπάνω, ίσως και περισσότερα, από καιρό είχαν δημιουργήσει μία υποψία πως κάτι ψήνεται στην (γεω)πολιτική κουζίνα.
Μία υποψία επιστροφής σε συνθήκες παλαιότερων εποχών, όπου κεντρικό ρόλο στις διαμάχες και στην αναμόρφωση συνόρων και κρατών έπαιζαν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές.
Μία υποψία πως θα ζήσουμε εποχές και καταστάσεις που ζουν οι άνθρωποι μία φορά στα 100 χρόνια. Εποχές στις οποίες το παλαιό φεύγει και ένα, άγνωστο προς το παρόν, νέο έρχεται.
Οι άνθρωποι εκ της φύσης τους αντιστέκονται σε κάθε είδους αλλαγή.
Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για πολιτικά συστήματα, επιχειρηματικές, οικονομικές και κοινωνικές ελίτ, χώρες ολόκληρες, σύνορα…
Δύο πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος-α σε τέτοιες καταστάσεις:
- Κάθεται άπραγος-η περιμένοντας το μοιραίο (όποιο και να είναι αυτό).
- Παίρνει την κατάσταση στα χέρια του/της και γίνεται κυνηγός της μοίρας του/της.
Οτιδήποτε και να πράξει ο καθένας ας έχει ωστόσο κάτι στο νου του: οποτεδήποτε συμβαίνουν μεγάλες παγκόσμιες γεωπολιτικές αλλαγές αυτές συμπιέζουν πάντα το εσωτερικό των κοινωνιών-χωρών προκαλώντας με τη σειρά τους άλλες εσωτερικές αλλαγές. Όταν αλλάζει το έξω, σίγουρα θα αλλάξει και το μέσα.
Σαν μία οβιδιακή έκρηξη η οποία συμβαίνει από τα έξω προς τα μέσα.
Από το μεγάλο προς το μικρό. Από το παγκόσμιο στο τοπικό. Σαν το κέλυφος ενός αυγού που συνθλίβεται από τα έξω προς τα μέσα.
Κάτι τέτοιο διαφαινόταν από τη χαραυγή του 2006 πως έρχεται σιγά-σιγά.
Όσοι το είχαν αντιληφθεί και διέθεταν (γεω)πολιτική συναισθηματική νοημοσύνη ήταν προετοιμασμένοι, είχαν προνοήσει και ίσως δεν έχουν επηρεασθεί τόσο πολύ από την κρίση. Μία κρίση η οποία είναι η μικρή εικόνα σε όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω. Όσοι υπήρξαν αλαζόνες πιστεύοντας πως τα πάντα κρατούν για πάντα σήμερα δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Δυστυχώς, ο νόμος της προσαρμοστικότητας και της προνοητικότητας των ειδών ισχύει.
Όσον αφορά τη χώρα μας, τον μικρό μας Ελληνικό κόσμο, προσωπική εκτίμηση του αρθρογράφου ήταν από το 2006 πως από τότε κυοφορούνταν μεγάλες κοινωνικές, οικονομικές, και πολιτικές αλλαγές. Αυτές οι αλλαγές σήμερα πλέον πραγματοποιούνται και θα φέρουν με τη σειρά τους και επιχειρηματικές αλλαγές. Μία ελίτ φεύγει, μία άλλη θα δημιουργηθεί.
Τα κενά πάντα αναπληρούνται από κάτι νέο, διαφορετικό.
Ας οπλιστούμε με θάρρος και αισιοδοξία και ας εξασκήσουμε όση διορατικότητα και προσαρμοστικότητα διαθέτουμε για να καλλιεργήσουμε το καινούριο…
Το οφείλουμε στα παιδιά μας.
[ΠΗΓΗ: capital.gr., του Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου, Υπ. Δρ Πολυτεχνείου Κρήτης, Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, 13/6/2016]