Δεν πρόλαβε να ψηφιστεί το νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε τα εξής: «Το νομοσχέδιο που θα ψηφίσουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ έρχεται από το παρελθόν και σύντομα θα αποτελεί παρελθόν, δήλωσε ο πρόεδρος της ΝΔ». Στην ομιλία του στη Βουλή ο κ. Μητσοτάκης δεσμεύθηκε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα το καταργήσει άμεσα.

Αυτό είναι γνωστό στο ΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμη αρχίσει η συζήτηση για την λεγόμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», αφού οι επιχειρούμενες αλλαγές είναι σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τις πολιτικές που υποστηρίζει η Ν. Δημοκρατία. Αλλά αυτό δεν έχει καμία –μα καμία– σημασία… Σημασία έχει ο κάθε αιθεροβάμων υπουργός Παιδείας να συνδέσει το όνομά του με μία μεταρρύθμιση και να μνημονεύεται στο μέλλον. Όπως, για παράδειγμα, ο «νόμος Διαμαντοπούλου»… Έτσι θα έχουμε «μεταρρύθμιση Γαβρόγλου»!

Μια που αναφέραμε τον υπουργό Παιδείας –ο οποίος για έναν ανεξήγητο λόγο μου φέρνει στο μυαλό κάθε φορά που τον βλέπω τον Τζεπέτο, τον πατέρα του Πινόκιο–, δεν θα μπορούσε να κάνει ατυχέστερη δήλωση από τη θέση του ως υπουργός: «Αν οι καλοί είναι να φύγουν στο εξωτερικό επειδή δεν πληρώνονται, εγώ τους προτρέπω να το κάνουν» (!!!). Ας αναρωτηθεί ο γραφικός υπουργός και για το λόγο που οι «καλοί» δεν πληρώνονται… Αλλά τι θα πει «καλοί»; ΟΙ «άριστοι» δηλαδή; Μα εμείς οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είμαστε ορκισμένοι εχθροί της αριστείας;

Ας επανέρθουμε λοιπόν στο θέμα Παιδεία. Και ας πάμε από την τριτοβάθμια, στο σύστημα εισαγωγής. Την σχολική χρονιά 2019-2020 υποτίθεται θα μπαίνουν τα παιδιά στο Πανεπιστήμιο με το νέο σύστημα, το εθνικό απολυτήριο. Μιλάμε για τα παιδιά που πάνε φέτος πρώτη λυκείου. Ακόμα και αν γίνουν εκλογές τέλη του 2018 –που πιθανότερο να γίνουν αρχές 2019–, δεν προλαβαίνει να ξαναλλάξει το σύστημα, αλλά οι επόμενοι μαθητές θα μπουν με κάποιο άλλο σύστημα που θα εμπνευστεί ο τότε υπουργός Παιδείας, αφού –με πιθανότητες 99,9%–, οι «επόμενοι» θα καταργήσουν ότι επέβαλλαν οι «προηγούμενοι»… Βάσει ποιανού συστήματος θα προετοιμαστούν; Τι θα διδαχθούν στο φροντιστήριο; Και λέω στο φροντιστήριο, διότι αυτός ο ελληνικός «θεσμός» δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψει… Ειδικά τώρα με το εθνικό απολυτήριο θα ενισχυθεί κι όλας, αφού τα μαθήματα που θα εξετάζονται οι μαθητές με εξετάσεις τύπου «Πανελλαδικές», θα είναι περισσότερα! ΚΑΝΕΙΣ και εννοώ ΚΑΝΕΙΣ δεν σκέφτεται τα παιδιά. Έφηβοι που προχωράνε με το άγχος τι σύστημα θα αντιμετωπίσουν όταν φτάσει η ώρα να δοκιμάσουν να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Όσον αφορά το φροντιστήριο, συνάδελφος προσπαθούσε μάταια να εξηγήσει σε Ιταλούς φίλους του τι είναι ακριβώς το ελληνικό φροντιστήριο. Όλο τον ρωτούσαν αν απευθύνεται σε παιδιά με προβλήματα μάθησης… Δεν μπορούσαν να διανοηθούν πως όλα τα ελληνόπουλα πάνε φροντιστήριο για 2 χρόνια πριν δώσουν εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, όσο καλοί μαθητές και μαθήτριες και αν είναι. Άλλο ένα σήμα κατατεθέν της “made in Greece” νοοτροπίας μας…

Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το καλύτερο σύστημα, η απάντησή μου θα είναι «αυτό που δεν αλλάζει». Τόσοι ειδικοί, τόσοι καθηγητάδες, τόσες επιτροπές, τόσα δημόσια Ινστιτούτα με κρατικοδίαιτους συμβούλους, ας βρουν ένα λογικό σύστημα και ας το αφήσουν ήσυχο… Αλλά μάλλον ζητάμε πολλά…

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 2/8/2017]

Αρχίζει αύριο, Τρίτη, στη Βουλή των Ελλήνων η συζήτηση σχετικά με το νομοσχέδιο- έκτρωμα του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου, που επαναφέρει την ανώτατη Παιδεία στο 1982. Οι διατάξεις του νομοσχεδίου έχουν υποστεί δημόσια κριτική από πολιτικές και δημοσιογραφικές φωνές, έτσι που παρέλκει εδώ η επανάληψή τους.

Στο Κοινοβούλιο αναμένουμε τα γνωστά: Άσφαιρες κοκορομαχίες, χωρίς πραγματικά πολιτικά επιχειρήματα από την κυβέρνηση, που απλώς ζει στον κόσμο της, στον κόσμο του 1982. Επίθεση από την αντιπολίτευση, σαν να ήταν ως το 2014 η ελληνική Παιδεία υπόδειγμα ή έστω μια ανεκτή Παιδεία για μια πολιτισμένη κοινωνία. Αλλά δεν ήταν, όπως όλοι –πλην της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως φαίνεται…- γνωρίζουμε καλά.

Εξωστρέφεια, αυτοτέλεια, καλύτερη λειτουργία, στήριξη ανθρώπων που την αγαπούν. Αυτά κι άλλα πολλά επίθετα και χαρακτηρισμοί θα κυριαρχήσουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Λόγια, που ποτέ, ανεξαρτήτως του ποια κυβέρνηση ήταν στα πράγματα, δεν έγιναν πράξη. Πομφόλυγες χωρίς πραγματικό πολιτικό σχέδιο, ούτε καν ένα πολιτικό σχέδιο του ποδαριού.

Ωραία λόγια, λοιπόν: Εξωστρέφεια, αυτοτέλεια, αυτοδιοίκητο, συνύπαρξη δημοσίων και ιδιωτικών ΑΕΙ, καλύτερη λειτουργία, στήριξη από τους εκπαιδευτικούς. Και μα ευχή για Παγκόσμια Ειρήνη, έχει την θέση της εδώ ακριβώς, δίπλα από το κατά ριπάς ευχολόγιο για την Παιδεία.

Πραγματική εκπαιδευτική πολιτική, πραγματική αναγέννηση της ελληνικής Παιδείας δεν μπορεί να ασκηθεί αν πρώτα δεν έχει μελετηθεί, δεν έχει σχεδιαστεί και, φυσικά, αν δεν χρηματοδοτείται. Τέτοιο πολιτικό σχέδιο καμία πολιτική παράταξη δεν έχει παρουσιάσει ως σήμερα στην ελληνική κοινή γνώμη. Όλα δουλειές του ποδαριού. Κι όταν γίνεται μια μικρή προσπάθεια, όπως ο νόμος του 2012, όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις πέφτουν επάνω να την πνίξουν στον κομματισμό, στη διαβολή, στην κατασυκοφάντηση, πάντα με τη βοήθεια των προθύμων Μέσων Ενημέρωσης –ή μάλλον εναγρίωσης…

Κυρίως όμως δεν ασκείται εκπαιδευτική πολιτική χωρίς χρηματοδότηση. Καμία πολιτική δεν μπορεί να ασκηθεί χωρίς χρηματοδότηση. Θυμάμαι με μελαγχολία ότι το ΚΚΕ (ναι! Το ΚΚΕ!) κάποτε ζητούσε το απραγματοποίητο «17% για την Παιδεία», ενώ τότε οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν να δώσουν πάνω από το 3-4%. Τα χρόνια πέρασαν και το 2004 η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν η μόνη που έκανε μια προσπάθεια να θέσει ένα όριο δαπανών για την Παιδεία, το 5% σε βάθος τετραετίας. Η τετραετία τότε δεν εξαντλήθηκε, και οι δαπάνες για την Παιδεία δεν ξεπέρασαν το 2%. Από τότε κανένα κόμμα, έως σήμερα, δεν θέλει να δεσμευτεί για ένα μίνινμουμ ποσοστό του ΑΕΠ που θα διοχετευθεί στην Παιδεία, ώστε –σε συνδυασμό με ένα επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο θαρραλέων μεταρρυθμίσεων, που επίσης δεν υπάρχει- να δώσει πραγματική ελπίδα στους πολίτες ότι μπορεί η Ελλάδα να ξαναείναι υπερήφανη για την Παιδεία που προσφέρει στις νέες γενιές της.

Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει σήμερα, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Γι αυτό στις μέρες μας η Παιδεία παραμένει σε πλήρες αδιέξοδο…

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, του Μάριου Πομερσί, 31/7/2017]

Τα αποτελέσματα του Διεθνούς Προγράμματος για την Αξιολόγηση των Μαθητών (PISA) δείχνουν στην πραγματικότητα την επίδραση της εκπαιδευτικής πολιτικής ετών στους εφήβους κάθε χώρας κι ενώ βάζουν σε προβληματισμό αρμοδίους και μη, σε ορισμένες περιπτώσεις ενδέχεται να μην έχουν αναγνωσθεί και αποκωδικοποιηθεί σε όλη τους την έκταση. Ή τουλάχιστον τα μηνύματα που κρίθηκαν πιο δημοφιλή να μην είναι όλα εκείνα στα οποία τελικά αξίζει να δώσουμε σημασία.

Η πόλη του Μπουένος Άιρες είχε το μεγαλύτερο άλμα στη συνολική βαθμολογία στην τριετία που μεσολάβησε από την προηγούμενη αξιολόγηση. Κατά μέσο όρο οι μαθητές σκόραραν 475 στις φυσικές επιστήμες (άνοδος 51 μονάδων), 475 στην κατανόηση κειμένου (άνοδος 46 μονάδων) και 456 μονάδες στα μαθηματικά (άνοδος 38 μονάδων).

Σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας κατά την περίοδο 2010-2015, Εστεμπάν Μπάλριχ, αρχικός στόχος ήταν να βεβαιωθεί ότι οι μαθητές διδάσκονται πράγματι στο σχολείο και δεν περνούν την ώρα τους με θέματα που δεν τους βοηθούν να αναπτύξουν κριτική σκέψη για αξιοποίηση των γνώσεων. Σε μια προσπάθεια να περιορίσει τις απεργίες των διαμαρτυρομένων εκπαιδευτικών, κοινοποίησε το κινητό του τηλέφωνο και τους… προκάλεσε να του απευθύνουν με τον πιο άμεσο τρόπο τα παράπονά τους. Επίσης αύξησε τις διδακτικές ώρες. Ύστερα πρόσφερε στους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων κίνητρα για μεγαλύτερη αποδοτικότητα: υψηλότερο μισθολόγιο αν έπαιρναν τη δουλειά τους στα σοβαρά και είχαν μετρήσιμα αποτελέσματα. Επίσης προχώρησε σε αλλαγές στις παιδαγωγικές σχολές, ενισχύοντας την κατάρτιση των εκπαιδευτικών με πιο πρακτικά και επικαιροποιημένα μαθήματα.

Ένα άλλο παράδειγμα που για πολλούς παραπέμπει στον αγώνα του λαγού με τη χελώνα είναι εκείνο της Πορτογαλίας, η οποία από το 2006 βελτίωσε θεαματικά τις επιδόσεις της κι έφθασε να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, φθάνοντας πάνω από τον μέσο όρο.

Η σταθερή πρόοδος που κατέγραψε οφείλεται όπως εξηγεί ο πρώην υπουργός Παιδείας της χώρας Νούνο Κράτο, κυρίως σε τρεις λόγους: στο ότι άρχισε να ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα οπότε εισήγαγε τυποποιημένα τεστ σε όλες τις βαθμίδες, στην εισαγωγή ενός νέου προγράμματος σπουδών το 2011 με πολύ υψηλά πρότυπα και στον περιορισμό της παλιότερα ισχύουσας κατάταξης των μαθητών με κριτήριο τις ικανότητές τους. Στους αδύναμους μαθητές δόθηκε η δυνατότητα ενισχυτικής διδασκαλίας αλλά σε γενικές γραμμές καταβάλλεται προσπάθεια να παραμένουν σε τάξεις μαζί με τους συνομηλίκους τους.

Κάποιες χώρες ανέρχονται στην κλίμακα του προγράμματος, άλλες κατεβαίνουν ενώ υπάρχουν και εκείνες, όπως η Βρετανία, που μένουν σταθερές. Γενικότερα όμως, ο μέσος όρος των αποτελεσμάτων για τις χώρες του ΟΟΣΑ έχει ελάχιστα διαφοροποιηθεί από τότε που άρχισαν να διεξάγονται οι εξετάσεις του PISA.

Όσοι παρακολουθούν πάντως τα διάφορα εκπαιδευτικά συστήματα θεωρούν πως το Πρόγραμμα αυτό είναι μια ακτινογραφία της εκπαιδευτικής πολιτικής μιας χώρας. Μπορεί να μη δίνει μια πλήρη εικόνα της «υγείας» της αλλά μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό κάποιων αδυναμιών. Το πρόβλημα είναι πως πολλές χώρες, για διαφορετικούς λόγους, αποφεύγουν την απαραίτητη θεραπεία.

Info: Η έρευνα Διεθνές Πρόγραμμα για την Αξιολόγηση των Μαθητών (ΡΙSΑ) διεξάγεται με ευθύνη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) από το 2000 μέχρι σήμερα κάθε τρία χρόνια και περιλαμβάνει αξιολόγηση μαθητών, οι οποίοι ολοκληρώνουν την υποχρεωτική τους εκπαίδευση, στα μαθηματικά, στις φυσικές επιστήμες και στην κατανόηση κειμένου.

Το πρόγραμμα PISA καθιερώθηκε μετά από αξίωση των κρατών – μελών του ΟΟΣΑ να έχουν σε τακτά χρονικά διαστήματα αξιόπιστα στοιχεία για τις γνώσεις και τις δεξιότητες των μαθητών τους αλλά και για την αποτελεσματικότητα των εκπαιδευτικών τους συστημάτων. Χρηματοδοτείται δε αποκλειστικά από τις εισφορές των χωρών που συμμετέχουν, μέσω του Υπουργείου Παιδείας της κάθε χώρας.

Σε όλους τους διαγωνισμούς που έγιναν, την πρώτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών καταλαμβάνει η Φινλανδία η οποία κατατάσσεται και στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως.

Η Ελλάδα συμμετέχει από την έναρξη του προγράμματος PISA και την ευθύνη διεξαγωγής των διαγωνισμών έχει το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας αλλά οι επιδόσεις της δεν είναι καλές (δείτε εδώ σχετική πρόσφατη ανάρτησή μας).

Η έρευνα του προγράμματος για την αξιολόγηση των μαθητών είναι εστιασμένη στην αξιολόγηση της ικανότητας των μαθητών να χρησιμοποιούν τις γνώσεις και τις δεξιότητες στην καθημερινή τους κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή, παρά στην αξιολόγηση της γνώσης ενός συγκεκριμένου αναλυτικού προγράμματος.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, της Kατερίνας Παναγιώτου, 14/12/2016]

Τι κερδίσαμε από τη σημερινή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή; Λίγα πράγματα, έως τίποτα. Οι ομιλίες των δυο μονομάχων, Τσίπρα και Μητσοτάκη ήταν γραμμένες με προσανατολισμό όχι την παρουσίαση μιας ολοκληρωμένης πρότασης για την Παιδεία, αλλά με πρόθεση να «στριμώξουν» τον αντίπαλο, να δείξουν πόσο «εκείνος δεν μπορεί».

Τίποτα δεν ακούσαμε, που δεν το περιμέναμε. Αλλά αυτό που πραγματικά κάνει τη σημερινή συζήτηση στη Βουλή εντελώς αναχρονιστική, είναι το γεγονός ότι όλες οι ομιλίες, χωρίς απολύτως καμία εξαίρεση, ήταν ευχολόγια χωρίς καμία κοστολόγηση. Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ενημερώσει τους πολίτες για το πόσο θα τους κοστίσει η εφαρμογή των ωραίων και περιγραφικών τους προτάσεων, ποιοι θα πληρώσουν το «μάρμαρο» και πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα.

Μετά από έξι χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, συνεχώς επιβαρύνσεων όσων πολιτών δεν μπορούν να ξεφύγουν, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, ύφεσης και απίστευτης δοκιμασίας των Ελλήνων πολιτών, καμία πολιτική δύναμη δεν μιλάει κοστολογημένα στο πιο επίσημο βήμα της πολιτικής μας ζωής, στην ελληνική Βουλή, για ένα θέμα που όλοι ζητούν συναίνεση, την Παιδεία.

Να λοιπόν, για άλλη μια φορά, το παράδοξο της ελληνικής πολιτικής ζωής ενώπιόν μας: Σύμπασες οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις ομονοούν στη Βουλή ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στην Παιδεία. Η καθεμιά από αυτές δια του επικεφαλής της αναφέρει τις σημαντικότερες σύμφωνα με τη δική της οπτική γωνία. Κανείς όμως δεν εξηγεί πού θα βρεθούν τα χρήματα για την πραγματοποίηση αυτών των πολύ ωραίων ιδεών και προτάσεων που κάθε αρχηγός αραδιάζει στη Βουλή.

Αλλά και όταν γίνεται μια αναφορά στα κονδύλια για την Παιδεία, κι εκεί αποδεικνύεται η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις τις οποίες τα ίδιο αναλαμβάνει. Το 2004 η τότε κυβέρνηση δεσμεύτηκε να φέρει μέσα σε 4 χρόνια τις δαπάνες για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ. Δεν τα κατάφερε για πολλούς λόγους που την αφορούν, αλλά και για μερικούς που αφορούν την πλήρη έλλειψη συναίνεσης εκ μέρους της αντιπολίτευσης. Ακριβώς το ίδιο πρότεινε τρία χρόνια αργότερα ο Γιώργος Παπανδρέου. Μια de facto σύμπτωση απόψεων μεταξύ των δυο κυβερνώντων κομμάτων του (τότε) δικομματισμού, όχι μόνο δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν έγινε καν μια ουσιαστική προσπάθεια ώστε η κυβερνητική πράξη να πλησιάσει το ποσοστό- στόχος.

Το συμπέρασμα, εξάγεται αβίαστα: Η σύγχρονη Ελλάδα, μπλεγμένη ασφυκτικά στα στερεότυπα του παρελθόντος, είτε αυτά είναι πολιτικά (δεξιά- αριστερά) είτε οικονομικά (οικονομία σημαίνει κράτος), είτε παιδευτικά (ας μείνουμε στη σημερινή συζήτηση στη Βουλή), είτε πολιτισμικά (είναι προτιμότερο ένα ρεμπέτικο σχήμα από μια συναυλία μουσικής δωματίου), αδυνατεί να βρει οδούς διαφυγής από τα αδιέξοδά της.

Όλο και νεότερες γενιές μπαίνουν στην πολιτική, αλλά το μόνο που μπορούν είναι να αναπαράγουν τα χρεοκοπημένα στερεότυπα. Τόσο, που κι αυτή ακόμα η έννοια της «ανανέωσης» έχει χάσει ουσιαστικά το περιεχόμενό της,  καθώς δεν αφορά μόνο σε πρόσωπα, αλλά σε νοοτροπίες, δράσεις, εμπνεύσεις πολιτικές κι ευφυείς επινοήσεις. Αποδείξεις υπάρχουν χιλιάδες. Σήμερα, αρκεί η αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών στο Κοινοβούλιο: Παράτες και φούμαρα για την Παιδεία, χωρίς καμία κοστολόγηση. Σαν τον παλιό πολιτικό- ανέκδοτο: «Θα σας κάνω και σχολεία, θα σας κάνω και παιδία. Θα σας κάνω και γιοφύρια, θα σας φέρω και ποτάμια». Με τι λεφτά; Άγνωστο…

Να το επεκτείνουμε; Όλο και νεότερες γενιές μπαίνουν στο επιχειρείν, αλλά σήμερα δεν ταυτίζεται η ηλικιακή ανανέωση με την επιχειρηματική καινοτομία. Εξαίρεση ίσως αποτελεί ο κλάδος των νέων τεχνολογιών, όπου εκεί πράγματι υπάρχει αναλογία νέου επιχειρηματικού αίματος και καινοτόμων εταιρειών οι οποίες αναπτύσσονται τάχιστα. Κατά τα λοιπά, βλέπουμε κατά κανόνα τις ίδιες πρακτικές, τις ίδιες εντροπίες, τις ίδιες πορείες των εταιρειών, από τον παππού στον εγγονό…

Την ίδια εικόνα βλέπουμε, με μικρές διαφοροποιήσεις, σε όλους σχεδόν τους τομείς της δημόσιας ζωής. Στον Πολιτισμό, στην καλλιτεχνική έκφραση, στη διάθεση του ελεύθερου χρόνου, στην αναζήτηση πολιτικών ιδεών και πρωτότυπων λύσεων για την εφιαλτική κατάσταση που μας περιβάλλει.

Αναζητείται πρωτοτυπία, απελευθέρωση από λέξεις κι έννοιες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, και κυρίως προσπάθεια με κάθε κόστος, σύνδεσης των πολιτικών δεσμεύσεων με τα αποτελέσματα της πολιτικής δράσης και πράξης. Ως τότε, θα συνεχίσουμε να ζούμε με το παλιό.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Καλλικέλαδου, 28/9/2016]