21η Απριλίου 1967. Το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών τίθεται σε εφαρμογή και η Δημοκρατία στην Ελλάδα καταλύεται. Το μαύρο δικτατορικό καθεστώς καταλαμβάνει την εξουσία για επτά χρόνια, οδηγώντας στη νύχτα του Πολυτεχνείο και αργότερα στην καταστροφική εισβολή στην Κύπρο.

Στα χρόνια της επταετίας η 21η Απριλίου ήταν μια «αναγκαστική εορτή», όπου όλοι έπρεπε να δείχνουν πόσο ευτυχισμένοι είναι με τη διδακτορία. Στα σχολεία γινόντουσαν γιορτές και βάζανε τα παιδάκια να ζωγραφίζουν τον αναγεννώμενο από τη στάχτη του φοίνικα και τον φαντάρο, στα υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες χουντικοί προϊστάμενοι εκφωνούσαν δεκάρικους εκθειάζοντας το πόσο ωφελήθηκε το έθνος από την «εθνοσωτήριο επανάσταση», και στον στρατό τουρκοφάγοι αξιωματικοί ανέβαζαν το ηθικό του στρατεύματος με εθνικολυρικές κορώνες υπέρ του καθεστώτος.

Έχουν περάσει πλέον όλα αυτά, και όσοι τα θυμούνται έχουν σίγουρα πατήσει γερά στη δεύτερη πεντηκονταετία της ζωής τους… Κι όμως… Θα έπρεπε κάθε τέτοια μέρα να ξαναθυμόμαστε τι πέρασε η Ελλάδα, και κυρίως να μαθαίνουν οι νεότεροι –έστω και εγκυκλοπαιδικά– τι σημαίνει ολοκληρωτικό καθεστώς, στέρηση ελευθεριών, έλεγχος φρονημάτων, περιφρόνηση των ατομικών δικαιωμάτων και τρομοκρατία με συλλήψεις και βασανιστήρια.

Μαύρη «επέτειος», αλλά ας μην ξεχνάμε… Τα διδάγματα πολύτιμα…