Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΕ ΠΛΗΡΕΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Αρχίζει αύριο, Τρίτη, στη Βουλή των Ελλήνων η συζήτηση σχετικά με το νομοσχέδιο- έκτρωμα του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου, που επαναφέρει την ανώτατη Παιδεία στο 1982. Οι διατάξεις του νομοσχεδίου έχουν υποστεί δημόσια κριτική από πολιτικές και δημοσιογραφικές φωνές, έτσι που παρέλκει εδώ η επανάληψή τους.

Στο Κοινοβούλιο αναμένουμε τα γνωστά: Άσφαιρες κοκορομαχίες, χωρίς πραγματικά πολιτικά επιχειρήματα από την κυβέρνηση, που απλώς ζει στον κόσμο της, στον κόσμο του 1982. Επίθεση από την αντιπολίτευση, σαν να ήταν ως το 2014 η ελληνική Παιδεία υπόδειγμα ή έστω μια ανεκτή Παιδεία για μια πολιτισμένη κοινωνία. Αλλά δεν ήταν, όπως όλοι –πλην της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως φαίνεται…- γνωρίζουμε καλά.

Εξωστρέφεια, αυτοτέλεια, καλύτερη λειτουργία, στήριξη ανθρώπων που την αγαπούν. Αυτά κι άλλα πολλά επίθετα και χαρακτηρισμοί θα κυριαρχήσουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Λόγια, που ποτέ, ανεξαρτήτως του ποια κυβέρνηση ήταν στα πράγματα, δεν έγιναν πράξη. Πομφόλυγες χωρίς πραγματικό πολιτικό σχέδιο, ούτε καν ένα πολιτικό σχέδιο του ποδαριού.

Ωραία λόγια, λοιπόν: Εξωστρέφεια, αυτοτέλεια, αυτοδιοίκητο, συνύπαρξη δημοσίων και ιδιωτικών ΑΕΙ, καλύτερη λειτουργία, στήριξη από τους εκπαιδευτικούς. Και μα ευχή για Παγκόσμια Ειρήνη, έχει την θέση της εδώ ακριβώς, δίπλα από το κατά ριπάς ευχολόγιο για την Παιδεία.

Πραγματική εκπαιδευτική πολιτική, πραγματική αναγέννηση της ελληνικής Παιδείας δεν μπορεί να ασκηθεί αν πρώτα δεν έχει μελετηθεί, δεν έχει σχεδιαστεί και, φυσικά, αν δεν χρηματοδοτείται. Τέτοιο πολιτικό σχέδιο καμία πολιτική παράταξη δεν έχει παρουσιάσει ως σήμερα στην ελληνική κοινή γνώμη. Όλα δουλειές του ποδαριού. Κι όταν γίνεται μια μικρή προσπάθεια, όπως ο νόμος του 2012, όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις πέφτουν επάνω να την πνίξουν στον κομματισμό, στη διαβολή, στην κατασυκοφάντηση, πάντα με τη βοήθεια των προθύμων Μέσων Ενημέρωσης –ή μάλλον εναγρίωσης…

Κυρίως όμως δεν ασκείται εκπαιδευτική πολιτική χωρίς χρηματοδότηση. Καμία πολιτική δεν μπορεί να ασκηθεί χωρίς χρηματοδότηση. Θυμάμαι με μελαγχολία ότι το ΚΚΕ (ναι! Το ΚΚΕ!) κάποτε ζητούσε το απραγματοποίητο «17% για την Παιδεία», ενώ τότε οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν να δώσουν πάνω από το 3-4%. Τα χρόνια πέρασαν και το 2004 η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν η μόνη που έκανε μια προσπάθεια να θέσει ένα όριο δαπανών για την Παιδεία, το 5% σε βάθος τετραετίας. Η τετραετία τότε δεν εξαντλήθηκε, και οι δαπάνες για την Παιδεία δεν ξεπέρασαν το 2%. Από τότε κανένα κόμμα, έως σήμερα, δεν θέλει να δεσμευτεί για ένα μίνινμουμ ποσοστό του ΑΕΠ που θα διοχετευθεί στην Παιδεία, ώστε –σε συνδυασμό με ένα επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο θαρραλέων μεταρρυθμίσεων, που επίσης δεν υπάρχει- να δώσει πραγματική ελπίδα στους πολίτες ότι μπορεί η Ελλάδα να ξαναείναι υπερήφανη για την Παιδεία που προσφέρει στις νέες γενιές της.

Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει σήμερα, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Γι αυτό στις μέρες μας η Παιδεία παραμένει σε πλήρες αδιέξοδο…

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, του Μάριου Πομερσί, 31/7/2017]