Όπως δημοσιεύτηκε και στο ΦΕΚ που μπορείτε να δείτε εδώ απαγορεύτηκε η θήρα για δύο χρόνια έως και 29/6/2020 σε έκταση 3.100 στρεμμάτων στην Αμμουλιανή, της Τοπικής Κοινότητας Αμμουλιανής, της Δημοτικής Ενότητας Σταγείρων – Ακάνθου, του Δήμου Αριστοτέλη, της Περιφερειακής Ενότητας Χαλκιδικής, τα όρια της οποίας αποτυπώνονται στο συνημμένο τοπογραφικό διάγραμμα το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ΦΕΚ.
[ΠΗΓΗ: http://ergoliptesxalkidikis.blogspot.com, 6/9/2018]
Η πλούσια βλάστηση, η γενναιοδωρία της θάλασσας του Αγίου Όρους, οι γευστικές παραδόσεις των προσφύγων από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο και η επιρροές της Ανατολής, κάνουν αυτό το κομμάτι της Χαλκιδικής έναν παράδεισο γευσιγνωσίας.
Έκτος από τα παραδοσιακά φαγητά της η Χαλκιδική φημίζεται για τα γλυκά της. Τα παραδοσιακά γλυκά της Αμμουλιανής έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και έχουν γίνει θέμα ακόμη και από τον γνωστό σεφ Τζέιμι Όλιβερ.
Η περιοχή προ του Αγίου Όρους, φημίζεται για τα γλυκά του κουταλιού και τις μαρμελάδες καθώς ευδοκιμούν πολλά εποχιακά φρούτα.
Με το CNN Greece και τις δράσεις του Action in Greece βρεθήκαμε στην Αμμουλιανή όπου δύο κυρίες του νησιού η κυρία Μαρία και η κυρία Πασχαλιά, μας έδειξαν πως φτιάχνονται δύο από τα παραδοσιακά γλυκά τους. Τα “σαλμπουρέκια” και τα “αμυγδαλωτά λουλούδια”.
Αν μιλάμε λοιπόν για εναλλακτικό τουρισμό, να μια περίπτωση γευσιγνωσίας που αποτελεί μοναδική περίπτωση και θα πρέπει να εντάσσεται σε όλους τους τουριστικούς καταλόγους. Το φαγητό άλλωστε , το αγνό και παραδοσιακό φαγητό, γίνεται όλο και περισσότερο ένα τουριστικό προϊόν της κατηγορίας luxury. Πρόκειται για συνταγές που έφεραν από τη Μικρά Ασία οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν εκεί μετά το 1922.
Τα αμυγδαλωτά λουλούδια, που δεν είναι μόνο λουλούδια αλλά τα σχήματα εξαρτώνται πάντα από τη φαντασία αυτή ή αυτού που τα φτιάχνει, ζυμώνονται στο χέρι με υπομονή και τέχνη κομμάτι κομμάτι μέχρι να γίνει ένα μικρό γλυπτό. Οι γυναίκες του νησιού μαθαίνουν την τέχνη των σπιτικών γλυκών στις νεότερες γενιές οι οποίες τηρούν τα έθιμα και τις παραδόσεις των χαμένων πατρίδων και τα φτιάχνουν σε πρώτη ευκαιρία.
Είναι τα γλυκά που μοιράζονται σε αρραβώνες, βαφτίσεις και γάμους αλλά προσφέρονται και ως μπομπονιέρες.
Είναι προφανές , όπως μας είπαν και οι δύο κυρίες, ότι αυτά τα γλυκά δεν θα τα βρει κανείς στα ζαχαροπλαστεία καθώς απαιτούν τέχνη, κόπο και χρόνο που καμία μαζική παραγωγή δεν μπορεί να υποστηρίξει.
Στην περιοχή μπορείτε ακόμη να δοκιμάσετε τη φυλλωτή πίτα που μοιάζει με το μπακλαβά, πορτοκαλόπιτα και γλυκό κουταλιού καρπούζι.
Παρακολουθήστε το βίντεο και δοκιμάστε να κάνετε αυτά τα γλυκά και στο σπίτι σας. Είναι εύκολα και ιδιαίτερα. blob:https://www.dailymotion.com/bc63a475-2293-4477-a42b-46366973a717
[ΠΗΓΗ: https://www.cnn.gr/, του Κώστα Πλιάκου, 12/7/2018]
Με θαλασσινά γλέντια, γιορτές των λιμανιών και υπέροχα ελληνικά δείπνα γέμισαν οι βραδιές της δεύτερης εβδομαδιαίας θεματικής ενότητας με τίτλο «Η ευλογία του αγιορείτικου κόλπου», η οποία πραγματοποιήθηκε στην παράκτια ζώνη της προ του Άθω περιοχής από τις 19 μέχρι και τις 25 τρέχοντος. Έλληνες, ολλανδοί, βέλγοι, γάλλοι και βρετανοί εκπρόσωποι Τύπου ξεναγήθηκαν σεκάθε θαλασσινή γωνιά της περιοχής, ακολούθησαν τμήματα του αριστοτελικού περιπάτου, επισκέφθηκαν τις μυδοκαλλιέργειες της Ολυμπιάδας, συνέλεξαν βιολογικό μέλι από τις παρυφές του Στρατονικού όρους, γλέντησαν στις γιορτές του λιμανιού της Αμμουλιανής, κολύμπησαν στα νερά του νησιωτικού συμπλέγματος Δρένια , παρακολούθησαν μαθήματα ελληνικής μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, συμμετείχαν στη διαδικασία παρασκευής πίτας με κρίταμα της θάλασσας, πραγματοποίησαν τον παράπλου του Αγίου Όρους και γεύθηκαν υπέροχα θαλασσινά μενού, που φτιάχτηκαν με τα ευλογημένα προϊόντα της αθωνικής θάλασσας που περιβάλλει την περιοχή. Η γιορτή άρχισε στην Ολυμπιάδα, στην κεντρική προβλήτα της οποίας ο σεφ Jean Louis Kapsalas και η Σμαρούλα Ανδριώτη (του fish restaurant Καπετάν Μανώλης ) παρουσίασαν ένα εξαιρετικό μάθημα μαγειρικής με τίτλο «Μύδια Ολυμπιάδας με χόρτα από το αριστοτελικό βουνό». Την επόμενη ημέρα προσέφεραν ένα ιδιαίτερο και εμπνευσμένο μενού με τίτλο «Η γιορτή της θάλασσας του Αριστοτέλη», το οποίο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Την ίδια στιγμή, στο λιμάνι της Αμμουλιανής παραδόθηκε μάθημα παραδοσιακής μαγειρικής με τίτλο «Πίτα με αρμυρίκια της θάλασσας», ενώ ακολούθησε η ελληνική Γιορτή του Ψαρέματος , με τη σύμπραξη των τοπικών κοινωνικών φορέων να αποτελεί υποδειγματική ουνέργεια εξωστρέφειας. Η ενότητα ολοκληρώθηκε στην Αμμουλιανή, όπου η σεφ Ντίνα Νικολάου και ο Παύλος Τούσιος (του restaurant Ανεμότρατα ) παρουσίασαν μενού με θέμα «Η Γιορτή της Ευλογημένης Θάλασσας», το οποίο χαρακτηρίστηκε από τους συνδαιτυμόνες ως πραγματική ωδή στα 300 χιλιόμετρα ακτογραμμής του τρίτου ποδιού της Χαλκιδικής. Η επόμενη εβδομάδα του Mount Athos Area Kouzina είναι αφιερωμένη στη μοναστηριακή κουζίνα, με δεδομένη τη γειτνίαση της περιοχής με την αθωνική πολιτεία. Εστιάζει, δε, στην προβολή της γύρω από την Ουρανούπολη περιοχής, αλλά και στον τρόπο με τον οποίον αυτή εμπνέεται από τις μοναστηριακές γεύσεις του Άθωνα. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν το αναλυτικό πρόγραμμα της διοργάνωσης στην ιστοσελίδα του οργανισμού (www.mountathosarea.org)
[ΠΗΓΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 27/05/2014]
Οι κάτοικοι της ΒΑ Χαλκιδικής απασχολούνταν ως επί το πλείστον στα μεταλλεία. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Χαλκιδική (κυρίως την Κασσάνδρα και τη Σιθωνία), η περιοχή των Μαδεμοχωρίων αναπτύχθηκε από τη μεταλλευτική δραστηριότητα.
Σε διάφορες χρονικές φάσεις η αντίστοιχη ακμή και παρακμή της μεταλλευτικής δραστηριότητας επηρέασε και διαμόρφωσε τη ζωή αυτών των κατοίκων και κατ’ επέκταση και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα δεδομένα της κάθε εποχής. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι ως προς τις καταστάσεις που βίωσαν και καθόρισαν την κουλτούρα τους αρκεί να αναφέρουμε τα εξής:
Η ονομασία «Μεταλλεία Κασσάνδρας» εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1893 λόγω του γεωγραφικού προσδιορισμού που είχε δοθεί αρχικά στη χερσόνησο της Χαλκιδικής από την τότε Ελληνική Πολιτεία. Αυτή η ονομασία έχει επικρατήσει και χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα. Το 1901 η Γάλλο-Οθωμανική εταιρεία που διαχειρίζεται τα μεταλλεία αρχίζει την επιφανειακή εκμετάλλευση του κοιτάσματος σιδηροπυρίτη στο μεταλλείο του «Μαντέμ Λάκκου». Το 1927 τη διαδέχεται η «Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων & Λιπασμάτων» (ΑΕΕΧΠ&Λ), ενώ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η πλειοψηφία των μετοχών της περιέρχεται στην ιδιοκτησία του Μποδοσάκη Αθανασιάδη, ο οποίος με τη δραστηριότητά του, δίνει ιδιαίτερη ώθηση στο μεταλλευτικό κλάδο. Επίκεντρο των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων της εταιρείας γίνεται το Στρατώνι, το οποίο γνωρίζει μεγάλη άνθιση. Σύμφωνα με όσα αναφέρουν χαρακτηριστικά κάτοικοί του «ήταν το πρώτο και το μόνο χωριό εκείνης της εποχής που είχε ηλεκτρικό ρεύμα.»
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η ΑΕΕΧΠ&Λ κατασκευάζει στην παραλία του Στρατωνίου το εργοστάσιο εμπλουτισμού και ξεκινάει την παραγωγή και επεξεργασία μικτών θειούχων συμπυκνωμάτων. Ενώ, από το 1972 αρχίζει η εκμετάλλευση του μεταλλείου μικτών θειούχων της Ολυμπιάδας. Παράλληλα, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους η αλιευτική, η αγροτοκτηνοτροφική και η τουριστική δραστηριότητα, σε οργανωμένες δομές. Οι νέες ελπιδοφόρες παραγωγικές δραστηριότητες αφορούσαν κυρίως τους κατοίκους του παραλιακού μετώπου, όπως αυτό συντίθεται από τους οικισμούς της Ιερισσού, των Νέων Ρόδων, της Ουρανούπολης και της Αμμουλιανής. Οι εξελίξεις της εποχής δε μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορες την Ολυμπιάδα και τα Πυργαδίκια.
Ωστόσο, η εξέλιξη των πραγμάτων απέδειξε ότι η αλιεία, η κτηνοτροφία και ο τουρισμός, λειτουργούσαν ως πηγή συμπληρωματικού εισοδήματος. Η μεταλλευτική συνέχισε να αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος για την πλειοψηφία των κατοίκων. Αυτό αποτέλεσε κίνητρο μετακίνησης ενός μεγάλου μέρους πληθυσμού από άλλα μέρη της Ελλάδας, το οποίο έφτασε στη Χαλκιδική εκείνη την εποχή και ενσωματώθηκε πλήρως στην τοπική κοινωνία.
Το Δεκέμβριο του 1995, τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των Μεταλλείων Κασσάνδρας και το σύνολο των μεταλλευτικών εγκαταστάσεων περιέρχονται στην TVΧ Hellas. Για τα επόμενα οκτώ χρόνια η μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης και συγκρούσεων με κορύφωση τη ματαίωση του επενδυτικού σχεδίου το 2003, μετά από την απόρριψή του από το Συμβούλιο της Επικρατείας, και το πάγωμα των εργασιών των μεταλλείων.
Η νεολαία της περιοχής εγκατέλειψε μαζικά τον τόπο, αναζητώντας αλλού επαγγελματικές διεξόδους. Τη θέση αυτών των ανθρώπων πήρε η ερήμωση και ο οικονομικός μαρασμός.
Τον Ιανουάριο του 2004 η ανάληψη ευθύνης επαναλειτουργίας των μεταλλείων από την «Ελληνικός Χρυσός» σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας εποχής για τα μεταλλεία και την περιοχή και επαναφέρει την ελπίδα στους κατοίκους της. Μετά από μια χρονοβόρα διαδικασία κατάθεσης και έγκρισης ενός ολοκληρωμένου επενδυτικού σχεδίου το Μάρτιο του 2012 ξεκίνησε η υλοποίησή του με τετραπλασιασμό του εργατικού δυναμικού σε ένα μόλις χρόνο.
Για ακόμα μια φορά η μεταλλευτική δραστηριότητα γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης, μόνο που τώρα η έκβαση είναι διαφορετική αφού δικαιώθηκε και αναγνωρίστηκε η προσφορά της σε όλους τους Έλληνες πολίτες μέσα από την ανώτερη αρχή της πολιτείας. Στις 17 Απριλίου 2013 το Συμβούλιο της Επικρατείας επισφραγίζει τη νομιμότητα των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών παραμέτρων της επένδυσης. Σήμερα οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία Κασσάνδρας είναι χίλιοι επτακόσιοι και μαζί με τις οικογένειές τους αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας της ΒΑ Χαλκιδικής. Πλέον η πλειοψηφία των κατοίκων αναγνωρίζει ότι δημιουργείται προοπτική ανάπτυξης και οικονομικής σταθερότητας στην περιοχή. Βλέπουν ότι ευνοείται η επιστροφή των οικονομικών μεταναστών στην πατρογονική γη τους και μπορούν και πάλι να ελπίζουν και να ονειρεύονται ότι έρχονται καλύτερες μέρες για όλους.
[ΠΗΓΗ: ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΑ ΝΕΑ, τεύχος ΝΟΕΜΒΡΗ-ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2013]