Monthly Archives: November 2016

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ

161129212536839Έφυγε νέος από την ζωή, αλλά ήταν ένα ανήσυχο και γόνιμο μυαλό. Διαφημιστής, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και επιχειρηματίας, ο Κριστόφ Λαμπέρ, από το 2005 όταν πρωτογνωριστήκαμε, είχε επισημάνει σε ένα βιβλίο του πώς και γιατί οι κοινωνίες της αναπτυγμένης Ευρώπης, ιδιαίτερα δε της Γαλλίας, όλο και περισσότερο ολισθαίνουν προς τον φόβο, αφήνοντας πίσω τους την ελπίδα.

Θυμάμαι έτσι τα λόγια του από μία πολύωρη συζήτησή μας: «Όταν μία κοινωνία αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί σε εποχές που αλλάζουν, αυτοϋποβάλλεται στην αντίληψη ότι η πρόοδος έχει πεθάνει και αγωνίζεται να διατηρήσει τα κεκτημένα της, με αποτέλεσμα κάθε αλλαγή να φαντάζει στα μάτια της ως ύποπτη και άρα να απορρίπτεται. Στις κοινωνίες αυτές, ο φόβος εξοντώνει την ελπίδα, το όχι διαλύει κάθε δυνατότητα να αναλάβει τον κίνδυνο του ναι και ανοίγουν οι πόρτες του άκρατου λαϊκισμού.

Έχοντας παραλύσει από τις αγωνίες της, η κοινωνία αυτή θεωρεί τον εαυτό της θύμα, γίνεται ανίκανη να αναλάβει τις υπαρξιακές της ευθύνες και περιμένει κάποιους “σωτήρες” που θα την βγάλουν από τα δήθεν αδιέξοδά της. Περιττόν να τονίσω ότι, αυτοί που καλλιεργούν τον φόβο, ύπουλα αλλά σταθερά, ενδυναμώνουν καταστροφικά μίση μέσα στο κοινωνικό σώμα, με σαφή επιδίωξη την περαιτέρω ακινησία του».

Επτά με οκτώ χρόνια πριν από τα παραπάνω λόγια του ΚριστόφΛαμπέρ, ένας Βρεταννός, ουγγρικής καταγωγής, κοινωνιολόγος που δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στο Καντέρμπουρυ, ο Φρανκ Φουρέντι (FrankFuredi), γνωστός για τις αριστερές του ευαισθησίες, στο βιβλίο του υπό τον τίτλο Η Κουλτούρα του Φόβου (εκδόσεις Cassell), τόνιζε ότι ο καλύτερος τρόπος για να αδρανοποιηθεί μία κοινωνία και να πάψει να αναλαμβάνει κινδύνους, ήταν αυτός του εμβολισμού της με φόβους και σύνδρομα.

«Μία κοινωνία φόβου, όχι μόνον αρνείται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όχι μόνον δεν θέλει και φοβάται να αναλάβει κινδύνους, αλλά στιγματίζει και αυτούς που θα ήθελαν να ξεφύγουν από την αδράνεια και την ψυχολογική ακινησία», έγραφε ο συγγραφέας.

Ακόμα χειρότερα, μέσω του φόβου οι κοινωνίες μας ρέπουν και προς τις απαγορεύσεις, επεσήμαινε ο γνωστός καθηγητής και κοινωνιολόγος, γεγονός που έχει ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα γιατί ενδυναμώνει κρατικές εξουσίες.

Εξάλλου, μέσω των απαγορεύσεων, εύκολα δημιουργούνται πραγματικοί και φανταστικοί εχθροί, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει και ο βαθμός «ανευθυνοποίησης» μιας κοινωνίας. Όμως, στο μέτρο που μία κοινωνία «ανευθυνοποιείται» και άρα αναζητεί εχθρούς για τα υποθετικά δεινά της, εκχωρεί ελευθερίες της χωρίς να το καταλαβαίνει –και έτσι, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος ΕντγκάρΜορέν, «ανοίγει την πόρτα σε νέες βαρβαρότητες».

Υπό αυτή την έννοια, αν θέλουμε να πάμε σε περισσότερο βάθος, η «κουλτούρα του φόβου» έχει σοβαρότατες ψυχολογικές και συμπεριφορικές προεκτάσεις, που σε βάθος χρόνου αποκτούν και ιδιαίτερο πολιτικό βάρος. Κατά κύριο λόγο, όπως θα έγραφαν οι Καρλ Πόππερ και Λούντβιχ φον Μίζες, αυτή η διαβρωτική κουλτούρα ακυρώνει κάθε προδιάθεση για ανθρώπινη δράση.

Τελικά δε, αν θεωρήσουμε, όπως ο Καρλ Πόππερ, ότι «η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων», τότε η καλλιέργεια του φόβου δεν είναι τίποτε περισσότερο από δραματικός ψυχολογικός αφανισμός, που προετοιμάζει το άτομο για την χειρότερη υποδούλωση, σε αυτή της απύθμενης και εγκληματικής βλακείας του καιροσκοπικού λαϊκισμού.

«Στην Δύση», έγραφε πριν είκοσι έξι χρόνια ο Καρλ Πόππερ, «ίσως τίποτε να μην είναι καλό. Όμως, αυτό που έχουμε στην εποχή μας είναι το καλύτερο. Η ελευθερία και η δημοκρατία που έχουμε επιλέξει σίγουρα δεν εγγυώνται την ουτοπία. Όμως τις επιλέξαμε γιατί κάνουν δυνατή την μοναδική αξιοπρεπή μορφή ανθρώπινης συμβίωσης, την μοναδική μορφή στην οποία μπορούμε να είμαστε απολύτως υπεύθυνοι. Αν καταφέρνουμε να πραγματοποιούμε τις δυνατότητές της, αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες –και, πάνω απ’ όλα, από εμάς».

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που θέλει να υπονομεύσει και να διαλύσει ο έρπων ολοκληρωτικός λαϊκισμός. Μέσα από τον φόβο, υπονομεύει την ελευθερία, όχι γιατί η τελευταία μάς υπόσχεται μία ανετότερη ζωή αλλά γιατί αναπαριστά μία αξία που ανθίσταται στην δουλεία.

Υποβοηθητικό μέσο για την καλλιέργεια και την διάδοση του φόβου, σε όλα τα επίπεδα, είναι κατά κύριο λόγο τα ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας. Συστηματικά και σχολαστικά, θα λέγαμε, τα τελευταία έχουν την τάση, αφ’ ενός, να μυθοποιούν τον φόβο και, αφ’ ετέρου, να τον μετατρέπουν και σε εμπορεύσιμη ιδέα.

Ως γνωστόν, ο μύθος αποτελεί έναν κλειστό κόσμο παραστάσεων και αντιλήψεων, με αναγκαστικό κύρος ένα ολικό σύστημα γνώσης που απαιτεί καθολική συμμόρφωση και υποταγή.  Μπορεί έτσι να προβάλλεται σαν τρόπος έκφρασης της αντιπαράθεσης του ανθρώπου προς μία πρωταρχική πηγή ή αρχή. Με αυτό το νόημα, ο μύθος παριστάνει συχνά ένα πρόπλασμα της αλήθειας, που έχει μεταφυσικό χαρακτήρα και λειτουργεί σαν σχήμα επεξηγηματικό των συμβάντων της φύσης, της Ιστορίας, της κοινωνίας, της οικονομίας.

Έχουμε έτσι να κάνουμε με ένα μυθικά σκηνοθετημένο δράμα το οποίο, καταλλήλως προβαλλόμενο, αποκτά τεράστια πολιτική σημασία –και όχι μόνον.

Σήμερα, λοιπόν, στους κόλπους μίας Ευρώπης που όντως αντιμετωπίζει σημαντικά θέματα δομικού και θεσμικού μετασχηματισμού, συγκεκριμένες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις βρίσκουν μια καλή ευκαιρία για να κλονίσουν τα θεμέλια ενός οικοδομήματος που έχει βασικές ελλείψεις.

Αναπτύσσεται έτσι μία παραπλανητική και βαθειά αντιδημοκρατική αντιευρωπαϊκή ρητορική, η οποία όχι μόνον δεν προσφέρει λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, αλλά θέλει να δημιουργήσει και τις συνθήκες για την μη επίλυσή τους.

Ακόμα χειρότερα, η ρητορική αυτή, που αξιοποιεί ανορθόλογες αβεβαιότητες απέναντι στο αύριο, υψώνει φράγματα κα απέναντι στις πιθανές λύσεις. Περιττόν δε να τονιστεί ότι οι πρακτικές αυτές είναι το καλύτερο δώρο στους εξωτερικούς εχθρούς της Ευρώπης, που λίγο-πολύ αναγνωρίζουμε ποιοι είναι και τί επιδιώκουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση για το σήμερα και το αύριο της Γηραιάς Ηπείρου να είναι η απελευθέρωσή της από παραλυτικά φοβικά σύνδρομα και η επανανακάλυψη λέξεων όπως η φιλοδοξία, η προσπάθεια, η δημιουργία και η επιχειρηματικότητα ως μέσο αυτοολοκλήρωσης.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από το European Business Review, 30/11/2016]

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΜΙΧ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΩΝ

theodorakopoulosΔείτε στο βίντεο εδώ, την σύντομη αλλά συγκινητική ομιλία του του Αντιπροέδρου και Διευθύνοντα Συμβούλου της Ελληνικός Χρυσός Μιχάλη Θεοδωρακόπουλου, στην τελετή αγώνων του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Άρσης Βαρών που έλαβε χώρα στις 26 Νοεμβρίου 2016 στον Πολύγυρο, και συγκεκριμένα κατά την τελετή βράβευσης των παραολυμπιονικών.

«Όλα στην ζωή κατακτιόνται με αγώνα και δυσκολία. Εμείς οι μεταλλωρύχοι ξέρουμε τι σημαίνει ΑΓΩΝΑΣ. Όταν όμως δέχεσαι έναν παραολυμπιονίκη στις εγκαταστάσεις σου νοιώθεις περήφανος αλλά και πολύ μικρός μπροστά στην δύναμη ψυχής αυτών των ανθρώπων». Με αυτόν τον τρόπο ο κος Θεοδωρακόπουλος ξεκίνησε την ομιλία του. Δεσμεύτηκε για την στήριξη αντίστοιχων δράσεων επισημαίνοντας ότι όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα.

 

 

Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ

161128133002156Δυνατό σημείο του συντηρητισμού θεωρείτο πάντοτε η διατήρηση αυτού που άξιζε σε κάθε νέα εποχή. Ήταν πρωτίστως, αλλά όχι μόνον, η ανάγκη των πολιτών για ασφάλεια, ειδικά σε περιόδους που οι ραγδαίες αλλαγές δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να καταλάβει κανείς τι ακριβώς γίνεται. Στην Ευρώπη, πολλά είναι τα παραδείγματα, με χαρακτηριστική τη διατήρηση ακόμη και θεσμών, όπως η βασιλεία, που σε άλλους μοιάζουν αναχρονιστικοί και σε άλλους απόδειξη σταθερών πολιτειακών δομών. Ταυτόχρονα, μέσα από τα μάτια των πολιτικών επιστημόνων, το αδύνατο σημείο του, που κάποτε αναδεικνύεται σε πρόβλημα είναι ότι ο συντηρητισμός διατηρεί παλαιές συνήθειες σε σύγχρονους καιρούς, κάποτε σε βάρος των προκλήσεων που δημιουργεί η νέα εποχή. Οι συνέπειες στην οικονομική και κοινωνική ζωή είναι τελικά αυτές που θα κρίνουν σε ποια πλευρά θα γείρει ο τελικός απολογισμός.

Οι υποστηρικτές του, επιχειρηματολογούν ακόμη υπέρ «της διατήρησης των καλύτερων στοιχείων του παρελθόντος και τη συγκροτημένη διαχείριση των χαρακτηριστικών του σύγχρονου κόσμου έναντι της ριψοκίνδυνης αναζήτησης νέων ισορροπιών βασισμένων συχνά ακόμη και σε ανεδαφικές φαντασιώσεις». Προβάλλουν μάλιστα την άποψη πως κάποια μέρα, ακόμη και οι αντίπαλοί τους θα πειστούν πως η «συντήρηση» είναι θέμα κοινής λογικής. «Καθένας είναι συντηρητικός με ό,τι γνωρίζει καλά», έχει πει ο ιστορικός Ρόμπερτ Κόνκουεστ.

Οι Άγγλοι συντηρητικοί, για παράδειγμα, οι οποίοι δεν περιορίζονται βέβαια στους υποστηρικτές του Συντηρητικού Κόμματος, έχουν κάθε λόγο να είναι αυτάρεσκοι. Ο συντηρητισμός, όπως λένε πολιτικοί επιστήμονες, αποτέλεσε ουσιαστικά τη βάση της εθνικής ιστορίας τους και σε έναν βαθμό,  το Συντηρητικό κόμμα υπήρξε «το φυσικό κόμμα της κυβέρνησης». Γενικότερα όμως, έχει τη σημασία της, η άποψη πολιτικών σχολιαστών ότι μπορεί να μην σου αρέσουν οι συντηρητικοί αλλά τουλάχιστον μ’ αυτούς ξέρεις πού βρίσκεσαι.

Ωστόσο, οι ίδιοι επισημαίνουν πως ο Τραμπ, το Brexit και η παγκόσμια άνοδος του λαϊκισμού έχουν οδηγήσει σε κρίση το συντηρητισμό σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την Τουρκία, τη Νότια Αμερική και στη Βόρεια Αμερική, λαϊκιστές που περιφρονούν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς αλλά και τις ισορροπίες των φιλελεύθερων δημοκρατιών ανέρχονται στην εξουσία και είναι έτοιμοι να κάνουν τις εκπτώσεις τους για να κρατηθούν σε αυτή. Χίλιες φορές καλύτεροι οι συντηρητικοί, υποστηρίζουν ακόμα και οι αντίπαλοι του Συντηρητισμού.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, το αδιανόητο γίνεται πραγματικότητα, όπως στην περίπτωση του εθνικιστικού κόμματος Ukip στη Βρετανία που κάλεσε σε διαμαρτυρία ενάντια στο κράτος δικαίου και την κυριαρχία του κοινοβουλίου. Σύμφωνα με τον ηγέτη του, ΝάιτζελΦάρατζ, περίπου 100 χιλιάδες άνθρωποι θα διαδηλώσουν στις 5 Δεκεμβρίου ζητώντας από το Ανώτατο Δικαστήριο να μην εγκρίνει απόφαση με βάση την οποία απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου προτού η κυβέρνηση οδηγήσει τη Βρετανία εκτός ΕΕ. Κι ακόμη και στην περίπτωση που δεν πάρει κανείς στα σοβαρά τις προαναγγελίες και τους υπολογισμούς του κ. Φάρατζ, η ουσία είναι πως εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκουν μια σειρά από λόγους για να στραφούν ενάντια σε ό,τι θεωρούν κατεστημένο.

Καθώς λοιπόν η άνοδος πολιτικών δυνάμεων που επενδύουν σε φυλετικά ζητήματα, αντικαθιστά σταδιακά το νεοφιλελευθερισμό, πρέπει να ξεχάσουμε τις ισορροπίες πάνω στις οποίες βασίστηκαν οι δημοκρατίες για να κυβερνήσουν πολύπλοκα κοινωνικά σχήματα. Τώρα πρέπει κανείς «θεωρητικά» να σέβεται τη «βούληση του λαού» και φυσικά να είναι μέρος του λαού διότι διαφορετικά μπορεί να καταχωρηθεί ως «εχθρός του λαού», ενεργώντας απλώς όπως και πριν.

Παντού ανά τον κόσμο, αυταρχικοί εθνικιστές χρησιμοποιούν το λαϊκισμό για να πλήξουν τους εχθρούς τους. Ακόμη και πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα που έδωσε την ευκαιρία στον Ερντογάν να κάνει ένα δραστικό ξεκαθάρισμα όσων άρθρωναν ικανό αντίλογο, ο Τούρκος πρόεδρος παρουσίαζε τον εαυτό του ως τη γνήσια φωνή του τουρκικού λαού και οι επικριτές του ήταν εξ ορισμού, εν δυνάμει προδότες.

Εν τω μεταξύ, ενώ στη Δύση, η ετικέτα του λαϊκισμού χρησιμοποιείται για να περιγράψει δεξιούς εθνικιστές, υπάρχουν και αριστερά λαϊκιστικά κινήματα με ισχυρότερα εκείνα στη Νότια Αμερική και χαρακτηριστικό παράδειγμα το κίνημα των οπαδών του Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Ο σύγχρονος λαϊκισμός συμμερίζεται την πεποίθηση των φασιστών πως η «βούληση του λαού» υπάρχει ανεξάρτητα και συχνά έρχεται σε αντίθεση με τις απόψεις των εκλεγμένων αντιπροσώπων του. Βεβαίως παρά την από κοινού περιφρόνηση των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας και την αποθέωση του ρατσισμού, είναι σαφές ότι ο σύγχρονος λαϊκισμός απέχει πολύ από το φασισμό, σύμφωνα με τους πολιτικούς επιστήμονες, που δεν μπορούν ωστόσο να αποκλείσουν τον κίνδυνο να έρθουν πιο κοντά.

Ταυτόχρονα, το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τους σύγχρονους λαϊκιστές είναι ο λαός να έχει την εξουσία της λήψης των αποφάσεων στα πρότυπα της αθηναϊκής δημοκρατίας. Δικό τους μέλημα είναι οι πολίτες εφησυχασμένοι να απέχουν από την πολιτική και οι εξουσίες να είναι όλες συγκεντρωμένες στους κυβερνώντες που θα διοικούν όπως θα το έκαναν αν ήταν επικεφαλής μιας μεγάλης επιχείρησης.

Αναλυτές εντοπίζουν τον μεγάλο κίνδυνο στην κατάρρευση του συντηρητισμού έναντι μιας νέας ακραίας δεξιάς που μπορεί να έχει απρόβλεπτα δυσμενείς συνέπειες.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, της Κατερίνας Παναγιώτου, 28/11/2016]

ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΓΙΑ ΧΡΥΣΟ

540057cccee24f33872cad6ed92f8955Σημαντικά κέρδη άνω της μίας ποσοστιαίας μονάδας χθες για τον χρυσό, με την τιμή του πολύτιμου μετάλλου να ανακάμπτει από τα χαμηλά επταμήνου που είχε αγγίξει στην προηγούμενη συνεδρίαση. Η τιμή σποτ του χρυσού κατέγραφε κέρδη 0,6%, στα 1.189,60 δολάρια ανά ουγκιά, έχοντας αναρριχηθεί ενδοσυνεδριακά έως και τα 1.197,54 δολάρια. Οι τιμές σποτ είχαν υποχωρήσει στη συνεδρίαση της Παρασκευής στα 1.171,21 δολάρια, στα χαμηλότερα επίπεδα από τις αρχές Φεβρουαρίου, ενμέσω των πιέσεων λόγω του ισχυρού δολαρίου, που είχε αγγίξει υψηλά 14 ετών. Από τις αρχές Νοεμβρίου ο χρυσός υποχωρεί 7%.

Ανοδικά κινήθηκε χθες και το ασήμι, με την τιμή του να ενισχύεται 0,9%, στα 16,64 δολάρια ανά ουγκιά, ενώ το παλλάδιο κατέγραψε κέρδη 1,8%, στα 754,70 δολάρια ανά ουγκιά.

 

[ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 29/11/2016]

Η ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΡΑΜΠ ΚΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΙΧΑΖΕΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΓΟΡΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΤΕΣ

hΑπαισιόδοξες εκτιμήσεις και πού στηρίζονται

Ο αναλυτής David Stockman που προέβλεψε αρχικά ότι ο Τραμπ θα κερδίσει τις εκλογές, πρόσθεσε ότι η Ουάσιγκτον θα βρεθεί στο χάος μέχρι τον Ιούνιο. Αναμένει συνεχιζόμενες διαταραχές από το tea party (συντηρητική πλευρά του κόμματος των Ρεπουμπλικανών), το οποίο δεν προβλέπει ότι θα επιτρέψει πρόσθετες αυξήσεις του ελλείμματος. Επιπλέον, δεν πιστεύει ότι ο Τραμπ μπορεί να περάσει ένα διακομματικό σχέδιο τόνωσης της οικονομίας, χωρίς να τηρήσει την υπόσχεσή του για κατάργηση και αντικατάσταση του προγράμματος για την υγεία, γνωστού ως Obamacare.

Ο Stockman έχει σοβαρές αμφιβολίες για την ικανότητα του Τραμπ να θεσπίσει δέσμη ουσιαστικών φορολογικών περικοπών ή να αναπτύξει ένα μεγάλο πρόγραμμα αύξησης των δαπανών για ανάπτυξη των υποδομών. «Αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να προκαλέσουν έναν εμφύλιο πόλεμο μέσα στο κόμμα των Ρεπουμπλικανών. Έτσι, όταν η ύφεση χτυπήσει το καλοκαίρι του 2017, η Fed θα μείνει χωρίς πυρομαχικά και η δημοσιονομική πολιτική θα παραλύσει. Αυτή τη φορά η αγορά θα υποστεί συντριβή και θα μείνει στα συντρίμμια» κατέληξε ο Stockman.

Μία από τις πιο ανάρμοστες λέξεις, σε οικονομικούς κύκλους τουλάχιστον, είναι από τη δεκαετία του 1970 ο στασιμοπληθωρισμός. Η δεκαετία ήρθε αντιμέτωπη με έναν συνδυασμό της αύξησης του πληθωρισμού και μιας πολύ ανιαρής οικονομικής ανάπτυξης που έβλαψε τα πάντα, από τους καταναλωτές έως τις τιμές των μετοχών.

Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ομάδα από οικονομολόγους και αναλυτές έχουν αρχίσει και πάλι να αναφέρονται στην ιδέα ότι η μάστιγα του στασιμοπληθωρισμού θα χτυπήσει την οικονομία των ΗΠΑ.

Ο συνδυασμός των δημοσίων δαπανών και των προστατευτικών πολιτικών επί του εμπορίου, με μια αβέβαιη εικόνα για την πορεία της ανάπτυξης, έχουν φέρει το φάντασμα του στασιμοπληθωρισμού από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και πάλι στον οικονομικό διάλογο.

[ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 28/11/2016]