«Ακόμη και αν μειώσουμε το φορολογικό συντελεστή στο 7% ή το μείον 7% κανένας σοβαρός επενδυτής δεν έρχεται να επενδύσει σε μια χώρα που οι φορολογικοί νόμοι αλλάζουν κάθε εβδομάδα και το συνταξιοδοτικό συνίσταται στην αναλογία 2,5 εκατ. εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να καλύπτουν τις ανάγκες 3 εκατ. συνταξιούχων συν ένα 1 εκατ. σιτιζόμενων πέριξ του δημοσίου».
Ας υποθέσουμε πως η Apple επέλεγε την Ελλάδα να πραγματοποιήσει μια μεγάλη επένδυση. Η Αpple είναι εταιρεία νέας τεχνολογίας, δεν μολύνει όπως π.χ. οι ενεργειακές επενδύσεις ή τα ορυχεία ή οι γεωτρήσεις υδρογονανθράκων και δίνει μεγάλους μισθούς γιατί χρειάζεται ειδικευμένο προσωπικό, σαν τους νέους Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό.
Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει πως στον ελληνικό πληθυσμό ελάχιστοι θα ήταν αυτοί που δεν θα ήθελαν την επένδυση μιας εταιρείας υψηλής τεχνολογίας που μπορεί να πληρώνει μισθούς 2.000 με 3.000 ευρώ σε μερικές χιλιάδες ειδικευμένο προσωπικό αλλά απαιτεί ειδικό φορολογικό και ασφαλιστικό καθεστώς.
Στην Ιρλανδία που προσελκύει στην Ευρώπη τέτοιου είδους επιχειρήσεις ο κατώτατος μισθός ξεκινά από τα 1.400 ευρώ όταν στην Ελλάδα βρισκόμαστε στα 580 και συζητάμε τα 520 ευρώ.
Σε πρόσφατη έρευνα που έκανε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας για την πολιτική κίνηση η “Επόμενη Ελλάδα”, στην υποθετική ερώτηση, αν θα συμφωνούσατε η Apple που κατασκευάζει τα iphone, να κάνει μια μεγάλη επένδυση στην Ελλάδα αρκεί να φορολογείται με συντελεστή φορολόγησης κάτω του 10%, η πλειοψηφία του 58,5% συμφωνεί και μόνο το 29% διαφωνεί.
Πριν από τη χρεοκοπία του 2010 το ποσοστό που διαφωνεί ίσως να ήταν και μεγαλύτερο. Αυτό σίγουρα αποτελεί μια πρόοδο, αλλά αρκεί για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα σήμερα;
Το μεγαλύτερο ποσοστό διαφωνίας μιας τέτοιας επένδυσης 34% έναντι 54% εντοπίζεται στις ηλικίες μεταξύ 17-34 ετών, δηλαδή τις πλέον παραγωγικές και με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας. Στις ηλικίες που η ανεργία είναι σχεδόν διπλάσια από το 23-24% του συνόλου ένας στους δύο θέλει μόνο μια τέτοια επένδυση.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αντιληφθούμε την καταστροφή που έχει επιφέρει η κατάσταση της παιδείας τις τελευταίες δεκαετίες στο πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Υπολογίστε επίσης πως οι 300-400.000 που έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία χρόνια της κρίσης στο εξωτερικό προέρχονται από αυτόν τον ηλικιακό πληθυσμό ο οποίος κυρίως αποτελείται από άτομα υψηλής ειδίκευσης που αναζητούν τέτοιες εργασίες.
Είναι προφανές πως ο μέσος διαφωνών με αυτήν την επένδυση νομίζει ότι απαντά στο δίλημμα κρατικά έσοδα από την Apple 30-40% επί των κερδών ή 7% επί των κερδών.
Στην πραγματικότητα το δίλημμα είναι κρατικά έσοδα 7% επί των κερδών μιας μεγάλης επένδυσης ή καθόλου κρατικά έσοδα, καθόλου θέσεις εργασίας υψηλής ειδίκευσης και αμοιβής, άρα υψηλότερη ανεργία με χαμηλότερους μισθούς για όσους εργάζονται…
Προφανώς στο ίδιο λάθος δίλημμα απαντά η ελληνική κοινή γνώμη εδώ και πολλά χρόνια σε σχέση με τις συντάξεις. Το δίλημμα δεν ήταν συντάξεις 1.200 ευρώ ή συντάξεις 700 ευρώ. Το δίλημμα ήταν και είναι συντάξεις 700 ευρώ στους πάνω των 65 ή σχεδόν καθόλου συντάξεις…
Η σωστή τοποθέτηση των διλημμάτων στην κοινωνία όμως είναι πρωτίστως δουλειά των πολιτικών και αμέσως μετά των δημοσιογράφων και της διανόησης. Η παρασιτική εξάρτηση όλων από τον κρατικό κορβανά δεν μας επέτρεψε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Το ελληνικό πρόβλημα είναι βαθύτερο μιας συγκυριακής απαισιοδοξίας του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας. Αφορά τη βαθιά πολιτική κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας στην ελληνική κοινωνία και την δεδομένη εχθρότητα απέναντι στις ιδιωτικές επενδύσεις.
Μπορεί το 60-40% υπέρ της υποθετικής επένδυσης της Apple να είναι θετικό σήμερα και να δείχνει πως κάτι αλλάζει στην ελληνική κοινωνία, δεν είναι όμως αρκετό. Η ελληνική κοινωνία αλλάζει με ταχύτητα πολύ μικρότερη από αυτήν που οδηγείται στην κατάρρευση.
Η περίπτωση της Intel
Για να καταλάβουμε τι περίπου συμβαίνει, θα περιγράψω την ιστορία της Ουρουγουάης και της Intel που είναι άλλη μια εταιρεία υψηλής τεχνολογίας όπως η Apple. Πριν αρκετά χρόνια η κυβέρνηση της χώρας της Λατινικής Αμερικής αποφάσισε να προσελκύσει επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας. Μεταξύ των εταιρειών που προσέγγισε ήταν η Intel. Πήγαν στη διοίκηση της εταιρείας και τους είπαν απλά: “Πείτε μας τι θέλετε για να κάνετε μια μεγάλη επένδυση στη χώρα και εμείς θα το εξασφαλίσουμε…”.
Η εταιρεία εξέτασε την πρόταση και μετά από 15 χρόνια αφού διέγνωσε τη σταθερότητα στο αίτημα και το περιβάλλον αποφάσισε να πραγματοποιήσει την επένδυση.
Ακόμη λοιπόν και αν μειώσουμε το φορολογικό συντελεστή στο 7% ή το μείον 7% κανένας σοβαρός επενδυτής δεν έρχεται να επενδύσει σε μια χώρα που οι φορολογικοί νόμοι αλλάζουν κάθε εβδομάδα και το συνταξιοδοτικό συνίσταται στην αναλογία 2,5 εκατ. εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να καλύπτουν τις ανάγκες 3 εκατ. συνταξιούχων συν ένα 1 εκατ. σιτιζόμενων πέριξ του δημοσίου.
Ακόμη και με μηδενικό φόρο, καμία επιχείρηση δεν έρχεται να δεσμεύσει κεφάλαια σε μια χώρα που τα λιμάνια κλείνουν όποτε “καπνίσει” του κάθε συνδικαλιστή και οι σιδηροδρομικές γραμμές κλείνουν για εβδομάδες από αδέσποτους λαθρομετανάστες, πρόσφυγες ή λαθρομετανάστες που παριστάνουν τους πρόσφυγες.
Η Ελλάδα είναι αποτυχημένο κράτος ήδη και θα είχε βιοτικό επίπεδο χώρας της πρώην κομμουνιστικής ανατολικής Ευρώπης ή Αφρικής αν δεν είχε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τα τελευταία χρόνια τα δεκάδες δισ. του ELA να κρατάνε τα ATM’S των τραπεζών ανοιχτά.
Επενδύσεις σαν της Apple χάθηκαν τουλάχιστον πριν 15-20 χρόνια όταν έστησε την υποδομή να τις δεχτεί η Ιρλανδία. Ακόμη και όλα να τα κάνουμε καλά από αύριο θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να μας εμπιστευτούν..
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Κώστα Στούπα, 13/10/2016]