Μέχρι σήμερα σε κάθε έργο, οι διαχειριστές κυνηγούσαν σε κάθε περίπτωση στο project plan να καταλήγουν σε καταστάσεις “Win-Win”, που σημαίνει πως όλα τα συμβαλλόμενα μέρη βγαίνουν κερδισμένα, είτε αυτά είναι η εταιρεία και η τοπική κοινωνία, είτε η οικονομία και το περιβάλλον, είτε η χώρα και οι επενδυτές.

Σήμερα βρισκόμαστε μάρτυρες του νοσηρού φαινομένου, όπου μια ομάδα ανθρώπων με τη βοήθεια ανενημέρωτων πολιτικών προσπαθεί να ανατρέψει όλα τα δεδομένα και να καταστήσει την επένδυση στην ΒΑ Χαλκιδική μια “Lose-Lose” κατάσταση… Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό… Αν η επένδυση ματαιωθεί, χάνουν οι επενδυτές (τα χρήματα που έχουν επενδύσει), χάνουν οι εργαζόμενοι (τις δουλειές τους και το εργασιακό τους μέλλον), χάνει ο τόπος (μια ανθηρή δραστηριότητα που θα τροφοδοτεί παράπλευρα πολλές άλλες), χάνει το κράτος (τα έσοδα και την αξιοπιστία του στην διεθνή επενδυτική κοινότητα), χάνει ο δήμος (τα αντισταθμιστικά οφέλη που έχει αρνηθεί).

Αν κάποιος θέσει σαν επιχείρημα «μα θα κερδίσει το περιβάλλον», κανείς δεν έχει αντίρρηση αν οι αρμόδιοι κρίνουν πως οι περιβαλλοντικοί όροι του έργου είναι ανεπαρκείς, να θέσουν αυστηρότερους, καθώς και εξωτερικούς μηχανισμούς ελέγχου – όπως γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο…

Όλα τα άλλα φαντάζουν σαν κινήσεις ρεβανσισμού, του στιλ «τώρα που εμείς γίναμε κυβέρνηση θα σας δείξουμε»… Όσο για την απαράδεκτη στάση της δημοτικής αρχής τι να πει κανείς… Αφήστε το μέλλον του τόπου στα χέρια του Αγγελόγλου, του Τόλη και της Ιγγλέζη… Ο πρώτος θα μπορούσε να στήσει άλλο ένα ησυχαστήριο στον Κάκκαβο, ο δεύτερος να οργανώνει περιπατητικές διαδρομές στο βουνό και να πουλάει ρίγανη στους τουρίστες, και η τρίτη να θριαμβολογεί για την επόμενη δεκαετία ως «η βουλεύτρια που έδιωξε τους καπιταλίστες χρυσοθήρες από την Χαλκιδική» και να μαζεύει ψηφαλάκια …

Τι να πει κανείς… Είμαστε, τελικά, άξιοι της τύχης μας…