Καθώς η ξεκάθαρη φιλελεύθερη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ υπέρ της στήριξης των επενδύσεων, δίνει νέα προοπτική και στην υπόθεση της μεταλλουργίας χρυσού στη Χαλκιδική, αυτή εξελίσσεται σε δίκοπο μαχαίρι για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ένα μαχαίρι, που εκτός από τα πλήγματα που επιφέρει στην διεθνή εικόνα της χώρας, καταλήγει να τραυματίζει την ίδια την κυβέρνηση κι από τις δύο κόψεις.
Από τη μια λόγω των δραματικών επιπτώσεων που μπορεί να έχει αποθαρρύνοντας πιθανούς επενδυτές, με την κυβέρνηση να χρεώνεται την –ενίοτε χυδαία- προπαγάνδα των πολέμιων και τη δική της παρελκυστική τακτική σε βάρος της επένδυσης.
Από την άλλη, με την απογοήτευση που προκαλείται στο αριστερής προέλευσης κοινό των πολέμιων της μεταλλουργίας χρυσού. Ακόμα κι αν τα πραγματικά συμφέροντα των υποκινητών, έχουν να κάνουν με βλέψεις αξιοποίησης οικοπέδων (όπως τους αποδίδεται), η συντριπτική πλειονότητα όσων τους ακολουθούν, έχουν πιστέψει και έχουν υιοθετήσει την οικολογική «βιτρίνα». Και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ισορροπήσει ανάμεσα στην επαναστατική γυμναστική του παρελθόντος και στην κοινή λογική, προκαλεί απογοήτευση και οργή σ` αυτή τη «δεξαμενή» ψηφοφόρων.
Το χειρότερο είναι πως η προσπάθεια της κυβέρνησης να ισορροπήσει ανάμεσα στην αλήθεια και στις γραφικότητες, δίνει «τροφή» στις τελευταίες, που υιοθετούν μάλιστα μια από τις καλύτερες τακτικές παραπληροφόρησης στο πλαίσιο της επιθετικής προπαγάνδας τους, ενάντια στην μεταλλουργία χρυσού στη Χαλκιδική. Κι αυτή, είναι η …ομοβροντία αριθμών. Η έντεχνη «υπερπληροφόρηση», που παντρεύει αριστοτεχνικά αλήθειες και ψέματα, αποπροσανατολίζει από την ουσία δημιουργώντας μια ομίχλη αριθμών –εντυπωσιακών στην αλληλουχία τους, αλλά συχνά δυσνόητων για τον μέσο αναγνώστη- και παραλείπει έντεχνα ουσιώδη ζητήματα που δεν συμφωνούν με τη σκοπιμότητά της.
Σε βάρος της επένδυσης, αλλά τελικά σε βάρος και της τοπικής κοινωνίας που γίνεται δέκτης της προπαγάνδας, εξαπολύονται δεκάδες αριθμοί για τη γεωγραφική έκταση, και για παράπλευρες επιπτώσεις των εξορύξεων, ενίοτε «φουσκωμένοι». Ανάμεσα σε κάποια αληθινά νούμερα, έντεχνα «στριμώχνονται» και κάποια τερατώδη για να γίνουν πιστευτά. Παραλείπεται βέβαια το βάθος δεκαετιών που προβλέπεται για αυτή τη δραστηριότητα. Όπως παραλείπεται και κάθε αναφορά στην υιοθετημένη από την «Ελληνικός Χρυσός» μέθοδο της «παράλληλης αποκατάστασης», που σε συνδυασμό με το βάθος των δεκαετιών της δραστηριότητας, εγγυάται, ότι το δάσος, θα μένει δάσος. Δηλαδή σε κάθε τμήμα εξόρυξης που ολοκληρώνεται, θα αποκαθίσταται πλήρως το περιβάλλον, καθώς θα προχωρά η εξόρυξη στο επόμενο τμήμα.
Η οικολογική νουμερολαγνεία τύπου ΜΚΟ (και θαρρώ έχει ξεκαθαριστεί στην ελληνική κοινωνία πως υπάρχουν ΜΚΟ και «ΜΚΟ»), φτάνει και στην απόπειρα δημιουργίας θολούρας ακόμα και για το αναπτυξιακό αποτύπωμα της επένδυσης στη Β.Χαλκιδική. Για το αν είναι ή θα είναι η θέσεις εργασίας 2.800 ή 1.300, πότε θα φτάσουν τις 2.800, πότε θα μειώνονται, πότε θα αυξάνονται, κλπ…
Όμως η αλήθεια κρύβεται πίσω από την ομοβροντία των αριθμών.
Οι θέσεις εργασίας και συνολικά τα εισοδήματα που επηρεάζονται από την επένδυση της μεταλλουργίας χρυσού, αγγίζουν στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερα νούμερα από τα «ψαλιδισμένα» που προβάλει η παραπληροφόρηση. Να βάλουμε τους άμεσα εργαζόμενους; Να βάλουμε τους έμμεσα εργαζόμενους σε εταιρίες που παίρνουν εργολαβίες και υπεργολαβίες; Να βάλουμε τις ενοικιάσεις δωματίων και σπιτιών για τις ανάγκες στελεχών και του μικρού ποσοστού (αλλά σημαντικού σε απόλυτους αριθμούς) εργαζομένων που δεν ανήκουν στο 90% των προερχόμενων από την άμεση τοπική κοινωνία; Να βάλουμε τα ψιλικατζίδικα, τα σούπερ-μάρκετ, τα εστιατόρια, τα μανάβικα, τους ψαράδες, τους κρεοπώλες, ή τους ελεύθερους επαγγελματίες, που βλέπουν πελατεία χάρη στην ρευστότητα που εξασφαλίζει στην τοπική οικονομία η δραστηριότητα της «Ελληνικός Χρυσός»; Να προσθέσουμε τις θέσεις εργασίας που προσφέρουν όλοι αυτοί στην τοπική κοινωνία επειδή έχουν κίνηση και δουλειά στα μαγαζιά τους; Να βάλουμε τα ανταποδοτικά οφέλη για την τοπική κοινωνία, που εξασφαλίζουν (όταν δεν είναι κοντόφθαλμες) οι δημοτικές αρχές;
Και βέβαια, όταν αποκαλύπτεται πως οι ηγέτες των «οικολογικών» ΜΚΟ έχουν ως όραμα την ανάπτυξη μέσω οικοπεδοποίησης μιας μεγάλης περιοχής επειδή οι …οικισμοί ασφυκτιούν, εξηγούνται πολλά.
Το θέατρο του παραλόγου στη Χαλκιδική θα τελειώσει, όταν η προπαγάνδα σε βάρος μιας επένδυσης -που ο άκρατος λαϊκισμός των κοινωνών της έχει αποκαλυφθεί και ηττηθεί κατά κράτος- πάψει να αποτελεί κίνητρο και βάση πολιτικών ελιγμών της κυβέρνησης, για τα μάτια ενός μέρους του κομματικού της ακροατηρίου.
[ΠΗΓΗ: http://www.liberal.gr/, του Βαγγέλη Μωυσή, 7/9/2017]