Τούτη την εποχή η Αλυκή, μια από τις ομορφότερες παραλίες στα νοτιοανατολικά της Θάσου, βιώνει ημέρες δόξας. Βουλιάζει από τουρίστες. Ρουμάνους και Βούλγαρους κυρίως, αλλά και Σκανδιναβούς και Γερμανούς. Στη βραχώδη μύτη της μικροσκοπικής χερσονήσου, γυναικεία κορμιά απολαμβάνουν τον καλοκαιρινό ήλιο σε φυσικές μαρμάρινες ξαπλώστρες που μοιάζουν με μικρά παγόβουνα τεμαχισμένα αρμονικά, λες και έγιναν από ανθρώπινο χέρι. Ή μήπως έγιναν στ’ αλήθεια Στα καταγάλανα νερά του ορμίσκου, υπερσύγχρονα ιστιοφόρα και πολυτελείς θαλαμηγοί αγκυροβολούν καταμεσής του μικρού κόλπου, καθώς δεν υπάρχει μουράγιο για να πιάσουν ή μαρίνα για να δέσουν. Χαρά Θεού για τους λιγοστούς ντόπιους, που τα καλοκαίρια ανοίγουν τα αραδιασμένα στην παραλία σπιτάκια τους, δουλεύουν κάποια γραφικά ταβερνάκια και εξασφαλίζουν ένα καλό εισόδημα. Και όμως, στην αρχαιότητα η Αλυκή γνώρισε (και) καλύτερες μέρες, οι οποίες αποτυπώνονται όχι μόνο στα λείψανα του αρχαίου οικισμού που βρίσκεται πίσω από τα σπίτια της παραλίας ανάμεσα σε πεύκα ή στην παρουσία ιερού και δύο βασιλικών και των μισό βυθισμένων στη θάλασσα λατομείων μαρμάρου, αλλά και στην εν εξελίξει ανασκαφή στην Αμφίπολη. Με μάρμαρο από την Αλυκή Θάσου είναι χτισμένος o ταφικός περίβολος που ήρθε στο φως στον τύμβο του Καστά από την Κατερίνα Περιστέρη και τους συνεργάτες της και προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό. Όχι μόνο για την αρμονία και την αρχιτεκτονική της κατασκευής, αλλά ίσως ακόμα περισσότερο για το πώς έφτασαν από τη Θάσο στην Αμφίπολη, την εποχή εκείνη και με τα τότε μέσα, δυόμισι χιλιάδες κυβικά μέτρα μαρμάρινων όγκων, που χρειάστηκαν για να περιφραχθεί ο μακεδονικός τύμβος! Δεν είναι 100% σίγουρο, πρέπει να γίνει και μια ανάλυση. Τα πλοία πλεύριζαν την άκρη του λατομείου και έδεναν τους κάβους στις δέστρες, μεγάλες τρύπες που είχαν ανοίξει για τον σκοπό αυτό, αλλά και για να συγκρατούν τις ανυψωτικές μηχανές σε μη αποκολλημένα μάρμαρα. Με ειδικές τροχαλίες, οι τεχνίτες ρυμουλκούσαν από τις πλαγιές το μάρμαρο και το κατέβαζαν στον πυθμένα του λατομείου, όπου το αναλάμβαναν οι γερανοί. Από εκεί έφευγαν για προορισμούς της Μακεδονίας, της υπόλοιπης Ελλάδας, της Ρώμης μέχρι και την Αίγυπτο και την Περσία, κοσμώντας παλάτια, τάφους επιφανών και σπουδαία κτίρια.

Ευτυχώς τότε δεν υπήρχε τίποτα σε «Παρατηρητήριο Εξορυκτικών Δραστηριοτήτων»…

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28/08/2014

Στο protagon.gr αλιεύσαμε άρθρο του Πέτρου Τζαφέρη, περί μεταλλευτικής ανάπτυξης, με τον τίτλο «Μας αρέσει αυτή η ανάπτυξη;». Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο κος Πέτρος Τζαφέρης είναι δρ. Μηχ. Μεταλλείων και Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Πολιτικής Ορυκτών Πρώτων Υλών ΥΠΕΚΑ. Επίσης, ιδιοκτήτης και διαχειριστής των ιστοσελίδων: www.oryktosploutos.net  και www.elladitsamas.blogspot.com. Στο άρθρο απαντώνται μερικά καίρια ερωτήματα όπως τι είδους ανάπτυξη θέλουμε πραγματικά και τι μπορεί να προσφέρει στ’ αλήθεια μια «εναλλακτική» ανάπτυξη.

«Κάπου στην επαρχία, μια αναπνοή από τα σύνορα. Εκεί που δεν υπάρχει μαζικός τουρισμός και οι άνθρωποι δεν συνωστίζονται σε πολυκατοικίες. Εκεί χωροθετήθηκε αυτή η ανάπτυξη.

Δεν την όρισε ανθρώπινο χέρι, αν ήταν έτσι θα την πήγαινε σε ένα μέρος βολικό, κάτω από την Ακρόπολη ή δίπλα στους λουόμενους. Την όρισε ο δημιουργός, δημιουργώντας αξιόλογα κοιτάσματα μαρμάρων, γρανίτη και φυσικών λίθων.

Κι εμείς σκάβοντας τη γη, αξιοποιούμε το μάρμαρο κατά το δοκούν. Πρώτα το βγάζουμε από τη γη και μετά στο εργοστάσιο το κάνουμε πλάκες και διάφορα τεχνήματα που ζουν για πάντα. Κάποτε οι πρόγονοί μας, έστησαν πάνω του την αρχιτεκτονική και γλυπτική των κλασικών χρόνων.

Το λατομείο είναι κοντά στο χωριό Γρανίτης, στη θέση Δροσερό ρέμα. Ένα άλλο λατομείο είναι πιο κοντά στον Βώλακα, στο Νευροκόπι, στην Καβάλα, στην Κοζάνη, στα Γιάννενα, στον Εβρο, σε όλη την ελληνική περιφέρεια. Οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους ζουν από την πέτρα. Και μαζί με αυτούς έρχεται και η ανάπτυξη της κατανάλωσης, τα σουβλατζίδικα, τα εμπορικά καταστήματα, οι τράπεζες. Κι ακόμη έτσι στήνονται τα σχολεία στα σύνορα, εκεί που διαφορετικά θα κυριαρχούσε η ερημιά και η απομόνωση.

Μας αρέσει αυτή η ανάπτυξη; Που σκάβει το βουνό και απαξιώνει την αισθητική του τοπίου; Που αν δεν προσέξει κανείς διακυβεύει τη βιοποικιλότητα και την υγεία; Που κόβει τα κομμάτια από τα σωθικά της γης και δεν τα κάνει πλέον Ακρόπολη ή Δελφούς αλλά τα στέλνει στην Kίνα ή όπου αλλού; Που εκμεταλλεύεται έναν πόρο, κοινό μεν και σε αφθονία στον τόπο μας, αλλά μη ανανεώσιμο παρά μόνο σε γεωλογική κλίμακα;

Ναι, την προτιμούμε από την άλλη. Που συχνά είναι εικονική και δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικές ανάγκες του πολίτη. Που τον στριμώχνει στο υδροκέφαλο κέντρο. Που προφασίζεται τη βιωσιμότητα ακριβώς επειδή το περιβαλλοντικό αποτύπωμά της είναι συγκαλυμμένο. Που βάζει την πράσινη φορεσιά όχι για να αντιμετωπίσει τα ουσιαστικά προβλήματα αλλά για να υποκριθεί και να αναδείξει έναν νέο καταναλωτικό γύρο, οικολογικό αυτή τη φορά.

Γιατί; Γιατί είναι πραγματική ανάπτυξη, με πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Γιατί δεν εστιάζει μόνο στην κατανάλωση, μεταφέροντας λεφτά από τη μια τσέπη στην άλλη. Γιατί φέρνει συνάλλαγμα και απασχολεί προσωπικό, εργατικό, τεχνικό και επιστημονικό. Γιατί παραμένει εκεί χειμώνα-καλοκαίρι, να μας στηρίζει όταν ο τουρισμός πηγαίνει στο σπίτι του. Γιατί αν προσέξουμε, είναι σε μεγάλο βαθμό αντιστρεπτό το αποτύπωμά της. Γιατί στο κάτω-κάτω θέλουμε να εργαζόμαστε στον τόπο μας, στα χωριά μας και όχι να ξενιτευόμαστε εντός και εκτός Ελλάδος».