Είναι θετικό ότι αναζωπυρώθηκε ο διάλογος κι ο προβληματισμός στην Ευρώπη για τις ορυκτές πρώτες ύλες. Η πρόσφατη ρύθμιση της ΕΕ – αν και περιορισμένη απλώς στις στρατηγικές και στις κρίσιμες  – αποτελεί ένα θετικό βηματάκι προς τα εμπρός, αλλά κι αυτό κινδυνεύει να μείνει μετέωρο, αν δεν υποστηριχθεί σοβαρά. 

Οι πρόσφατες αρνητικές εμπειρίες με το φυσικό αέριο και το γάλλιο δεν φαίνεται να αξιοποιήθηκαν όσο έπρεπε. Η δε θέση της χώρας μας σε αυτό το γεωπολιτικό γίγνεσθαι παραμένει ερωτηματικό, παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις για αξιοποίηση των εγχώριων ορυκτών πόρων. Είναι σκόπιμο επομένως να φωτισθούν ορισμένα (γνωστά εν πολλοίς)  πράγματα από διάφορες γωνίες:

Συγκριτικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα

Οι παραγωγικές δραστηριότητες θα πρέπει να αναπτυχθούν στους τομείς που μια χώρα διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα και μπορεί να το καλλιεργήσει και να το αξιοποιήσει. Είναι απαραίτητο να οραματιζόμαστε την πρόοδο και να βλέπουμε τον εαυτό μας μετά από 10-20-30 χρόνια. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι ως κοινωνία θα καταλήξουμε μέσα από σοβαρό διάλογο, όχι στο τι δεν θέλουμε ή τι ιδεατά θα θέλαμε, αλλά στο τι ρεαλιστικά μπορούμε, πώς και πότε.

Η μεταλλευτική δραστηριότητα αποτελεί σαφώς περιοχή δυνητικού ανταγωνιστικού μας πλεονεκτήματος. Διαθέτουμε (και εμπορικά εκμεταλλεύσιμους) ορυκτούς πόρους, μακρά μεταλλευτική παράδοση, εμπειρία και τεχνογνωσία, αλλά σε φθίνουσα πορεία και εν μέρει απαξιωμένη. Κατά καιρούς κάποιοι αποτιμούν την «αξία» των (γνωστών) ορυκτών μας πόρων σε 20 ή 30 ή 50 δις Ευρώ ή κάτι ανάλογο. Προφανώς αυτό δεν ισχύει. Ορυκτός πόρος που παραμένει ανεκμετάλλευτος στο υπέδαφος δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ απολύτως αξία και δεν αποτελεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, η δε «αξία» των μεταλλευτικών πόρων μεταβάλλεται διαχρονικά.

Περιφερειακή ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή

Σύμφωνα με την απογραφή του 2021, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μας (  ̴70 %) ζει πλέον στα αστικά κέντρα. Εκτός των άλλων, ο αστικός πληθυσμός χρειάζεται να καταναλώνει φυσικούς πόρους. Οι πόροι όμως βρίσκονται στην περιφέρεια, αφού την χωροταξία τους την όρισε η φύση. Επιπλέον, ο μισός πληθυσμός είναι συγκεντρωμένος στο 4 % της επικράτειας και το 80 % στο 25 %. Έτσι, η πλειοψηφία του πληθυσμού εμφανίζεται να ασκεί πίεση στην μειοψηφία των τοπικών κοινωνιών για αξιοποίηση και χρήση των πόρων που βρίσκονται στην επικράτειά τους.

Αυτό βέβαια, αντί για αιτία αντιπαράθεσης, θα μπορούσε να είναι μια μοναδική ευκαιρία περιφερειακής ανάπτυξης υπό την αιγίδα του κράτους και την συναίνεση της κοινωνίας. Αναφερόμαστε φυσικά στη βιώσιμη ανάπτυξη, ισορροπώντας στους τρεις πυλώνες: την οικονομική ανάπτυξη, την περιβαλλοντική μέριμνα και την κοινωνική πρόοδο.

Η περιφερειακή ανάπτυξη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την συγκράτηση του πληθυσμού στην ύπαιθρο, το δυνάμωμα της τοπικής οικονομίας, την ενίσχυση του κοινωνικού ιστού, την ορθότερη κατανομή του εισοδήματος και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Η εξορυκτική/μεταλλευτική δραστηριότητα είναι κατεξοχήν περιφερειακή. Είναι εκ των πραγμάτων «καταδικασμένη» να βρίσκεται πάντοτε στην περιφέρεια και συνεπώς να στηρίζει την περιφερειακή ανάπτυξη και τις τοπικές κοινωνίες.

Η συνεισφορά της εξορυκτικής βιομηχανίας στο ΑΕΠ παραμένει σταθερά στο 3 %, ενώ είναι σημαντική στον τομέα των εξαγωγών, καθώς και της προστιθέμενης αξίας  και της απασχόλησης στην περιφέρεια. Οι δε ορυκτές πρώτες ύλες περικλείουν τη δυνατότητα υψηλού βαθμού αξιοποίησης από την κοινωνία. Μπορούν να συνεχίσουν να ενσωματώνονται σε νέες παραγωγικές διαδικασίες και καθετοποιημένα προϊόντα, επεκτείνοντας την αλυσίδα προστιθέμενης αξίας, στηρίζοντας άλλους κλάδους και προωθώντας περαιτέρω την οικονομική δραστηριότητα.  Ακόμη κι όταν ολοκληρώσουν τον πρώτο κύκλο ζωής τους, αυτός μπορεί να επαναληφθεί μέσω της ανακύκλωσης, πολλαπλασιάζοντας έτσι το βαθμό κοινωνικής αξιοποίησης, μέσω της κυκλικής οικονομίας.

Ισόρροπη ανάπτυξη, συνύπαρξη και μονοκαλλιέργειες

Είναι γεγονός ότι η χώρα μας διαθέτει πολυάριθμα κατακερματισμένα μικρο-περιβάλλοντα, που καθιστούν δύσκολη την επιλογή πολλαπλών δραστηριοτήτων τοπικά, ενώ οδηγούν σε διαμάχες για τις χρήσεις γης. Το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας μας θεωρούσε και θεωρεί σαν «βαριά βιομηχανία» και ατμομηχανή της οικονομίας μας τον τουρισμό, που σε αρκετές περιοχές επισκίασε κάθε (διάθεση για) άλλη (παραγωγική) δραστηριότητα.

Προφανώς, όσο περισσότερες εναλλακτικές δραστηριότητες υπάρχουν και αναπτύσσονται, τόσο πιο ισχυρή θα είναι η οικονομία και οι τοπικές κοινωνίες στις αλλαγές που διαρκώς συντελούνται. Αυτό συνεπάγεται ανάγκη αξιοποίησης όλων των πόρων που έχουμε την ευλογία να διαθέτουμε: και των ορυκτών-φυσικών και των ιστορικών και των πολιτισμικών και όποιων άλλων θεωρηθούν βιώσιμα αξιοποιήσιμοι.

Η μεγαλύτερη ίσως αναπτυξιακή παγίδα, είναι η μονοκαλλιέργεια δραστηριοτήτων. Σαφώς η εξόρυξη/μεταλλεία μπορούν και πρέπει να συνεισφέρουν αποφασιστικά σαν δραστηριότητες. Μαζί με τον ποιοτικό τουρισμό, την ανταγωνιστική φιλοπεριβαλλοντική γεωργία, την μη εκτατική κτηνοτροφία, την λελογισμένη αλιεία και τις ιχθυοκαλλιέργειες, τη ναυτιλία. Η εξορυκτική βιομηχανία γνωρίζει τον κίνδυνο της μονοκαλλιέργειας και υποστήριζε πάντοτε την ισόρροπη και βιώσιμη συν-ύπαρξη δραστηριοτήτων. Συνυπάρχοντας η ίδια μαζί τους σήμερα, ακόμη και με τον τουρισμό. Πολλά τα παραδείγματα, στην Κρήτη, στη Θάσο, στα Γιάννενα, στη Μήλο, στην Κίμωλο, στην Χαλκιδική, στην Εύβοια, στη Ζάκυνθο.

Οφείλουμε να εξορύξουμε

Το 20 % των ανθρώπων του πλανήτη καταναλώνει το 80 % των πόρων. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ανεπτυγμένες χώρες και ιδιαίτερα η Ευρώπη (με φωτεινή εξαίρεση τις Σκανδιναβικές χώρες) απαξίωσε την εξορυκτική βιομηχανία και μετέφερε βιομηχανικές και εξορυκτικές δραστηριότητες σε αναπτυσσόμενες χώρες. Όχι μόνον για λόγους κόστους, αλλά και για υποτιθέμενους περιβαλλοντικούς, εξοβελίζοντας δραστηριότητες που θεωρούσε ρυπογόνες και τις οποίες οι κοινωνίες δεν επιθυμούσαν. Βέβαια οι χώρες στις οποίες μεταφέρθηκαν οι δραστηριότητες αυτές, κυνηγούν την ανάπτυξη και διεκδικούν όψιμα το δικό τους μερίδιο στην παγκόσμια ρύπανση, ακολουθώντας το πρότερο παράδειγμα των ανεπτυγμένων. Συνακόλουθα έχουν πιο χαλαρές περιβαλλοντικές ανησυχίες, με αποτέλεσμα η ιδιότυπη αυτή εξαγωγή ρύπανσης της Ευρώπης, να αφήνει τελικά μεγαλύτερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα στον πλανήτη.

Παράλληλα, μπήκαν υπερφιλόδοξοι στόχοι για decarbonisation, ΑΠΕ, πράσινες τεχνολογίες. Όμως η ανάπτυξη και η κατανάλωση συνεχίζουν, απαιτώντας περισσότερες πρώτες ύλες, παρά την ανακύκλωση. Επιπλέον, δεν φαίνεται να έχουν ληφθεί διεξοδικά υπόψη ο χρόνος, τα μεγέθη και οι ανάγκες σε πρώτες ύλες που θα στηρίξουν την πράσινη μετάβαση. Οι ΑΠΕ και η ηλεκτροκίνηση που θα υποκαταστήσουν τους ορυκτούς υδρογονάνθρακες, απαιτούν σε μεγάλους όγκους ορυκτές πρώτες ύλες, ορισμένες μάλιστα σπάνιες. Ακόμη χειρότερα, η εξάρτηση από πρώτες ύλες προερχόμενες κυρίως από χώρες ασταθούς γεωπολιτικού περιβάλλοντος και διαφορετικών πολιτικών και πολιτισμικών αξιών, εγείρει ερωτηματικά και κινδύνους.

Με άλλα λόγια, το μοντέλο της ανάπτυξης και της κατανάλωσης, χωρίς εγχώρια εξόρυξη και παραγωγή, με χρήση πόρων από άλλες χώρες και εξαγωγή ρύπανσης, δεν μπορεί να θεωρηθεί βιώσιμο. Απαιτείται να παράγουμε μείζον μέρος των πρώτων υλών που χρειαζόμαστε με βάση το δικό μας (ευρωπαϊκό) μοντέλο ανάπτυξης. Κι εδώ είναι που η χώρα μας μπορεί να έχει σημαντική συνεισφορά.

Να το παραπέμψουμε στο μέλλον;

Είναι προφανές ότι θα πρέπει να επιδιωχθεί η μεγιστοποίηση της ζωής των κοιτασμάτων ορυκτών πρώτων υλών, αλλά και του οφέλους από την εκμετάλλευσή τους, σε βάθος χρόνου. Αυτό συνεπάγεται και ότι η εκμετάλλευσή τους πρέπει να πραγματοποιηθεί κύρια σε χρόνο που η αξία τους είναι μεγάλη. Αναβολές στο αόριστο μέλλον για την εκμετάλλευση των ορυκτών πόρων μπορεί να αποδειχθούν ζημιογόνες ή και μοιραίες. Στο μέλλον οι συνθήκες θα είναι διαφορετικές, οι τιμές πιθανόν χαμηλότερες, θα ανακαλυφθούν άλλα κοιτάσματα, θα βρεθούν υποκατάστατα, οι ανάγκες μας ίσως ικανοποιούνται διαφορετικά, η γεωπολιτική ισορροπία θα έχει αλλάξει. Οι ορυκτοί υδρογονάνθρακές μας π.χ., πρέπει να αξιοποιηθούν σύντομα, διαφορετικά θα φθάσουμε στην εποχή της κατάργησής τους χωρίς να έχουμε ωφεληθεί τίποτε.

Σκόπιμο επίσης θα ήταν μέρος της προσόδου από την εκμετάλλευσή των ορυκτών πόρων, να κατευθύνεται όχι μόνον στην έρευνα για εξεύρεση νέων κοιτασμάτων, αλλά και εναλλακτικών υλικών και υποκατάστατων, ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. 

Συνταγματική επιταγή

Ας μην ξεχνάμε: Η ισόρροπη ανάπτυξη των τομέων της εθνικής οικονομίας και η αξιοποίηση των ορυκτών πόρων με στόχο την περιφερειακή ανάπτυξη, περιγράφεται ξεκάθαρα στο Άρθρο 106 / §1 του Συντάγματος.

* O κ Μανώλης Τσοντάκης είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων της STRANAR (sme.gr)

[ΠΗΓΗ: https://ptolemaidanews.gr/, του Μανώλη Τσοντάκη*, από https://energypress.gr/, 11/4/2024]

Ο χαλκός που χρησιμοποιείται σε καλώδια ρεύματος, ανεμογεννήτριες, ηλεκτρικά οχήματα και ηλιακούς συλλέκτες, αποτελεί βασικό υλικό για την ενεργειακή μετάβαση

Κοντά σε υψηλό 15 μηνών διαπραγματεύεται σήμερα ο χαλκός, καθώς οι ανησυχίες για την προσφορά και οι καλύτερες προοπτικές ζήτησης πυροδότησαν ένα πλήθος ανοδικών κινήσεων στην αγορά.

Οι τιμές έχουν ανέβει περισσότερο από 15% τους τελευταίους δύο μήνες μετά τις διαταραχές στα ορυχεία που απείλησαν την παραγωγή κατεργασμένου χαλκού στα κινεζικά χυτήρια, τα οποία αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ήμισυ της παγκόσμιας προσφοράς. Ταυτόχρονα, οι επενδυτές ποντάρουν στην ενίσχυση της κατανάλωσης στη χώρα, καθώς η μεταποίηση ανακάμπτει.

Ο χαλκός που χρησιμοποιείται σε καλώδια ρεύματος, ανεμογεννήτριες, ηλεκτρικά οχήματα και ηλιακούς συλλέκτες, αποτελεί βασικό υλικό για την ενεργειακή μετάβαση.

«Η δεύτερη μακροχρόνια bull market του χαλκού αυτόν τον αιώνα οδηγείται από την αλματώδη αύξηση της ζήτησης που σχετίζεται με την απεξάρτηση από τον άνθρακα“, έγραψαν οι αναλυτές της Citigroup  σε σημείωμά τους προς τους επενδυτές. «Μόνο οι υψηλότερες τιμές θα περιορίσουν αυτά τα ελλείμματα».

Το μέταλλο διαπραγματευόταν με μικρή μεταβολή την Τρίτη στα 9.419,50 δολάρια ανά τόνο στο Χρηματιστήριο Μετάλλων του Λονδίνου στις 16:19 τοπική ώρα, σύμφωνα με το Bloomberg.

Η εργοστασιακή δραστηριότητα της Κίνας ξεπέρασε τις προσδοκίες τον Μάρτιο, το τελευταίο σημάδι οικονομικής ανάκαμψης στη μεγαλύτερη χώρα σε κατανάλωση χαλκού στον κόσμο. Τα στοιχεία που δείχνουν αυξημένες δαπάνες υποδηλώνουν επίσης ότι η εγχώρια κατανάλωση επιταχύνει.

Κατά τη διάρκεια της ανοδικής πορείας στη δεκαετία του 2000, ο χαλκός αυξήθηκε περισσότερο από πέντε φορές σε τρία χρόνια, λόγω της αστικοποίησης και της εκβιομηχάνισης στην Κίνα. Η Citigroup ανέφερε ότι υπάρχει πιθανότητα για «εκρηκτική άνοδο των τιμών» και πάλι τα επόμενα τρία χρόνια.

Υπήρξε μια σειρά από προβλήματα στην παραγωγή σε ορυχεία σε όλο τον κόσμο, γεγονός που έχει επιτείνει τις ανησυχίες γύρω από την έλλειψη νέας προσφοράς. Η έλλειψη νέων έργων «αρχίζει τελικά να αυξάνεται», δήλωσαν οι στρατηγικοί αναλυτές της Bank of America. Η τράπεζα αναμένει ότι ο χαλκός θα φτάσει κατά μέσο όρο τα 12.000 δολάρια ανά τόνο μέχρι το 2026.

Άλλα βασικά μέταλλα ενισχύθηκαν την Τρίτη, με τον ψευδάργυρο να αυξάνεται έως και 2,4%, καθώς τα κινεζικά χυτήρια γίνονται το τελευταίο «θύμα »της πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας στις αγορές μετάλλων της χώρας.

[ΠΗΓΗ: https://www.newmoney.gr/, 9/4/2024]

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, πάνω από 12 μήνες, το ελαιόλαδο τείνει να αντικαταστήσει τον … χρυσό, αφού η τιμή του έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη, φέρνοντας σε απόγνωση τους καταναλωτές, οι οποίοι μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν έχουν μειώσει τις ποσότητες που αγοράζουν σε ποσοστό ακόμη και 30%.

Εδώ και λίγες εβδομάδες έχει παγώσει κυριολεκτικά η χονδρική αγορά, με τους εμπόρους να μην ζητούν προϊόν και τους παραγωγούς να μην έχουν καμία διάθεση να πουλήσουν.

Βασική αιτία οι αμφιλεγόμενες εκτιμήσεις για την παραγωγή της νέας ελαιοκομικής περιόδου, που ουσιαστικά έχει ξεκινήσει, αλλά για την ώρα δεν μπορεί να υπάρξει σαφής εκτίμηση για το μέγεθος της παραγωγής.

Μέσα σε αυτό το κλίμα οι τιμές για τον καταναλωτή έχουν παγιωθεί σε ιστορικά υψηλά, στα επίπεδα των 10 έως και 12 ευρώ το λίτρο, ενώ η τιμή για τον παραδοσιακό τενεκέ κυμαίνεται στα επίπεδα των 150 ευρώ (τα 16 λίτρα).

Τρία είναι τα σενάρια που υπάρχουν αυτή την στιγμή στο τραπέζι. Το δυσμενές, το θετικό και το ενδιάμεσο αυτών.

Οι υπάρχουσες προβλέψεις, με βάση το θετικό σενάριο είναι ότι τιμές θα διατηρηθούν σταθερές – στην λιανική – μέχρι και τουλάχιστον το προσεχές Φθινόπωρο και εν συνεχεία θα υπάρξει μικρή αποκλιμάκωση, ανάλογα και το ύψος της παραγωγής.

Το δυσμενές σενάριο, με βάση ότι οι κλιματολογικές συνθήκες δεν θα ευνοήσουν είναι, θέλει τις τιμές όχι μόνο να σημειώνουν και νέα άνοδο, αλλά να υπάρχουν και ελλείψεις μέσα στο καλοκαίρι.

Στο ενδιάμεσο, δηλαδή να υπάρξει παραγωγή καλύτερη από πέρυσι, αλλά όχι ικανή να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς και να αναπληρώσει μέρος των αποθεμάτων, οι τιμές θα διατηρηθούν στα τρέχοντα επίπεδα.

Η φετινή παραγωγή στην χώρα ήταν σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα, κατά πολύ πιο κάτω από τις πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις, κάτι που σημαίνει ότι εάν υπάρξουν αρνητικές εξελίξεις τότε, οι τιμές μπορεί όχι απλά να έχουν φτάσει τα 20 το κιλό αλλά να μην υπάρχει προϊόν ούτε δείγμα

Η παραγωγή ελαιολάδου της περυσινής χρονιάς, εκτιμάται ότι κινήθηκε στην περιοχή των 100.000 τόνων, ενώ την περίοδο 2022-2023 η παραγωγή ελαιολάδου ήταν περίπου 300.000 τόνους. Βασικές αιτίες δεν ήταν άλλες από την ξηρασία και τη ζέστη, κάτι που προκάλεσε σοκ ελαιόδεντρα τα οποία και υπέφεραν πάρα πολύ.

Την ίδια στιγμή στην Ισπανία, τον μεγαλύτερο παραγωγό στον κόσμο, οι βροχές στα τέλη του 2023 και η πολύ κακή συγκομιδή το 2022, βοήθησαν την παραγωγή ελαιολάδου να είναι 15% υψηλότερη αυτή τη σεζόν. Ωστόσο, η τιμή του ελαιολάδου συνεχίζει να σπάει νέα ρεκόρ, ξεπερνώντας ακόμη και τα 10 ευρώ το λίτρο για τον τελικό καταναλωτή.

Η Ισπανία παρήγαγε μόνο 665.000 τόνους το 2022-2023, έναντι 1,3 εκατομμυρίων τόνων σε κανονικούς καιρούς, γεγονός που αναστάτωσε την παγκόσμια αγορά. Υπάρχουν πολλοί και ισχυροί παράγοντες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν το άνοδο των φετινών τιμών.

Στην Ισπανία, παραγωγή εφέτος έφτασε τους 765.300 τόνους, σύμφωνα με τις κυβερνητικές προβλέψεις, δηλαδή, 15% μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Αλλά εξακολουθεί να είναι 34% κάτω από τον μέσο όρο των τεσσάρων τελευταίων χρόνια. Πολλές ελαιοπαραγωγικές περιοχές υποφέρουν από τη σχεδόν μόνιμη ξηρασία και η οποία προκάλεσε πτώση της παραγωγής κατά 55%.

Για την εικόνα την περυσινή περίοδο, βασικές αιτίες, σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, ήταν η έλλειψη βροχόπτωσης και ένα πρώιμο κύμα καύσωνα που υπήρξε πέρυσι το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου, που αποδυνάμωσε τα δέντρα που ήταν τότε σε πλήρη άνθηση. Υπέφεραν επίσης από τον ασυνήθιστα ήπιο Δεκέμβριο, κατά τον οποίο οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν γύρω στους 15°C.
Η κατάσταση μάλιστα όπως αναφέρουν παράγοντες της αγοράς, θα συνεχίσει να χειροτερεύει και αυτό έχει να κάνει την υπερθέρμανση του πλανήτη. Τα τελευταία δύο χρόνια η παγκόσμια παραγωγή ελαιολάδου μειώνεται και τα παγκόσμια αποθέματα είναι χαμηλά, κάτι που αναμφίβολα, ίσως και σε μεγαλύτερη ένταση θα συμβεί και στην Ελλάδα.
Για την τρέχουσα χρονική περίοδο, οι πρώτες ενδείξεις είναι μεν θετικές, ωστόσο υπάρχουν αρκετές ενστάσεις που έχουν να κάνουν με τις καιρικές συνθήκες το επόμενο 2μηνο. Δηλαδή να υπάρξουν βροχές αλλά όχι καταιγίδες, να μην πέσει απότομα η θερμοκρασία σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα και να μην σημειωθούν συνθήκες καύσωνα πριν από τον Ιούλιο.

[ΠΗΓΗ: https://ergoxalkidikis.gr/, 8/4/2024]

Το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών επιστρέφει στις 10-13 Απριλίου, με μια θεματική αφιερωμένη στους θεμελιώδεις τομείς της ανθρώπινης ανάπτυξης, τον πρωτογενή τομέα και τις πρώτες ύλες. Η διαχείριση του ορυκτού πλούτου και η μεταμόρφωση της αγροτικής παραγωγής αναμένεται να αποτελέσουν κομβικούς μετασχηματιστικούς παράγοντες του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος. 

Πώς αναμένεται να επηρεαστεί η παραγωγή τροφίμων και η διατροφική αλυσίδα από την κλιματική κρίση; Ποια είναι η γεωπολιτική του ορυκτού πλούτου; Πώς επηρεάζεται η Ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική από τις πρώτες ύλες; Ποια είναι η συμβολή της μεταλλευτικής βιομηχανίας στην μετάβαση της ελληνικής οικονομίας; Πώς θα επηρεάσει την ευρωπαϊκή βιομηχανία η ‘Πράξη Περί Κρίσιμων Πρώτων Υλών’ της ΕΕ; Υπάρχει ελπίδα για βιώσιμα συστήματα τροφίμων υπό συνθήκες κλιματικής κρίσης; Πώς μπορούμε να ενισχύσουμε τα οφέλη της καλής διατροφής για την ανθρώπινη υγεία; Μήπως το μέλλον της αγροτικής παραγωγής είναι η καλλιέργεια των κατάλληλων δεξιοτήτων; 

Απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα σχετικά με τις πρώτες ύλες του ανθρώπινου πολιτισμού, υπό συνθήκες μετάβασης στην 4η βιομηχανική επανάσταση θα δώσουν διακεκριμένοι επιστήμονες, εκπρόσωποι του βιομηχανικού κόσμου, κυβερνητικά στελέχη και ευρωπαίοι αξιωματούχοι.

Μεταξύ των ομιλητών ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Κωστής Χατζηδάκης, ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Ελευθέριος Αυγενάκης, η Υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Αλεξάνδρα Σδούκου, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Λατομικής Βιομηχανίας με έδρα στις Βρυξέλλες, Αντώνης Λατούρος, ο Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΣΕΒ, Ευθύμιος Βιδάλης, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, Κωνσταντίνος Γιαζιτζόγλου, ο Γενικός Διευθυντής της Ελληνικής Αρχής Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών, Διονύσιος Γκούτης κ.ά.

Η παρακολούθηση του Φόρουμ online είναι δωρεάν με εγγραφή εδώ.

Στην ιστοσελίδα του Φόρουμ (https://def-ix.delphiforum.gr/) μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για όλους τους επιβεβαιωμένους ομιλητές από την  Ελλάδα και το εξωτερικό που θα συμμετέχουν στο 4ήμερο Φόρουμ του Απριλίου

[ΠΗΓΗ: https://www.amna.gr/, 8/4/2024]

Το Επιμελητήριο Χαλκιδικής στο πλαίσιο του Taste Halkidiki και σε συνεργασία με την Ένωση Ξενοδοχείων Χαλκιδικής, διοργανώνει συναντήσεις γνωριμίας, εργασίας και δικτύωσης ανάμεσα στα μέλη των δύο φορέων, την Τρίτη 9 Απριλίου, 2024, ώρα 12.00 μ.μ. στο Εστιατόριο Έξι Βρύσες στον Πολύγυρο Χαλκιδικής. Πρόκειται για ένα στοχευμένο B2B event, με το οποίο επιδιώκεται η εκπλήρωση ενός από τους βασικότερους στρατηγικούς στόχους του προγράμματος Taste Halkidiki, η σύνδεση των τριών τομέων της οικονομίας μεταξύ τους, πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή.

Σε έναν τόπο ευλογημένο, με πληθώρα ποιοτικών και αυθεντικών προϊόντων, το Επιμελητήριο Χαλκιδικής και η Ένωση Ξενοδοχείων Χαλκιδικής, δίνουν τη δυνατότητα μέσα από οργανωμένες συναντήσεις, οι ξενοδόχοι, οι υπεύθυνοι προμηθειών και εκπρόσωποι της εστίασης, να τα εντάξουν στη λίστα προμηθειών τους. Προσφέροντας προϊόντα του τόπου, οι πελάτες των καταλυμάτων θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη γαστρονομία και τα αυθεντικά προϊόντα της Χαλκιδικής, ενώ παράλληλα στηρίζεται η παράδοση, ενισχύεται η τοπικότητα και οι επιχειρήσεις της φιλοξενίας και της εστίασης αποκτούν τη δική τους αυθεντική ταυτότητα.

Οι συναντήσεις θα έχουν χαρακτήρα και προδιαγραφές B2B συναντήσεων, με τη μορφή που διοργανώνονται στις εμπορικές εκθέσεις. Ήδη έχουν δηλώσει συμμετοχή 35 παραγωγοί τοπικών προϊόντων της Χαλκιδικής (Ελιές, Ελαιόλαδο, Μέλι, Τυροκομικά, Μανιτάρια, Ξηροί Καρποί, Μαύρος Χοίρος, Μύδια, Κρασί κ.α.) και αντίστοιχος αριθμός ξενοδόχων, F&B Managers και στελεχών προμηθειών.

Η σημαντική αυτή διοργάνωση, πραγματοποιείται για πρώτη φορά από το Επιμελητήριο Χαλκιδικής σε συνεργασία με την Ένωση Ξενοδοχείων Χαλκιδικής και στόχος είναι να αποτελέσει θεσμό για την τοπική επιχειρηματικότητα, καθώς θα δώσει τη δυνατότητα στους ξενοδόχους και τους εκπροσώπους της εστίασης να προμηθεύονται τοπικά προϊόντα απευθείας από τους παραγωγούς, χτίζοντας μια εμπορική και οικονομική συνεργασία, με πολλαπλά οφέλη για τις δύο πλευρές, αλλά και για τον τόπο.

Την ευθύνη της διοργάνωσης έχει η εταιρεία Chef Stories, Διοργανωτές Γαστρονομικών Εκδηλώσεων και Στρατηγικοί Σύμβουλοι.

[ΠΗΓΗ: https://ergoxalkidikis.gr/, 5/4/2024]