Τα όσα έγιναν χθες ήταν απλά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πολιτικού χωρισμού δύο εταίρων που κρατήθηκαν αγκαλιασμένοι για τέσσερα χρόνια. Και που μπορεί να φαίνεται ότι… χώρισαν τα τσανάκια τους, αλλά επί της ουσίας είναι σφιχταγκαλιασμένοι

Η αρχή του τέλους της κυβέρνηση σήμανε χθες μετά το σκηνοθετημένο διαζύγιο μεταξύ Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου. Ακόμη κι αν την Τετάρτη ο πρωθυπουργός λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης, που θεωρεί σίγουρη, έμπειροι κοινοβουλευτικοί λένε ότι πολύ δύσκολα ο πρωθυπουργός θα φτάσει μέχρι τον Οκτώβριο και οι κάλπες τον Μάιο έρχονται όλο και πιο κοντά.

Τα όσα έγιναν χθες ήταν απλά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πολιτικού χωρισμού δύο εταίρων που κρατήθηκαν αγκαλιασμένοι για τέσσερα χρόνια. Και που μπορεί να φαίνεται ότι… χώρισαν τα τσανάκια τους, αλλά επί της ουσίας είναι σφιχταγκαλιασμένοι. Η συμφωνία που έγινε ήταν απλή: Ο Τσίπρας να παραμείνει πρωθυπουργός και ο Καμμένος να παραμείνει αρχηγός κόμματος χωρίς να μετατραπεί σε «Ιφιγένεια».

Το κόλπο ήταν απλό. Διαγράφει δύο (Κουντουρά, Κόκκαλη) αν στηρίξουν την κυβέρνηση αλλά δεν διαγράφει άλλους δύο (Παπαχριστόπουλο, Ζουράρι) που θα κάνουν ακριβώς το ίδιο με τη δικαιολογία ότι δεν αντάλλαξαν υπουργική καρέκλα. Έτσι ο Τσίπρας βρίσκει τους 151 και ο Καμμένος διατηρεί την πεντάδα που τον κάνει αρχηγό κοινοβουλευτικής ομάδας.

Ποιοι πάνε μαζί

Τα δεδομένα έχουν ως εξής σύμφωνα με τα «ΝΕΑ»: Η πρόθεση του Καμμένου να μη δώσει ψήφο εμπιστοσύνης αναδιαμόρφωνε μέχρι αργά χθες το νέο πλήρωμα ή τους οριστικούς πρόθυμους βουλευτές που θα βάλουν πλάτη στον Αλέξη Τσίπρα. Με δεδομένους τους 145 συριζαίους βουλευτές, το Μέγαρο Μαξίμου, και χθες αλλά και τις προηγούμενες ημέρες, έκανε ασκήσεις επί χάρτου για το ποιοι θα έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης, δεδομένου του ότι από την Παρασκευή διέρρεε πως τελικά ο Καμμένος θα καταψήφιζε την κυβέρνηση αφού πρώτα αποχωρούσε από αυτήν – όπως κι έγινε. Από κει και πέρα η συζήτηση είχε μετακινηθεί στο γήπεδο των άλλων κομμάτων, για την ακρίβεια στο ποιοι από τους ΑΝΕΛ δεν θα πάνε με τη γραμμή του αρχηγού τους, κάτι που ουσιαστικά παραδέχθηκε ο ίδιος ο Καμμένος στη συνέντευξη Τύπου του.

Όλα δείχνουν ότι εδώ υπάρχουν τέσσερα ονόματα που θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης. Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος που από την αρχή είχε πει πως θα ψήφιζε και τη συμφωνία των Πρεσπών και την κυβέρνηση, κάτι που δεν άλλαξε τις προηγούμενες ημέρες. Η Έλενα Κουντουρά επίσης, που δεν είχε μέχρι τώρα αποκαλύψει τα χαρτιά της και απλώς επαναλάμβανε πως θα ψηφίσει κατά συνείδηση – κάτι που πλέον γέρνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και προς εκλόγιμη θέση στο νέο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, σύμφωνα με πληροφορίες. Ο Κώστας Ζουράρις που είχε πει εδώ και καιρό πως δεν θα έριχνε ποτέ μια «αριστερή κυβέρνηση», παρότι τάχθηκε από την πρώτη στιγμή κατά της συμφωνίας των Πρεσπών. Χθες το επιβεβαίωσε και μάλιστα είπε πως, παρότι θα στηρίξει την κυβέρνηση, δεν θα ψηφίσει την εν λόγω συμφωνία. Ο Βασίλης Κόκκαλης επίσης ανήκει στους πρόθυμους της νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας – και η ρήξη του με τον Καμμένο έγινε μόλις πρόσφατα.

Η «ανεξάρτητη» Κατερίνα Παπακώστα, που πληροφορίες τη φέρνουν να αναβαθμίζεται και να γίνεται υπουργός Προστασίας του Πολίτη στον επικείμενο ανασχηματισμό, επίσης στηρίζει την κυβέρνηση. Τέλος, ο Σπύρος Δανέλλης από Το Ποτάμι, σταθερός υποστηρικτής της συμφωνίας των Πρεσπών, μέχρι χθες φερόταν ως η χρήσιμη ψήφος για τον Αλέξη Τσίπρα στη συζήτηση για την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση.

Πάντως ο Γιάννης Σαρίδης από την Ένωση Κεντρώων, όπως είχε πει, αν ερχόταν πρώτα η ψήφος εμπιστοσύνης συνδεόμενη με τη συμφωνία, δεν θα έδινε ψήφο εμπιστοσύνης και τελικά δεν καταγράφεται στις 151.

Σε ανοικτή γραμμή

Σύμφωνα με τα «ΝΕΑ», τις τελευταίες 72 ώρες υπήρξαν αρκετές τηλεφωνικές επικοινωνίες του Πρωθυπουργού με τον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Το κύριο ζήτημα ήταν ο τρόπος του διαζυγίου και βέβαια η επόμενη μέρα για το κόμμα Καμμένου, καθώς ο ίδιος ζήτησε να βρεθούν εκτός κυβέρνησης και να μη συμπεριληφθούν ενδεχομένως στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στελέχη και βουλευτές των ΑΝΕΛ. Το αίτημα αυτό του Καμμένου δεν έγινε δεκτό από τον Τσίπρα που είχε ήδη αποφασίσει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από το απόγευμα του Σαββάτου. Από τότε ήταν βέβαιοι στο πρωθυπουργικό επιτελείο ότι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ δεν θα στήριζε την κυβέρνηση και θα πορευόταν με όσους τον ακολουθούσαν, ξεκινώντας αγώνα πολιτικής επιβίωσης του κόμματός του.

Από την πρώτη στιγμή ο Πρωθυπουργός ήταν σε ανοικτή γραμμή με τον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση και με κεντρικά στελέχη της κυβέρνησης, όπως ο αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης, αλλά και τους στενούς του συνεργάτες, όπως ο Δημήτρης Τζανακόπουλος κ.ά. Η απόφαση ελήφθη ομόφωνα και δεν υπήρξε ουδεμία αμφιβολία για την επόμενη κίνηση. «Πάμε για ψήφο εμπιστοσύνης» ήταν το μήνυμα και απλά ανέμεναν να γίνει η συνάντηση Τσίπρα – Καμμένου και να ακολουθήσει η δήλωση του Πρωθυπουργού για να σημάνει η αντίστροφη μέτρηση.

Οι κάλπες

Στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν εξετάσει ακόμα και το ενδεχόμενο να μην πάρει η κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης, αν και εκτιμάται πως είναι «κλειδωμένη» η πλειοψηφία των 151 για να συνεχίσει ο Πρωθυπουργός και επίσης πως θα εγκριθεί η συμφωνία των Πρεσπών. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο  Τσίπρας εμφανιζόταν ήρεμος για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 151 και ως εκ τούτου προχωρεί στον οδικό χάρτη που είχε χαραχθεί από την αρχή της εβδομάδας και ουσιαστικά προβλήθηκε και στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του. Μάλιστα, στην περίπτωση που δεν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση, ακόμα και ως υπόθεση εργασίας, υποστηρίζουν ότι θα προχωρήσουν συντεταγμένα σε εκλογές που θα γίνουν εν ευθέτω χρόνω.

Αυτό πρακτικά σημαίνει, με βάση τα όσα συζητήθηκαν το Σαββατοκύριακο, ότι οι κάλπες θα στηθούν τον Μάιο μαζί με τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές. Επίσης, κυρίαρχη άποψη στο πρωθυπουργικό επιτελείο, ειδικά όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, είναι να προχωρήσει η κυβέρνηση, εάν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, έως τον Οκτώβριο, αν και επιτελικά στελέχη προκρίνουν τον Μάιο.

[ΠΗΓΗ: https://www.tanea.gr, 14/1/2019]

Ο γερο-Κάρολος Μαρξ το είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Έβλεπε ότι ο βιομηχανικός καπιταλισμός ήταν ένα ανατρεπτικό σύστημα παραγωγής πλούτου που όντως άνοιγε νέες προοπτικές στον άνθρωπο. Σκέφτηκε λοιπόν ότι, αντί ο αυξανόμενος αυτός πλούτος να συσσωρεύεται ως αντιπαραγωγικό κεφάλαιο στα θησαυροφυλάκια ολίγων καπιταλιστών, θα μπορούσε μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου να γίνει κτήμα των περισσότερων.

Όμως, σε αντίθεση με τον ιδεολογικό του αντίπαλο Εδουάρδο Μπερνστάϊν, δεν θέλησε να καταλάβει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου θα οδηγούσε και στην κατάργηση της πηγής παραγωγής πλούτου.

Συνεπώς, ο κομμουνισμός ναι μεν θα μοίραζε τον πλούτο των καπιταλιστών, πλην όμως στην συνέχεια, χωρίς τους τελευταίους, αντί να παράγεται πλούτος προς διανομή θα υπάρχει φτώχεια για όλους. Πάνω σε αυτή την «μικρή λεπτομέρεια» θεμελιώθηκε η σοσιαλδημοκρατία, η οποία πιστεύει ότι χωρίς παραγωγή πλούτου προς διανομή ο σοσιαλισμός παραμένει όνειρο απατηλό για τους πολλούς και μέσον πλουτισμού για τους λίγους.

Στην βάση αυτής της συλλογιστικής, στον δυτικό κόσμο, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες βρήκαν κοινά σημεία συνεργασίας και συναίνεσης, κατάφεραν δε, από την μία μεριά, να διαλύσουν τους φαιοκόκκινους ολοκληρωτισμούς και, από την άλλη, να πετύχουν ασύλληπτα για τον άνθρωπο επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής ευμάρειας. Έτσι, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, η οικονομία της αγοράς παρέμεινε το μοναδικό αξιόπιστο σύστημα παραγωγής πλούτου, με αποτέλεσμα να το υιοθετήσουν ακόμα και χώρες όπως η Κίνα, όπου ο πολιτικός κομμουνισμός παραμένει για την ώρα κυρίαρχος.

Το γεγονός αυτό ανέτρεψε πολλές παραδοσιακές ισορροπίες στην παγκόσμια αγορά, παράλληλα όμως η είσοδος της βιομηχανίας σε νέες μορφές παραγωγής πλούτου, περισσότερο άϋλες παρά υλικές, έφερε στο προσκήνιο και νέα προβλήματα διακυβέρνησης. Σημαντική υπήρξε επίσης και η μετατόπιση της πραγματικής οικονομίας προς την χρηματοοικονομία, με την τελευταία να αντιπροσωπεύει σήμερα σε μέγεθος είκοσι φορές το παγκόσμιο εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών –συμβάλλοντας ταυτόχρονα και στην επιτάχυνση της παγκοσμιοποίησης, χάρη στην οποία πάνω από ένα δισεκατομμύριο πεινασμένοι άνθρωποι τα τελευταία τριάντα χρόνια απέκτησαν εισοδήματα και αγαθά που δεν μπορούσαν να φανταστούν.

Μέσω της παγκοσμιοποίησης, έτσι, παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μία εντυπωσιακή αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου, με εξίσου εντυπωσιακές μεταφορές του από χώρα σε χώρα, από επιχειρήσεις σε επιχειρήσεις, από ανθρώπους σε ανθρώπους.

Η εξέλιξη αυτή δημιουργεί πρωτόγνωρες καταστάσεις ανισορροπίας και ανισοτήτων, που στην πορεία δεν γίνονται γρήγορα αντιληπτές από τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις. Αποτελούν έτσι μάλλον εύκολη λεία στους φορείς του λαϊκισμού και της οπισθοδρόμησης, οι οποίοι τώρα έχουν «ανακαλύψει» και νέους «εχθρούς». Οι τελευταίοι εντοπίζονται σε παλιές αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπως είναι το δικαίωμα επιλογής ηγετών, το κράτος δικαίου, η ανεξιθρησκεία και η ανοχή. Με άλλα λόγια, τον τελευταίο καιρό ασκείται οξύτατη κριτική στην κυριαρχία των ελίτ, οι οποίες λέγεται ότι στον βωμό της ατομικής ελευθερίας θυσιάζουν κοινωνικούς δεσμούς και οικονομική ασφάλεια. Κατά συνέπεια, με τις πολιτικές αυτές, οι ελίτ υποβοηθούν την άνοδο αντιφιλελεύθερων δυνάμεων.

Χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό, από την άποψη αυτή, είναι το τελευταίο βιβλίο του γερμανικής καταγωγής Αμερικανού καθηγητή Γιάσα Μουνκ (Yascha Mounk) με τίτλο «Λαός Κατά Δημοκρατίας», στο οποίο κάνει λόγο για τον «μη δημοκρατικό φιλελευθερισμό» (undemocratic liberalism) και τον ρόλο του στην ανάδυση του αυταρχισμού.

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα του Γιάσα Μουνκ είναι ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός στηρίζεται πλέον σε αποφάσεις που λαμβάνονται χωρίς δημοκρατικό έλεγχο και άρα ευνοούν μικρές ομάδες συμφερόντων εις βάρος των πολλών. Επισημαίνει επίσης τον ρόλο των κεντρικών τραπεζών και τον τρόπο με τον οποίο το εμπόριο ρυθμίζεται από διεθνείς συμφωνίες που δημιουργήθηκαν μετά από μυστικές διαπραγματεύσεις σε απρόσιτους θεσμούς. Κατά συνέπεια, η συνεπαγόμενη από τις συμφωνίες παγκόσμια ανάπτυξη και κινητικότητα του εμπορίου, περιορίζοντας τις οικονομικές διαφορές ανάμεσα στα καθιερωμένα κόμματα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς, συμβάλλει στην αποπολιτικοποίηση των λαών και αφήνει το πεδίο ελεύθερο στους φορείς της ανελεύθερης δημοκρατίας.

Στο επίπεδο αυτό ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος και συγγραφέας του πολύκροτου βιβλίου «Το Κεφάλαιο τον 21ο Αιώνα», Τομά Πικεττί, εκτιμά ότι στην Δύση κυριαρχούν σήμερα οι ομάδες της «αριστοκρατικής αριστεράς» και της «δεξιάς των εμπόρων», οι οποίες αδυνατούν πλέον να ελέγχουν τις διαδικασίες συσσώρευσης του πλούτου –με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς νέων ανισοτήτων.

Η κοινή γνώμη, έτσι, βλέποντας και καταλαβαίνοντας ότι οι πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές είναι ελάχιστες στον χώρο της διαχειριστικής πολιτικής, κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπη με μία κρίση, όπως για παράδειγμα το μεταναστευτικό, επιλέγει και ψηφίζει μη συστημικά κόμματα για να εκφράσει την δυσαρέσκειά της. Αυτός είναι σήμερα και ο βασικός λόγος της ανόδου ακραίων κομμάτων στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και κυρίως σε αυτές που έχουν σοβαρά προβλήματα μεταναστών και προσφύγων.

Το φαινόμενο αυτό, από την μία μεριά, αποτελεί σαφέστατη έκφραση αντισυστημικής διαμαρτυρίας και, από την άλλη, είναι πραγματικό εφαλτήριο για να κάνουν καριέρα αδίστακτοι καιροσκόποι της πολιτικής.

«Δεν είναι τυχαίο ότι η ακροδεξιά συχνά όχι μόνον καταγγέλλει συλλήβδην τα συστημικά κόμματα, κερδίζοντας έτσι από την λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά και διαλύει την δυνατότητα των ανθρώπων να σκεφτούν. Έχει δηλαδή τοξική επίδραση συνολικά στους όρους που αρθρώνεται ο δημόσιος λόγος, αλλά και δομείται η σφαίρα της δημοσιότητας και άρα οι όροι της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μόνον που αυτή η λογική απλώς ενισχύει το αφήγημα της ακροδεξιάς, την βοηθά να παρουσιάζεται ως συγκρουσιακή επιλογή, ακόμη και αν στην πραγματικότητα έχει βαθειά συντηρητικές και συστημικές απόψεις», γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος στο Unfollow, όπου θέτει και το θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Μία αντιπαράθεση η οποία, στο μέτρο που μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να λάβει χώρα παρά μόνον σε επίπεδα που απαιτούν ισχυρή γνώση της πολυπολικότητας του κόσμου μας και κυρίως των νέων μηχανισμών γνώσης που φέρνουν στην επιφάνεια οι τεχνολογικές ανατροπές. Για την πραγματική σημασία των τελευταίων δεν γίνεται ευρύτερα λόγος, ενώ θα έπρεπε.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αθανασίου Χ. Παπανδρόπουλου, 16/10/2018]

Μήνυμα ότι η χώρα χρειάζεται σταθερή κυβέρνηση απηύθυνε ο κ. Μητσοτάκης

Επίθεση με αιχμές προς τον πρωθυπουργό ότι είναι όμηρος του Π. Καμμένου εξαπέλυσε από τις Βρυξέλλες ο Κυρ. Μητσοτάκης με αφορμή την παραίτηση του Ν. Κοτζιά, σημειώνοντας ότι δικαιώνεται που μίλησε για «κυνικό συνεταιρισμό εξουσίας» και διαμηνύοντας ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι απλά «αδύναμος», αλλά «εκβιαζόμενος» πρωθυπουργός. Επανέλαβε δε ότι όσο πιο γρήγορα τελειώσει η «φαρσοκωμωδία», τόσο το καλύτερο για τη χώρα.

«Ο κ. Τσίπρας απέπεμψε τον υπουργό Εξωτερικών κ. Κοτζιά. Είπε ταυτόχρονα ότι δεν θα ανεχθεί καμία διγλωσσία στο ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών. Απέπεμψε δηλαδή τον άνθρωπο ο οποίος υπήρξε ο θερμότερος υποστηρικτής της συμφωνίας και ταυτόχρονα κράτησε στην κυβέρνηση τον κ. Κομμένο, ο οποίος έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι τη συμφωνία αυτή δεν τη θέλει, δεν τη στηρίζει και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να συμφωνήσει στην υπερψήφισή της», σημείωσε ο πρόεδρος της Ν.Δ. προσερχόμενος στη Σύνοδο του ΕΛΚ, ενώ επανέλαβε ότι ειδικά στις σημερινές «κρίσιμες γεωπολιτικές συγκυρίες», η χώρα χρειάζεται σταθερή κυβέρνηση που θα μιλάει με μια φωνή εντός και εκτός συνόρων. «Δεν την έχει σήμερα. Θα την αποκτήσει σύντομα μετά τις επόμενες εκλογές», κατέληξε

Νωρίτερα, ο πρόεδρος της Ν.Δ. έθεσε το θέμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ΔΕΗ στη συνάντησή του με τον επίτροπο Ενέργειας Μιγκέλ Κανιέτε, η οποία εστιάστηκε στην ηλεκτρική διασύνδεση της Κρήτης με την Αττική, ως έργο Κοινού Ενδιαφέροντος στο πλαίσιο τριμερούς συνεργασίας της Ελλάδας με την Κύπρο και το Ισραήλ. Το μήνυμα, εξάλλου, ότι είναι αποφασισμένος ως πρωθυπουργός να ξεμπλοκάρει εμβληματικές επενδύσεις, όπως το Ελληνικό, απηύθυνε ο κ. Μητσοτάκης μέσω συνέντευξής του στο Bloomberg. «Το Ελληνικό είναι η πιο εμβληματική επένδυση στη χώρα. Συμβολίζει τη νέα Αθήνα», τονίζει προαναγγέλλοντας ότι τα σημερινά εμπόδια θα ξεπεραστούν με αποφασιστικότητα και χωρίς καμία χρονοτριβή. Ο κ. Μητσοτάκης δεσμεύεται ότι η επένδυση θα ξεκινήσει μέσα στο 2019. Κάτι αντίστοιχο λέει και για τις Σκουριές, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι οι άδειες στην καναδική εταιρεία «θα εκδοθούν μέσα στον πρώτο μήνα» από την αλλαγή κυβέρνησης.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ. επαναλαμβάνει ότι άμεση προτεραιότητά του είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης της χώρας: «Αυτό  είναι το μεγαλύτερο μας στοίχημα: να πείσουμε τους πάντες, τις αγορές, τους πιστωτές, τους επενδυτές και κυρίως τον ελληνικό λαό. Να οικοδομήσουμε εμπιστοσύνη προς τη χώρα και τη νέα κυβέρνηση. Θα κάνουμε τα πάντα για να τελειώνουμε οριστικά με την αντίληψη που υπάρχει σήμερα ότι η χώρα δεν μπορεί να αλλάξει», σημειώνει. Ακόμη, τονίζει ότι οι τράπεζες είναι επαρκώς κεφαλαιοποιημένες, αλλά ότι χρειάζεται να κινηθούν με ταχύτητα για την αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων. Τέλος, ερωτηθείς αν η Ελλάδα κινδυνεύει με ένα νέο πρόγραμμα, υπογραμμίζει ότι θεωρεί αδιανόητη μια τέτοια εξέλιξη και ότι θα κάνει ό,τι χρειαστεί προκειμένου η χώρα μας να μην ξαναδοκιμαστεί ποτέ από ένα νέο μνημόνιο.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, της Αριστοτελίας Πελώνη, 18/10/2018]

Στα 3,5 χρόνια που συμπορεύτηκαν Τσίπρας– Κοτζιάς στην Κυβέρνηση, οι εκρήξεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών δεν ήταν ούτε λίγες ούτε περιορισμένης έκτασης.

Ο Νίκος Κοτζιάς, του οποίου το ευερέθιστο και συγκρουσιακό θυμικό ήταν γνωστό τοις πάσι στους κυβερνητικούς διαδρόμους, έφτασε και άλλες φορές κοντά στην παραίτηση, με επεισόδια έντονα που έληγαν ωστόσο το ίδιο ξαφνικά όπως άρχιζαν.

Η σύγκρουσή του όμως με τον Πάνο Καμμένο στο υπουργικό συμβούλιο της Τρίτης,  ήταν άλλης τάξεως θέμα αυτή τη φορά. Στη μεταξύ τους άγρια κόντρα ( ο συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα άφησε αιχμές εναντίον του για τη διαχείριση των μυστικών κονδυλίων του ΥΠΕΞ), ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να λειτουργήσει “πυροσβεστικά”, όπερ κι έγινε “ηφαίστειο” ο κ. Κοτζιάς, απαιτώντας την κάλυψή του από τον πρωθυπουργό.

Κάλυψη την οποία ο κ. Τσίπρας δεν έδωσε -όπως την επιθυμούσε τουλάχιστον ο Ν. Κοτζιάς ανοίγοντας τον Ασκό του Αιόλου.

Ο κ. Κοτζιάς άρχισε από το ίδιο κιόλας βράδυ να δίνει “διαρροές” περί έντονης δυσφορίας του για τη στάση του Α. Τσίπρα ενώ επισκεπτόμενος τον Προκόπη Παυλόπουλο, θορύβησε το Μαξίμου για τις προθέσεις του.

Εως και χθες το πρωί πάντως, ο Ν. Κοτζιάς φαίνεται πως περίμενε μια δημόσια δήλωση στήριξης από τον Α. Τσίπρα, η οποία ποτέ δεν ήρθε.

Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός, δια τηλεοπτικής παρεμβάσεως του Δημήτρη Τζανακόπουλου, του διαμήνυσε: “Σκέρτσα” και διαρροές τέλος, ό,τι έχεις να πεις θα το πεις σε εμένα και όχι στον Τύπο.

Η παρέμβαση του κ. Τζανακόπουλου -προφανώς κατόπιν οδηγιών Τσίπρα- ήταν το μήνυμα που περίμενε ο πρώην ΥΠΕΞ για να ετοιμάσει την έξοδό του από τη Βασιλίσσης Σοφίας.

Μηνύματα Τσίπρα και εικόνα αποσύνθεσης

Η παραίτηση Κοτζιά συνοδεύτηκε από ένα tweet του που έβριθε αιχμών. Ο ίδιος είναι επικεφαλής της Κίνησης Πράττω που μετρά συνολικά δύο βουλευτές στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ: Τον ίδιο και την βουλευτή Γεωργία Γεννιά.

Σήμερα η Κίνηση συνεδριάζει στον απόηχο της παραίτησής του για να αποφασίσει πώς θα κινηθεί στο μέλλον.

Όπως ανέφερε ήδη χθες το Capital.gr, ακόμη και εάν ο Ν. Κοτζιάς αποφασίσει με την Γ. Γεννιά να ανεξαρτητοποιηθούν, “ροκανίζουν” μεν την κυβερνητική πλειοψηφία μειώνοντάς τη στους 151 βουλευτές, αλλά να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια της Κυβέρνησης, δεν δύνανται.

Η αίσθηση πάντως που προκλήθηκε και στον ΣΥΡΙΖΑ από την επικράτηση Καμμένου στην κόντρα με τον Κοτζιά, αφήνει εξόχως στυφή γεύση στους “αριστερούς” ( sic) ουρανίσκους.

Από την άλλη πλευρά, κύριο μέλημα του Αλέξη Τσίπρα αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της παραίτησης του Ν. Κοτζιά ήταν να μη δοθεί προς τα έξω μήνυμα “κατάρρευσης” της Συμφωνίας των Πρεσπών και επικράτησης του αρνητή της, Π. Καμμένου.

Εξ’ ού και ο Αλέξης Τσίπρας, με τηλεοπτική δήλωσή του ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του ΥΠΕΞ, διατρανώνοντας και τη στοχοπροσήλωσή του στην υλοποίηση της Συμφωνίας.

Παραλλήλως, επιχειρώντας να δείξει πυγμή και στο εσωτερικό του, προσπάθησε να αξιοποιήσει την παραίτηση Κοτζιά ως παράδειγμα ότι εφεξής, όποιος δημιουργεί πρόβλημα στην κυβερνητική συνοχή, θα αποπέμπεται.

Αυτό, λένε συνομιλητές του, απηχεί και τις προθέσεις του σχετικά με τον εταίρο του, Π. Καμμένο. Προς ώρας πάντως, το …σκορ Κοτζιά- Καμμένου είναι 0-1, προκαλώντας σύμφωνα με την αντιπολίτευση εικόνα υποταγής του Τσίπρα στον πρόεδρο των ΑΝΕΛ.

Εκλογές ξανά στο τραπέζι

Η δίχως τέλος αναμπουμπούλα στο κυβερνητικό τρένο ( να “μαζέψει” τους ΑΝΕΛ σκόπευε με τη σύναξη στο υπουργικό Συμβούλιο, “φάγωμα” Κοτζιά προέκυψε τελικώς) φέρνει ξανά στο τραπέζι, σενάρια πρόωρων εκλογών, ακόμη και ως …ατύχημα.

Παρότι ο κ. Τσίπρας φέρεται να έχει αποφασίσει να μην προσφύγει σε κάλπες πριν από τον Μάιο του 2019, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πλέον ένα “ατύχημα” που θα οδηγήσει την Κυβέρνησή του πολύ νωρίτερα από όσο ο ίδιος υπολόγιζε, στην πόρτα της εξόδου.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, της Νίκης Ζορμπά, 18/10/2018]

Η εικόνα διακυβέρνησης της χώρας είναι απελπιστική. Εμφανίζεται η Ελλάδα ως κράτος χωρίς κανόνες. Οταν στο ίδιο το υπουργικό συμβούλιο η οργάνωση και διεξαγωγή της συζήτησης μεταξύ υπουργών δεν διαφέρουν από τα όσα συνέβαιναν στους φοιτητικούς συλλόγους την εποχή της κατάρρευσης του φοιτητικού κινήματος, είναι σίγουρο ότι η κυβερνησιμότητα της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ.

Η BlackRock είναι μεταξύ των παγκοσμίως μεγαλυτέρων οργανισμών κινητοποίησης κεφαλαίων, επενδυτικών μελετών και αξιοποίησης χρημάτων (διαχειρίζεται 6,5 τρίο, δολ.) και ανακοίνωσε πως δεν θέλει να συνεχίσει, αυτή την περίοδο, με τη διαχείριση του ελληνικού κινδύνου. Ετσι, θα αναστείλει την 300 εκατ. επένδυσή της για την ανάπλαση των εγκαταλελειμμένων εγκαταστάσεων της θρυλικής κλωστοϋφαντουργίας Μουζάκη.

Μπορεί να φταίει ο Μητσοτάκης; Υπό μιαν έννοια, μπορεί! Σε συζήτησή του με δημοσιογράφους του πρακτορείου Bloomberg θεώρησε χρήσιμο να διαβεβαιώσει πως εφόσον αναλάβει, θα εκδώσει, στον πρώτο μήνα, άδεια για να διασωθεί στο «τσακ» η επένδυση στις Σκουριές, την οποία για ψηφοθηρικούς λόγους πασπαλισμένους με ιδεολογική χρυσόσκονη παρανομίας εμπόδισε ο σημερινός γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ

Αμέσως μετά, διαβεβαιώνει ο ίδιος, θα φροντίσει ώστε η επένδυση στο Ελληνικό να ξεκινήσει μέσα στο 2019. «Αυτό είναι το μεγαλύτερο μας στοίχημα: να πείσουμε τους πάντες, τις αγορές, τους πιστωτές, τους επενδυτές και κυρίως τον ελληνικό λαό. Να οικοδομήσουμε εμπιστοσύνη προς τη χώρα και τη νέα κυβέρνηση», υπογραμμίζει. Όταν οι επενδυτές, ιδίως όταν πρόκειται για οργανισμούς που έχουν ταλαιπωρηθεί ήδη πολλά χρόνια ενώ και ο ορίζοντας τους είναι πολύ μακρός, γνωρίζουν ότι σε λίγο καιρό πιθανότατα θα έρθει μια κυβέρνηση που θα καταργήσει αυτήν ακριβώς την εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα γιατί να μην περιμένουν; Έτσι, ενώ μέχρι προ ολίγου η προοπτική Μητσοτάκη ενίσχυε τον παρόντα Τσίπρα, μετά τα απανωτά κρούσματα ακυβερνησίας, ασυνεννοησίας και αποπροσανατολισμού, όλοι πλην ελάχιστων βάζουν τις δραστηριότητες τους στο «hold» και περιμένουν την αλλαγή

Είναι και κάτι ακόμη. Στους διεθνείς κύκλους, όπως και σε μένα και, είμαι σίγουρος, σε πολλούς από εσάς, εμπεδώνεται η πεποίθηση ότι το κράτος τελεί υπό τη διαχείριση βαθύτατα αντιδραστικών ανθρώπων, ανεπάγγελτων ως επί το πλείστον, οι οποίοι μισούν οτιδήποτε προοδευτικό. Προοδευτικό με την πραγματική έννοια: αυτήν που βελτιώνει την επιβίωση, δημιουργεί ευκαιρίες και κάνει τους ανθρώπους καλύτερους.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Μπάμπη Παπαδημητρίου, 18/10/2018]