Διαβάζω τις κυριότερες πολιτικές ειδήσεις, πρωί Δευτέρας, αρχή εβδομάδας, και περίπου δεν πιστεύω στα μάτια μου! Τα Μέσα Ενημέρωσης που πρόσκεινται στην κυβέρνηση, παρουσιάζουν την εκλογή κεντρικών καθοδηγητικών οργάνων στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον επικείμενο ανασχηματισμό, περίπου ως… κοσμοϊστορικά γεγονότα. Τα Μέσα που περισσότερο κλίνουν προς την αξιωματική αντιπολίτευση, μας παρουσιάζουν το… νέο πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ και μια ακόμα δημοσκόπηση, με τη ΝΔ να προηγείται κατά 11 μονάδες. Πετάει η ομάδα!
Αναμφίβολα, μέρος της πολιτικής μας υστέρησης αποτελεί η ελαφρότητα του –ας τον πούμε έτσι….- πολιτικού «διαλόγου» στη χώρα μας, που συστηματικά αδιαφορεί για τα σημαντικά και εξαντλείται στα επουσιώδη: Έμεινε έξω από την Πολιτική Γραμματεία ο τάδε υπουργός; Καταστροφή για τους μεν, σωτηρία για τους δε. Εξελέγη ο Κώστας Δέρβος στην προεδρία της ΟΝΝΕΔ; Χαράς ευαγγέλια για τους μεν, ούτε κρύο ούτε ζέστη για τους δε. Έτσι, με το πολιτικό κουτσομπολιό, πορευόμαστε νομίζοντας ότι… ασχολούμαστε με την πολιτική. Αυτού του τύπου η «πολιτική», πώς να μην προκαλεί απέχθεια σε όλο και περισσότερους Έλληνες;
Επίσης, πώς να μην εμποδίζει τους πολίτες να ανακαλύπτουν και να συζητούν τα ουσιαστικά; Δείτε, για παράδειγμα, τις λύσεις που μας προτείνουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στο πιο ευαίσθητο, ίσως τομέα της κοινωνίας μας, την Παιδεία: Μόνο δημόσια Παιδεία θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ –κι ας λέει τα αντίθετα, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στις τάσεις πνιγμού της ιδιωτικής εκπαίδευσης που εκπορεύονται από το γραφείο Φίλη- και κανείς δεν τον μέμφεται, λέγοντάς του ότι πουθενά στην ανεπτυγμένη και δημοκρατική Δύση δεν υπάρχει μονοπώλιο του δημόσιου σχολείου, το οποίο μάλιστα στα καθ’ ημάς δεν είναι απλώς δημόσιο, αλλά εντελώς κρατικό αφού εξαρτάται σε όλα τα επίπεδα από τις κεντρικές αποφάσεις του υπουργείου.
Κι από την άλλη, το μόνο αναμάσημα επί του θέματος είναι «να μπορεί ο μαθητής να επιλέξει το σχολείο του». Ωραίο ως πολιτική θέση, εάν η Ελλάδα ήταν μόνο η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα κι οι άλλες μεγάλες πόλεις. Δυστυχώς, όμως, για τη Νέα Δημοκρατία, Ελλάδα είναι και οι μικρές κωμοπόλεις, τα χωριά των ελάχιστων κατοίκων και των ακόμα λιγότερων μαθητών, τα απομονωμένα νησάκια του ελληνικού Αρχιπελάγους… Ένα σωρό μέρη, δηλαδή, που ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ δεν μπορεί να υπάρξει από τον μαθητή ή την οικογένειά του, επιλογή του σχολείου στο οποίο θα φοιτήσει. Για όλους αυτούς, που επέλεξαν να ζήσουν κοντά στην ελληνική γη και τη θάλασσα, για να δώσουν νόημα και πραγματική υπόσταση στην έννοια της «Ελληνικής Επικράτειας», το κόμμα που θέλει να διαδεχθεί τους σημερινούς κυβερνώντες στην εξουσία, δεν έχει ούτε μια λέξη να πει…
Εξελέγη, λοιπόν, ο κ. Δέρβος, συγχαρητήρια. Αποκλείστηκε η κα Γεροβασίλη, λυπούμαι πολύ… Το καφενειακού τύπου πολιτικό κουτσομπολιό συνεχίζει, σε ένα βαθμό, να αποτελεί το «δηλητήριο» με το οποίο «μιθριδατίζονται» οι σύγχρονοι Έλληνες στην πολιτική ελαφρότητα.
Ευτυχώς, όπως έλεγε ο Ελύτης «μέσα στη θλίψη, της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά». Κι εγώ με αυτό παρηγοριέμαι, ακόμα κι αν είναι μια απλή ψευδαίσθηση…
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Καλλικέλαδου, 24/10/2016]