Στο blog του rodopinews.gr διαβάσαμε ένα editorial από τον διαχειριστή του, Σωτήρη Μπουζάρα, ο οποίος παραθέτει με ανοικτό μυαλό μερικά γεγονότα που διαπίστωσε από το πρόσφατο ρεπορτάζ που έκανε για την εξόρυξη χρυσού σε Χαλκιδική και Τουρκία.

«Οι Ελληνες έχουν μεγάλη ψώρα στο να χωρίζονται σε αντίπαλες παρατάξεις. ΑΕΚ – ΜΠΑΟΚ, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ, GOLD – ANTIGOLD. Αλλες φορές είναι για να κάνεις πλάκα. Αλλες φορές όμως, όταν ο φανατισμός ξεπερνά τα όρια της ανθρωπιάς και χαλάει φιλίες και σπίτια, δεν είναι καθόλου αστείο.

Προσωπικά έχω μία μεγάλη απέχθεια και είμαι απόλυτα απέναντι σε οτιδήποτε διχάζει τους ανθρώπους. Δεν μιλώ για διαφωνία (έχω φίλους με τους οποίους διαφωνούμε σχεδόν ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ, πολιτικά, θρησκευτικά και άλλα θέματα, αλλά μετά από τις διαφωνίες μας και τα “γαλλικά” που ανταλλάσσουμε είμαστε ξανά φίλοι μια χαρά) αλλά για την ψυχική νόσο του διχασμού. Ο διχασμός σκοτώνει την ανθρωπιά, διαλύει οικογένειες και αυτό που αφήνει πίσω του είναι ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ.

Είτε συμφωνούμε σε κάτι, είτε όχι, οφείλουμε πρώτα να αγαπιόμαστε μεταξύ μας, σαν συνάνθρωποι, σαν συμπολίτες και όλα τα άλλα συνεχίζουμε να τα ψάχνουμε μέσω του διαλόγου, μέσω της κοινής λογικής και της ανθρωπιάς, όπως οι νόμοι μας ορίζουν. Ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι αυτός που έχει “κλειστό” εγκέφαλο και μέσα στον φανατισμό του κάνει κακό στους συνανθρώπους του προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα αρρωστημένα πάθη του και τους εγωισμούς του. Αυτόν δεν θέλω να τον βλέπω, δεν θέλω καν να υπάρχει.

Γι αυτό λοιπόν δεν με νοιάζουν τα αθλητικά της ΑΕΚ και του ΜΠΑΟΚ αφού όποιος βάλει ωραίο γκολ πάντα χειροκροτώ, ακόμη κι αν είναι εις βάρος της ομάδας μου. (η οποία είναι η ΑΕΚ) Δεν με νοιάζει ποιο κόμμα θα βγει, αρκεί να κάνει καλά την δουλειά του για τον τόπο και τον πολίτη. Και φυσικά δεν με νοιάζει αν θα γίνουν ή όχι χρυσωρυχεία, εφόσον λειτουργήσουν νόμιμα και καθαρά, σέβονται το Περιβάλλον (όπως το σέβονται στην Χαλκιδική εδώ και 4.000 χρόνια που υπάρχουν ορυχεία σε αυτή την περιοχή) και προσφέρουν στον τόπο και στην κοινωνία.

Δεν είμαι υπέρ ή κατά και δεν νομίζω κανένα ορυχείο να έχει ανάγκη κάποιος να είναι υπέρ ή κατά. Όπως δεν είμαι υπέρ ή κατά σε κάποια βιομηχανία, σε κάποιο σούπερ μάρκετ ή …περίπτερο που λειτουργούν νόμιμα και ελέγχονται από τις αρχές του κράτους. Δεν έχω και δεν είχα ποτέ καμία ανάγκη ή ψώρα να είμαι υπέρ ή κατά σε κάτι. Σέβομαι επίσης απεριόριστα τους τίμιους και ειλικρινείς antigold που δεν θέλουν βαριά βιομηχανία στην περιοχή τους αλλά θέλουν μέλισσες, πρόβατα και γκότζι μπέρι. Εύχομαι σε λίγα χρόνια η Ελλάδα όλη και η περιοχή μου να γεμίσει μέλισσες, πρόβατα και γκότζι μπέρι. Όμως για όσους θέλουν ορυχεία, εφόσον είναι νόμιμα και φροντίζουν το περιβάλλον, δεν νομίζω να έχουμε το δικαίωμα να τους λούζουμε με βενζίνη με την απειλή όπλων, ούτε να έρχονται εκλεγμένοι άρχοντες και να εκβιάζουν τις εταιρείες με θεατρικά σόου, λέγοντας πως “θα βάλουν το κορμί τους μπροστά σε μία μπουλντόζα” και άλλες γραφικές κωμικότητες.

Όλοι χωράμε σε αυτό τον τόπο, υπάρχουν νόμοι και κανονισμοί βάσει των οποίων ο ένας δεν ενοχλεί των άλλον και όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διώχνει από πουθενά κάποιον νόμιμο πολίτη ή επιχείρηση και οι αρχές έχουν υποχρέωση να προστατεύουν όποιον δέχεται τέτοιες διώξεις. Είμαστε χώρα της πολιτισμένης πλευράς του πλανήτη και ευτυχώς όχι Αφγανιστάν ή Βόρεια Κορέα και τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν χωρούν εδώ. Αν κάποιοι διαμαρτυρηθούν για κάτι και στο τέλος ο νόμος και η Πολιτεία τους πούνε ότι έχουν άδικο, οφείλουν να το δεχτούν και να σταματήσουν εκεί. Αν συνεχίζουν και γίνονται πιο επιθετικοί, πιο βίαιοι, πιο ανήθικοι, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με υγιή διαφωνία αλλά με αρρωστημένη ή μεθοδευμένη και κατευθυνόμενη επιθετικότητα και τέτοια αντικοινωνικά στοιχεία και άρρωστες συμπεριφορές πρέπει να απομονώνονται. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη την ανθρωπιά και την προκοπή και δεν πρέπει να αφήνουμε τέτοιου είδους άτομα ή ομάδες να μας πηγαίνουν όλους μαζί προς τα πίσω.

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Όπως ίσως ορισμένοι θα έχουν διαβάσει και αλλού, τις τελευταίες ημέρες ταξίδεψα αρκετά, κάνοντας ρεπορτάζ στα ορυχεία χρυσού σε Ελλάδα και Τουρκία. Ξέρω ότι κάποιοι κομπλεξικοί και φαντασιόπληκτοι θα ξαναγράψουν πως είμαι “πράκτορας του χρυσού” και άλλες μπούρδες τις οποίες συνήθισα και πλέον δε τις δίνω σημασία. Συγκεκριμένα, με δέχτηκαν να συμμετέχω σε αποστολή που πήγε σε δύο υπέροχες τουριστικές περιοχές των δύο χωρών που είναι γνωστές για τα πολλά δάση και τους πολλούς επισκέπτες που δέχονται κάθε χρόνο: στην Σμύρνη και στην Χαλκιδική. Από τη μία η Σμύρνη, μία πόλη και περιοχή καθαρά ευρωπαϊκή που θυμίζει περισσότερο πόλεις της Βόρειας Ευρώπης παρά Τουρκία που παρά τα εκατομμύρια των τουριστών έχει μια χαρά και τα χρυσωρυχεία της και από την άλλη η Χαλκιδική με τις απίστευτες παραλίες και τα δάση της που δέχεται επίσης αμέτρητους τουρίστες από κάθε γωνιά του πλανήτη αλλά που εδώ και 4.000 χρόνια είναι μία από τις γνωστότερες μεταλλευτικές γωνιές παγκοσμίως!

Σε αυτές τις περιοχές λοιπόν μπορούν και συνυπάρχουν θρησκείες, πολιτισμοί και φυλές χιλιάδων χρόνων, πολιτικές και κοινωνικές τάσεις που διαφωνούν στα πάντα αλλά και τρόποι αξιοποίησης του πλούτου της κάθε περιοχής εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους αφού οικολογία, τουρισμός και πολιτισμός από την μία και χρυσωρυχεία αλλά και βαριά βιομηχανία (στην Σμύρνη) υπάρχουν ταυτόχρονα στην ίδια περιοχή χωρίς η μία κατάσταση να εμποδίζει και να δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα στην άλλη!

Το “μυστικό” είναι ένα: σεβασμός πρώτα στους νόμους και μετά στον άλλον, στον “απέναντι”. Διότι είναι άνθρωπος κι αυτός, σαν εσένα και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να του επιβάλλεσαι με τρόπο ακραίο και φασιστικό, όπως δεν θέλεις εσύ να σου επιβάλλεται κανείς άλλος. Ετσι και το περιβάλλον όχι μόνο δεν καταστρέφεται αλλά μάλιστα βρίσκεται σε ακόμη καλύτερη κατάσταση αλλά και αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου γίνεται ώστε να βλέπουν ανάπτυξη και προκοπή οι τοπικές κοινωνίες. Και όλα αυτά ενώ και στις δύο περιοχές υπάρχουν οργανωμένα δίκτυα οργανώσεων που κάθε τρεις και λίγο προσπαθούν να δημιουργήσουν αντιδράσεις και επεισόδια βασιζόμενα πάνω σε ανόητες συκοφαντίες τις οποίες οι κάτοικοι έχουν ξεπεράσει εδώ και πολλά χρόνια. Εμείς πότε;

[ΠΗΓΗ: http://rodopinews.gr/ ]

ΕΝΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΘΕΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ Α. ΒΑΡΕΛΛΑ

Μαρτυρούμενη από γραπτά τεκμήρια και ανασκαφικά ευρήματα, η μεταλλευτική δραστηριότητα του μακεδονικού χώρου βασίζεται κυρίως στα κοιτάσματα σιδήρου, αργύρου και χρυσού. Μολονότι υποδεέστερα σε απόδοση και κύρος αυτών του Παγγαίου ή της Θάσου, τα χρυσωρυχεία της ορεινής Χαλκιδικής αποτελούν καθ’ όλη την διάρκεια των αρχαίων και μέσων χρόνων αξιοπρόσεκτη πηγή πλούτου για την κεντρική εξουσία και τους περιοίκους. Η λειτουργία, ωστόσο, ουδέποτε είναι συνεχής, καθώς πολιτικές συνθήκες επηρεάζουν την ύπαρξη και πορεία τους, ενώ η εξάντληση των πλουσίων ή προσιτών φλεβών απαιτεί επανειλημμένες τομές στην συναφή τεχνογνωσία.

Κατά την πρώιμη τουρκοκρατία η ανάγκη κοπής χρυσού και αργυρού νομίσματος οδηγεί τον αυτοκράτορα Σουλεϊμάν στο διττό εγχείρημα ουσιαστικής βελτιώσεως της μεθοδολογίας και απονομής αυτονομίας στις όμορες προς τα ορυχεία κοινότητες.

Ούτως γεννώνται τα Μαδεμοχώρια, μια φόρου υποτελής ομοσπονδία εξαπλωμένη από την Γαλάτιστα και τον Βάβδο μέχρι την Βαρβάρα και την Ιερισσό, μια εύπορη περιοχή αφιερωμένη στην εξόρυξη και τον εμπλουτισμό των ευγενών μετάλλων. Στις στοές και τους υπέργειους εργασιακούς χώρους γηγενείς Έλληνες συνυπάρχουν χωρίς εντάσεις με Αλβανούς, Σέρβους, Βουλγάρους, Τούρκους και Εβραίους. Συχνά μισθωτές των εγκαταστάσεων ως θεσσαλονικείς επιχειρηματίες, οι τελευταίοι θα αποτελέσουν συνάμα ως κεντροευρωπαίοι μεταλλωρύχοι τον κύριο μοχλό αναζωογονήσεως της παραγωγής. Ο λόγος για τους Ισραηλίτες της Ουγγαρίας που υποχρεώνονται από τα νικηφόρα οθωμανικά στρατεύματα να μετοικήσουν στην Χαλκιδική, αποκομίζοντας την προηγμένη επιστημονική γνώση του Γεωργίου Αγρίκολα και των εφευρετικών βοημών μηχανικών.

Η νεωτεριστική αυτή κίνηση δεν θα έχει συνέχεια, όταν δε η απελευθέρωση καταλύσει το ιδιόμορφο καθεστώς των Μαδεμοχωρίων, το ενδιαφέρον θα έχει εκ των πραγμάτων ήδη από αιώνων περιορισθεί στους σιδηροπυρίτες της Στρατονίκης. Η ανάμνηση των γερμανόφωνων μεταλλουργών θα διασώζεται σε μόνη την τοπική τεχνική ορολογία.

Η προσπάθεια αξιοποιήσεως του μεταλλευτικού τούτου παρελθόντος, της ορεινής Χαλκιδικής οδήγησε στο εγχείρημα δημιουργίας ενός-ευρωπαϊκού θεματικού δικτύου με τίτλο: «Οι Δρόμοι του Χρυσού και του Αργύρου». Το δίκτυο ευρίσκεται ήδη στο στάδιο της υλοποιήσεως υπό ελληνικό συντονισμό και με την συμμετοχή εταίρων από το Βέλγιο, την Γερμανία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Στην συνολική του μορφή το έργο αποσκοπεί σε δημιουργία ενός ευρωπαϊκού θεματικού δικτύου μουσειακού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα , αφιερωμένου στην μεταλλευτική.

Αφορά ορυχεία που λειτούργησαν σε διαχρονική βάση και προτίθεται να καλύψει την εξελικτική πορεία της σχετικής τεχνολογίας μέσα από κατάλληλα διαμορφωμένες παλαιές στοές και παράλληλα κέντρα τεκμηριώσεως. Η διακρατική διάσταση θα επιτρέψει να διαφανούν οι αλληλεξαρτήσεις και να διερευνηθούν οι τρόποι μεταφοράς τεχνογνωσίας σε κάθε ιστορική φάση.

Στον ελλαδικό χώρο η προσπάθεια εστιάζεται σε στήριξη της οργανώσεως επισκέψιμων στοών σε ορυχεία ιστορικής σημασίας, σε συσπείρωση των ενδιαφερομένων φορέων -μεταλλευτικών επιχειρήσεων ή επιστημονικής φύσεως ιδρυμάτων- και τέλος σε συντονισμό του όλου μέσω ενός κόμβου πληροφορήσεως. Ακολούθως, ενιαία προγράμματα επισκέψεων και εκπαιδευτικών υπηρεσιών τουρισμού θα διαμορφώσουν τους «Δρόμους του Χρυσού και του Αργύρου» σε ευρωπαϊκή κλίμακα, προβάλλοντας τα κοινά στοιχεία και ερμηνεύοντας τις ιδιομορφίες.

Άξονες υλοποιήσεως του προγράμματος είναι η οργάνωση μουσειακής στοάς στην περιοχή Στρατωνίου, η δημιουργία κεντρικού κόμβου στην Θεσσαλονίκη και η σύσταση των ελληνικών «Δρόμων ». Στόχος του συνολικού εγχειρήματος είναι αφ’ ενός η ευρύτερη κατανόηση των μεταλλευτικών διεργασιών στην μακραίωνη πορεία τους προς την εκμηχάνιση και αφ’ ετέρου η εξοικείωση του κοινού με τον κόσμο των ορυχείων – από τις εικονικές στοές του εκπαιδευτικού υλικού στις αυθεντικές εγκαταστάσεις των ορυχείων.

Πρωταρχικό πόλο έλξεως θα αποτελούν επισκέψιμες στοές του μεσοπολέμου -κατά προτίμηση στις Μαύρες Πέτρες της Στρατονίκης- με πολλαπλές δυνατότητες επιλογής του βαθμού δυσκολίας των διαδρομών. Επιτόπια ένταξη λειτουργικού εξοπλισμού παρωχημένης τεχνολογίας θα ζωντανεύει τις θεμελιώδεις δραστηριότητες. Ταυτοχρόνως, σε παράπλευρο επιφανειακό χώρο τεκμηριώσεως μακέτες, αντικείμενα, έντυπο και ηλεκτρονικό πληροφοριακό υλικό θα σκιαγραφούν την παλαιότερη ιστορία των ορυχείων της ορεινής Χαλκιδικής. Στα ίδια πλαίσια θα παρουσιασθεί διεξοδικά η μεταλλευτική τεχνογνωσία του μεσοπολέμου και των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. Η έκθεση θα αναπτύσσει την όλη πορεία παραγωγής στηριζόμενη στη λειτουργική ανακαίνιση σειράς μηχανών των στοών και του εργοστασίου εμπλουτισμού του Στρατωνίου.

Ο κόμβος τεκμηριώσεως της Θεσσαλονίκης θα είναι παραπληρωματικός της στοάς, αλλά και θα στηρίζει ουσιαστικά τους «Δρόμους του Χρυσού και του Αργύρου». Εκθέματα, διαγράμματα , μακέτες, έντυπο και ηλεκτρονικό εποπτικό υλικό θα πληροφορούν για την διάρθρωση των μεταλλευτικών μονάδων και των σχεδιασμό των καθ’ έκαστα μηχανών στις διάφορες χρονικές περιόδους. Γεωλογικοί χάρτες και συλλογή ορυκτών θα διασαφηνίζουν το πλαίσιο και συνάμα θα προβάλλουν τα λοιπά μέλη του δικτύου και τα μουσειακά ή εκπαιδευτικά τους κέντρα. Σε ανάλογη συνάρτηση θα αναπτύσσεται η ιστορία της ελληνικής μεταλλευτικής.