Category Archives: Νέα / Ειδήσεις

Νέα / Ειδήσεις

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΣΤΟ ΥΠΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ενδείξεις για κοιτάσματα κρίσιμων πρώτων υλών που λείπουν από την Ε.Ε. – Γερμάνιο εντόπισε στους Μολάους η αυστραλέζικη Rockfire Ενδείξεις για κρίσιμες πρώτες ύλες από τη Χίο μέχρι την Ξάνθη

Το υπέδαφος της Ελλάδας είναι πιθανό να κρύβει τη λύση που αναζητάει η Ευρώπη για να απεξαρτηθεί από την Κίνα και να καταστεί αυτόνομη σε κρίσιμες πρώτες ύλες για τη βιομηχανία και την ενεργειακή μετάβαση. Η αυστραλιανή Rockfire έχει εντοπίσει στους Μολάους σημαντικέ ποσότητες γερμανίου, μετάλλου στρατηγικής σημασίας για την Ευρώπη. Στη Mytilineos έχει στραφεί η Ε.Ε. διερευνώντας τις δυνατότητες της εταιρείας για την παραγωγή γαλλίου, ενώ στις εγκαταστάσεις της Αλουμίνιον της Ελλάδος «τρέχει» πανευρωπαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα για τη δυνατότητα εξόρυξης σκανδίου. Το ΥΠΕΝ προχωράει σε διαγωνισμούς για περιοχές της Χίου και της Ξάνθης όπου υπάρχουν ενδείξεις για κοιτάσματα αντιμονίου και βισμουθίου.

Ενθαρρυντικά μηνύματα για την ύπαρξη ενός πολυμεταλλικού κοιτάσματος με περιεκτικότητα κρίσιμων πρώτων υλών για την ενεργειακή μετάβαση στέλνουν οι πρώτες ερευνητικές γεωτρήσεις στην περιοχή των Μολάων της αυστραλέζικης εταιρείας Rockfire, εξέλιξη που ενισχύει τις προσπάθειες της Ελλάδας να προσελκύσει επενδύσεις στον κρίσιμο κλάδο για τη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης και την απεξάρτησή της από την Κίνα. Η αυστραλέζικη εταιρεία ήταν η μοναδική που κατέθεσε δεσμευτική οικονομική προσφορά στον διεθνή διαγωνισμό για την εκμίσθωση του δημόσιου μεταλλευτικού χώρου των Μολάων, που προκήρυξε το ΥΠΕΝ το 2021. Η Rockfire είχε τότε χαρακτηρίσει το project πολύ σημαντικό για την ίδια, καθώς σκοπεύει να αξιοποιήσει την Ελλάδα ως εφαλτήριο για επέκταση των δραστηριοτήτων της στην Ευρώπη.

Το 2023, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ερευνητικών γεωτρήσεων για να επιβεβαιώσει τις ενδείξεις κοιτασματολογικών μελετών που είχε πραγματοποιήσει το ΙΓΜΕ τη δεκαετία του 1980 για την ύπαρξη κοιτάσματος ψευδαργύρου. Τα αποτελέσματα των πρώτων ερευνητικών γεωτρήσεων ενθουσίασαν τους Αυστραλούς, αφού αποκάλυψαν ότι το υπέδαφος των Μολάων δεν κρύβει μόνο ψευδάργυρο και μόλυβδο, μέταλλα με πολλές εφαρμογές στη βιομηχανία, αλλά και ποσότητες γερμανίου. Το ασημόλευκο μέταλλο συγκαταλέγεται στον κατάλογο των κρίσιμων πρώτων υλών για την ενεργειακή μετάβαση για τη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης, η οποία εξαρτάται σε ποσοστό 45% από εισαγωγές και σε μεγάλο βαθμό από την Κίνα, που ελέγχει το 60% της παγκόσμιας παραγωγής.

Οι Αυστραλοί δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό TOUS. «Η Rockfire συνεχίζει μέρα και νύχτα τις γεωτρήσεις στο κοίτασμα των Μολάων», έγραψε σε πρόσφατη ανάρτησή της στο Linkedln, με τον διευθύνοντα της εταιρείας, Ντέιβιντ Πράις, να κάνει λόγο για «πολύ θετικό αποτελέσματα» που αναμένεται να αυξήσουν την αξία του project. Προ περίπου δύο εβδομάδων, στελέχη της Rockfire παρουσίασαν τα αποτελέσματα των ερευνών τους στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ με ενθουσιώδη τρόπο, όπως αναφέρουν στην «Κ» αρμόδια στελέχη, ενώ συνεχάρησαν και τη διοίκηση της Ελληνικής Αρχής Γεωλογικών & Μεταλλευτικών Ερευνών (ΕΑΓΜΕ) για τη δουλειά που έκανε το ινστιτούτο πριν από πολλές δεκαετίες. Οι Αυστραλοί ενημέρωσαν ότι πυκνώνουν τις ερευνητικές γεωτρήσεις, ώστε μέχρι το καλοκαίρι να ολοκληρώσουν το ερευνητικό τους πρόγραμμα και να ακολουθήσει στη συνέχεια η αξιολόγηση και μελέτη βιωσιμότητας του κοιτάσματος, η οποία αν είναι θετική θα ανοίξει τον δρόμο για την παραγωγική λειτουργία του μεταλλείου.

Τα καλά αυτά νέα φαίνεται ότι ενθάρρυναν την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ στο να επισπεύσει το πρόγραμμα διερεύνησης των περιοχών με πιθανολογούμενα κοιτάσματα κρίσιμων πρώτων υλών. Το πρόγραμμα αυτό δρομολογήθηκε στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής στρατηγικής «Critical Raw Materials», που στοχεύει στη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης, στην προμήθεια βασικών πρώτων υλών που απαιτούνται για την ενεργειακή και την ψηφιακή μετάβαση.

Το ΥΠΕΝ εμφανίζεται έτοιμο να προχωρήσει μέσα στο 2024 σε δύο ακόμη διαγωνισμούς σε περιοχές που έχουν ερευνηθεί πλήρως από την ΕΑΓΜΕ. Προτεραιότητα θα δοθεί, σύμφωνα με πληροφορίες, στην περιοχή Κέραμος της Χίου, όπου υπάρχουν ενδείξεις για την ύπαρξη αντιμονίου, και ακολούθου στην περιοχή Κιμμερίων Ξάνθης, η οποία θα διερευνηθεί για την εντοπισμό χαλκού και του άγνωστου για το ευρύ κοινό αλλά κρίσιμου μετάλλου για την ενεργειακή μετάβαση, βισμούθιου. Χρησιμοποιείται στην παραγωγή φαρμάκων και καλλυντικών αλλά και στη μεταλλουργική βιομηχανία. Η κοιτασματολογική μελέτη για τον μεταλλευτικό χώρο των Κιμμερίων Ξάνθης, συνολικής έκτασης 237 τετραγωνικών χιλιομέτρων, παραδόθηκε την περασμένη Πέμπτη από την ΕΑΓΜΕ στην υφυπουργό Ενέργειας Αλεξάνδρα Σδούκου. Στη συγκεκριμένη περιοχή κατά τη δεκαετία του 1970 είχε δραστηριοποιηθεί η μεταλλευτική εταιρεία του Πρόδρομου Μποδοσάκη.

Στην περιοχή Κεράμου Χίου υπάρχει βεβαιωμένο κοίτασμα αντιμονίτη, του οποίου κατά διαστήματα πραγματοποιήθηκε εκμετάλλευση και μεταλλουργική επεξεργασία. Την περίοδο 1880-1890 πραγματοποιήθηκε η πιο εκτεταμένη εκμετάλλευση του κοιτάσματος, καθώς και μεταλλουργική επεξεργασία του μεταλλεύματος για την παραγωγή οξειδίου του αντιμονίου από γαλλική εταιρεία. Τα μεταλλεία παρέμειναν κλειστά μέχρι το 1950, οπότε επαναλειτούργησαν από τον όμιλο Μποδοσάκη, για να σταματήσουν δύο χρόνια αργότερα λόγω πτώσης των τιμών. Στην Κέραμο διασώζονται ακόμη και σήμερα οικήματα όπου έμεναν οι εργάτες των λατομείων, αλλά και περίπου 15 στοές εκμετάλλευσης. Οι δύο αυτές περιοχές είναι οι πιο ώριμες από άποψη κοιτασματολογικών ερευνών. Η ΕΑΓΜΕ αναμένεται να παραδώσει μέσα στο επόμενο διάστημα έναν πλήρη κατάλογο των περιοχών με πιθανολογούμενα κοιτάσματα βάσει παλαιότερων ερευνών, που χρήζουν όμως περαιτέρω μελετών για να βγουν σε διαγωνισμούς. Για τις έρευνες έχουν διασφαλιστεί κονδύλια ύψους 15 εκατ. ευρώ από τις δημοπρασίες δικαιωμάτων εκπομπών ρύπων για το 2024.

Γάλλιο και σκάνδιο από τη Mytilineos

Στη λίστα των περιοχών με πιθανολογούμενα κοιτάσματα κρίσιμων πρώτων υλών περιλαμβάνεται το ορεινό συγκρότημα Κρουσίων στο Κιλκίς, το υποθαλάσσιο περιβάλλον μεταξύ Χαλκιδικής και Αλεξανδρούπολης, κυρίως στις εκβολές των ποταμών Στρυμόνα, Νέστου και Έβρου, η Λοκρίδα και το Βροντερό Φλώρινας, η ζώνη Παρνασσού- Γκιώνας και ο Φανός Σαμοθράκης. Οι έρευνες θα προτεραιοποιηθούν με βάση τα υφιστάμενα δεδομένα αλλά και περιβαλλοντικά και άλλα κριτήρια ώστε να προχωρήσουν χωρίς προσκόμματα.

Ξεχωριστής σημασίας για τη χώρα αλλά και για την Ευρώπη είναι η στρατηγική που αναπτύσσει η Mytilineos στον κλάδο των κρίσιμων πρώτων υλών, ως η μοναδική καθετοποιημένη εταιρεία σε αυτόν τον κλάδο στην Ευρώπη. Στη Mytilineos έχει στραφεί η Ε.Ε. διερευνώντας τις δυνατότητες της εταιρείας για την παραγωγή γαλλίου, στρατηγικό μέταλλο που χρησιμοποιείται σε όλο το φάσμα προϊόντων ενεργειακής μετάβασης (ημιαγωγούς, φωτοβολταϊκά πάνελ, κινητά τηλέφωνα, τηλέφωνα και δορυφορικές επικοινωνίες, πάσης φύσεως ηλεκτρικές συσκευές κ.λπ.). Η ελληνική εταιρεία έχει παρουσιάσει στην Ε.Ε. τα αποτελέσματα ενός πιλοτικού έργου παραγωγής γαλλίου από την επεξεργασία υπολειμμάτων βωξίτη που εφαρμόζει από τις αρχές του 2022. Σε μια βιομηχανική ανάπτυξη του προγράμματος, η εταιρεία θα μπορούσε να παράγει 40-45 μετρικούς τόνους μετάλλου ετησίως, ποσότητα ίση περίπου με την τρέχουσα ζήτηση της Ευρώπης. Στις εγκαταστάσεις της «Αλουμίνιον της Ελλάδος», η εταιρεία λειτουργεί δύο ακόμη πιλοτικές μονάδες.

Η μία στο πλαίσιο ερευνητικού προγράμματος που συντονίζει η ίδια, με τη συμμετοχή του ΕΜΠ και συνολικά 17 εταίρων από 8 ευρωπαϊκές χώρες για να πιστοποιήσει τη δυνατότητα εξαγωγής σκανδίου από τα κατάλοιπα βωξίτη. Το υπερπολύτιμο αυτό μέταλλο είναι απαραίτητο για πολλές και κρίσιμες τεχνολογίες, όπως τελευταίας τεχνολογίας μονάδες παραγωγής ρεύματος, αποδοτικά λέιζερ και ανθεκτικά ελαφρά κράματα αλουμινίου για εφαρμογές αεροδιαστημικής και ηλεκτροκίνησης. Λόγω της περιορισμένης προσφοράς του δεν χρησιμοποιείται ακόμη ευρέως. Η παραγωγή του σκανδίου παγκοσμίως φτάνει μόλις τους 12 με 14 τόνους τον χρόνο. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του Bloomberg, η ζήτηση προβλέπεται να ανέλθει στους 1.800 τόνους ετησίως έως το 2035, η οποία θα προέλθει από την αύξηση ζήτησης για ηλεκτρικά οχήματα.

Η δεύτερη πιλοτική μονάδα λειτουργεί επίσης στο πλαίσιο ευρωπαϊκού ερευνητικού προγράμματος από το 2018 και αξιοποιεί κατάλοιπα βωξίτη για τη χρήση τους στην τσιμεντοβιομηχανία, έχοντας ήδη πετύχει την αξιοποίησή τους σε ποσοστό 10%. Η Mytilineos συμμετέχει συνολικά σε 22 ερευνητικά προγράμματα καινοτομίας χρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που ερευνούν δυνατότητες αξιοποίησης κατάλοιπων βωξίτη αλλά και νέες τεχνολογίες ανακύκλωσης αλουμινίου. Μέσα από τη συμμετοχή της σε πρωτοποριακά ερευνητικά προγράμματα, η εταιρεία στοχεύει στη διαχείριση των αποβλήτων με στόχο τον μηδενισμό τους και την τελική μετατροπή τους σε κοιτάσματα χρήσιμων πρώτων υλών, στο πλαίσιο της στρατηγικής της για βιώσιμη ανάπτυξη. Μέρος αυτής της στρατηγικής είναι και η εξαγορά της IMERYS ΒΩΞΙΤΕΣ που την κατέστησε τον μεγαλύτερο παραγωγό βωξίτη στην Ευρώπη, αλλά και η συνεργασία στην Γκάνα για την έρευνα και εκμετάλλευση κοιτασμάτων βωξίτη, με προοπτική και την κατασκευή μονάδας παραγωγής αλουμίνας.

 

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ–ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ, της Χρύσας Λιάγγου, 10/3/2024]

ΛΑΡΚΟ: ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΓΟΓΓΥΣΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Η μεταλλουργία ΛΑΡΚΟ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων εκείνων των παθογενειών που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία της προηγούμενης δεκαετίας.

Συνδιοίκηση συνδικαλιστών με αποτυχημένες διοικήσεις, βουλευτές και υπουργοί να κάνουν τα στραβά μάτια και να βάζουν το στενό εκλογικό τους συμφέρον πάνω από το καλό του φορολογούμενου και της οικονομίας, πλάτες από τη ΔΕΗ για να ζει παρά τις τεράστιες σωρευμένες ζημιές, πλουμιστοί μισθοί, προνόμια που θα ζήλευαν και οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής. Ένα βαρέλι δίχως πάτο.

Αυτά όμως είναι γνωστά. Δεν ισχύει το ίδιο για το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, τέσσερα δηλαδή χρόνια μετά την απόφαση της κυβέρνησης να εντάξει τη χρεοκοπημένη εταιρεία σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, συνεχίζουμε να την πληρώνουμε ως φορολογούμενοι κάθε μήνα, με 3 – 3,2 εκατομμύρια ευρώ.

Το εργοστάσιο, που μετά φυσικά από επενδύσεις πολλών εκατομμυρίων, θα μπορούσε να παράγει κοβάλτιο, ένα από τα πιο βασικά συστατικά για μπαταρίες ηλεκτρικών αυτοκινήτων έχει κλείσει από τον Ιούλιο του 2023, όταν κρίθηκε ότι δεν έχει την παραμικρή ελπίδα βιωσιμότητας.

Κι όμως οι 850 περίπου εναπομείναντες εργαζόμενοι – κάποιοι εκ των οποίων εργάζονται ήδη αλλού – συνεχίζουν να εισπράττουν κανονικά τη μισθοδοσία τους. Ο κρατικός προϋπολογισμός καταβάλλει κάθε μήνα που περνάει για μισθούς, μαζί με κάποια βασικά λειτουργικά έξοδα, λίγο πάνω από 3 εκατ. ευρώ. Συνεχίζουν να πληρώνονται, χωρίς να κάνουν κάτι, καθώς εδώ και πάνω από οκτώ μήνες το εργοστάσιο έχει βάλει λουκέτο.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων διανύουμε το τελευταίο μήνα με αυτό το καθεστώς. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου του προσωπικού λήγουν στις 31 Μαρτίου και δεν πρόκειται να ανανεωθούν ξανά, λένε οι πληροφορίες. Οι περίπου 850 εργαζόμενοι που συνεχίζουν να πληρώνονται από τη ΛΑΡΚΟ, πρόκειται να μεταταγούν σε ΟΤΑ ή όπου αλλού το Δημόσιο κρίνει ότι έχει ανάγκες. Η σχετική υπουργική απόφαση λέγεται ότι είναι σχεδόν έτοιμη. Αυτό είναι τουλάχιστον το σχέδιο.

Αθροίζοντας τη «μαύρη τρύπα» που δημιουργήθηκε μόνο μέσα στην τελευταία τετραετία, δηλαδή από τον Φεβρουάριο του 2020 που η κυβέρνηση πήρε απόφαση να τοποθετήσει Ειδικό Διαχειριστή, για να «τρέξει» τον διαγωνισμό ιδιωτικοποίησης, μέχρι και τον Μάρτιο του 2024, βγαίνει ένα νούμερο κοντά στα 110 εκατομμύρια ευρώ.

Δεν αναφερόμαστε στις σωρευτικές ζημιές της περιόδου 20082020, ούτε το γεγονός ότι σύμφωνα με στοιχεία που είχε δώσει το περασμένο Νοέμβριο στη Βουλή ο υπ. Εθνικής Οικονομίας Κωστής Χατζηδάκης, τα ληξιπρόθεσμα χρέη της ΛΑΡΚΟ ανέρχονταν σε 470 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων 351 προς τη ΔΕΗ. Τα 110 εκατ. ευρώ αφορούν μόνο τα ποσά της περιόδου της Διαχείρισης.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

Ο ελέφαντας βέβαια στο δωμάτιο είναι άλλος. Οι παράνομες κρατικές ενισχύσεις, ύψους 135,8 εκατ. ευρώ, για τις οποίες η Ελλάδα έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και για τη μη ανάκτησή τους, το Δημόσιο πληρώνει ήδη τα πρώτα πρόστιμα.

Αυτή είναι η μεγάλη ανησυχία όσων γνωρίζουν την υπόθεση. Το αν θα ολοκληρωθεί η συναλλαγή με τον ενδιαφερόμενο επενδυτή και άρα θα πάψει να επικρέμαται πάνω από το Δημόσιο, ο «πέλεκυς» της ανάκτησης των 136 εκατομμυρίων.

Το αν και πότε θα τελειώσει η δικαστική περιπέτεια με το Συμβούλιο της Επικρατείας και θα κλείσει η διαδικασία μεταβίβασης των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου (από το ΤΑΙΠΕΔ) στο σχήμα ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – AD Holding που εδώ και ένα χρόνο έχει ανακηρυχθεί προτιμητέος επενδυτής των δύο παράλληλων διαγωνισμών. Τα πάντα έχουν «παγώσει» έπειτα από την προσφυγή στο ΣτΕ της ιρλανδικής Commodity & Minning Insight Ireland (CMI) που συμμετείχε στον ένα από τους δύο διαγωνισμούς, αυτόν του διαχειριστή για τα ορυχεία Καστορίας, Σερβίων και για τα ιδιόκτητα μεταλλεία στον Άι Γιάννη Λάρυμνας.

Οι μήνες περνούν, οι αναβολές διαδέχονται η μία την άλλη, το θρίλερ παρατείνεται, μαζί και η χρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό.

Η εκδίκαση της αίτησης που είχε οριστεί για τις 10 Οκτωβρίου 2023, πήρε αρχικά αναβολή για τις 12 Δεκεμβρίου 2023 και μετά για τα τέλη Μαρτίου του 2024, χωρίς ουδείς να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν θα υπάρξει και τρίτη. Εφόσον αυτό δεν συμβεί, και όντως το ΣτΕ πάρει απόφαση, τότε αυτή θα πρέπει πρώτα να καθαρογραφεί και δεν πρέπει να αναμένεται παρά κάπου γύρω στο καλοκαίρι.

Έως τότε, θα συνεχίσουν να «τρέχουν» κανονικά τα πρόστιμα που καταβάλει το ελληνικό Δημόσιο, για τη μη ανάκτηση των κρατικών ενισχύσεων, με βάση την απόφαση του Ευρωδικαστήριου τον Ιανουάριο του 2022. Αφορούσε μια εφάπαξ ποινή 5,5 εκατ. ευρώ και ένα πρόστιμο 4,37 εκατ. ευρώ για κάθε εξάμηνο που περνά, χωρίς η χώρα να εκπληρώνει την συγκεκριμένη υποχρέωση. Έως τώρα λοιπόν η Ελλάδα έχει ήδη πληρώσει μαζί με το εφάπαξ ποσό και πρόστιμα για δύο εξάμηνα, συνολικά πάνω από 14 εκατ. ευρώ και πλησιάζει η στιγμή πληρωμής για το επόμενο.

Είναι τέτοια η αβεβαιότητα ώστε έχει παραταθεί για μερικούς ακόμη μήνες η διάρκεια της ειδικής Διαχείρισης που έληξε το Φεβρουάριο, καθώς επίσης έχει δοθεί παράταση της προσφοράς από τον προτιμητέο επενδυτή, και της συνεπακόλουθης εγγυητικής επιστολής που είχε καταθέσει.

Εδώ έχει τη σημασία του να επισημανθεί ότι για τη πώληση της ΛΑΡΚΟ είχαν γίνει δύο διαγωνισμοί, ένας από το ΤΑΙΠΕΔ για τη μακροχρόνια μίσθωση του εργοστάσιου, το οποίο έκλεισε τον περασμένο Ιούλιο, και ένας από τον Ειδικό Διαχειριστή, για την πώληση των μεταλλείων του συγκροτήματος και των υπόλοιπων περιουσιακών στοιχείων της μεταλλουργίας.

Στον πρώτο συμμετείχε μόνο ένα σχήμα, αυτό της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑAD Holding, το οποίο ανακηρύχθηκε πλειοδότης. Στον δεύτερο συμμετείχε η ιρλανδική CMI, που ενώ αρχικά φάνηκε να επικρατεί στον διαγωνισμό επειδή έδωσε μεγαλύτερο τίμημα, ωστόσο ακολούθησε προσφυγή από την κοινοπραξία, με το σκεπτικό ότι η εγγυητική προέρχονταν όχι από τους Ιρλανδούς, αλλά από συνδεδεμένη μαζί τους εταιρεία. Τελικά, αναδείχθηκε πλειοδότης και στους δύο διαγωνισμούς η κοινοπραξία, για να ακολουθήσει η προσφυγή της CMI και σήμερα η υπόθεση να συνεχίζει να σέρνεται, χωρίς ουδείς να μπορεί να προβλέψει το τέλος.

Η ευκαιρία και η ειρωνία

Στο κακό σενάριο, που δεν καταστεί δυνατό να κλείσει η συναλλαγή, τότε το μόνο που απομένει είναι η πτώχευση και η ρευστοποίηση της περιουσίας της ΛΑΡΚΟ, για την οποία το 2020 επελέγη το σενάριο της εκκαθάρισης εν λειτουργία. Ο λόγος που είχε προκριθεί η μεταλλουργική να ιδιωτικοποιηθεί εν λειτουργία στηρίζονταν στο σκεπτικό του να συνεχίσει να λειτουργεί και να παράγει το εργοστάσιο, οπότε από τις όποιες πωλήσεις, να καταβάλλονται ως ένα βαθμό οι μισθοί των εργαζομένων.

Το εργοστάσιο όμως έκλεισε οριστικά τον Ιούλιο του 2023 καθώς κρίθηκε ότι η λειτουργία του δεν είναι πλέον οικονομικά βιώσιμη κι έκτοτε η μισθοδοσία καταβάλλεται αποκλειστικά από τον προϋπολογισμό.

Είναι σίγουρα ειρωνεία ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει μια στρατηγικής σημασίας εταιρεία, ειδικά τώρα που η πράσινη μετάβαση μπαίνει στο πιο κρίσιμο σημείο της και η ζήτηση από την ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία για κοβάλτιο, ένα από τα βασικά στοιχεία των σύγχρονων μπαταριών που προορίζονται για την ηλεκτροκίνηση, αυξάνεται. 

Και η χρεοκοπημένη μεταλλουργία είναι από τις λιγοστές εταιρείες στην ΕΕ με εργοστάσιο, το οποίο φυσικά μετά από επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων, θα μπορούσε να παράγει κοβάλτιο.

Επενδύσεις χρειάζεται και για τη παραγωγή νικελίου. Το εργοστάσιο παρήγαγε τόσα χρόνια σιδηρονικέλιο, αλλά τα μεταλλεύματα ήταν φτωχά, η περιεκτικότητα σε νικέλιο μικρή και εδώ και καιρό είχε πέσει στο τραπέζι η ανάγκη εμπλουτισμού τους.

Τόσα όμως χρόνια επιλέξαμε άλλο δρόμο, να την καταστρέψουμε. Το πολιτικό σύστημα φέρει τεράστιες ευθύνες. Η ΛΑΡΚΟ ελέγχει την εκλογή των βουλευτών τριών νομών, της Εύβοιας, της Καστοριάς και κυρίως της Φθοιώτιδας. Ενώνει διαχρονικά βουλευτές από πολλά και διαφορετικά κόμματα. Εβλεπαν τόσα χρόνια, τον πιο  χαρακτηριστικό θύλακα «ελληνικής Σοβιετίας», να ζει τη μια χρεοκοπία μετά την άλλη, τρεις αναδιαρθρώσεις και δισεκατομμύρια κρατικών ενέσεων, αλλά ελάχιστα έκαναν για να σπάσουν το απόστημα.

Έβλεπαν τις διοικήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, την εταιρεία να χρωστά στους πάντες, να έχει δεκάδες φορές ρυθμίσει τα χρέη της και άλλες τόσες να έχει αθετήσει τους διακανονισμούς τους, όχι όμως τον πυρήνα του προβλήματος: Ότι οι παραγωγικές της εγκαταστάσεις είναι απαρχαιωμένες, ότι το κόστος παραγωγής ελέω κακής κρατικής διαχείρισης ανεξέλεγκτο, και πολλαπλάσιο των εσόδων της με αποτέλεσμα να συσσωρεύει ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων, και ότι η επικρατούσα νοοτροπία ήταν υπέρ της αύξησης των μισθών, και της διατήρησης του δημοσίου χαρακτήρα της.

Επιτέλους το 2020, η κυβέρνηση πήρε τη γενναία να βάλει τέλος στην πολύχρονη αιμορραγία του ελληνικού Δημοσίου από τη χρεοκοπημένη ΛΑΡΚΟ, υπό την πίεση και της Ε.Ε. για την επιστροφή των κρατικών ενισχύσεων, όμως τέσσερα χρόνια μετά, η περιπέτεια συνεχίζει να θυμίζει βαρέλι δίχως πάτο.

Σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη του ΚΕΦΙΜ, η λειτουργία της ΛΑΡΚΟ υπό κρατική διαχείριση υπολογίζεται πως μόνο για την περίοδο 1989-2019, πριν δηλαδή ενταχθεί το 2020 σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, έχει κοστίσει στους φορολογούμενους το ποσό των 5,77 δισ ευρώ σε σταθερές τιμές του 2015.

Από το 2008 μέχρι το 2019 η ΛΑΡΚΟ είχε παρουσίασε κέρδη μόνο για 3 έτη (2010, 2011, και 2016), και ζημίες τα υπόλοιπα 9 έτη, ενώ οι σωρευτικές ζημίες της περιόδου είχαν ξεπεράσει τα 600 εκατ. ευρώ.

[ΠΗΓΗ: https://www.liberal.gr/, του Γιώργου Φιντικάκη, 9/3/2024]

ΚΙΝΑ-ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΩΝ ΧΥΤΗΡΙΩΝ ΧΑΛΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ανώτερα στελέχη των μεγαλύτερων χυτηρίων χαλκού της Κίνας πρόκειται να συναντηθούν στο Πεκίνο την επόμενη εβδομάδα για να συζητήσουν μέτρα για την αντιμετώπιση της πτώσης των τελών επεξεργασίας μεταλλεύματος στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων ετών, συμπεριλαμβανομένων πιθανών περικοπών στην παραγωγή. Τουλάχιστον 15 μεταλλουργεία προσκλήθηκαν στη συνάντηση που διοργανώνει η Ένωση Βιομηχανίας Μη Σιδηρούχων Μετάλλων της Κίνας, δήλωσαν άνθρωποι που γνωρίζουν το θέμα, οι οποίοι ζήτησαν να μην κατονομαστούν, καθώς δεν είναι εξουσιοδοτημένοι να μιλήσουν δημοσίως.

Οι αμοιβές που λαμβάνουν οι εταιρείες για να μετατρέψουν το συμπύκνωμα σε εξευγενισμένο μέταλλο, τα λεγόμενα τέλη επεξεργασίας, έχουν κατρακυλήσει σε χαμηλό ρεκόρ σε στοιχεία που χρονολογούνται από το 2013. Έπεσαν σε μονοψήφια ποσοστά το 2010, αφού η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση ανάγκασε τους μεταλλωρύχους να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους, σύμφωνα με την Wood Mackenzie Ltd.

Τα μεταλλουργεία ανταγωνίζονται για την επεξεργασία του συμπυκνώματος, αλλά οι διαταραχές στα υπερπόντια ορυχεία περιορίζουν την προσφορά, αναγκάζοντάς τα να ρίξουν τις αμοιβές τους. Η κατάσταση επιδεινώνεται από την πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα στην Κίνα, όπου εδρεύει η μεγαλύτερη βιομηχανία επεξεργασίας στον κόσμο, όπου τα χυτήρια έχουν επεκταθεί ακατάπαυστα για να καλύψουν τη ζήτηση από την οικονομική ανάπτυξη και την ενεργειακή μετάβαση.

Ανώτερα στελέχη των χυτηρίων πρόκειται να συζητήσουν μια κοινή μείωση της παραγωγής, αλλά μπορεί να είναι δύσκολο για όλες τις μονάδες να συμφωνήσουν σε ένα τέτοιο σχέδιο, είπαν οι άνθρωποι. Η ένωση του κλάδου αρνήθηκε να σχολιάσει. Η Shanghai Metals Market ανέφερε τη συνάντηση νωρίτερα.

Ο πρόεδρος της Tongling Nonferrous Metals Group Holdings Co., ενός από τους κορυφαίους παραγωγούς, δήλωσε αυτή την εβδομάδα ότι η εταιρεία του δεν σχεδιάζει περικοπές στην παραγωγή ή αλλαγές στα χρονοδιαγράμματα συντήρησης. Η εταιρεία αναμένει ότι η ζήτηση χαλκού θα αυξηθεί από τις αναδυόμενες βιομηχανίες, όπως τα ηλεκτρικά οχήματα και άλλοι τομείς νέας ενέργειας.

[ΠΗΓΗ: https://www.energia.gr/, 7/3/3024]

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ: ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΣΙΚΝΙΖΟΥΜΕ

Η Τσικνοπέμπτη είναι η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου. 

Οι τρεις εβδομάδες των Αποκριών είναι η Προφωνή, η Κρεατινή και η Τυροφάγος. 

Κατά την Κρεατινή εβδομάδα, και αναμένοντας τη νηστεία της Σαρακοστής, η ορθόδοξη παράδοση, σεβόμενη τις νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής, τοποθέτησε…

ανάμεσά τους, την Πέμπτη δηλαδή, μια ημέρα εκτόνωσης με «τσίκνισμα» και κραιπάλη.

Γιατί λέγεται Τσικνοπέμπτη ή…Τσικνοπέφτη; Γιατί αυτήν την Πέμπτη, σύμφωνα με την παράδοση, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, έλιωναν το λίπος από τα χοιρινά, ενώ παρέες συγκεντρώνονταν στα σπίτια για να ψήσουν κρέας, να το τσικνίσουν δηλαδή. Η διάχυτη μυρωδιά της τσίκνας σε όσα σπίτια είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν κρέας, οδήγησε στο να ονομαστεί Τσικνο-Πέμπτη.

Η προέλευση του εθίμου μάλλον ανάγεται στις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων αλλά και των Ρωμαίων, που επιβίωσαν με παραλλαγές μέχρι και τα χριστιανικά χρόνια. Η πολυφαγία και πολυπιοτία, χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ημέρας, θυμίζουν πρακτικές που σχετίζονται με την ευφορία της γης και που, όταν συνδυάζονται με την χριστιανική παράδοση, σημαίνουν την προετοιμασία για τη σαρανταήμερη νηστεία (Σαρακοστή) πριν το Πάσχα.

Παλαιότερα, όταν τα έθιμα ήταν πιο δυνατά, πέρα από το τσίκνισμα, το «εθιμοτυπικό» απαιτούσε μεταμφίεση και πειράγματα. Στα χωριά, οι άνθρωποι γυρνούσαν κατά παρέες από σπίτι σε σπίτι, χτυπώντας τις πόρτες γνωστών και αγνώστων, ζητώντας κέρασμα και κρασί – το οποίο καταναλωνόταν άφθονο και στη διαδρομή – με την απαίτηση οι νοικοκυραίοι να αφήσουν τα σπίτια τους και να ακολουθήσουν την κεφάτη παρέα. Το έθιμο συμπεριλάμβανε ακόμη και «ζημιές» στον εξωτερικό χώρο των σπιτιών, όπου οι περαστικοί έριχναν τις γλάστρες κάτω για να χυθεί το χώμα στις αυλές, μουτζούρωναν τα πρόσωπά τους και το κέφι συνεχιζόταν μέχρι πρωίας.

Εκτός από την κρεοφαγία τη συγκεκριμένη ημέρα σε πολλά μέρη της Ελλάδας συνηθίζεται να προσφέρεται ως γλυκό το γαλακτομπούρεκο και η γλυκιά κολοκυθόπιτα (κουγκουλούαρι τη λένε οι Αρβανίτες) αλλά και ο μπακλαβάς στη βόρεια Ελλάδα.

Κάθε τόπος φυσικά, ανέπτυξε τα δικά του ιδιαίτερα έθιμα.

Καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους!  

[ΠΗΓΗ: https://aetoshal.blogspot.com/, 7/3/2024]

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας εορτάζεται στις 8 Μαρτιου κάθε χρόνο ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.

Ενώ η πρώτη τήρηση της Ημέρας της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 ώστε να καθιερωθεί μια «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας». Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917, η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί. Την εποχή εκείνη εορταζόταν κατά κύριο λόγο από το σοσιαλιστικό κίνημα και τις κομμουνιστικές χώρες μέχρι την υιοθέτησή της το 1975 από τα Ηνωμένα Έθνη.

Ιστορία 

Διαδήλωση των γυναικών για ψωμί και ειρήνη – 8 Μαρτίου 1917, Πετρούπολη, ΡωσίαΗ Κλάρα Τσέτκιν και η Ρόζα Λούξεμπουργκ τον Ιανουάριο του 1910.

Η πρώτη τήρηση της “Ημέρας της Γυναίκας”, ονομαζόταν «Εθνική Ημέρα της Γυναίκας» και πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1909 στη Νέα Υόρκη, όπου διοργανώθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής κατόπιν εισήγησης της Τερέζα Μαλκίελ. Αν και υπήρξαν ισχυρισμοί ότι η μέρα γιόρταζε τη διαμαρτυρία των εργατριών στην κατασκευή ενδυμάτων στη Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου του 1857, οι ερευνητές τους καταρρίπτουν ως μύθο. 

Στις 19 Αυγούστου 1910 διοργανώθηκε Διεθνής Διάσκεψη Γυναικών ως πρόδρομος της γενικής συνάντησής της Δεύτερης Διεθνούς Σοσιαλιστικής Κοινότητας στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Εμπνευσμένη εν μέρει από τους Αμερικανούς σοσιαλιστές, η Γερμανίδα Σοσιαλίστρια Λουίζε Τσιτς πρότεινε την καθιέρωση μιας ετήσιας Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας και υποστηρίχθηκε από τη συνάδελφο σοσιαλίστρια και αργότερα κομμουνίστρια ηγέτιδα Κλάρα Τσέτκιν, υποστηριζόμενη από την Κέιτ Ντούκε χωρίς όμως να καθοριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία. Οι αντιπρόσωποι (100 γυναίκες από 17 χώρες) συμφώνησαν με την ιδέα ως μέσο προώθησης των ίσων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του εκλέγειν για τις γυναίκες. Το επόμενο έτος, στις 19 Μαρτίου 1911, η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σηματοδοτήθηκε για πρώτη φορά με τη συμμετοχή πάνω από ένός εκατομμυρίου ανθρώπων στην Αυστρία, τη Δανία, τη Γερμανία και την Ελβετία. Μόνο στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία υπήρξαν 300 διαδηλώσεις. Στη Βιέννη, οι γυναίκες παρέλασαν στη Ρίνγκστρασσε και σήκωσαν πανό για να τιμούν τους μάρτυρες της Κομμούνας των Παρισίων. Οι γυναίκες ζήτησαν να τους δοθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και της κατοχής δημοσίων αξιωμάτων. Διαμαρτυρήθηκαν επίσης κατά της διάκρισης λόγω φύλου στην εργασία. Οι Αμερικανοί συνέχισαν να γιορτάζουν την Εθνική Ημέρα της Γυναίκας την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου. 

Γυναίκες μέλη της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Εργάτων Οικοδόμων διαδηλώνουν κατά την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το 1975 στο Σίδνεϊ

Το 1913 οι Ρωσίδες όρισαν την πρώτη τους Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας το τελευταίο Σάββατο του Φεβρουαρίου (σύμφωνα με το ιουλιανό ημερολόγιο που στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε στη Ρωσία). Παρόλο που υπήρξαν κάποιες απεργίες, πορείες και άλλες διαμαρτυρίες από γυναίκες κατά τα έτη που προηγήθηκαν μέχρι το 1914, καμία από αυτές δεν συνέβη στις 8 Μαρτίου. Το 1914 έλαβε χώρα η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, πιθανόν επειδή η ημέρα αυτή ήταν Κυριακή και έκτοτε πραγματοποιείται πάντα αυτήν την ημερομηνία σε όλες τις χώρες. Η τήρηση της Ημέρας στη Γερμανία το 1914 ήταν αφιερωμένη στο δικαίωμα ψήφου των γυναικών, το οποίο οι Γερμανίδες απέκτησαν τελικά το 1918. 

Στο Λονδίνο πραγματοποιήθηκε πορεία από το Μπόου μέχρι την πλατεία Τραφάλγκαρ προς υποστήριξη της γυναικείας ψηφοφορίας στις 8 Μαρτίου 1914. Η Σίλβια Πάνκχερστ συνελήφθη μπροστά από το σταθμό Τσάρινγκ Κρος πηγαίνοντας να μιλήσει στην πλατεία Τραφάλγκαρ. 

Στις 8 Μαρτίου του 1917 (σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο), στην πρωτεύουσα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας Πετρούπολη, οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας διαδήλωσαν γεμίζοντας τους δρόμους όλης την πόλη. Αυτό σηματοδότησε την αρχή της ρωσικής επανάστασης. Οι γυναίκες στην Αγία Πετρούπολη έκαναν απεργία εκείνη την ημέρα για το “Ψωμί και την Ειρήνη” – απαιτώντας το τέλος του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου, τον τερματισμό των ελλείψεων τροφίμων και το τέλος του τσαρισμού. Ο Λέων Τρότσκι έγραψε ότι “η 23η Φεβρουαρίου (8 Μαρτίου) ήταν η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας και υπήρξαν συναντήσεις και δρώμενα. Όμως δεν φανταζόμασταν ότι αυτή η «Ημέρα της Γυναίκας» θα κήρυττε την έναρξη της επανάστασης. Έγιναν επαναστατικές ενέργειες αλλά χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία. Το πρωινό, παρά τις διαταγές που είχαν λάβει, οι εργάτριες των κλωστοϋφαντουργίων εγκατέλειψαν τη δουλειά τους στα διάφορα εργοστάσια και έστειλαν αντιπροσώπους για να ζητήσουν υποστήριξη για την απεργία … που οδήγησε σε μαζική απεργία … όλοι βγήκαν στους δρόμους”. Επτά ημέρες αργότερα, ο αυτοκράτορας της Ρωσίας, ο Νικόλαος Β παραιτήθηκε και η προσωρινή κυβέρνηση χορήγησε στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η Μπολσεβίκικη Αλεξάνδρα Κολλοντάι και ο Βλαντιμίρ Λένιν όρισαν την 23η Φεβρουαρίου (8 Μαρτίου) ως επίσημη αργία στη Σοβιετική Ένωση, αλλά συνέχισε να είναι εργάσιμη μέρα μέχρι το 1965. Στις 8 Μαΐου 1965 με το διάταγμα του ΕΣΣΔ Προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ, η Διεθνής Ημέρας της Γυναίκας κηρύχθηκε ως μη εργάσιμη ημέρα στην ΕΣΣΔ “για τον εορτασμό των εξαιρετικών προτερημάτων των σοβιετικών γυναικών στην κομμουνιστική οικοδόμηση, στην υπεράσπιση της πατρίδας τους κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, στον ηρωισμό και την ανιδιοτέλεια στο μέτωπο και στα μετόπισθεν και επίσης σηματοδοτώντας τη μεγάλη συμβολή των γυναικών στην ενίσχυση της φιλίας μεταξύ των λαών και τον αγώνα για την ειρήνη. Έτσι η ημέρα των γυναικών πρέπει να γιορτάζεται όπως και οι άλλες αργίες”

Από την επίσημη υιοθέτησή της στη Σοβιετική Ρωσία μετά την Επανάσταση το 1917, η ημέρα εορταζόταν κυρίως στις κομμουνιστικές χώρες και από το κομμουνιστικό κίνημα παγκοσμίως. Άρχισε να εορτάζεται από τους κομμουνιστές της Κίνας από το 1922. Μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας την 1η Οκτωβρίου 1949, το Κρατικό Συμβούλιο κήρυξε στις 23 Δεκεμβρίου ότι η 8 Μαρτίου ορίζεται ως επίσημη αργία, με της γυναίκες στην Κίνα να δικαιούνται μισή ημέρα άδεια. 

Η κομμουνίστρια ηγέτιδα Ντολόρες Ιμπάρρουρι οδήγησε μια πορεία γυναικών στη Μαδρίτη το 1936 την παραμονή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου

Τα Ηνωμένα Έθνη ξεκίνησαν να γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στο Διεθνές Γυναικείο Έτος του 1975. Το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.

(Φωτό: FOTÓ: FOTOTECA GILARDI/GETTY IMAGE, Διαδήλωση των γυναικών για ψωμί και ειρήνη – 8 Μαρτίου 1917, Πετρούπολη, Ρωσία)

[ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org/