ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ

Εδώ και 20 χρόνια στη Βόρεια Χαλκιδική, εκεί που βρίσκεται σήμερα ο δήμος Αριστοτέλη, ο παραλογισμός έχει το πάνω χέρι. Όχι μόνο διότι μια μεταλλευτική δραστηριότητα αιώνων έγινε ξαφνικά για μερικούς εγκληματική πράξη. Ούτε μόνο επειδή μια απόφαση που πήρε το 97% του ελληνικού κοινοβουλίου δεν εφαρμόζεται με ευθύνη πρωτίστως του κράτους και των μηχανισμών του. Ούτε γιατί πολλές φορές κάποιοι εκεί επάνω αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, να δείρουν, να κάψουν, να προπηλακίσουν.

Ο παραλογισμός συνίσταται στο ότι ενώ οι «αντιμαχόμενες παρατάξεις» βγαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν και φωνάζουν συνθήματα δεν… καταδέχονται να συζητήσουν. Ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια –αν υπήρξε κάποια θα ήταν περιθωριακή- δεν βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι η εταιρεία, ο δήμος της περιοχής, οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία και όσοι αντιδρούν στη συνέχιση και επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Δε μπορεί να μη γίνεται. Όταν συζητούν οι Παλαιστίνιοι με τους Ισραηλινούς, οι Ρώσοι με τους Αμερικάνους, οι Ινδοί με τους Πακιστανούς, οι Κινέζοι με τους Ιάπωνες, οι Σέρβοι με τους Κροάτες δε γίνεται να μην μπορεί να οργανωθεί μια συζήτηση ανάμεσα στους… εμπόλεμους του Στρατωνίου και της Ιερισσού.

Το θέμα δεν είναι αστείο. Η μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση στη χώρα εδώ και δεκαετίες κινδυνεύει μαζί με χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αν αυτό συμβεί μία ακόμη μελανιά θα δημιουργηθεί στην εικόνα της Ελλάδας. Ένα δισ. δολάρια είναι πολλά λεφτά και σίγουρα αξίζει να το παλέψει κανείς. Χωρίς να υπογράψει την καταστροφή του περιβάλλοντος. Σε πολλές χώρες του κόσμου υπάρχουν μεταλλεία. Εσχάτως και η Ευρώπη, που έχει «κουραστεί» να πληρώνει για πρώτες ύλες σε τρίτες χώρες, εφαρμόζει εκτεταμένο πρόγραμμα αξιοποίησης μεταλλευμάτων, θέτοντας –εννοείται- αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι οι Σκανδιναβικές χώρες ή οι περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης δεν ενδιαφέρονται για το περιβάλλον;

Μάλλον, όμως, στην περίπτωση του δήμου Αριστοτέλη το πρόβλημα δεν είναι το περιβάλλον. Ούτε ο αλτρουισμός. Ο νέος δήμαρχος της περιοχής, ο Γιάννης Μίχος, που εκλέχτηκε επειδή αντιτίθεται στην επέκταση των μεταλλείων στις Σκουριές, κάνει λόγο για σύγκρουση επαγγελματικών συμφερόντων. Από τη μια η εταιρία, οι μεταλλωρύχοι και όσοι δουλεύουν αμέσως ή εμμέσως για την «Ελληνικός Χρυσός». Από την άλλη όσοι θέλουν να ζήσουν από τον τουρισμό και τις αγροτικές εργασίες.

Μόνη λύση, λοιπόν, ο διάλογος. Τον οποίο όφειλε να ενθαρρύνει η πολιτεία, που δεν το κάνει. Και να οργανώσει η αυτοδιοίκηση, που –επίσης– δεν το κάνει. Ίσως το Πανεπιστήμιο, αν δεν ήταν κλεισμένο στον κόσμο του. Ή το ΤΕΕ, που αυτή την εποχή έχει άλλα προβλήματα. Ακόμη και ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος θα άξιζε να προσπαθήσει. Χρειάζεται θάρρος για να πάρει κάποιος ένα ρίσκο, που μπορεί –τελικά– να καταλήξει σε φιάσκο!

[ΠΗΓΗ: http://www.voria.gr/, του Γιώργου Μητράκη]

Η βόρεια Χαλκιδική πυρακτώνεται και πάλι. Αυτή τη φορά δεν είναι το αντιμεταλλευτικό μπλοκ της Ιερισσού ανεβασμένο στα κεραμίδια , αλλά οι εργαζόμενοι στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Την περασμένη εβδομάδα απέργησαν, έκλεισαν δρόμους και τις επόμενες ημέρες θα κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις με κατάληψη ακόμα και των στοών, όπου σχεδιάζουν να κλειστούν με τις οικογένειές τους. Η ώρα της αλήθειας για την κυβέρνηση έφτασε. Αν θέλει να είναι συνεπής στις προεκλογικές αλλά και τις μετεκλογικές διακηρύξεις της, θα πρέπει να κλείσει εδώ και τώρα την επένδυση, αναλαμβάνοντας και την πολιτική ευθύνη για όσα ακολουθήσουν στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς. Οι αντιδρώντες περιμένουν από ώρα σε ώρα την κυβερνητική απόφαση για το λουκέτο, που θα σημάνει τη δικαίωση του αγώνα τους, ενώ οι 1.900 εργαζόμενοι στα μεταλλεία, φοβούμενοι ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, καλούν ήδη στα όπλα. Η εταιρεία μεταδίδει ότι το έργο πληροί όλες τις προϋποθέσεις που απαιτούν οι διεθνείς προδιαγραφές για την προστασία του περιβάλλοντος για την οποία, ως γνωστόν, γίνεται όλη η φασαρία και υποστηρίζει ότι είναι νομικά απολύτως κατοχυρωμένη. Στην επιχειρηματολογία της επ’ αυτού προστέθηκε και η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία επικυρώνει για άλλη μια φορά τους περιβαλλοντικούς όρους των έργων της Ελληνικός Χρυσός και κλείνει οριστικά τον φάκελο της νομιμότητας. Φαίνεται όμως ότι για τη νέα κυβέρνηση δεν είναι τόσο το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος, για την οποία εξάλλου θα μπορούσε να αξιώσει και να επιβάλει την τήρηση αυστηρότερων όρων, πιο αυστηρών και από τις διεθνείς προδιαγραφές, όσο μια γενικότερα διαφορετική αντίληψη για το αναπτυξιακό μοντέλο. Το είπε εξάλλου καθαρά ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, Γιάννης Τσιρώνης. Ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι σαφής: «αυτή η επένδυση είναι εκτός των στρατηγικών μας προτεραιοτήτων. Δεν εκτιμούμε ως υπουργείο ότι τέτοιου είδους επενδύσεις βοηθούν την ανάπτυξη της Ελλάδας». Τι ισχύει λοιπόν για την κυβέρνηση; Επιθυμεί να κλείσει την επένδυση επειδή καταστρέφει το περιβάλλον ή διότι τέτοιου είδους επενδύσεις δεν βοηθούν την ανάπτυξη της Ελλάδας;. Και αν επιλέγει το δεύτερο, ποια πειστική επενδυτική λύση έχει για την κοχλάζουσα βόρεια Χαλκιδική, πέραν κάποιων γενικόλογων σχεδίων νια τουριστική ανάπτυξη κ.λπ., που οι τοπικές κοινωνίες έχουν απορρίψει; Ο κ. Λαφαζάνης πρέπει να ξεκαθαρίσει τι θέλει. Δεν μπορεί τη μια να χτυπάει φιλικά στην πλάτη τους μεταλλωρύχους, όπως κατήγγειλαν δημόσια οι εκπρόσωποί τους, αφήνοντας τους να εννοηθεί ότι η λειτουργία της επένδυσης θα συνεχιστεί, και την επομένη, για να ικανοποιήσει και το στρατόπεδο των αντιδρώντων, να ανακαλεί προς επανέλεγχο την έγκριση δόμησης τμήματος κτισμάτων ταυ εργοταξίου στις Σκουριές που είχε εκδοθεί καθ’ όλα νόμιμα από το προηγούμενο ΥΠΕΚΑ. Οφείλει να πει την αλήθεια στους ανθρώπους της περιοχής προτού το αναμμένο φιτίλι φτάσει στο μπαρούτι .

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 06/03/2015, του Σταύρου Τζίμα

Οι Υποψήφιοι Περιφερειάρχες Κ. Μακεδονίας πολύ θα ήθελαν να μην εκφράσουν γνώμη για τα μεταλλεία χρυσού διότι σε κάθε περίπτωση θα χάσουν ψήφους από την «αντίπαλη» πλευρά, αλλά τελικά αναγκάστηκαν κάτι να δηλώσουν. Άλλοι ξεκάθαρα και άλλοι με μισόλογα:

Απ. Τζιτζικώστας: «Ως αρχή, είμαστε σαφώς υπέρ των επενδύσεων γιατί μέσα από τον ιδιωτικό τομέα θα δημιουργηθούν οι νέες θέσεις εργασίας. Ταυτόχρονα, όμως, δεν μπορούμε να δεχτούμε καμία επένδυση που προκαλεί τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών, στο φυσικό μας περιβάλλον, και την ίδια στιγμή πλήττει άλλους κλάδους όπως ο τουρισμός και η αγροτική μας οικονομία. Σ’ αυτό είμαι κάθετος. Με απλά λόγια και χωρίς ψιλά γράμματα, σας απαντώ ότι η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας θα εξαντλήσει κυριολεκτικά όλα τα μέσα που διαθέτει για να διερευνήσει διεξοδικά τις αρνητικές επιπτώσεις από τη μεταλλευτική δραστηριότητα».

Γ. Ιωαννίδης: «Δεν μπορείς να λες τη μια μέρα ότι είσαι εναντίον της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική και σε τρεις μέρες να δίνεις έξι άδειες εξόρυξης στον νομό Σερρών. Μόνο οι παπατζήδες τα λένε αυτά…».

Δ. Χαραλαμπίδου: «Τόσο από το Χαρωπό, το Άγγιστρο των Σερρών και το Κιλκίς, που επισκέφτηκα πρόσφατα, όσο και από τη βορειοανατολική Χαλκιδική, όπου περιόδευσα δύο φορές, με τους υποψήφιους της Ριζοσπαστικής Αριστερής Ενότητας έχουμε κάνει ξεκάθαρο, ότι δε θα επιτρέψουμε στις όποιες «επενδύσεις» να καταστρέψουν το περιβάλλον των περιοχών και το μέλλον των κατοίκων και των επόμενων γενιών».

Μ. Μπόλαρης: «Καζάνι που βράζει θυμίζει και πάλι η Βόρεια Χαλκιδική. Αυτά είναι δυστυχώς τα’ αποτελέσματα όταν κάποιοι δεν επεμβαίνουν και όταν δεν τοποθετούνται έγκαιρα. Η υπόθεση της κατασκευής του εργοστασίου χρυσού, εκτός από καταστροφή του περιβάλλοντος, κατέστρεψε και την κοινωνική συνοχή των κατοίκων».

Μ. Τρεμόπουλος: «Είναι δεδομένο και αυτονόητο ότι η “Οικολογία – Αλληλεγγύη” θα στήριζε για υποψήφιο δήμαρχο Αριστοτέλη όποιον επέλεγε το κίνημα ενάντια στις εξορύξεις χρυσού στη Χαλκιδική».

Είναι σαφές πως όλοι θέλουν να εμφανιστούν φιλικοί προς τα «κινήματα λαού». Ο δε Τζιτζικώστας μας έχει μπερδέψει… Να σημειώσουμε πως η κα Χαραλαμπίδου θεωρεί πως έχει «περιοδεύσει δύο φορές» στην ΒΑ Χαλκιδική… Την είδατε πουθενά εσείς; Γιατί εγώ δεν την πρόσεξα κι ας γυρίζω όλα τα Μαντεμοχώρια…