«Προβλήματα οικονομικής φύσεως υπήρχαν ανέκαθεν. Η δημοκρατία στις πόλεις μπορεί να βρει λύσεις για τις οφειλές πολιτών, άρα γιατί να μην μπορεί να συμβεί κάτι αντίστοιχο και σε μια εξαιρετικά δημοκρατική Ευρώπη, που ίσως θα έβρισκε μια άλλη λύση στα προβλήματα των χωρών μελών της;»

Με το παραπάνω ερώτημα, η Γεωργία Στρατούλη, προϊσταμένη του τμήματος προϊστορικών και κλασικών αρχαιολογικών χώρων, μνημείων, αρχαιογνωστικής έρευνας και μουσείων της Εφορίας Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής και Αγίου Όρους, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, αναφέρεται στους συνειρμούς που δημιουργεί με τη σημερινή οικονομική κρίση το ανάγλυφο με επιγραφή από την αρχαϊκή πύλη των Σταγείρων, μέσω του οποίου, ο τότε άρχοντας της πόλης πληροφορεί για την απομείωση χρεών των πολιτών.

Το εύρημα από τα Στάγειρα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, ενώ γι’ αυτό θα μιλήσει ο αρχαιολόγος Κώστας Σισμανίδης στο διήμερο εκδηλώσεων που θα πραγματοποιηθεί, το Σαββατοκύριακο, στα αρχαία Στάγειρα και την αρχαία Άκανθο, στο πλαίσιο της συμμετοχής της Εφορείας Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής και Αγίου Όρους και του Δήμου Αριστοτέλη στον εορτασμό των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2017.

«Οι εκδηλώσεις είναι αφιερωμένες στα αρχαία Στάγειρα και την αρχαία Άκανθο, δύο σπουδαίες πόλεις στη βορειοανατολική Χαλκιδική που αποτέλεσαν μετά από τον 8ο π.Χ. αιώνα τις δυο από τις τέσσερις αποικίες της Άνδρου στον Στρυμονικό Κόλπο. Μέσα από τις εκδηλώσεις θέλουμε να συνδέσουμε το παρελθόν με το μέλλον μέσα από την κοινωνική διάσταση της αρχαιολογίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς» λέει η κ. Στρατούλη.

Δίνει, άλλωστε, ιδιαίτερη έμφαση σε στοιχεία της λειτουργίας των πόλεων αυτών, όπως οι βιοκλιματικοί δείκτες, με τους οποίους δημιουργήθηκαν και είναι συμβατοί με τη φιλοσοφία του Αριστοτέλη αλλά και η εμπορική δράση που είχαν αναπτύξει.

Ωστόσο, πέρα από τις αναφορές των αρχαιολόγων στις αρχαίες πόλεις, τη Μεσαιωνική Ιερισσό και το νεκροταφείο της Ακάνθου, αλλά και την ανοιχτή συζήτηση φορέων και κοινού που έχει προγραμματιστεί, στις επιδιώξεις των διήμερων εκδηλώσεων περιλαμβάνεται και η διατύπωση μιας πρότασης για τις σύγχρονες αναπτυξιακές πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν στην περιοχή.

«Η πρόταση αυτή, την οποία θα αναπτύξει ο δήμαρχος Αριστοτέλη, Γιώργος Ζουμπάς, αφορά την αξιοποίηση των θαλάσσιων δρόμων που έφεραν στον παρελθόν κάποιους από τους αποίκους των πόλεων από την Άνδρο και τις Κυκλάδες στο βορρά. Σήμερα θα μπορούσαμε να συνδυάσουμε αυτούς τους θαλάσσιους δρόμους, και όχι μόνο τους δρόμους πολιτισμούς της ξηράς, για να συνδέσουμε μνημεία και πόλεις της αρχαιότητας με ενέργειες αναπτυξιακού και τουριστικού ενδιαφέροντος. Τέτοιες θα μπορούσαν να είναι κάποιες σταθερές πιθανές πλόες ιστιοφόρων ή μικρών θαλαμηγών, διοργανώσεις ναυταθλητισμού από τις Κυκλάδες μέχρι τις βόρειες Σποράδες και τη Χαλκιδική» σημειώνει.

Εκτιμά, τέλος, ότι μια τέτοια πρόταση θα μπορούσε να φέρει την Ελλάδα στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος με αφορμή τον εορτασμό του έτους ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς το 2018.

 

[ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/, 29/9/2017]

Πάγια εκτίμηση αυτής της στήλης τα τελευταία χρόνια είναι ό,τι η χώρα έχασε τις τελευταίες ευκαιρίες να αποφύγει μια κατάρρευση, κατ’ αναλογία σαν αυτές των γειτονικών σοβιετικών χωρών, το 2010 και το 2012. Αυτό εκ των υστέρων, γιατί το 2010 η στήλη  πίστευε πως η ευκαιρία της χρεοκοπίας με τη στήριξη των εταίρων ήταν αρκετή για να ανακάμψει και να γίνει μια περισσότερο φυσιολογική δυτική χώρα.

Εκτίμηση ήταν και παραμένει επίσης πως η κυβέρνηση της “παλαβής” αριστεράς, παρά την εκ των υστέρων προσπάθεια ρεαλιστικής στροφής, θα προκαλέσει στη χώρα τη μεγαλύτερη καταστροφή που έχει υποστεί μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Από τον οποίο η χώρα βγήκε ισοπεδωμένη.

Αυτό γιατί ο συνδυασμός αριστερής μεταφυσικής “παλαβομάρας” και νεοελληνικού ιδιοτελούς ραγιαδισμού συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα ικανό να διαλύσει τα περισσότερα απ’ όσα αυτός ο τόπος κατέκτησε στα 200 χρόνια της ύπαρξης του ελληνικού κράτους.

Αριστερή μεταφυσική “παλαβομάρα” π.χ. είναι στα πλαίσια κάποιων γενικών αρχών προλεταριακού διεθνισμού και αντιαποικιακής αλληλεγγύης να καλείς μερικά εκατομμύρια από τα 1-2 δισ. πληθυσμού κοινωνιών με εκρηκτικούς δημογραφικούς δείκτες να αποκτήσουν εύκολα ταξιδιωτικά έγγραφα για να πλημμυρίσουν τη Δύση με επαναστατικά υποκείμενα (Το δόγμα της κυρίας Τασίας και των συντρόφων της…).

Αριστερή οικονομολογική  “παλαβομάρα” είναι να πιστεύεις πως ο καπιταλισμός είναι κάτι που μοιάζει με το θησαυροφυλάκιο του θείου-Σκρουτζ, όπου αν αποκτήσεις τα κλειδιά μπορείς να ασκήσεις πολιτική αναδιανομής εισοδημάτων.

Η χώρα έχει αρχίσει ήδη να εμφανίζει τα πρώτα χαρακτηριστικά της ανεπανόρθωτης ζημιάς που θα έχει υποστεί όταν η κυβέρνηση της “παλαβής” αριστεράς θα παραδώσει στην επόμενη.

Το καλοκαίρι απειλήθηκε με αποπομπή από το ευρώ καίτοι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις συνθήκες, γεγονός που η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ως εκβιασμό προκειμένου να αποκτήσει πόρους για το πελατειακό κράτος.

Από το καλοκαίρι και μετά οι τράπεζες παραμένουν ουσιαστικά κλειστές για τους καταθέτες και για την οικονομία.

Πρόσφατα η χώρα απειλήθηκε με αποκλεισμό από τη συνθήκη ΣΕΓΚΕΝ γιατί διαπιστώθηκε αδυναμία να φυλάξει ασφαλή και αδιαπέραστα τα εθνικά της σύνορα.

Την εβδομάδα που πέρασε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης παραδέχθηκε πως υπάρχουν περιοχές στη χώρα που είναι άβατες για το κράτος δικαίου και την εξουσία του. Παραδέχθηκε δηλαδή, πως υπάρχει συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας. Ούτε ο ίδιος, ούτε ο πρωθυπουργός του σκέφθηκαν πως αυτό συνιστά αποτυχία και λόγο παραίτησης…

Μήνες τώρα τα σύνορα της χώρας έχουν γίνει “σουρωτήρι”. Αυτό το έχουν διατυπώσει δημόσια δεκάδες ξένοι πολιτικοί, σύμμαχοι, εταίροι και άσχετοι με την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός άμυνας, η υπόλοιπη κυβέρνηση και η αντιπολίτευση συμπεριφέρονται σαν αυτό να μην αφορά τη χώρα μας, αλλά κάποια άλλη που δεν είναι ούτε καν γειτονική…

Η FYROM  οι πολίτες της οποίας πριν μερικά χρόνια προσπαθούσαν να εισέλθουν έστω και λαθραία στη χώρα μας, σηκώνουν φράχτες στα σύνορα με την Ελλάδα.

Οι καταθέσεις έχουν φύγει από τις τράπεζες και παραμένουν μακριά από αυτές. Οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να μεταφέρουν τις έδρες εκτός Ελλάδας. Οι Έλληνες που μπορούν και έχουν κάποια ειδίκευση συνεχίζουν να μεταναστεύουν μαζικά.

Ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Σταθάκης δήλωσε προχθές πως η χώρα χρειάζεται περί τα 70 δισ. επενδύσεις για να επανέλθει στην κατάσταση του 2010. Εκτιμά δε πως ο αναπτυξιακός, το ΕΣΠΑ και το πακέτο Γιουνκέρ θα βοηθήσουν. Αν δεν έχει καταλάβει ακόμη πως και τα τρία αυτά συνιστούν το ίδιο και αυτό ποσό χρημάτων δεν θα το καταλάβει ποτέ. Η χώρα χρειάζεται πάνω από 100 δισ. ευρώ τα επόμενα 5-6 χρόνια και αυτά στην καλύτερη περίπτωση δεν είναι πάνω από 17-18 δισ…

Η κυβέρνηση έχει κερδίσει το επικοινωνιακό παιγνίδι. Το νέο καθεστώς αδειοδοτήσεων έχει λειάνει την κριτική των καναλιών, ενώ η αντιπολίτευση βρίσκεται σε αποσύνθεση. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχει κερδίσει το παιγνίδι. Η πραγματικότητα (οικονομία, δημόσια και εθνική ασφάλεια) είναι αδυσώπητη και το αποδεικνύει ήδη.

Εν τω μεταξύ ο ηθικός και πολιτικός ξεπεσμός έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ο οδοντίατρος κομματικός παλαμακιστής της Υπουργού που χόρευε ζεϊμπέκικο πριν λίγες μέρες, την επομένη διορίζεται επικεφαλής δημόσιου νοσοκομείου. Ο υπουργός Παιδείας νομιμοποιεί τις καταλήψεις και τα γραφεία του κόμματος της κυβέρνησης παρέχουν νομική προστασία σε όσους συλλαμβάνονται κατά τη διάρκεια επεισοδίων από την αστυνομία της κυβέρνησης.

Όλα αυτά συνιστούν τα συμπτώματα μιας εν εξελίξει κατάρρευσης. Η κατάσταση αυτή είναι μη αναστρέψιμη καθώς δεν υπάρχει πολιτική δύναμη ή συνασπισμός δυνάμεων που μπορεί να εγγυηθεί την επάνοδο στην ομαλότητα και να διαθέτει μια επαρκή, ευρεία και αταλάντευτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Ακόμη και το σχέδιο της οικουμενικής που προβάλλεται σαν λύση δεν εγγυάται καμιά διέξοδο. Το κομματικό και πολιτικό σύστημα είναι τόσο σάπιο που θα χρησιμοποιήσει μια οικουμενική όχι σαν ευκαιρία τομών που θα σώσουν τη χώρα, αλλά σαν ευκαιρία απραξίας για την αναδιοργάνωση των κομματικών στρατών.

Το διεθνές περιβάλλον

Εν τω μεταξύ όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα διεθνές περιβάλλον που στην καλύτερη περίπτωση ετοιμάζεται για μια διεθνή οικονομική καταιγίδα.

Η αξία των εταιρικών ομολόγων υψηλού κινδύνου στις διεθνείς αγορές έχει αρχίσει να κάμπτεται καθώς οι επενδυτές αντιλαμβάνονται την αύξηση του ρίσκου. Κάθε φορά που η αξία των ομολόγων αυτών αποκλίνει από τους χρηματιστηριακούς δείκτες, ακολουθεί πτώση.

Οι τιμές του πετρελαίου είναι στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων 10-15 ετών και η αυξημένη προσφορά δεν είναι αρκετή εξήγηση γι’ αυτό…

Τα ναύλα μεταφοράς ξηρού φορτίου όπως τα δείχνει ο δείκτης BDI (Baltic Dry Index) είναι στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων ετών.

Η άνοδος των αμερικάνικων επιτοκίων μετά από την καθ’ υπερβολή  παραμονή για χρόνια σε μηδενικά επίπεδα αρχίζουν να δημιουργούν αναταράξεις στη διεθνή οικονομία καθώς αφαιρούν ρευστότητα.

Η Κίνα, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη εισέρχεται βαθμιαία στην πρώτη ανατάραξη μετά τη μετεξέλιξη της οικονομίας από κομμουνιστική σε κάτι που δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Οι εξελίξεις στην Κίνα δεν πρόκειται να αφήσουν ανεπηρέαστη την παγκόσμια οικονομία.

Οι οικονομίες της Δύσης συνεχίζουν να υποφέρουν από υψηλό χρέος και αρνητικούς δημογραφικούς δείκτες με αποτέλεσμα κάθε νέα αναταραχή και ύφεση να αποδεικνύεται χειρότερη από τις προηγούμενες.

Η Δύση εν μέσω όλων αυτών έχει περιορίσει το πνεύμα του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς που αποτελούσαν τον πυρήνα της αναζωογόνησης μετά από κάθε κρίση.

Το μεταναστευτικό έχει αρχίσει να λαμβάνει ιστορικές διαστάσεις για τις δυτικές κοινωνίες, ενώ η μουσουλμανική διείσδυση τείνει να πάρει χαρακτήρα ανοιχτής εισβολής και αντιπαράθεσης.

Όλα αυτά συνιστούν ένα διεθνές περιβάλλον αβεβαιότητας και η χώρα βρίσκεται απροετοίμαστη με μερικούς αδαείς, εμμονικούς ερασιτέχνες να παριστάνουν την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Καλή μας τύχη. Γιατί θα τη χρειαστούμε…

[ΠΗΓΗ: www.capital.gr, του Κώστα Στούπα, 18/12/2015]

Η σκηνή στην έξοδο του Μετρό, ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες. Ζεύγος μεσόκοπων, μπροστά μου, με τη γυναίκα (προφανώς σύζυγο) να προσπαθεί να επιταχύνει την έξοδο, τραβώντας και τον άντρα προς την αριστερή λωρίδα της σκάλας. “Έλα σε παρακαλώ, βιάσου λιγάκι. Δε θα προφτάσουμε”, του λέει. Εκείνος, παραμένοντας ατάραχος στη δεξιά λωρίδα, κυλιόμενος-συρόμενος στην κυριολεξία, της ρίχνει βαριεστημένες, ειρωνικές ματιές. “Δεν καταλαβαίνεις ότι θα πληρώσουμε και πρόστιμο;”, συνεχίζει εκείνη. Προφανώς, ο λόγος για την καταβολή του ΕΝΦΙΑ. Ήταν η τελευταία ημέρα πληρωμής.

Τελειώνουν οι σκάλες. Η γυναίκα, κινούμενη πιο ελεύθερα τώρα, έχει απομακρυνθεί ακόμα πιο πολύ από τον άντρα, ο οποίος αντί να συμμορφωθεί στις συνεχόμενες κλήσεις να κάνουν γρήγορα, με χαμηλή, μόλις ακουόμενη φωνή, σαν και με ευχαρίστηση, θα μουρμουρίσει: “Ναι, τρέξε, τρέξε να τ’ ακουμπήσεις. Βιάσου μην αργήσει να εισπράξει ο Γερμανός…”

Πολλά μπορεί να πει κανείς γι’ αυτόν το διάλογο. Και σε πολλά να σταθεί. Ας σταθούμε σήμερα στη στάση της γυναίκας. Μια στάση, που δεν είναι παρά μια δραματική προσπάθεια να κρατηθεί σε επαφή με τη ροή της ζωής. Με τη φορά και τη φθορά των πραγμάτων. Με τη ρεαλιστική συμμόρφωση προς τα τετελεσμένα, τα δρομολογημένα. Με την αποφυγή του χειρότερου. Πολύ περισσότερο όταν νιώθει ότι έχει μείνει μόνη και αβοήθητη. Με τον σύντροφό της να έχει ήδη εισέλθει στη ζώνη της απάθειας, της αδιαφορίας, της παραίτησης. Λίγο, δηλαδή, πριν να τον καταβροχθίσει ο δράκος της Απόγνωσης. Της “βολικής απόγνωσης” που λέει και ο ποιητής.

Αυτή τη βολική απόγνωση μοιάζει να αντιμάχεται σήμερα ο Έλληνας, στο πρόσωπο της γυναίκας της ιστορίας μας, επιστρατεύοντας κάθε υπόλοιπο ψυχικού αποθέματος. Ενός κρίσιμου οικονομικού μεγέθους, που δυστυχώς σπάνια συνυπολογίζεται σοβαρά στα διάφορα μοντέλα των εγχειριδίων Πολιτικής Οικονομίας.

Υπάρχει, λοιπόν, ακόμα κάτι γόνιμο εκεί στα ψυχικά υποστρώματα του σύγχρονου Έλληνα; Ναι, μάς λέει ο καθηγητής Β. Καραποστόλης, σε κείμενό του με τίτλο “Το ψυχικό απόθεμα του Έλληνα”, από το οποίο αντλώ, όπως έκανα και μια άλλη φορά, κάποια ψήγματα αισιοδοξίας.

Οι άνθρωποι είναι γενικώς πιο ευαίσθητοι απέναντι στις αρνητικές πιθανότητες να συμβεί κάτι, παρά στις θετικές. Ανησυχούν, δηλαδή, περισσότερο μήπως χάσουν κάτι, απ’ όσο επιθυμούν να κερδίσουν κάτι. Αυτό ισχύει περισσότερο για τους Έλληνες.

Ας μην συμπεραίνουμε από τις μαϊμουδίστικες συμπεριφορές των διάφορων μειοψηφιών του λάιφ στάιλ. Όταν βλέπουμε το σύγχρονο Έλληνα  να αγανακτεί επειδή λιγόστεψε το εισόδημά του, δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι το κάνει επειδή θα του λείψουν κάποιες απολαύσεις που αναγκαστικά θα βγάλει από τη ζωή του. Ο ηδονισμός σ’ αυτόν τον τόπο δεν ρίζωσε τόσο βαθιά. Ιστορικά, ποτέ δεν ήταν το φαγοπότι που ονειρεύονταν οι φτωχοί, ούτε η καλοπέραση.

Εκείνο που βαθύτατα επιθυμούσαν, ιδιαίτερα οι παλαιότεροι, ήταν η σιγουριά, πως όσα είχαν αποκτήσει δεν θα τους τα άρπαζαν κάποιοι ξαφνικά: Πόλεμοι, επιδρομείς, θεομηνίες, κατακτητές, “παλιοκαταστάσεις” γενικά, ληστές, φορομπήχτες, τοκογλύφοι…

Ο ίδιος φόβος θα τους συνοδεύει και αργότερα όταν κατέβηκαν από τα χωριά στις πόλεις. Οι καιροί ήταν διαφορετικοί. Οι ξυπόλητοι βρέθηκαν στους εμπορικούς δρόμους, τους γεμάτους με τις βιτρίνες του ‘70 του ‘80 του ‘90. Στο τέλος αυτών των δεκαετιών μπορούσαν τελικά  να καυχηθούν για τον εαυτό τους, να φωνάξουν πως επιτέλους τα κατάφεραν να χορτάσουν κι ακόμα να εκδικηθούν την παλιά τους πείνα ακόμα και με κάποιες μικροσπατάλες.

Ακόμα όμως κι όταν ανέδιδαν σε κάτι περιττό, ο φόβος παρέμενε πάντα παρών. Αυτός ο δαίμονας  που έρχονταν από παλιά και που αργά ή γρήγορα θα χτυπούσε πάλι την πόρτα του σπιτιού.

Σήμερα ο ίδιος απαίσιος ήχος ακούγεται, κατά τα μελαγχολικά βράδια, από το εσωτερικό των διαμερισμάτων που μετατράπηκαν σε φωλιές αγωνίας. Τηλεοράσεις, εφημερίδες, υπολογιστές, ραδιόφωνα, τηλέφωνα φέρνουν τα κακά μαντάτα, με μια έξαψη που είναι ταυτόχρονα και σημάδι χαιρεκακίας. Κυρίες και κύριοι, μάθετέ το: ξαναγινόσαστε αυτό που είσαστε κάποτε, άνθρωποι αναγκασμένοι να μετράτε και την τελευταία σας δεκάρα.

Υπάρχει λοιπόν ψυχικό απόθεμα στο σημερινό Έλληνα; Η εμπειρία, γράφει ο καθηγητής, υποδεικνύει ότι υπάρχει και ότι σπάνια θα βρείτε Έλληνα ικανοποιημένο με την απραξία του, ακόμα κι αν αυτή τού προσφέρει μια βολή. Η πλειονότητα νιώθει τη φαγούρα της δράσης, θέλει να ενεργήσει, να επιφέρει αλλαγές, να αποδείξει ότι μπορεί και ότι το να μένει με δεμένα χέρια, είναι και για το σύγχρονο Έλληνα αρρώστια  και ξεπεσμός.

Μάλλον έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, αν κρίνουμε από τη ζωτικότητα πολλών μεμονωμένων ομάδων, που βλέπουμε γύρω μας και των οποίων οι φωνές τρυπάνε τ’ αυτιά μας. Είναι οι νέοι αγρότες που ζητάνε απελπισμένα κατευθυντήριες γραμμές, για να αναδιαρθρώσουν τις καλλιέργειές τους. Είναι άλλοι νέοι που έχουν την όρεξη να ξεκινήσουν μια επιχείρηση και βρίσκονται αντιμέτωποι με χαοτικούς “κωδικούς”  και προγράμματα”. Είναι οι, νέας γενιάς, εξαγωγείς μας που δίνουν τη μάχη της ποιότητας και της προστιθέμενης αξίας. Είναι οι ερευνητές μας που σε εχθρικό περιβάλλον και με ανύπαρκτους πόρους διαπρέπουν στα διεθνή fora.  Και άλλοι ακόμα που δίνουν το συγκινητικό παράδειγμα στους αποθαρρυμένους  Έλληνες, διαμηνύοντας ότι: χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ.

Την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες και οι διάφορες ηγεσίες, χρόνια τώρα, στέκονται αδέξιοι και αναβλητικοί μπροστά σ’ αυτή τη σφύζουσα διαθεσιμότητα χεριών και μυαλών: Μεγάλος μπελάς να οργανωθεί η ζωτικότητα…

Κι όμως, αν υπάρχει μια ευκαιρία, μια ανάγκη για εφαρμογή από την κυβέρνηση κάποιου μοντέλου fast track, αυτή πρέπει να εκδηλωθεί εδώ και τώρα, ακριβώς, στην υποδοχή, την τόνωση και την οργάνωση αυτής της ζωτικότητας. Γιατί αλλιώς: Κινδυνεύουμε να ηττηθούμε χωρίς να αγωνιστούμε. Και γιατί: “Αν υποκύψεις μια φορά στην απόγνωση, οι ευκαιρίες που σου προσφέρει μετά ο κόσμος για να απελπιστείς είναι άπειρες…”

 

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Γιώργου Ι. Κωστούλα, τέως γενικού διευθυντή εταιρειών του ευρύτερου  χρηματοπιστωτικού τομέα, 30/11/2015]

Από το site “protagon.gr”, άρθρο του Πέτρου Τζεφέρη, διδάκτορα ΕΜΠ- και συγγραφέα, με τίτλο «Γενιά χωρίς πατρίδα».

«Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Χίλια όνειρα ψαλιδισμένα. Μια συμβολική φωτογραφία από ένα παγκόσμιο συνέδριο που έγινε πριν λίγες μέρες στο Λονδίνο. Τέσσερις (4) νέοι επιστήμονες εκπροσωπούν τέσσερις (4) χώρες σε συνέδριο της ειδικότητάς τους. Όμως ενώ όλοι είναι Έλληνες μόνον ο ένας εκπροσωπεί την Ελλάδα. Οι άλλοι έχουν ήδη αναζητήσει τη βιοποριστική τους τύχη εκτός Ελλάδας. Με επιτυχία. Με λογισμό και με προσγειωμένα όνειρα. Αλλά και με αρκετή πικρία, ενδεχομένως.

Μπορεί η επιστήμη να μην έχει σύνορα, οι επιστήμονες όμως έχουν πατρίδα. Κι αυτή η γενιά μάλλον πρέπει αυτό να το κάνει υποχρεωτικά… step aside. Μια γενιά από Ελληνόπουλα ψάχνει τόπο για να εντάξει τη δημιουργικότητά της. Και μια χώρα πνέει τα λοίσθια… Τα «σπαστηροτριβεία» ονείρων δουλεύουν νυχθημερόν κι εμείς οι γονείς απλώς ατενίζουμε ανήμποροι. Την ίδια ώρα, ο περιβόητος εθνικός ναρκισσισμός ότι είμαστε ο περιούσιος λαός, ότι έχουμε το καλύτερο οικόπεδο στον κόσμο. Για όσους δεν το έχουν ακόμη αντιληφθεί, το καλύτερο οικόπεδο ήδη μεταναστεύει γι’ άλλες πολιτείες! Το σκάφος βυθίζεται αλλά η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει… για ποιους αλήθεια; Ohh my orchestra play the favorite for me: Nearer, my God, to Thee, nearer to Thee!»

Δραματικές απώλειες στον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της χώρας μέσα σε μία εξαετία προκάλεσε η βαθιά οικονομική κρίση, όπως αποκαλύπτουν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Κατάρρευση επενδύσεων, απασχόλησης, εισοδημάτων, κατανάλωσης καταγράφεται από το 2008 μέχρι το α’ τρίμηνο του 2014. Ενδεικτικό είναι πως από το 2008 χάθηκαν περισσότερες από 1.000.000 θέσεις απασχόλησης σε όλους τους κλάδους της οικονομίας. Η επενδυτική δαπάνη στο α’ τρίμηνο του 2014 υποχώρησε στο ποσό των 5.114 εκατ. ευρώ, που είναι το χαμηλότερο ποσό στα αντίστοιχα τρίμηνα που καταγράφεται σε βάθος χρόνου μέχρι το έτος 2000. Δηλαδή, το ύψος των επενδύσεων το 2014 βρέθηκε σε επίπεδα της δεκαετίας του 1990. Τα στοιχεία θέτουν επιτακτικά ως κορυφαίο ζήτημα στη διαπραγμάτευση με την τρόικα τη δημιουργία του πλαισίου για την άμεση ενίσχυση των ιδιωτικών επενδύσεων, ώστε να οδηγήσουν την οικονομία σε βιώσιμη ανάπτυξη.

[ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 28/07/2014]